Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
MeganRapinoe schreef op 17-01-2023 om 22:46:
Maar ik zal mijn ‘triest’ even aanpassen. Dat was niet aardig. Ik heb zelf slechte ervaringen met mensen die hun kinderen als hun ‘alles’ zien. Die zijn vaak niet zo leuk meer als vriend(in) , omdat ze alleen nog maar bestaan voor hun kinderen. Persoonlijke frustratie. Of als mijn eigen moeder voor wie ik ‘alles’ was en het niet kon hebben dat ik ook mijn eigen leven wilde leiden. Nog een persoonlijk frustratie. Kortom, stuk projectie van mij en niet eerlijk naar jou. Sorry daarvoor.
EDIT: ik kan die post niet meer aanpassen, maar zie dan toelichting en excuus hierboven.
Ik vind het goed dat je hier zelf op terugkomt en het toelicht. Ik snap het nu ook veel beter. Van die mensen die hun hele identiteit ontlenen aan hun kinderen en meer moeder van ... zijn dan zichzelf, dat vind ik ook niet zo gezond en ik snap de irritatie ook. Want je wil gewoon een gesprek met die persoon en niet met 'de moeder van ...' en over niet over die kinderen. Dat je dan vraagt hoe het met iemand gaat en het antwoord luidt 'ja goed, mijn kind leest al avi x/heeft het zwemdiploma gehaald/gaat al naar de basisschool'. Ja leuk, maar dat was de vraag niet.
Mijn kind is in zekere zin echt wel mijn 'alles', ik zou haar voor geen goud willen missen en ze is een hele waardevolle toevoeging aan mijn leven. Mijn man ook.
Toch bestaat niet mijn hele leven uit zorgen voor hun. Ik ben naast moeder en echtgenote ook nog collega, vriendin, trainer en natuurlijk mezelf. Ik was voordat ik een kind had ook gelukkig. En voordat ik een relatie had ook. Het voegt iets toe, maar verandert zeker niet alles. Het kan van een acht een negen maken, maar niet van een drie een tien denk ik.
En niet alle aspecten van het hebben van een kind zijn zaligmakend. Ze zijn onherroepelijk wel eens vervelend, chagrijnig, maken rotzooi, luisteren niet of zijn brutaal. En ook dingen als een ondergekotst bed om drie uur in de nacht of zo zijn geen feest. Daarnaast richt je je leven best wel in rond je kind(eren). Er komen allerlei verplichtingen en verwachtingen bij kijken en je past je ook aan naar de behoeften van je kind. Voor mijn eigen plezier hoef ik niet meer naar de speeltuin en iets als een turnwedstrijd is niet iets waar ik uit mezelf van dacht 'daar ga ik heen'. Ook je vakanties pas je aan aan je kind en de leeftijd/behoeften/interesses.
Dat is allemaal niet erg en het voor mij zeker wel waard.
Mijn moeder had wel heel erg die zorgrol. Haar identiteit ontleende ze aan 'een goede moeder zijn' wat in haar ogen betekende dat ze alles voor ons deed en echt in een zwart gat viel toen dat niet meer nodig was omdat ze zich nutteloos voelde, alsof haar bestaan opeens zinloos was geworden. Wat natuurlijk onzin is, je rol verandert alleen mettertijd. Zorgen voor en houden van zijn wezenlijk verschillende dingen.
Het is een off-topic discussie.
Tralala_U schreef op 14-01-2023 om 09:55:
[..]
Daar zit het hem ook in: hij is niet goed stressbestending, ik wel. Als wij ruzie hebben, wat gelukkig niet vaak voorkomt, dan zie ik hem bijna wegkruipen. Zo erg vind hij stress. Hij is o.a. bang dat als een kind constant erg dwars is en vervelend doet hij compleet blokkeert, zoals dat ook gebeurt in een ruzie met mij.
Ook de stress die in kind in het algemeen in zijn leven zou kunnen brengen zou voor hem een reden zijn om voor 'geen kind' te kiezen, zodat hij het relatief stressvrije leven dat hij nu heeft door kan zetten - alleen op de een of andere manier is de twijfel zo groot dat hij dat niet genoeg reden vind om onze relatie op te zeggen.
TO, ik heb het hele topic gelezen en van alle informatie die je hebt gegeven lijkt bovenstaande me het grootste probleem. Afgezien van de vraag of je vriend al dan niet een kind zou willen opvoeden, roept wat je hier schrijft twijfels op over de vraag of hij het aan zou kunnen. Dit is niet bedoeld als waarde-oordeel, het getuigt juist van zelfkennis en verstand om jezelf te kennen en te weten wat jij wel en niet zou aankunnen/willen voor jezelf en je eigen mentale gezondheid.
Hoewel ik verder compleet gezond, fit en (voor zover mogelijk) voorbereid was, ontstond er tijdens mijn bevalling een complicatie waardoor ik in kritieke toestand raakte en met spoed geopereerd moest worden. Daarna was ik nog weken aan bed gebonden en kon ik, behalve voeden, letterlijk niets bijdragen in de zorg voor onze zoon en het huishouden. Alles kwam op mijn man neer, die ook nog half getraumatiseerd was omdat hij mij bijna dood had zien gaan met zijn verse baby in zijn armen. In zo’n situatie is het heel leuk dat jij zelf stressbestendig bent, maar als de eerste reflex van je vriend is om weg te kruipen bij stress, heb je een groot probleem.
Ik denk dat op deze situatie dezelfde wijsheid van toepassing is als wanneer mensen vragen ‘kan ik mijn nog jonge andere kind/buurmeisje/welopgevoede hond op mijn peuter laten passen?’ Dat ligt eraan. De vraag is dan niet of het kan als alles heel erg meevalt en gezellig is en iedereen is gezond. De vraag is dan: kan de zorgdrager adequaat handelen in het absolute worst case scenario.
Natuurlijk kan het krijgen van een kind mee- of tegenvallen, dat kun je van tevoren onmogelijk weten. De vraag zou dus niet moeten zijn: zal het mee-of tegenvallen, maar: als het (tijdelijk) tegenvalt, kunnen wij er dan samen ook nog achter staan en doorheen komen. Daar lijkt bij je vriend de schoen te wringen. En reken maar dat het soms flink zal tegenvallen als je niet met stress om kunt gaan.
Disclaimer: mooiste wat me ooit is overkomen, zoveel voor terug, blabla😉
MamaE schreef op 18-01-2023 om 00:01:
[..]
Ik vind het goed dat je hier zelf op terugkomt en het toelicht. Ik snap het nu ook veel beter. Van die mensen die hun hele identiteit ontlenen aan hun kinderen en meer moeder van ... zijn dan zichzelf, dat vind ik ook niet zo gezond en ik snap de irritatie ook. Want je wil gewoon een gesprek met die persoon en niet met 'de moeder van ...' en over niet over die kinderen. Dat je dan vraagt hoe het met iemand gaat en het antwoord luidt 'ja goed, mijn kind leest al avi x/heeft het zwemdiploma gehaald/gaat al naar de basisschool'. Ja leuk, maar dat was de vraag niet.
Grappig, in combinatie met je forumnaam. 
Sige schreef op 18-01-2023 om 04:28:
[..]
TO, ik heb het hele topic gelezen en van alle informatie die je hebt gegeven lijkt bovenstaande me het grootste probleem. Afgezien van de vraag of je vriend al dan niet een kind zou willen opvoeden, roept wat je hier schrijft twijfels op over de vraag of hij het aan zou kunnen. Dit is niet bedoeld als waarde-oordeel, het getuigt juist van zelfkennis en verstand om jezelf te kennen en te weten wat jij wel en niet zou aankunnen/willen voor jezelf en je eigen mentale gezondheid.
Hoewel ik verder compleet gezond, fit en (voor zover mogelijk) voorbereid was, ontstond er tijdens mijn bevalling een complicatie waardoor ik in kritieke toestand raakte en met spoed geopereerd moest worden. Daarna was ik nog weken aan bed gebonden en kon ik, behalve voeden, letterlijk niets bijdragen in de zorg voor onze zoon en het huishouden. Alles kwam op mijn man neer, die ook nog half getraumatiseerd was omdat hij mij bijna dood had zien gaan met zijn verse baby in zijn armen. In zo’n situatie is het heel leuk dat jij zelf stressbestendig bent, maar als de eerste reflex van je vriend is om weg te kruipen bij stress, heb je een groot probleem.
Ik denk dat op deze situatie dezelfde wijsheid van toepassing is als wanneer mensen vragen ‘kan ik mijn nog jonge andere kind/buurmeisje/welopgevoede hond op mijn peuter laten passen?’ Dat ligt eraan. De vraag is dan niet of het kan als alles heel erg meevalt en gezellig is en iedereen is gezond. De vraag is dan: kan de zorgdrager adequaat handelen in het absolute worst case scenario.
Natuurlijk kan het krijgen van een kind mee- of tegenvallen, dat kun je van tevoren onmogelijk weten. De vraag zou dus niet moeten zijn: zal het mee-of tegenvallen, maar: als het (tijdelijk) tegenvalt, kunnen wij er dan samen ook nog achter staan en doorheen komen. Daar lijkt bij je vriend de schoen te wringen. En reken maar dat het soms flink zal tegenvallen als je niet met stress om kunt gaan.
Disclaimer: mooiste wat me ooit is overkomen, zoveel voor terug, blabla😉
Het zou ook een hele goede reden zijn om iets te doen aan zijn stressbestendigheid. Want er kan ook op andere punten in zijn leven iets gebeuren wat hem ernstig op de proef stelt. Ziekte van een geliefde, baan verliezen, financiële problemen etc etc. Als mens heb je zoveel te verliezen. Het helpt al een heleboel als je niet overal zo aan hangt. Al valt onder dat laatste weer niet je geliefden en kinderen.
Ik merk dat ik heel heel heel veel moeite heb met mensen die maar zo blijven doorgaan over wel of geen kinderen. Ik besef dat dit ook iets van mij is hoor. Maar ik vraag me echt af hoe leef je dan? Waarom moet degene die wel kinderen wil dan inleveren of verliezen? Natuurlijk gaat het niet om een vakantiereisje wat je boekt maar om zo door te gaan en allerlei leeuwen en beren op de weg te zien dan kun je toch helemaal niets meer in het leven? En ja je kind kan gehandicapt zijn, je kind kan een loeder zijn of worden, je kind kan verdrietig zijn, je kind kan sterven, je kind is compleet afhankelijk van jou die eerste periode, je huis is vaak een rommel etc etc. Maar er kan ook van alles met jezelf gebeuren. Je kunt je geliefde verliezen, je kunt je gezondheid verliezen etc etc.
Echt ik kan hier niets mee met dit eindeloze getob en getwijfel ( ik had ook al wel weggeweest denk ik maar dan niet alleen om het feit van geen kinderen willen)
Mijn man en ik wisten ook niet of we wel of geen kinderen konden krijgen. We hadden al wel besloten om niet het medische circuit in te gaan( had ik zelf teveel ellende van gezien bij anderen en ik weet dat de kans dat bijvoorbeeld IVF lukt maar 1 op de 3 is.. hooguit) Maar dat is dan iets wat je overkomt.. dat is dan zo. De enige reden wat ik wel snap is als je zelf een heel moeilijke jeugd heb gehad en je om die reden onstabiel bent of als je psychische ziektes hebt en je wilt niets aan je kinderen overdragen. Natuurlijk snap ik het soms wel heel goed. En ik besef dat we alleen maar het verhaal van TO horen maar ik ken van dichtbij van die eindeloze twijfelaars en één van hen besloot toen uiteindelijk toch maar voor kinderen te gaan. Lukte niet want al tegen de 40 en toen moest er alsnog van alles uit de kast worden getrokken om toch maar kinderen te krijgen...
Twee nadelen van de gedeeltelijke maakbaarheid van het leven:
- het leven is niet écht maakbaar. Je kunt sommige dingen zelf bepalen, maar heel veel dingen komen gewoon op je pad en daar heb je maar mee om te gaan.
- als je echt gelooft dat je zelf “meester van je eigen lot” bent is alles wat je kiest en dat verkeerd uitpakt meteen je eigen verantwoordelijkheid. Enorm verlammend, zeker als je het soort piekeraar bent dan bij elke keuze onmiddellijk tien verschillende doemscenario’s ziet.
Dit was off-topic. On-topic had ik al eerder gezegd dat TO zal moeten kiezen: wel partner geen kind, of wel kind geen partner. En toch een deadline aan partner geven: dan en dan wil ik het weten. In het gunstigste geval kiest partner dan toch voor een kind, in het ongunstigste geval: zie keuze hierboven.
Vrijevlinder schreef op 18-01-2023 om 06:46:
[..]
Grappig, in combinatie met je forumnaam.
Haha, klopt. Kijk, dit is een forum voor ouders, waar het vooral gaat over kinderen en alles wat daarbij komt kijken. Op de school van mijn dochter zal ik ook vooral 'de moeder van...' zijn. Simpelweg omdat mijn kind er zit, niet ik, en als ik er kom is dat voor of in het belang van dochter. Toch heb ik daarnaast nog heel veel meer rollen in het leven.
@Leene
Ik vind wel meer redenen om geen kind te willen gegrond, een kind verdient het gewoon om 100% door beide ouders gewild te zijn.
Kun je nog zoveel redenen noemen van wat er allemaal in het leven kan gebeuren en dat je daarom moeite hebt met twijfelende mensen, maar ziekte/financiële problemen/baan verliezen/whatever vind ik heel wat anders dan een keuze voor een kind, een leven wat er in 1e instantie niet om vraagt om geboren te worden.
Zoals eerder geschreven had mijn ex destijds al een kind (een tiener inmiddels), maar hele slechte ervaringen met zijn ex waardoor hij zijn kind heel wat jaren maar moeizaam kon/mocht zien. Daar heeft hij het vreselijk moeilijk mee gehad en dé reden waarom de verantwoordelijkheid voor nóg een kind niet meer aandurfde.
Kon ik wel zeggen ‘ik ben je ex niet’ of ‘bij ons zal het anders lopen’, maar dat had totaal geen nut of zin, want daarmee zou ik zijn (gegronde) angst deels gebagatelliseerd hebben. Zijn NEE was nét zo valide als mijn WEL als het ging om een kind. Hij durfde het gewoon niet aan om nog een kind op de wereld te zetten die mogelijk een groot deel zonder zijn vader zou opgroeien. Ik had dus ook respect en begrip voor zijn keuze, heel veel juist, want zijn angst om mij daardoor kwijt te raken was erg groot. Hoe makkelijk zou het geweest zijn voor hem om maar ‘gewoon’ JA te zeggen? Ondanks ik het erg verdrietig vond, vond ik het juist zeer krachtig van hem.
Door de gesprekken die wij samen hadden bij de psycholoog werd het voor mij steeds duidelijker, ze stelde de juiste vragen en pelde op de juiste manier de ui om het allemaal te verhelderen/ontrafelen voor hem waarom hij het niet nog een keer aandurfde. Niet makkelijk, maar wel nodig, vandaar dat ik het juist goed vind dat ze samen in therapie gaan. Ook voor een man is het soms moeilijk te begrijpen hoe het voor een vrouw voelt om een (onvervulde) kinderwens te hebben. Vaak hoort het er ‘gewoon’ bij, verkering, daarna samenwonen of trouwen en dan volgen er kinderen, althans, dat is de verwachting voor de wereld en voor velen een vanzelfsprekendheid. Zelden wordt een vrouw gevraagd waarom zij kinderen wilt, maar hoe vaak moet een mens zich verdedigen of verklaren waarom iemand ze niet wilt, dat gegeven alleen al?!
Zo zal ik ook nooit aan iemand vragen of er kinderen gaan komen, want ik vind het een super intieme vraag. Je weet nl nooit wat er speelt als het om zoiets als kinderen gaat en niet iedereen voelt die behoefte het uit te leggen, super pijnlijk soms. Dat zou iedereen zich eens beter kunnen beseffen vind ik alvorens zo’n vraag te stellen.
AlisonH schreef op 18-01-2023 om 10:37:
Twee nadelen van de gedeeltelijke maakbaarheid van het leven:
- het leven is niet écht maakbaar. Je kunt sommige dingen zelf bepalen, maar heel veel dingen komen gewoon op je pad en daar heb je maar mee om te gaan.
- als je echt gelooft dat je zelf “meester van je eigen lot” bent is alles wat je kiest en dat verkeerd uitpakt meteen je eigen verantwoordelijkheid. Enorm verlammend, zeker als je het soort piekeraar bent dan bij elke keuze onmiddellijk tien verschillende doemscenario’s ziet.
Dit was off-topic. On-topic had ik al eerder gezegd dat TO zal moeten kiezen: wel partner geen kind, of wel kind geen partner. En toch een deadline aan partner geven: dan en dan wil ik het weten. In het gunstigste geval kiest partner dan toch voor een kind, in het ongunstigste geval: zie keuze hierboven.
Behalve een like geven wil ik toch nog zeggen hoe eens ik het met AlisonH bent. Je verwoord het 10x beter dan ik doe. Dit is precies wat ik bedoel en waar ik zo tegen aanloopt in onze huidige cultuur.
Leene schreef op 18-01-2023 om 09:08:
Waarom moet degene die wel kinderen wil dan inleveren of verliezen?
Je kan dit toch net zo goed omdraaien? Waarom moet degene die geen kinderen wil dan inleveren? Ik kan wel 100 redenen benoemen waarom ik geen kind wil. Zou ik dat dan in jouw ogen allemaal maar aan de kant moeten zetten, als mijn partner wel persé kinderen zou willen? Omdat hij anders verliest?
Volgens mij heb je dan gewoon niet hetzelfde leven voor ogen en moet je daar conclusies aan verbinden.
Dutchgirly schreef op 18-01-2023 om 11:15:
[..]
Je kan dit toch net zo goed omdraaien? Waarom moet degene die geen kinderen wil dan inleveren? Ik kan wel 100 redenen benoemen waarom ik geen kind wil. Zou ik dat dan in jouw ogen allemaal maar aan de kant moeten zetten, als mijn partner wel persé kinderen zou willen? Omdat hij anders verliest?
Volgens mij heb je dan gewoon niet hetzelfde leven voor ogen en moet je daar conclusies aan verbinden.
Juist, zij hoeft helemaal niet in te leveren, ze heeft alsnog een keuze en dat is ook hetgeen ik haar wil laten inzien. Oké, wel een verdrietige keuze, want zonder huidige partner dan, maar dat is voor hem net zo verdrietig natuurlijk. Het wel/geen kind is gewoonweg een vreselijk dilemma binnen een relatie, je kunt geen 1/2 kind nemen of het tijdelijk uitproberen helaas.
Er is niet per se iemand die 'in moet leveren' en de ja van de een en de nee van de ander zijn in beginsel net zo legitiem. Toch vind ik angst in het algemeen een slechte raadgever. Je kunt heel veel dingen niet doen omdat je bang bent voor het een of het ander, maar het brengt je zelden verder in je leven en kan heel verlammend werken.
Het leven is niet volledig maakbaar. Ik ben het met AlisonH en Leene eens dat die maakbaarheidsgedachte erg schadelijk is. Het legt namelijk alle schuld van dingen die niet lukken bij een individu. Het wel of niet krijgen van kinderen is tegenwoordig meer dan ooit een keuze (we hebben anticonceptie én allerlei medische trajecten), maar nooit helemaal. Werken aan stressbestendigheid lijkt me sowieso zinvol. Niet alleen voor je relatie, ook voor je werk en je persoonlijke weerbaarheid/belastbaarheid. Het is voor niemand fijn om bij elke tegenslag van de kaart te raken.
Ik snap niet zo goed wat dit dilemma met de maakbaarheidsgedachte te maken heeft. Persoonlijk vind ik het fantastisch dat je als vrouw niet meer gegijzeld hoeft te worden in het moederschap als je dat niet wil. Of dat je opties hebt als zwanger worden niet vanzelf gaat.
Misschien hoefde je vroeger minder te twijfelen omdat het toen wel of niet ‘gebeurde’, maar met dat feit waren ook heel veel mensen ongelukkig. Heel veel mensen die daardoor wel kinderen hebben gekregen terwijl ze ze achteraf liever niet hadden gehad (let op: dat is iets anders dan ze nu nog weg willen doen). En heel veel mensen die geen kinderen kregen terwijl ze wel wilden, in een wereld waarin het ook nog eens de norm was om ze wel te krijgen. Er is nu veel meer ruimte en vrijheid om het leven te leiden dat je wil leiden.
Dutchgirly schreef op 18-01-2023 om 11:15:
[..]
Je kan dit toch net zo goed omdraaien? Waarom moet degene die geen kinderen wil dan inleveren? Ik kan wel 100 redenen benoemen waarom ik geen kind wil. Zou ik dat dan in jouw ogen allemaal maar aan de kant moeten zetten, als mijn partner wel persé kinderen zou willen? Omdat hij anders verliest?
Volgens mij heb je dan gewoon niet hetzelfde leven voor ogen en moet je daar conclusies aan verbinden.
Ja precies! Mijn zoon zegt altijd in het prille begin van een relatie al eerlijk dat hij absoluut geen kinderen wil. Daar zijn fijne relaties op stuk gelopen maar het was wel het beste want anders zouden ze elkaar waarschijnlijk niet gelukkig gemaakt hebben.
MeganRapinoe schreef op 18-01-2023 om 11:43:
Ik snap niet zo goed wat dit dilemma met de maakbaarheidsgedachte te maken heeft. Persoonlijk vind ik het fantastisch dat je als vrouw niet meer gegijzeld hoeft te worden in het moederschap als je dat niet wil. Of dat je opties hebt als zwanger worden niet vanzelf gaat.
Misschien hoefde je vroeger minder te twijfelen omdat het toen wel of niet ‘gebeurde’, maar met dat feit waren ook heel veel mensen ongelukkig. Heel veel mensen die daardoor wel kinderen hebben gekregen terwijl ze ze achteraf liever niet hadden gehad (let op: dat is iets anders dan ze nu nog weg willen doen). En heel veel mensen die geen kinderen kregen terwijl ze wel wilden, in een wereld waarin het ook nog eens de norm was om ze wel te krijgen. Er is nu veel meer ruimte en vrijheid om het leven te leiden dat je wil leiden.
Het verband: de eindeloze twijfel bij partner: wat nou als ik het verkeerde kies / er ongelukkig van word / het fout doe. Met andere woorden: als ik iets kies en het pakt ongelukkig uit heb ik dat alleen aan mezelf te wijten. Misschien is het verband inderdaad niet sterk, maar het ligt natuurlijk wel onder keuzestress. Volgens mij heb ik ook niet gezegd dat “meer keuze” per se slechter is want jouw punten zijn net zo goed valide. Ik heb alleen de nadelen benoemd.