Kritiek van je (volwassen) kind
Nav een ander topic hier vraag ik me af: hebben jullie wel eens kritiek op je opvoeding gekregen van jullie (bijna) volwassen kind? En zo ja, hoe vond je dat? Herkende je het of totaal niet? Kwam het keihard binnen of kon je het makkelijk van je afzetten? Werd je er boos van? Heb je er iets mee gedaan?
Persoonlijke context: ik heb zelf erg geworsteld met de relatie met mijn moeder en lang geleden ook wel eens iets aangekaart, maar dat liep op niets uit. Nu heb ik zelf een kind en vraag ik me wel eens af welke fouten ik onbewust maak en hoe ik me zelf zou voelen en gedragen als ik die onverwachts terug zou krijgen.
Wilmamaa schreef op 19-10-2023 om 23:40:
[..]
Ja, natuurlijk. Maar daar gaat dit toch ook niet over? De meerderheid van de kinderen heeft gewoon een normale jeugd gehad. En dat zij dan toch klagen, hoort bij het losmaken van de ouders. Dat zeg ik al meerdere keren. Maar ze moeten wel beseffen dat je niet meteen een slechte jeugd hebt gehad als je moeder een keer te laat bij het schoolplein stond.
Er zijn zeker veel kinderen in nederland die het niet makkelijk hebben, maar zeker geen meerderheid.
Het gaat hier over kritiek krijgen van je volwassen kind. Die kritiek hoeft niet te zijn dat de hele jeugd van kind verpest is en dat het een slechte jeugd heeft gehad. Kritiek kan ook enkele punten zijn waarvan kind last heeft (gehad). Daarmee is niet de hele jeugd verprutst. Maar dat zal kind dan ook niet bedoelen. Toch kan het fijn zijn om het daar over te hebben. Juist omdat zowel ouders als kinderen mensen zijn met gevoelens en verschillende kijk op zaken.
Als je als ouder dan reageert met "maar ik vind dat jouw jeugd heel fijn was, zeker in vergelijking met de kindjes in Afrika en ik deed het met de beste intenties dus jij bent een prinsesje" dan zou ik snel klaar met je zijn...
Wilmamaa schreef op 19-10-2023 om 23:16:
[..]
Sorry dat jij dit zo opvat, maar ik heb er juist heel lang over nagedacht. Al weken voor dit topic werd geopend. Zoveel kinderen die in bittere armoede leven, in oorlogssituaties leven, uitgehuwelijkt en verminkt worden, moeten vluchten, in vervuilde wereldsteden wonen. En de nederlandse kinderen hebben het gewoon goed, wonen in tot de top 10 van gelukkigste landen.
En dan klaag je dat je ouders "altijd maar naar Frankrijk op vakantie" gingen, zoals een van mijn kinderen ooit deed. Sorry, dat noem ik prinsessengedrag. Toch begrijp ik, zoals ik al schreef, ook wel dat klagen ook bij opgroeien hoort.
Laten we dan even kort aanstippen de kinderen van ouders die ronduit gewelddadig zijn, de kinderen van ouders met een mentale aandoening, de kinderen van ouders met een verslaving, de dochters die hun vader aangaven voor misbruik (hij jaren de bak in, het gezin uit elkaar in pleeggezinnen - dit voorbeeld heb ik toevallig van dichtbij meegemaakt).
Kinderen in oorlogssituaties of natuurrampen is geen vergelijk, dat heeft niks met de ouders te maken.
Je kinderen verwijten dat ze prinsessen gedrag vertonen, wat zegt dat over jou als opvoeder? Misschien dat je een permanente ontevredenheid hebt overgedragen? Als je kind een keer zoiets zegt, moet je het dan wegzetten als verwend? Ik vind dat wel erg zwart-wit hoor.
Wat een geklaag over prinsessengedrag zeg. Als iets in jouw ogen een luxeprobleem is is dat voor degene met het probleem nog steeds een probleem. Als iemand zijn leven lang in therapie moet omdat de ouders niet verder dan Frankrijk op vakantie gingen dan is dat blijkbaar zo. Ik geloof daar trouwens weinig van, het is een karikatuur, door de klagers geschetst.
To, wat een interessante vraag! Ik heb inmiddels al best wat gesprekken met mijn kinderen gehad over hun opvoeding. Er zijn zeker dingen voorbijgekomen die ik beter anders had kunnen doen, sommige aangekaart door hen, andere door mij. Maar het voelt niet als kritiek, meer als een soort evaluatie 
Het helpt daarbij denk ik dat zij geloven dat ik mijn uiterste best heb gedaan en ook gewoon een mens ben. En dat ik erken dat ook al heb ik mijn best gedaan ik ze toch pijn kan hebben gedaan.
Wilmamaa schreef op 19-10-2023 om 23:16:
[..]
Sorry dat jij dit zo opvat, maar ik heb er juist heel lang over nagedacht. Al weken voor dit topic werd geopend. Zoveel kinderen die in bittere armoede leven, in oorlogssituaties leven, uitgehuwelijkt en verminkt worden, moeten vluchten, in vervuilde wereldsteden wonen. En de nederlandse kinderen hebben het gewoon goed, wonen in tot de top 10 van gelukkigste landen.
En dan klaag je dat je ouders "altijd maar naar Frankrijk op vakantie" gingen, zoals een van mijn kinderen ooit deed. Sorry, dat noem ik prinsessengedrag. Toch begrijp ik, zoals ik al schreef, ook wel dat klagen ook bij opgroeien hoort.
Ik ben pleegmoeder. Ik heb een behoorlijk netwerk om me heen vanuit die setting. Het idee dat kinderen in Nederland het zo goed hebben, zit echt in jouw hoofd maar is lang niet altijd de werkelijkheid. Ik zou willen dat jouw ideeën de werkelijkheid zouden zijn.... De dingen die jij noemt, komen óók in Nederland voor. En daarnaast zijn er nog tal van zaken die van vervelend tot traumatisch gaan, die je jeugd echt negatief kunnen maken. Dus ja, fouten worden ook door ouders gemaakt. Vaak onbedoeld, maar helaas soms ook door bepaalde onderliggende problematiek. Waar de kinderen de dupe van zijn. En dat is verschrikkelijk. Dus hou alsjeblieft op met zo'n onzin verkondigen en zet je ogen en oren open als je écht wilt weten wat er ook bij Nederlandse kinderen/jongeren kan spelen...
Mijn jongste zoon heeft ASS en ADHD. Dat heeft onze opvoeding en zijn jeugd gekleurd. Hij was moeilijk en dat putte ons uit. Zijn oudere broer sneeuwde daardoor wel eens onder. Daarbij hadden ze voortdurend ruzie, wat ook zijn tol eiste. Ze zijn nu beiden eind twintig en hebben een goede band met elkaar en met ons. Jongste heeft een keer zijn excuses aangeboden voor zijn moeilijke gedrag toen hij jonger was. Toen heb ik gezegd dat hij inderdaad niet makkelijk was, maar dat excuses niet nodig waren, omdat het heel gewoon is, dat kinderen zich tegen hun ouders afzetten en dat we daardoor niet minder van hem hielden.
Met oudste hebben we wel gesproken over het effect op hem van zo’n moeilijk broertje. Hij zegt dat hij daar inderdaad wel last van heeft gehad, maar dat hij zich altijd geliefd en gesteund heeft gevoeld.
Zelf heb ik niet z’n leuke jeugd gehad. Toen ik zelf moeder werd, vond ik het gedrag van mijn ouders nog moeilijker te begrijpen. Mijn moeder barstte bij elke vorm van (lichte) kritiek in huilen uit. Vaak nadat ze hier zelf om vroeg. Dat heb ik anders gedaan. Ik geef fouten toe en verontschuldig mij als dingen niet goed zijn gegaan.
Er zijn inderdaad veel soorten van kritiek. Daar ga je als ouder/volwassen kind ook anders mee om.
Soms wil een volwassen kind gewoon even lekker klagen. Dat valt dan in te categorie 'te laat bij het schoolplein/saaie vakanties'. Ouders moeten dit niet weglachen, maar ze hoeve het zich ook niet persoonlijk aan te trekken.
Verder heb je kritiek op zaken die in normale gezinnen mis zijn gegaan - bijv. De prestatielat voor het kind te hoog/laag gelegd hebben, teveel/teweinig met keuzes bemoeien. e.d. Daar kunnen ouders/volwassen kinderen goede gesprekken over hebben en daardoor dichter bij elkaar komen.
En je hebt de echt extreme gevallen waar mishandeling, sexueel misbruik, verwaarlozing speelde. Het lijkt me dat het woord "kritiek" dan nauwelijks de lading meer dekt. Dat zijn criminele misdrijven waar het volwassen kind (denk ik) niet even met het ouders om de tafel gaat zitten om het rustig te bespreken.
Moederkareltje schreef op 19-10-2023 om 21:32:
ik weet niet wat mensen steeds bedoelen met fouten maken. Volgens mij is opvoeden geen exact vak en maakt een ouder keuzes vanuit zijn beste intenties en wilt hij zijn kind graag liefdevol tot volwassenen begeleiden. Mijn ouders hebben geen fouten gemaakt, ze hebben dingen achteraf misschien niet handig aangepakt maar ze konden met de beste intenties toen niet anders. Achteraf is het allemaal makkelijk praten met de wijsheid van nu. Mijn loyaliteit is hoog.
Ik ben zelf nu moeder en heb nu een diepere dimensie van liefde leren kennen nu ik zelf een kind heb. Ik begrijp mijn ouders nu veel beter en de band met hen is ook veel beter. Ik heb twee zussen die mijn ouders niet willen zien en helaas ook geen kinderen willen dus die zullen nooit tot dat niveau van liefde en begrip komen. Dat vind ik jammer voor alle partijen en een groot gemis. De in mijn ogen werkelijke essentie van het bestaan ontgaat hen.
Je kunt ook zeggen: mensen maken dus gewoon fouten. Of dat met de beste intenties gebeurt of niet, je kunt je kind toch gewoon de erkenning geven dat je niet alles goed hebt gedaan. Ik begrijp dat eendimensionale naar/van ouders dan weer niet. Alsof het een grote ramp en grensoverschrijdend gedrag is van kinderen om uit te spreken dat ze last hebben (gehad) van gedrag van hun ouders en daarvoor erkenning te willen hebben en over te willen praten? Ik snap dat overgevoelige voor ego-krenking, niet kunnen praten over waar je steken hebt laten vallen als ouder, dan weer niet. Hoe doe je dat in hemelsnaam in de relatie met een partner? Mag die ook nooit wat zeggen omdat je het zo goed bedoelt?
Ik vind het nogal wat, dat je met zulke abstracte, voor mij nogal lege sentimentaliteit, over de beslissing van je twee zussen heen praat, die geen contact met je ouders willen. Zij doen dat ook niet uit slechte intenties. Kinderen willen het contact met ouders helemaal niet verbreken. In de regel krijg je inderdaad meer begrip voor je ouders als je zelf kinderen hebt. Maar ouders kunnen zelf al zoveel doen voor die tijd om de kloof tussen ouders en kinderen te dichten door eerlijk te zijn, zich kwetsbaar en gelijkwaardig op te stellen, te erkennen dat ze mensen zijn, die fouten maken en andere mensen pijn doen. Ouders die op een voetstuk willen staan en geïdealiseerd willen worden, doen hun kinderen alleen daar al schade mee. Laat gewoon zien wat het is om mens te zijn, fouten te maken en daarover te praten en te herstellen.
Mooie post, Mija, helemaal mee eens.
Picunia schreef op 20-10-2023 om 08:41:
Mijn jongste zoon heeft ASS en ADHD. Dat heeft onze opvoeding en zijn jeugd gekleurd. Hij was moeilijk en dat putte ons uit. Zijn oudere broer sneeuwde daardoor wel eens onder. Daarbij hadden ze voortdurend ruzie, wat ook zijn tol eiste. Ze zijn nu beiden eind twintig en hebben een goede band met elkaar en met ons. Jongste heeft een keer zijn excuses aangeboden voor zijn moeilijke gedrag toen hij jonger was. Toen heb ik gezegd dat hij inderdaad niet makkelijk was, maar dat excuses niet nodig waren, omdat het heel gewoon is, dat kinderen zich tegen hun ouders afzetten en dat we daardoor niet minder van hem hielden.
Met oudste hebben we wel gesproken over het effect op hem van zo’n moeilijk broertje. Hij zegt dat hij daar inderdaad wel last van heeft gehad, maar dat hij zich altijd geliefd en gesteund heeft gevoeld.
Zelf heb ik niet z’n leuke jeugd gehad. Toen ik zelf moeder werd, vond ik het gedrag van mijn ouders nog moeilijker te begrijpen. Mijn moeder barstte bij elke vorm van (lichte) kritiek in huilen uit. Vaak nadat ze hier zelf om vroeg. Dat heb ik anders gedaan. Ik geef fouten toe en verontschuldig mij als dingen niet goed zijn gegaan.
Dit klinkt erg liefdevol, respectvol ook. Dat ondanks de ongetwijfeld pittige momenten. Dat hebben jullie mooi gedaan!
Mija schreef op 20-10-2023 om 09:14:
[..]
Je kunt ook zeggen: mensen maken dus gewoon fouten. Of dat met de beste intenties gebeurt of niet, je kunt je kind toch gewoon de erkenning geven dat je niet alles goed hebt gedaan. Ik begrijp dat eendimensionale naar/van ouders dan weer niet. Alsof het een grote ramp en grensoverschrijdend gedrag is van kinderen om uit te spreken dat ze last hebben (gehad) van gedrag van hun ouders en daarvoor erkenning te willen hebben en over te willen praten? Ik snap dat overgevoelige voor ego-krenking, niet kunnen praten over waar je steken hebt laten vallen als ouder, dan weer niet. Hoe doe je dat in hemelsnaam in de relatie met een partner? Mag die ook nooit wat zeggen omdat je het zo goed bedoelt?
Ik vind het nogal wat, dat je met zulke abstracte, voor mij nogal lege sentimentaliteit, over de beslissing van je twee zussen heen praat, die geen contact met je ouders willen. Zij doen dat ook niet uit slechte intenties. Kinderen willen het contact met ouders helemaal niet verbreken. In de regel krijg je inderdaad meer begrip voor je ouders als je zelf kinderen hebt. Maar ouders kunnen zelf al zoveel doen voor die tijd om de kloof tussen ouders en kinderen te dichten door eerlijk te zijn, zich kwetsbaar en gelijkwaardig op te stellen, te erkennen dat ze mensen zijn, die fouten maken en andere mensen pijn doen. Ouders die op een voetstuk willen staan en geïdealiseerd willen worden, doen hun kinderen alleen daar al schade mee. Laat gewoon zien wat het is om mens te zijn, fouten te maken en daarover te praten en te herstellen.
Wat een rake reactie. Mooi omschreven.
Iedere 'gek' kan een kind krijgen, dat is zo gebeurd. Zo komen er veel kinderen ter wereld die totaal geen goede basis meekrijgen, omdat het kind in een split of a second is ontstaan. Een kind is totaal weerloos en volkomen afhankelijk van zijn of haar ouders. Een kind heeft er ook niet om gevraagd om geboren te worden. Daarom vind ik het ook onzin dat een kind zijn ouders dankbaar moet zijn, omdat het op de wereld is gezet of dat het is verzorgd en grootgebracht, dat zou volkomen normaal.moeten zijn, dat ouders dat doen.
Natuurlijk mag je je ouders dankbaar zijn, als ze je een fijne jeugd hebben bezorgd, maar ik kan me de emoties van kinderen waarbij dat niet het geval is, heel goed voorstellen. 'Goed bedoelt' is een dooddoener wat iedere deur tot een goed gesprek dicht gooit. Het zou ouders sieren als ze in de spiegel durven kijken. Kinderen zijn vaak enorm loyaal aan hun ouders.
Tuurlijk maakt elke ouder fouten en is er een wezenlijk verschil tussen mishandeling, misbruik en saaie vakanties, een keer te laat op het schoolplein of te veel groenten moeten eten.
Voor mij zit de pijn vooral op het gebied van waardigheid en het niet erkennen van dingen en betreffend gedrag zelf nog steeds normaal vinden.
Verder maakt elke ouder keuzes naar gelang de mogelijkheden en diens overtuigingen. Ook de tijdsgeest speelt een rol. Ik kreeg vroeger regelmatig een corrigerende tik (en ook wel eens harder dan een tik) en dat was in die tijd heel normaal. Vrijwel alle kinderen kregen dat toen en de enkelingen waar de ouders dat niet deden, hadden geluk.
Moirmel schreef op 19-10-2023 om 23:06:
[..]
Sorry, maar wat een arrogantie en veroordeling tegenover mensen die bewust kindvrij zijn. Zij zouden nooit diepe liefde kennen noch begrijpen waarom we bestaan; sorry maar ik krijg even braakneigingen.
Als de essentie van ons bestaan zit in ons voor te planten, heel prima dat je die gedachte hebt, maar dan ben je voor mij toch vrij simpel.
Voor alle mensen die geen kinderen kunnen krijgen is dat vreselijk en die het expres niet willen, helaas dat je nooit zult begrijpen wat je mist. Ik ben inderdaad vrij simpel. Mijn leven draait om de liefde van mijn naasten en een kind is een dimensie apart. Ik neem geen woord terug.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 11:08:
[..]
Voor alle mensen die geen kinderen kunnen krijgen is dat vreselijk en die het expres niet willen, helaas dat je nooit zult begrijpen wat je mist. Ik ben inderdaad vrij simpel. Mijn leven draait om de liefde van mijn naasten en een kind is een dimensie apart. Ik neem geen woord terug.
Maar als je iets niet wilt, mis je dat dan toch ook niet? Ik wil geen dure sportauto, of ik die nou kan betalen of niet, dan mis ik dat toch ook niet omdat ik die niet heb? Ik ben juist blij als mensen kritisch durven te kijken of ze een kind WILLEN krijgen. En niet omdat het zo 'hoort', opgelegd door mensen zoals jij. Want jouw oordeel reikt hierin verder dan je eigen mening. Ben je je daarvan bewust?