Kritiek van je (volwassen) kind

Ik heb een jaar terug systeemtherapie gehad met mijn zusjes en moeder, als onderdeel van verslavingsbehandeling van jongste zus. Vond dat best heftig want besefte toen heel erg wat ik gemist heb vroeger. Wel over gehad, in therapie en erna maar mijn moeder schiet meteej vol in de emotionele verdediging dat 'ze òòòk maar haar best deed!'. Waardoor een gesprek niet echt mogelijk is. Vind dat nog steeds lastig dus veel dingen blijven alsnog onuitgesproken. Mijn zusje is nu moeder en zie dat ze heel bewust is wat ze niet wil doen en hard werkt om herhalingen te voorkomen. Mooi om te zien. 

en koettie, wat heb je dan gemist als ik vragen mag in je opvoeding?

Er zijn maar weinig mensen die een cursus opvoeding gedaan hebben, we kijken terug naar onze eigen opvoeding waar we dingen in veranderen die we zelf niet oke vonden.
We proberen het er het beste van te maken maar maken weer nieuwe fouten, maar opvoeden is ook niet echt makkelijk zeker als je kinderen verschillende karakters hebben.
Boos worden op mijn kinderen doe ik sowieso nooit en het antwoord dat ik zou geven is “Joh straks mag je misschien je eigen kinderen opvoeden dus doe het anders”.
En vaak denken ze als ze zelf volwassen zijn er weer anders over dan als ze jong zijn.

Na verloop van tijd kwam ik er achter dat ik toch een aantal dezelfde fouten maakte als mijn moeder. En dat terwijl ik me heilig had voorgenomen om dat niet te doen. Ik ben toen zelf in therapie gegaan en dat heeft heel wat opgeleverd. Vanaf dat moment ben ik ook zeer bewust feedback gaan vragen aan mijn kinderen. Tot op heden heb ik nog geen enorme klachten gehoord. Ze zijn wel echt heel blij dat ik destijds mezelf een schop onder mijn kont hebt gegeven En zijn heel blij met de verbeteringen die dat heeft opgeleverd. Ik heb ook altijd geprobeerd naar mezelf te kijken, naar mijn aandeel in eventuele ruzies of botsingen. En als dat nodig was ook mijn excuses aangeboden. Ik denk dat dat heel belangrijk is, zelf inzicht hebben en openstaan voor feedback.

Toen ik zo'n 30 was begon ik, toen ik in een zware dip terecht kwam (in de "Is that all there is?"-dip), veel na te denken over vroeger en toen kwam ik tot de conclusie dat alles veel beter was gegaan als mijn ouders het anders hadden gedaan. Vaag genoeg om waar te zijn en niet te bewijzen.

Ik ben er niet meer zo mee bezig. Het is best comfortabel dat je eventueel falen ook op je ouders kunt afschuiven. Je leven is nu eenmaal niet maakbaar. Er spelen teveel andere factoren.

Je weet niet in welke mate het bijgedragen had als je ouders perfect waren geweest. Misschien had het heel veel gescheeld, maar misschien ook heel weinig.

Wij hebben vroeger veel fouten gemaakt, en daar zijn we heel open over. Soms plagen de kinderen mij daar mee, ze weten dat me dat nog zeer doet maar ik heb niet de indruk dat ze me dat allemaal nog kwalijk nemen. Als ik nu wel eens uit de bocht vlieg tegen iemand krijg ik dat ook te horen, ook wel van een van de andere kinderen. Ik heb altijd aangegeven dat ik dat prettig vind, ik ben ook maar een mens en als ze me ongezouten kritiek geven kan ik daar van leren. Er kan nog best oud zeer zitten denk ik, hopelijk spreken ze dat dan ook uit. Maar ze zien om zich heen ook ouders die het nog veel beroerder doen, en waarschijnlijk zijn ze daarom niet zo ontevreden over ons. Ik vind dat ik nog steeds af en toe fouten maak maar ik probeer het mijzelf niet zo aan te rekenen, dat helpt niet en ik word er ook geen betere ouder door. Uitpraten en reflecteren helpt dan meer. Dus dat probeer ik te doen.
Zelf was ik geen ideale dochter, dat neem ik mijzelf ook wel eens kwalijk. Terwijl ik wel hoop dat mijn kinderen niet zo over zichzelf denken, dus dat is een beetje dubbel.
Maar ja, ik krijg dus wel kritiek van mijn volwassen kinderen, al is het meestal meer plagend. Met de een loopt het beter dan met de ander.

Mijn moeder heeft het bij tijd en wijle flink laten afweten vanwege depressies. Toen ze ongeneeslijk ziek was, heeft ze hiervoor excuses aangeboden. Dat was niet nodig. Ik heb haar toen gezegd dat ze altijd mijn moeder is geweest en dat zij heeft gedaan wat zij op dat moment kon doen. Ik kon haar van alles verwijten, maar ik had niet het gevoel daar iets mee op te schieten. Zij kon niet beter. Maar goed, ik heb misschien makkelijk praten, omdat er geen onwil was bij haar, maar onvermogen. Als ouders willens en wetens tekort schieten, dan is het anders.
En met mijn kinderen is alles bespreekbaar en als zij met iets komen, dan wordt daar ook aan gewerkt. En soms in lastige situaties vraag ik het ze: wat zou je nu van mij willen?

Kikki39 schreef op 19-10-2023 om 09:14:

en koettie, wat heb je dan gemist als ik vragen mag in je opvoeding?

Veiligheid en erkenning van gevoel. Relatie van mn ouders was slecht en veel ruzie. Wij moesten als kinderen maar doen alsof er niets aan de hand was tussen de ruzies door want het moest wel gezellig blijven. Daarnaast ook last van parentenficatie, heb veel te veel zorgtaken genomen/gekregen. 

Jawel, ik heb best wat commentaar gekregen van mijn volwassen kinderen. Geen heel zware dingen, maar ieder weet 'het zijn de kleine dingen die het doen.'  Dat commentaar was terecht. Ermee omgaan vond en vind ik niet makkelijk. Ik wilde als moeder het allerbeste voor mijn gezin en heb echt geprobeerd ieder aandacht en zorg te geven. Zoals anderen al schrijven - een moeder is ook maar een mens. Zelfs al lees je zinnige boeken en volg je een opvoedcursus, elke relatie heeft een eigen dynamiek en het is in de praktijk (vind ik) best lastig 'uit een situatie te stappen' en te zien wat er precies gebeurt en waar er ruimte is voor verbetering. 

Inmiddels hebben onze kinderen zelf gezinnen. Ze zullen ontdekken wat een stevig avontuur ouderschap is. Je loopt geregeld tegen je grenzen aan, daar zijn allerlei oorzaken voor, en de uitwijkmogelijkheden zijn voor ieder anders. 

Je kunt als ouder best vragen aan je (volwassen) kind hoe ze terugkijken op hoe het was. Besef dat het geheugen geen harde schijf is die alles van A tot Z presenteert. Het zijn flarden, indrukken, persoonlijk gekleurd. Luister ernaar. En als ze vinden dat iets anders had gemoeten, laat hen een beeld schetsen hoe dan. 
Tja, jammer dat je - wijzer geworden- bepaalde opvoedperioden niet kunt overdoen. 

Mijn kind is pas 2. Ik weet zeker dat ik fouten maak en ik hoop dat ik tzt in staat ben om op een voor haar bevredigende manier te reageren. Ik vrees dat ik in die reactie wellicht ook de plank missla als haar 'kritiek' voor mij onverwacht komt. Ik hoop haar wel zo op te voeden dat zij dingen kan/durft te bespreken. Uit andere situaties weet ik dat ik wel in staat ben op mezelf te reflecteren zonder daarvan al te zeer van slag te raken.

Bij mijn moeder is dat anders. Zij heeft (deels door onvermogen) echt wel steken laten vallen en nu ik zelf moeder ben zie ik dat des te sterker. Als ik al eens iets heb geprobeerd te bespreken werd dat al snel beantwoord met 'maar ik had alles voor jullie over/jullie stonden op 1/ik bedoelde het goed' tot en met 'waarom ben je tegen me/ jij bent altijd zo negatief/ ik wilde dat ik het als kind zo goed had gehad als jij'. Dingen uit mijn jeugd laat ik rusten, maar patronen die nu nog doorwerken en ook effect hebben op mijn dochter probeer ik wel te doorbreken. Zonder succes overigens. 

ik heb als volwassen kind dit gesprek gevoerd met mijn ouders. Resultaat: we spreken elkaar amper. Ze komen 1x per maand langs om hun kleinkind te zien.

Ik heb jarenlang gedacht dat naar gedrag van anderen aan mij lag. Dat ik een hele moeilijke persoonlijkheid heb. Als ik grenzen aangaf doe ik moeilijk. En er is àltijd kritiek en discussie. Maar erover praten ging niet, ze zijn niet in staat om dergelijke gesprekken te voeren.

mijn goede voornemen als ouder? Fouten maken is onvermijdelijk en niet erg. Maar ik wil wel ruimte bieden om erover te praten. De tijd nemen voor zelfreflectie voordat ik alles afwimpel. Grenzen respecteren en samenwerken aan de kwaliteit van de relatie. Het had mij heel erg geholpen als volwassene als mijn ouders dat hadden gedaan.

Een vriendin zei laatst, het is niet de vraag of de kinderen later therapie nodig hebben maar de vraag is hoeveel.

Ik vind het opvoeden fantastisch en lastig. Ik heb ontzettend veel liefde voor onze kinderen maar ze kunnen ook intens zijn en ik weet dat ik daar soms beter op zou moeten reageren. Zoals hier boven ook aangegeven, een moeder is ook maar een mens en ik doe oprecht mijn best. Hoe ze later op hun opvoeding terugkijken weet ik natuurlijk nog niet, ze zijn nu nog maar 4 en 6 jaar oud. Met mijn man reflecteer ik regelmatig over hoe we het doen en we hebben toen het heel lastig ging met onze dochter ook direct hulp gezocht met opvoeden. We zijn bij een speltherapeut gekomen en dat was heel fijn. Er kwam toch wel iets uit wat ik niet door had, namelijk dat wij onze kinderen soms overschatten en daardoor ook overvragen. Daar hebben we direct actie op ondernomen. Verder kwam er ook uit dat de kinderen erg goed gehecht zijn en zich veilig voelen bij ons, dat vond ik heel erg fijn om ook bevestigd te krijgen. De buien van dochter waarvoor we daar terecht kwamen zijn inmiddels door EMDR voor haar zo goed als over. (aanleiding voor de EMDR waren de gezondheidsperikelen waar zij de eerste 1,5jaar mee te maken heeft gehad en haar geboorte)

Zelf heb ik niet het beste voorbeeld gehad en heb ik niet de behoefte om dat met mijn ouders te bespreken. Zij hebben zelf ook geen makkelijk leven gehad en waren te druk met zichzelf om zich ook nog om mij te bekommeren. Onlangs wilde mijn moeder er (voor het eerst) toch wel graag wat over kwijt. We doen eigenlijk nooit iets met ons twee samen en nu nodigde ze mij uit dus ik zag de bui al hangen. Tijdens het diner begon ze inderdaad over vroeger. Dat ze zoveel spijt had van haar aanpak en dat ze nooit samen een kind hadden moeten verwekken. Het was aardig bedoeld vanuit haar maar ik voelde me eerder slechter dan beter daarna, wie zegt er nou tegen z'n kind dat die er nooit had moeten zijn...