Ik ontbrak/ontbreek langs de lijn...
Onze zonen gingen op voetbal. Ze beginnen met een jaar of acht. Ze gingen met vriendjes mee, samen fietsen naar het terrein. Mn man reed soms het team naar uitwedstrijden en ging ook weleens kijken. Ik vrijwel nooit. Langs de lijn staan trok me niet. (Bij de dochters zat ik altijd bij de jaaruitvoering van gym, dat was langdurig naar te overzien 😎) Ik houd gewoon niet van sport, als ik een gymzaal ruik voel ik al tegenzin kriebelen.
Mijn aandeel was dat ik altijd zonder mopperen zorgde dat de voetbalkleren schoon klaar lagen, en ik heb nooit geklaagd over de fantastische geur van natte voetbalschoenen die op adem lagen te komen tot het volgende evenement. Heb nog een hele tijd royaal contributie betaald toen ze zelf baantjes hadden.
interesseer ik me niet voor de sportprestaties? Hm nou, ik leefde/leef altijd mee met verhalen over winst en verlies, had in de tienerjaren begrip voor de derde helft enzo. Maar langs de lijn staan - nee. Voetbal- en andere sportwedstrijden zonder ‘ondertiteling’ voelen voor mij als volslagen vergooide tijd op de fijne vrije zaterdag.
Ik heb 0 spelinzicht. Bij gym op school al niet.
Hier moeders die ook ontbreken langs de lijn?
Het is allebei Max. Reflectie en verzachtend benoemen waarom ik deed zoals ik deed.
Mijn kinderen mogen zeggen dat ze het jammer vonden dat ik weinig kwam kijken naar het sporten. Ik zal het nog eens vragen.
En mijn kleinkinderen weten dat ik van alles met/voor hen wil doen, maar liever niet naar het zwembad.
Een ouder is niet alleen een ouder, maar evengoed een persoon met eigen wensen en frustraties. Kinderen mogen best merken dat er activiteiten zijn waar je een hekel aan hebt. Als het nodig is, zet je je er overheen.
Ik snap dat het je ergerde dat je ouders voor jouw gevoel al ‘jong’ in de fase zaten dat ze in allerlei dingen geen zin meer hadden. Dat dit je aanspoort het anders te doen.
ik spiegel me niet zozeer aan mn ouders. Zij hadden zo’n ander leven dan ik. Ik was 24 toen onze oudste werd geboren, mijn moeder bijna 39.
Onze weekinvulling was heel anders. Mijn vader was vrijwel altijd thuis na werktijd ( toen ik geboren werd was hij 45), mijn man was vrijwel alle avonden weg. En er zijn veel meer verschillen.
Het belangrijkste blijft dat ouders liefde en aandacht voor hun kinderen hebben, hen zoveel mogelijk geven wat ze nodig hebben. Dat kan op allerlei manieren. Het draait erom je gezien te weten.
en ja, naar het sporten had ik vaker mogen kijken. Ik had mn eigen negatieve ervaringen meer moeten parkeren.
Misschien, maar je man was alle avonden weg, dat is best zwaar met een jong gezin. Als je dan een groot gezin hebt begrijp ik dat je niet op 4 plekken tegelijk kunt zijn.
Wat is dat toch soms, mijn ex-partner was ook erg uithuizig en daar hebben de kinderen wel last van gehad, minder op dat moment, maar meer nu ze ouder worden en terugkijken.
En daarom deed ik het zelf anders, leerde er van, kijk naar de behoeftes van de kinderen en zette de mijne soms opzij. Tegen mijn ex-partner heb ik gezegd dat een stille aanwezigheid vaak al voldoende is.
Ik was geen schreeuwer/prater langs de lijn trouwens😁, ik was er alleen maar als toeschouwer.
Wilgenkatje- schreef op 30-05-2022 om 23:05:
Het is allebei Max. Reflectie en verzachtend benoemen waarom ik deed zoals ik deed.
Mijn kinderen mogen zeggen dat ze het jammer vonden dat ik weinig kwam kijken naar het sporten. Ik zal het nog eens vragen.
En mijn kleinkinderen weten dat ik van alles met/voor hen wil doen, maar liever niet naar het zwembad.
Een ouder is niet alleen een ouder, maar evengoed een persoon met eigen wensen en frustraties. Kinderen mogen best merken dat er activiteiten zijn waar je een hekel aan hebt. Als het nodig is, zet je je er overheen.
Ik snap dat het je ergerde dat je ouders voor jouw gevoel al ‘jong’ in de fase zaten dat ze in allerlei dingen geen zin meer hadden. Dat dit je aanspoort het anders te doen.
ik spiegel me niet zozeer aan mn ouders. Zij hadden zo’n ander leven dan ik. Ik was 24 toen onze oudste werd geboren, mijn moeder bijna 39.
Onze weekinvulling was heel anders. Mijn vader was vrijwel altijd thuis na werktijd ( toen ik geboren werd was hij 45), mijn man was vrijwel alle avonden weg. En er zijn veel meer verschillen.
Het belangrijkste blijft dat ouders liefde en aandacht voor hun kinderen hebben, hen zoveel mogelijk geven wat ze nodig hebben. Dat kan op allerlei manieren. Het draait erom je gezien te weten.
en ja, naar het sporten had ik vaker mogen kijken. Ik had mn eigen negatieve ervaringen meer moeten parkeren.
Dit is het helemaal inderdaad volgens mij (de dikgedrukte stukjes). Ik zeg zelfs letterlijk wel eens tegen mijn kinderen dat ik ook een mens ben 
En sommige dingen moet je inderdaad doen en dan zet je jezelf even opzij en sommige dingen kun je doen en doe je soms wel en soms niet. Ik kan bijvoorbeeld haast nooit met mijn kinderen mee als ze met school iets gaan doen (schoolreis, kinderboerderij, sportdag) en ik weet dat ze dat jammer vinden en dat vind ik zelf ook. Dat soort uitjes doe ik niet echt voor mijn eigen plezier maar ik zou wel graag af en toe eens mee kunnen omdat zij dat leuk zouden vinden. Sporten daarentegen ben ik dan weer altijd bij (als je mag kijken dan). En ik doe ook veel leuke dingen met ze in de weekenden en vakanties. Ik hoop (denk) dat ze weten dat ik heel veel van ze hou ondanks dat ik nooit mee kan met de schoolactiviteiten.
Terugkijkend op mijn eigen jeugd vind ik het dus echt wel opmerkelijk dat mijn moeder er nooit bij was bij mijn sport. Ze werkte niet en deed verder ook niet bijster veel andere dingen, niet dat ze de hele dag aan het koken en bakken was ofzo. Het huishouden maar meer niet. Niet het echt van invloed is denk ik op de band die we hebben ofzo maar ik vind het toch wel vreemd, ik vind het juist zo gezellig in het weekend samen iets te gaan doen met de kids.
Solecito schreef op 31-05-2022 om 08:55:
[..]
Dit is het helemaal inderdaad volgens mij (de dikgedrukte stukjes). Ik zeg zelfs letterlijk wel eens tegen mijn kinderen dat ik ook een mens ben
Terugkijkend op mijn eigen jeugd vind ik het dus echt wel opmerkelijk dat mijn moeder er nooit bij was bij mijn sport. Ze werkte niet en deed verder ook niet bijster veel andere dingen, niet dat ze de hele dag aan het koken en bakken was ofzo. Het huishouden maar meer niet. Niet het echt van invloed is denk ik op de band die we hebben ofzo maar ik vind het toch wel vreemd, ik vind het juist zo gezellig in het weekend samen iets te gaan doen met de kids.
Volgens mij waren er toen best veel ouders die niet naar de sportwedstrijden van hun kinderen gingen kijken, dus wat dat betreft deden ze niks bijzonders. Samen iets doen met je kinderen in de weekenden is ook van na mijn tijd trouwens.
Mijn kinderen voetballen niet, maar ik kijk wel bij hun hobbies als dat kan. Even kijken bij de training, of mee naar een wedstrijd. Het wordt nog erg gewaardeerd.
Mijn ouders keken zelden bij ons mee. Mijn moeder heeft ook de houding aangenomen dat ze daar gewoon niet van houdt.
Zelfs aanwezigheid diploma uitreikingen was niet vanzelfsprekend, hadden ze een vakantie gepland.
Achteraf echt niet leuk. Bovendien vind ik het oprecht leuk om te zien wat ze doen en leren. Kopje koffie en een boek erbij of een babbeltje en ik kom de middag wel door.
Ik geef zelf niks om voetbal dus ik keek vaak niet een hele wedstrijd en ik ging dan alvast de kantine in. Mijn man was leider dus hij was er toch altijd bij.
Evaluna schreef op 31-05-2022 om 09:21:
Mijn kinderen voetballen niet, maar ik kijk wel bij hun hobbies als dat kan. Even kijken bij de training, of mee naar een wedstrijd. Het wordt nog erg gewaardeerd.
Mijn ouders keken zelden bij ons mee. Mijn moeder heeft ook de houding aangenomen dat ze daar gewoon niet van houdt.
Zelfs aanwezigheid diploma uitreikingen was niet vanzelfsprekend, hadden ze een vakantie gepland.
Achteraf echt niet leuk. Bovendien vind ik het oprecht leuk om te zien wat ze doen en leren. Kopje koffie en een boek erbij of een babbeltje en ik kom de middag wel door.
Dit klinkt alsof er wel minder interesse was dan alleen niet bij de sportwedstrijden of trainingen (dat laatste vind ik op zich wel normaal, om je kind gewoon lekker te laten trainen zonder ogen van ouders in je rug) aanwezig zijn.
Mevrouw75 schreef op 31-05-2022 om 09:15:
[..]
Volgens mij waren er toen best veel ouders die niet naar de sportwedstrijden van hun kinderen gingen kijken, dus wat dat betreft deden ze niks bijzonders. Samen iets doen met je kinderen in de weekenden is ook van na mijn tijd trouwens.
Klopt inderdaad, dat heb ik hier althans ook gelezen. Het was idd niet gebruikelijk dat alle ouders er steeds waren, maar ik kan me toch wel herinneren dat er soms wel wat ouders kwamen kijken. Ik kan me moeilijk voorstellen dat je als ouder niets met je kinderen wilt doen maar dat komt misschien dan inderdaad doordat ik een andere generatie ben.
Mevrouw75 schreef op 31-05-2022 om 09:15:
[..]
Volgens mij waren er toen best veel ouders die niet naar de sportwedstrijden van hun kinderen gingen kijken, dus wat dat betreft deden ze niks bijzonders. Samen iets doen met je kinderen in de weekenden is ook van na mijn tijd trouwens.
Klopt. In mijn jonge jaren gebeurde dit heel weinig. Zeker niet met trainingen. Een paar ouders gingen naar wedstrijden, maar dit waren in het algemeen ouders die zelf erg van sport hielden of zelf de sport deden.
De ouders die er waren waren doorgaans strontvervelend.
Bij gymnastiekuitvoeringen en dergelijke kwamen ze wel, maar dan was dan ook een keer per jaar.
Wat TO zegt: liefde tonen zit hem niet in de keren dat ze bij je komen kijken, maar in de algemene interesse in jou.
Ik merk wel dat de verwachtingen van ouders heel hoog zijn, en dat is voedingsbodem voor teleurstellingen. Bekijk het ook niet door de bril van nu. Dingen zijn nu heel anders dan vroeger.
Vrijevlinder schreef op 31-05-2022 om 10:21:
[..]
Klopt. In mijn jonge jaren gebeurde dit heel weinig. Zeker niet met trainingen. Een paar ouders gingen naar wedstrijden, maar dit waren in het algemeen ouders die zelf erg van sport hielden of zelf de sport deden.
De ouders die er waren waren doorgaans strontvervelend.
Bij gymnastiekuitvoeringen en dergelijke kwamen ze wel, maar dan was dan ook een keer per jaar.
Wat TO zegt: liefde tonen zit hem niet in de keren dat ze bij je komen kijken, maar in de algemene interesse in jou.
Ik merk wel dat de verwachtingen van ouders heel hoog zijn, en dat is voedingsbodem voor teleurstellingen. Bekijk het ook niet door de bril van nu. Dingen zijn nu heel anders dan vroeger.
Dat herken ik dan weer niet. Ik kijk dus altijd bij zwemles en ben de eerste die toegeeft dat mijn dochter niet het grootste zwemtalent ooit is vind het gewoon leuk om het te zien, ongeacht de prestaties.
Ik snap het best als een kind niet op bijvoorbeeld voetbal kan omdat ouders in het weekend moeten werken en dat niet combineerbaar is. Dat snapt een kind dan ook wel, hoe jammer ook. Maar dan zijn er nog allemaal andere sporten op andere dagen en tijdstippen.
Hier is het geval dat kinderen op geen enkele club welkom zijn omdat moeder om welke reden dan ook niet in staat is om vrijwilligerswerk te doen. Dat vind ik kwalijk.
Het gaat me niet om de liefde voor mijn kind of dat ik niks wil doen, maar om het feit dat het opgelegd wordt. En dan is naar de training brengen of wedstrijden rijden nog niet het probleem. Dat moet sowieso. Maar dat je dan verplicht daar moet blijven omdat de club dat wil en niet omdat je dat zelf wil. Ik begrijp echt dat vrijwilligers nodig zijn, maar het moet wel vrijwillig blijven. En als er dan dingen niet kunnen, dan kan het niet.
Avondvierdaagse wordt hier georganiseerd door de atletiekvereniging. Mensen lopen niet per school of klas. Iedereen meldt zichzelf aan en loopt zelf de route van de afstand naar keuze. Als kinderen mee willen doen, moeten de ouders dus ofwel zelf meelopen of zelf regelen dat ze met een andere ouder mee kunnen. Scholen zijn er niet bij betrokken. En ja, dat betekent dat er kinderen zijn die niet mee kunnen doen omdat de ouders er geen zin in hebben en ook geen zin hebben om iets te regelen. Dat is dan jammer voor die kinderen, maar niet iets onoverkomelijks. Er zijn ook kinderen die niet mee kunnen doen omdat ze naar andere clubjes moeten, bij bso/opa/oma/andere ouder zijn etc.
Mijn ouders deden echt meer dan genoeg dingen met ons, maar niet bij of met sport of muziek. Ik heb daar echt niks van geleden.
Mijn dochter heeft grotendeels zwemles gehad in coronatijd en toen mocht je alleen helpen met omkleden. Wij deden dan ondertussen de boodschappen, hoefden we meteen niet met een kind naar de winkel. Nu kijken we echt wel af en toe een stukje, maar we doen nog steeds boodschappen ondertussen. Met afzwemmen zijn we er uiteraard wel bij.
Ons pleegkind doet aan voetbal en fietscross.
Voetbal vinden zowel mijn man als ik echt vreselijk. Daarvoor doen we het noodzakelijke, maar meer ook niet. Na de training haalt 1 van ons kind altijd wel even op, dus dan staat er de laatste paar minuten wel iemand van ons langs de lijn... Voetbalveld is tegenover ons huis, dus bij een thuiswedstrijd zwaaien we kind uit en kijkt 1 van ons voor de vorm het laatste kwartier ofzo. Als we een hele goede dag hebben, gaan we wel eens samen. Als er bij uitwedstrijden ouders gezocht worden om te rijden, wachten we eerst zo lang mogelijk af en melden ons pas aan als er een probleem dreigt te ontstaan 
.
Bij fietscross moet er verplicht altijd een ouder bij zijn (daar gebeuren nog wel eens ongelukken). Mijn man vindt dat een geweldige sport, dus die zet zich daar wel graag voor in en dat wordt dus altijd wel opgelost bij ons. Ik gun mezelf meestal de tijd niet om een hele of halve dag 'op te offeren' voor zoiets. Maar fietscross vind ik ook nog wel leuk, dus daar ga ik ook wel eens kijken. Maar dat is wel echt vooral iets voor man / pleegkind.
Terugkijkend op mijn eigen jeugd vind ik het dus echt wel opmerkelijk dat mijn moeder er nooit bij was bij mijn sport. Ze werkte niet en deed verder ook niet bijster veel andere dingen, niet dat ze de hele dag aan het koken en bakken was ofzo. Het huishouden maar meer niet. Niet het echt van invloed is denk ik op de band die we hebben ofzo maar ik vind het toch wel vreemd, ik vind het juist zo gezellig in het weekend samen iets te gaan doen met de kids.
Misschien hadden huismoeders na een week met de kinderen bezig zijn juist behoefte aan een moment voor zichzelf. Man harkte hier het geld binnen, en ik nam de dagelijkse zorg voor 4 kinderen en huis op me. Naast het huishouden was ik veel met de kinderen in de weer. Vier keer per dag op en neer naar school, brengen en halen van clubjes, muziekles en speelafspraakjes. Heb ik allemaal met liefde gedaan, maar in het weekende snakte ik ook wel eens naar ongestoord mijn eigen hobby's te kunnen doen. Kijken naar sportende kinderen viel daar niet onder, daar vind ik echt geen klap aan. Mij hebben ze maar heel sporadisch langs de lijn gezien, en itt tot TO voel ik me daar achteraf absoluut niet bezwaard onder. Ik luisterde immers door de elke dag met thee en wat lekkers uit school naar hun verhalen en ondernam weer andere activiteiten.
kenfan schreef op 31-05-2022 om 11:46:
[..]
Misschien hadden huismoeders na een week met de kinderen bezig zijn juist behoefte aan een moment voor zichzelf. Man harkte hier het geld binnen, en ik nam de dagelijkse zorg voor 4 kinderen en huis op me. Naast het huishouden was ik veel met de kinderen in de weer. Vier keer per dag op en neer naar school, brengen en halen van clubjes, muziekles en speelafspraakjes. Heb ik allemaal met liefde gedaan, maar in het weekende snakte ik ook wel eens naar ongestoord mijn eigen hobby's te kunnen doen. Kijken naar sportende kinderen viel daar niet onder, daar vind ik echt geen klap aan. Mij hebben ze maar heel sporadisch langs de lijn gezien, en itt tot TO voel ik me daar achteraf absoluut niet bezwaard onder. Ik luisterde immers door de elke dag met thee en wat lekkers uit school naar hun verhalen en ondernam weer andere activiteiten.
Ja zou kunnen, alleen mijn moeder had maar twee kinderen, die 5 dagen per week op school zaten, en verder ondernam ze ook weinig met ons, dus genoeg tijd voor zichzelf lijkt me zo.
Ik vind het gewoon leuk om te kijken bij mijn sportende kinderen. Maakt eigenlijk niet uit welke sport, als je je eenmaal een beetje de regels eigen hebt gemaakt, dan vind ik vrijwel elke sport leuk om naar te kijken (denk ik). Iets van boksen oid zou ik dan weer niet leuk vinden en bij erg laag niveau is het ook niet altijd echt leuk qua sport.
En met kinderen die op landelijk niveau sporten kost dat best wel wat tijd. Ik heb dus jaren en jaren elke zaterdag (en vaak ook de zondag) voor een groot deel bij de sportvelden/-zalen doorgebracht. Meestal heb ik wel een boek bij me (toernooi), maar vaak bleef die in de tas omdat ik het ook leuk vind om te kijken naar andere wedstrijden.
In het begin ook coach (en ook een jaar trainer) geweest.
Het is gewoon een beetje wennen als de zaterdagen op een gegeven moment wegvallen .
En nog steeds ga ik bij mijn jongvolwassen kinderen kijken. En nog steeds vinden ze het leuk. Of het kind dat gestopt is met sporten het ook daadwerkelijk leuk vond dat we kwamen kijken weet ik niet. Het maakte hem niet heel veel uit. Maar omdat hij vaak gebracht moest worden, zat dat er automatisch 'bij in'.