Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Altijd eerlijk over zijn! Dat is inderdaad het gemakkelijkst als je dat van jongsafaan gewoon als een gegeven presenteert. Nu ligt er uiteraard al veel meer nadruk op, want je moet het 'gaan vertellen'. Ik vind echt dat jullie jezelf hier in een heel lastige positie hebben gemanoeuvreerd. Ik zou daarom bij een professional je licht opsteken over hoe je het nu het beste aan kunt vliegen. Maar hoe dan ook zou ik er haast mee maken.
Tip: doe er vooral zelf niet moeilijk over. Als jij het een issue maakt, dan IS het een issue. Hoe luchtiger jij (en de moeder natuurlijk) erin staan, hoe makkelijker het voor iedereen is.
Het lijkt me vele malen lastiger als moeder wel weet wie de vader is, maar dat niet wil zeggen. Als het gewoon echt niet duidelijk is, niet te achterhalen, dan maakt dat het in mijn ogen juist veel makkelijker. Al was het alleen maar omdat kind dan toch minstens puber moet zijn om actief te gaan zoeken. Ben je alweer een paar jaar verder, denk ik, want je vertelt niet hoe oud het kind nu is, alleen dat je e 7 jaar voor zorgt nu.
Ik vind de vraag vreemd en vooral insinueren dat je hoopt van niet?
Voor een jong kind is het vooral belangrijk dat het een veilige manier kan hechten met zijn ouders/verzorgende. Daar hoort de “ waarheid” ook bij. Het is niet aan jou om de waarheid naar je hand te zetten. Het gaat naast de feiten meer om welke lading en overtuiging je hierbij hebt en dus overbrengt.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 11:47:
[..]
En wat als kind wil weten wie die andere meneer dan is? Want dat weten we dus niet, ik wil niet kind met zoiets opzadelen zonder verdere informatie en ook geen idee waar te beginnen met zoeken. Want dan weet kind het maar eigenlijk weet het dan nog minder dan wanneer hij het niet had geweten.
Ik moet wel zeggen dat ik het echt niet leuk zou vinden als hij op zoek zou gaan naar zn biologische vader ooit. Maar aan de andere kant verzwijgen we het nu omdat uit leggen hoe het zit lastig is.
Dat is niet moeilijk, dan zeg je; dat weten we niet
7 is nog niet te oud om het als gegeven te presenteren. Je vertelt op die leeftijd ongeveer hoe basic conceptie werkt. Een man heeft een zaadje en vrouw een eicel en hoe die bij elkaar komen en oja weet je, jouw zaadje toevallig niet van papa maar van een andere meneer
Aiden schreef op 03-06-2022 om 11:01:
Dus jij bent de man en je leeft samen met de biologische moeder?
Wat als het niet een heterostel was?
Ik ga hier later even op reageren want hier speelt ook zoiets. Moet nu eerst weg.
je hebt de docuserie "het zaad van Karbaat" daar vertelde daat inmiddels volwassen kinderen zich soms anders voelde, voelde dat er iets niet klopte tov hun vader.
Let wel het ging hier over een gynaecoloog die doelbewust zijn eigen zaad gebruikte. Dus dat is ws totaal ieys anders dan in jouw situatie.
Maar de overeenkomst is dat sommige kinderen voelen dat er iets niet klopt tav hun vader.
Dus ik zou echt overwegen om het geheim open te breken.
Toen ik jong was, woonde er in ons dorp een 13-jarig meisje dat zelfmoord pleegde, toen ze erachter kwam dat haar vader niet haar vader was. Het maakte extreem veel indruk op ons, kinderen. Achteraf besef ik dat er veel meer zal hebben gespeeld, maar als kinderen dachten wij: Logisch, als je zo lang door je ouders wordt voorgelogen.
Het is nu 40 jaar geleden, maar ik denk er nog regelmatig aan. Inmiddels vind ik het natuurlijk verschrikkelijk voor de ouders, maar het verbaast me nog steeds hoe bijna vanzelfsprekend wij als kinderen de actie van het meisje vonden.
Jonagold schreef op 03-06-2022 om 12:41:
Altijd eerlijk over zijn! Dat is inderdaad het gemakkelijkst als je dat van jongsafaan gewoon als een gegeven presenteert. Nu ligt er uiteraard al veel meer nadruk op, want je moet het 'gaan vertellen'. Ik vind echt dat jullie jezelf hier in een heel lastige positie hebben gemanoeuvreerd. Ik zou daarom bij een professional je licht opsteken over hoe je het nu het beste aan kunt vliegen. Maar hoe dan ook zou ik er haast mee maken.
Tip: doe er vooral zelf niet moeilijk over. Als jij het een issue maakt, dan IS het een issue. Hoe luchtiger jij (en de moeder natuurlijk) erin staan, hoe makkelijker het voor iedereen is.
Het lijkt me vele malen lastiger als moeder wel weet wie de vader is, maar dat niet wil zeggen. Als het gewoon echt niet duidelijk is, niet te achterhalen, dan maakt dat het in mijn ogen juist veel makkelijker. Al was het alleen maar omdat kind dan toch minstens puber moet zijn om actief te gaan zoeken. Ben je alweer een paar jaar verder, denk ik, want je vertelt niet hoe oud het kind nu is, alleen dat je e 7 jaar voor zorgt nu.
Maar ik heb hier wel grote issues mee, ik wil eigenlijk niet dat kind dit weet want hij zal anders naar mij kijken, hij zal later mogelijk op zoek gaan, allemaal dingen die ik niet wil, het zou alles veranderen.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 14:08:
[..]
Maar ik heb hier wel grote issues mee, ik wil eigenlijk niet dat kind dit weet want hij zal anders naar mij kijken, hij zal later mogelijk op zoek gaan, allemaal dingen die ik niet wil, het zou alles veranderen.
Maar dat is toch een logisch gevolg van wanneer je voor het kind van een ander zorgt?
Jouw issues mogen er best zijn. Maar hou ze bij jou. Zadel je kind niet met leugens op omdat het jou pijn doet.
wat zegt je partner hiervan? Hoe staat deze hierin?
Maar ik heb hier wel grote issues mee, ik wil eigenlijk niet dat kind dit weet want hij zal anders naar mij kijken, hij zal later mogelijk op zoek gaan, allemaal dingen die ik niet wil, het zou alles veranderen.
Sorry dat ik het zo bot zeg, maar dat vind ik dan ontzettend egoistisch van je. Er is niks wezenlijker voor een mens dan zijn afkomst. Daarover liegen of dingen verzwijgen vind ik echt niet kunnen.
Ik denk dat jouw zorgen overtrokken zijn. Ja, er zal iets veranderen maar wat dat is weet je niet van tevoren. Jij lijkt te denken dat je kind zich van je af zal keren en automatisch al zijn liefde zal reserveren voor die onbekende vader. Waarom denk je dat? Lijkt mij persoonlijk ontzettend onwaarschijnlijk. Ik weet wel dat als je kind er op latere leeftijd achter komt, en dat gaat gebeuren, dat weet jij ook, dat er dan echt een vertrouwensbreuk tussen jullie zal ontstaan. En terecht! Over zoiets belangrijks je leven lang voorgelogen worden door nota bene je eigen ouders... Hoe zou je dat zelf vinden??
Ga zelf iets aan jouw probleem hiermee doen, maar leg dat niet bij een kind neer. Grow up en neem je verantwoordelijkheid. Dit hoort ook bij het opvoeden van een kind dat niet van jezelf is.
Maar wat nou, zoals al eerder geopperd, als het kind een erfelijke ziekte blijkt te hebben? Dan komt het alsnog uit.
Je zult het echt heel goed moeten afwegen. Het niet vertellen is in jouw belang, het wel vertellen is in het belang van je kind. Liefde kan intens pijn doen.
Ik weet niet zeker of je bent wie ik denk dat je bent maar ik vraag het toch maar even omdat het wel belangrijk is. (Voel je vrij om de vraag te negeren als het niet van toepassing is): weet je het 100% zeker? Is de DNA test gedaan? Zo niet: doe dat echt eerst!!!
Jouw issues hoeven niet zijn issues te worden. Als je issues hebt met jezelf, je verleden of weet ik het dan is het zaak dat je daar aan werkt juist zodat je kind daar niet de dupe van wordt. Van een adoptiekind kun je minstens zoveel houden als van een biologisch eigen kind. En nogmaals; als je kind op zoek wil naar zijn biologische vader is dat geen afwijzing naar jou toe. Geadopteerde kinderen die op latere leeftijd gaan zoeken naar antwoorden doen dat ook niet omdat ze hun adoptieouders niet waarderen maar omdat ze graag willen weten hoe het zit.
Vroeg of laat komt hij daar toch wel achter. Ik zou er niet te zeer een 'ding' van maken. Hoe langer je wacht, hoe meer het dat wel gaat worden.
Zijn er buiten jou en je vrouw om nog andere mensen die dit weten? Want ik zou niet willen dat hij het van een ander hoort.
Ik vind dat je altijd eerlijk naar een kind moet zijn en daarbij je eigen gevoel soms(vaak) buiten spel moet zetten. Ik zou dus vooral wel aangeven dat jij niet de verwekker van kind bent, maar wel zijn vader. Jullie kunnen ook eerlijk aangeven dat het onbekend is wie de verwekker is.
De waarheid komt waarschijnlijk vroeg of laat toch wel uit, dan ben jij toch liever de gene die het verteld lijkt me?