Bewust alleenstaande moeder worden?

De term 'maakbare samenleving' wordt meestal gebruikt om een oordeel over een ander te vellen bij wie niet alles vanzelf gaat, door mensen bij wie schijnbaar alles wel vanzelf gaat.

watertoren schreef op 02-08-2023 om 22:23:

Ik ben er zelf geen voorstander van zeker niet met een donor. Vroeger kon je geen kind krijgen als alleenstaande vrouw en nu kan eigenlijk alles. Ik vind het belang van het kind het allerbelangrijkste en ik heb wel verhalen gelezen van mensen van BAM moeders die toch een deel van zichzelf mistten zoals ze het zelf omschreven . Die mensen kwamen psychisch met zichzelf in de knoop. Tja, ik vind dat je je er bij neer moet leggen dat sommige dromen nu eenmaal niet waar worden in het leven.

Hahahaha, serieus: kon je vroeger geen kind krijgen als ongehuwde moeder?

Dit is volgens mij nooit aan de orde geweest. Ik zeg niet dat het gemakkelijk was he, dat niet. Maar kunnen? Ja hoor!

Pippeltje schreef op 04-08-2023 om 11:44:

[..]

Hahahaha, serieus: kon je vroeger geen kind krijgen als ongehuwde moeder?

Dit is volgens mij nooit aan de orde geweest. Ik zeg niet dat het gemakkelijk was he, dat niet. Maar kunnen? Ja hoor!

Nou nee hoor, informeer je maar eens over de verhalen van vrouwen die in de vijftiger jaren ongehuwd zwanger werden. Die werden veelal tegen hun wil gedwongen hun kind te laten adopteren. Daar zijn nu ook schadeclaims van geadopteerde kinderen die de staat daarvoor aanklagen. 

hier:  https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4931606/kinderen-die-gedwongen-zijn-afgestaan-willen-staat-aanklagen

(zit niet achter een betaalmuur)

Een vriend van me is kind van zo'n moeder die dolgraag haar kind wilde houden maar hij was al geadopteerd sinds de 1e dag van zijn leven, ze heeft nog wel geprocedeerd (wat heel moedig was in 1958) maar ze maakte geen kans. Hij heeft haar nooit persoonlijk  gekend en dat heeft hem heel heel veel verdriet gedaan. Later kwam hij in contact met twee vrienden van haar en die vertelden dat het voor haar ook traumatisch is geweest en dat ze er nooit meer overheen is gekomen. 

Pippeltje schreef op 04-08-2023 om 11:44:

[..]

Hahahaha, serieus: kon je vroeger geen kind krijgen als ongehuwde moeder?

Dit is volgens mij nooit aan de orde geweest. Ik zeg niet dat het gemakkelijk was he, dat niet. Maar kunnen? Ja hoor!

Ja echt hè. Je kon iig als alleenstaande vrouw zwanger worden van wie (niet) wilde, alleen werd je dan meestal gedwongen tot een huwelijk met wie je (niet) wilde of als schande uit de gemeenschap gestoten, of gedwongen je kind af te staan. Misschien juist wel heel nobel om bam te worden, 't is maar je 't bekijkt. Maar het argument dat je er niet aan zou moeten beginnen omdat er geen vader of netwerk zou zijn vind ik echt kul. Je weet nooit hoe 't leven loopt en wat voor fijne mensen je nog kan ontmoeten als je eenmaal bam bent. Of wat voor narigheid je kan overkomen in een ogenschijnlijk goede relatie🤷‍♀️

elledoris schreef op 04-08-2023 om 12:27:

[..]

Ja echt hè. Je kon iig als alleenstaande vrouw zwanger worden van wie (niet) wilde, alleen werd je dan meestal gedwongen tot een huwelijk met wie je (niet) wilde of als schande uit de gemeenschap gestoten, of gedwongen je kind af te staan. Misschien juist wel heel nobel om bam te worden, 't is maar je 't bekijkt. Maar het argument dat je er niet aan zou moeten beginnen omdat er geen vader of netwerk zou zijn vind ik echt kul. Je weet nooit hoe 't leven loopt en wat voor fijne mensen je nog kan ontmoeten als je eenmaal bam bent. Of wat voor narigheid je kan overkomen in een ogenschijnlijk goede relatie🤷‍♀️

ja zie ook mijn bericht vlak voor het jouwe. Gek, mannen werden er nooit op aangekeken als ze een vrouw zwanger lieten zitten maar sinds er vrouwen zijn die zeggen 'laat ook maar, ik doe het wel alleen' komt iedereen ineens op voor het kind. 

Waarbij ik niet bestrijd dat een liefdevolle omgeving van meerdere verzorgers het meest ideaal is voor een kind. Maar ik heb wel ondervonden dat je van te voren nog zo de meest ideale omstandigheden kan willen creëren voor je kind (en wie wil dat niet?) maar dat er gewoon altijd factoren zijn die dat plaatje komen verstoren. Het leven is toch slimmer dan wat wij in ons hoofd bedenken hoor. 

iemand in mn directe omgeving heeft met donor een kind gekregen. Ze was toen 41 en had nog nooit een serieuze relatie gehad. Ze heeft een groepsapp gemaakt met al haar vrienden en bekenden om wekelijks in te melden wanneer ze een oppas nodig heeft. Hierin zitten ook 2 "gratis" gastgezinnen, vooral voor werktijden want alleenstaand zal ze toch 4 dagen moeten werken om het financieel te kunnen redden

Kijk, relaties gaan ook uit, echter is er dan ook een expartner en ex schoonouders die kunnen helpen. Verder zijn er in die groepsapp genoeg mensen die een oppas dag of avond graag doen maar haar hulpvraag is soms behoorlijk groot en dan denk ik, wie wilde dat kind nou, jij toch? Val dan alle andere vrienden niet lastig met je problemen

Wat ik nu wel extra bijzonder vind... Na kind 1 kreeg ze een postnatale depressie en heeft de 3 maanden in een ggz instelling gewoond. Haar ouders hebben toen de baby in huis gehaald. Nu is ze 43 en is ze gestart met een nieuw donor traject. En dat begrijp ik dan weer niet, het is al heavy: zwangerschap en het eerste jaar zonder partner en nu ook met al rondlopend kind en kans om weer door te draaien en in de ggz te belanden.

Ik zou haar t aan alle kanten willen afraden omdat zij ook zoveel zorg in de handen van haar ouders en vrienden legt. En die zijn uiteindelijk niet verantwoordelijk maar zij zelf. Maar omdat ik bewust geen kinderen wil wordt mijn mening uiteraard niet serieus genomen. Dus in hoeverre ik het zie : zoals zij haar omgeving belast met alle zorg zou ik zeggen, egoïstische keuze en niet doen. Of jouw kind, jouw verantwoordelijkheid, not my problem ...regel alles zelf! Belast je omgeving er niet mee dat jij dit in je eentje moet doen. Dus heeft vriendin van TO zich al beseft wie er gaat helpen en wat de financiële gevolgen zijn?

Mijn vrienden hadden me moeten zien aankomen met een groepsapp voor gratis oppas. Gelukkig bestond dat toen nog niet, en ik zou het nu ook weigeren. Ze boden het wel eens aan hoor, maar als puntje bij paaltje komt kan er toch niemand en los je het zelf op. Dat is de realiteit van alleenstaand moederschap. En ja, je werkt ook meer dan de gemiddelde deeltijdmoeder. Ik heb nooit begrepen waarom je verplicht 60% van de tijd thuis moet zitten genieten van je kind, ookal heb je nog zo'n sterke kinderwens. 'Vroegah' hadden vrouwen daar ook helemaal geen tijd voor. Het leven is gewoon ingewikkelder dan je van tevoren bedenkt, ook als je niet alleen bent. 

Koekie1980 schreef op 05-08-2023 om 09:57:

iemand in mn directe omgeving heeft met donor een kind gekregen. Ze was toen 41 en had nog nooit een serieuze relatie gehad. Ze heeft een groepsapp gemaakt met al haar vrienden en bekenden om wekelijks in te melden wanneer ze een oppas nodig heeft. Hierin zitten ook 2 "gratis" gastgezinnen, vooral voor werktijden want alleenstaand zal ze toch 4 dagen moeten werken om het financieel te kunnen redden

Kijk, relaties gaan ook uit, echter is er dan ook een expartner en ex schoonouders die kunnen helpen. Verder zijn er in die groepsapp genoeg mensen die een oppas dag of avond graag doen maar haar hulpvraag is soms behoorlijk groot en dan denk ik, wie wilde dat kind nou, jij toch? Val dan alle andere vrienden niet lastig met je problemen

Wat ik nu wel extra bijzonder vind... Na kind 1 kreeg ze een postnatale depressie en heeft de 3 maanden in een ggz instelling gewoond. Haar ouders hebben toen de baby in huis gehaald. Nu is ze 43 en is ze gestart met een nieuw donor traject. En dat begrijp ik dan weer niet, het is al heavy: zwangerschap en het eerste jaar zonder partner en nu ook met al rondlopend kind en kans om weer door te draaien en in de ggz te belanden.

Ik zou haar t aan alle kanten willen afraden omdat zij ook zoveel zorg in de handen van haar ouders en vrienden legt. En die zijn uiteindelijk niet verantwoordelijk maar zij zelf. Maar omdat ik bewust geen kinderen wil wordt mijn mening uiteraard niet serieus genomen. Dus in hoeverre ik het zie : zoals zij haar omgeving belast met alle zorg zou ik zeggen, egoïstische keuze en niet doen. Of jouw kind, jouw verantwoordelijkheid, not my problem ...regel alles zelf! Belast je omgeving er niet mee dat jij dit in je eentje moet doen. Dus heeft vriendin van TO zich al beseft wie er gaat helpen en wat de financiële gevolgen zijn?

Ik denk dat het er vanaf afhangt in hoeverre dit in overleg met die omgeving gaat. Zijn de grootouders, die een belangrijke rol spelen in het leven van hun dochter en kleinkind bij deze beslissing betrokken? Als je als vrijwilliger in een groepsapp zit, kun je er ook uit. Dat is meteen de grootste kwetsbaarheid van een alleenstaande ouder. Die is de enige die geen ‘nee’ kan zeggen en niet kan zeggen: sorry maar het lukt me niet meer om het te combineren. Ouders sterven. Vrienden krijgen andere banen, verhuizen of richten zich op hun eigen gezin. Ik denk dat het ‘delen’ van een kind zeker ook veel plezier en voldoening kan geven voor buitenstaanders maar het blijft een vrijwillige inzet die door omstandigheden teruggetrokken kan en mag worden. Dat jouw vriendin zoveel mensen heeft die in haar leven betrokken willen zijn is fantastisch voor haar. En ook heel bijzonder. 

Als alleenstaande ouder die er na een scheiding met twee jonge kinderen (3 en 0) alleen voor kwam te staan en behalve een weekendregeling door omstandigheden weinig samen met vader heb kunnen doen, zou ik tegen je vriendin zeggen: hou het bij die ene! Ik hou heel veel van allebei mijn kinderen en als zodanig kan ik er onmogelijk spijt van hebben dat ik ze gekregen heb. Maar als vooraf ik geweten had, hoe zwaar het zou zijn om het alleen te doen, zou ik niet voor twee kinderen hebben gekozen. Natuurlijk zijn niet ieders omstandigheden hetzelfde. Sommige mensen zijn zelf ‘makkelijk’ en krijgen ‘makkelijke’ kinderen en hebben een uitgebreid sociaal netwerk en het gaat allemaal van een leien dakje. Maar bij ons was het in allerlei opzichten minder ideaal en het heeft zowel mij als mijn kinderen veel gekost om het zo te moeten doen. En nogmaals; als het zo is gelopen, is dat zo en dan ga je er natuurlijk aanstaan. Maar ik zou er niet voor hebben gekozen. En een kind wat er nooit is geweest doe je niet tekort. Alleen kinderen die er wel zijn kun je tekort doen. 

Notsocool schreef op 05-08-2023 om 14:34:

[..]

Maar het wil niet zeggen dat dit dé manier is om het te doen toch? Ik heb mijn zoon alleen opgevoed. Vader overleden tijdens zwangerschap, schoonouders besloten dat ze kleinkind niet konden zin, want deed teveel pijn, ik heb zelf enkel een moeder en 1 zus. Zij hebben misschien eens in de 3-6 maanden een keer opgepast als ik iets ging doen. Zo kan het ook he. Ook ik werk gewoon. Het kan gewoon prima en een kind hoeft niks te missen of tekort te komen. Is het zwaar? Ja, absoluut. Maar is het het waard? Absoluut!

 Nou prima? Natuurlijk chapeau dat je het zo goed het gered hebt in je eentje, maar je kind heeft natuurlijk een vader gemist en de hele familie van die kant. En hij zal best angsten hebben gehad dat er ook met zijn enig overgebleven ouder iets zou gebeuren. Lijkt me dat dat voor jou ook een angst moet zijn geweest.

 Nu heb jj niet voor deze situatie gekozen, het is je overkomen en je hebt er het beste van gemaakt. Maar dit is toch geen situatie waar je bewust voor gaat kiezen?

Meningen, meningen. Oordelen, vooroordelen. Laten we gewoon de statistieken erbij halen, die spreken voor zich! Keer op keer blijkt dat kinderen van alleenstaande doorsnee ouders (dus niet crimineel, verslaafd, psychisch belast etc) het net zo goed doen als kinderen van een echtpaar, en zich ook niet minder gelukkig voelen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op elke regel, vandaar dat statistieken op grotere groepen gebaseerd zijn. 

impala schreef op 05-08-2023 om 21:08:

[..]

Nou prima? Natuurlijk chapeau dat je het zo goed het gered hebt in je eentje, maar je kind heeft natuurlijk een vader gemist en de hele familie van die kant. En hij zal best angsten hebben gehad dat er ook met zijn enig overgebleven ouder iets zou gebeuren. Lijkt me dat dat voor jou ook een angst moet zijn geweest.

Nu heb jj niet voor deze situatie gekozen, het is je overkomen en je hebt er het beste van gemaakt. Maar dit is toch geen situatie waar je bewust voor gaat kiezen?

Ik vind dat je nogal wat aannames doet. er zijn ook kinderen waarbij een vader wel fysiek aanwezig is maar die emotioneel zo uitgecheckt is,  dat dat ook trauma oplevert: een kind dat in zijn volwassen leven altijd maar in partners blijft zoeken naar een emotionele verbinding die het niet in de jeugd heeft gehad. Misschien nog wel pijnlijker dan een vader die er nooit is. 

impala schreef op 05-08-2023 om 21:08:

[..]

Nou prima? Natuurlijk chapeau dat je het zo goed het gered hebt in je eentje, maar je kind heeft natuurlijk een vader gemist en de hele familie van die kant. En hij zal best angsten hebben gehad dat er ook met zijn enig overgebleven ouder iets zou gebeuren. Lijkt me dat dat voor jou ook een angst moet zijn geweest.

Nu heb jj niet voor deze situatie gekozen, het is je overkomen en je hebt er het beste van gemaakt. Maar dit is toch geen situatie waar je bewust voor gaat kiezen?

Jawel hoor, dat doen mensen en het helpt je niet echt om je daar zo aan te storen. Moeten wij ook iets vinden van jouw keuzes? Nee toch?