Bewust alleenstaande moeder worden?
Een vriendin van me is bijna 30 en heeft nog nooit echt een serieuze/langdurige relatie gehad. Wel heeft ze altijd een kinderwens gehad. Nu is ze aan het overwegen om bewust alleenstaande moeder te worden (met donor). Ik vind dit best een grote stap, maar uiteraard begrijp ik ook ergens haar beslissing. Ze is enig kind en heeft van familie enkel nog haar ouders. Als haar ouders dus ooit sterven, heeft ze geen familie meer en dan heeft dat kind ook niets meer. Uiteraard heeft ze wel enkele vriendinnen, maar dit is toch niet hetzelfde?Daarnaast zit je ook met vragen rond identiteit als het kind groter wordt. Dit vind ik toch ook niet te onderschatten?
Wat vinden jullie ervan dat iemand in dergelijke situatie overweegt om bewust alleenstaande moeder te worden? Is dit volgens jullie een goed, doordacht en haalbaar plan?
Het is niet aan jou of aan ons om een mening hierover te hebben. Als je het wil krijg je gesprekken en genoeg om over na te denken. Pas alleen op met die Deense spermabanken met al die makkelijk verkrijgbare rietjes en goed te traceren donoren. Het is onduidelijk hoeveel nakomelingen zo'n donor heeft wereldwijd en hoe benaderbaar ze uiteindelijk zijn voor het kind. Dat mag je een kind niet aandoen, en al helemaal niet met de kennis van nu.
https://www.donorconceptie.nl/donorconceptie-z/buitenland/behandeling-nederland-met-sperma-van-een-buitenlandse-spermabank#aandachtspunten
Een kind krijgen is geen mensenrecht. Het is wel een mensenrecht om informatie te krijgen over je genetische afkomst. Het wordt tijd dat wensouders daar ook serieus over worden voorgelicht.
Lotte37 schreef op 02-08-2023 om 13:12:
Ik maak me inderdaad zorgen om het feit dat ze enig kind is en buiten haar ouders echt geen andere familie meer heeft. Daarnaast vind ik ook de identiteitsvragen waar het kind mee gaat worstelen als het ouder/volwassen wordt wel iets om mee rekening te houden. Het kind heeft daar tenslotte niet om gevraagd. Ik steun haar beslissing wel, het is uiteraard haar eigen keuze, maar ik weet niet goed of ik hetzelfde zou doen in haar situatie.
Ouders of broers en zussen hebben is geen garantie voor goed contact.
Jij hoeft niet hetzelfde te doen als je in zo een situatie komt, iedereen maakt zijn/haar eigen keuzes. Meer mensen/koppels zouden eens iets meer mogen nadenken over het "nemen" van een kind. En zijn er zat die het willen en doen om verkeerde redenen.
Ik snap dat je je je zorgen maakt om je vriendin Lotte. Het krijgen van een kind is iets levensveranderends en ingrijpends wat je nooit mag onderschatten, of je nu alleen of samen bent. Geen enkel kind vraagt erom geboren te worden. En er zijn vast mensen die in tijden van zware tegenwind verzuchten 'waarom ben ik er ' en/of 'waarom heb ik deze genen/deze geschiedenis meegekregen'.
Het is iets heel groots.
Een kinderwens hebben - dat is lastig mee te voelen als je er zelf anders instaat.
Het is niet aan jou daarin raad te geven, tenzij (!) ze om jouw overwegingen vraagt. Iemand met weinig familie of familie op afstand heeft extra behoefte aan goede vrienden en bekenden. Daarin kun jij een grote rol vervullen. Ook de financiele kant is van groot belang.
Elk kind dat er eenmaal is, is het waard geliefd te worden. Wat de afkomst ook is.
Ik snap je wel een beetje maar het is jouw verantwoordelijkheid niet. Het is haar keuze. Je kunt 1x je twijfels uitspreken maar het is haar keuze.
Als alleenstaande met een kind van een donor heb ik dit soort overwegingen nooit gehoord van anderen. Ik denk dat ik dat ook niet op prijs had gesteld. Wat iemand hierboven ook al schreef: wel een achterban hebben is geen garantie op (altijd) goed contact. En daarnaast: waar bemoeien ze zich mee?
Ik heb ook geen achterban en ervaar het alleenstaand ouderschap als fantastisch. Dat kan ook. (Ik had het overigens ook graag met een man willen ervaren maar ja, dat is niet gebeurd.)
Je weet niet hoe het leven loopt. Ook niet als je wel je huisje, boompje en beestje op orde hebt.
MamaE schreef op 02-08-2023 om 14:43:
Ik heb persoonlijk al rond mijn 21e besloten dat ik nooit in mijn eentje een kind op de wereld wilde zetten omdat ik dat te kwetsbaar vind. In die zin, stel dat mij iets overkomt, dan heeft mijn kind niemand meer. Ouders hebben niet het eeuwige leven en zijn de kleine kinderen fase ontgroeid, zijn fysiek en qua mobiliteit niet meer tot alles in staat soms.
Als je dit wel doet, moet je in ieder geval heel goed regelen op wie je kunt bouwen. Dat kan een familielid zijn, maar ook een goede vriend of vriendin.
Ik gun het iedereen om een kind te mogen krijgen, maar een fundamenteel recht is het niet. Dat kan ook niet, want dat zou betekenen dat je er op een of andere manier aanspraak op kunt maken en dat een ander het dan voor jou moet gaan regelen.
Chapeau. Dachten meer vrouwen er maar zo over na. Maar nee, egoïsme viert hoogtij. Ik wil moeder worden, no matter what.
Overigens heb ik ook bedenkingen bij een goede vriend of vriendin als backup. Ik vind het te veel gevraagd, en je weet nooit hoe een vriendschap zich ontwikkelt in de loop der tijd.
Je weet vooraf nooit hoe het loopt met kinderen. Zoveel getrouwde mensen waar kinderen dus 2 ouders hebben en de kinderen toch diep ongelukkig zijn (omdat ze verwaarloosd worden of misbruikt of verzin het maar). En dan nog ouderstellen die gaan scheiden en vreselijk ruzie krijgen of waar een van de twee ouders niet meer naar de kinderen omkijkt. Ik zie geen enkele reden waaromeen vrouw op haar 30 niet in haar eentje een kind zou moeten krijgen.
Daarbij dat er steeds meer vrouwen met allerlei kunst en vliegwerk zwanger (moeten) worden. Daar vind ik dan wel weer wat van. En anonieme donor zou ik zeker niet doen. Toen ik nog jong was en een sterke kinderwens had maar geen man, heb ik overwogen om een vriend als donor te vragen. Later heb ik hem dat verteld en was hij eigenlijk wel vereerd. Hij heeft zelf bewust nooit kinderen gekregen, maar biologisch vaderschap op afstand had met hem denk ik wel gewerkt.
Of topic, misschien vraagt TO dit stiekem wel voor haarzelf hè. Sommige mensen willen echt niet de kans lopen herkend te worden, das hun goed recht.
elledoris schreef op 02-08-2023 om 18:23:
Je weet vooraf nooit hoe het loopt met kinderen. Zoveel getrouwde mensen waar kinderen dus 2 ouders hebben en de kinderen toch diep ongelukkig zijn (omdat ze verwaarloosd worden of misbruikt of verzin het maar). En dan nog ouderstellen die gaan scheiden en vreselijk ruzie krijgen of waar een van de twee ouders niet meer naar de kinderen omkijkt. Ik zie geen enkele reden waaromeen vrouw op haar 30 niet in haar eentje een kind zou moeten krijgen.
Daarbij dat er steeds meer vrouwen met allerlei kunst en vliegwerk zwanger (moeten) worden. Daar vind ik dan wel weer wat van. En anonieme donor zou ik zeker niet doen. Toen ik nog jong was en een sterke kinderwens had maar geen man, heb ik overwogen om een vriend als donor te vragen. Later heb ik hem dat verteld en was hij eigenlijk wel vereerd. Hij heeft zelf bewust nooit kinderen gekregen, maar biologisch vaderschap op afstand had met hem denk ik wel gewerkt.
Dat het ook mét backup niet altijd goed loopt, is al erg genoeg. Ik vind dat je er niet aan moet beginnen als dat al de uitgangspositie is.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-08-2023 om 15:30:
[..]
Ouders of broers en zussen hebben is geen garantie voor goed contact.
Jij hoeft niet hetzelfde te doen als je in zo een situatie komt, iedereen maakt zijn/haar eigen keuzes. Meer mensen/koppels zouden eens iets meer mogen nadenken over het "nemen" van een kind. En zijn er zat die het willen en doen om verkeerde redenen.
Jouw post is wel 100 likes waard, maar helaas kon ik er maar 1 geven! 😉
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-08-2023 om 15:30:
[..]
Ouders of broers en zussen hebben is geen garantie voor goed contact.
Jij hoeft niet hetzelfde te doen als je in zo een situatie komt, iedereen maakt zijn/haar eigen keuzes. Meer mensen/koppels zouden eens iets meer mogen nadenken over het "nemen" van een kind. En zijn er zat die het willen en doen om verkeerde redenen.
Ja precies. Wat me ook altijd opvalt is dat mannen vrouwen die zwanger waren al duizenden jaren daarmee laten zitten en daar nog geen tiende zo'n verontwaardiging over zich heen kregen als vrouwen die alleen een kind op willen voeden.
Maar afgezien daarvan lijkt het mij wel goed voor een kind om te weten wie haar vader is.
En stel ... dan komt ze een man tegen, raakt zwanger en trapt die man het nog voor de zwangerschap eindigt af. Zoals ik wel vaker hoor. Mag ze het alsnog alleen doen.
Of gaan ze uit elkaar als kind 2 is en kijkt hij nooit meer om.
Is dat dan zoveel beter of zo'n verschil?
Ieder zijn eigen keuze.
Ik neem aan dat ze er goed over nadenkt en dat ze degelijk gescreend wordt door het ziekenhuis.
Marty1984 schreef op 02-08-2023 om 19:27:
En stel ... dan komt ze een man tegen, raakt zwanger en trapt die man het nog voor de zwangerschap eindigt af. Zoals ik wel vaker hoor. Mag ze het alsnog alleen doen.
Of gaan ze uit elkaar als kind 2 is en kijkt hij nooit meer om.
Is dat dan zoveel beter of zo'n verschil?
Ik vind dit zo'n slecht argument. Ja, er kunnen nare situaties ontstaan. Wil niet zeggen dat je ervoor moet kiezen om maar vast in zo'n situatie te beginnen..
impala schreef op 02-08-2023 om 18:10:
[..]
Chapeau. Dachten meer vrouwen er maar zo over na. Maar nee, egoïsme viert hoogtij. Ik wil moeder worden, no matter what.
Overigens heb ik ook bedenkingen bij een goede vriend of vriendin als backup. Ik vind het te veel gevraagd, en je weet nooit hoe een vriendschap zich ontwikkelt in de loop der tijd.
Ouders kunnen ook tegelijkertijd overlijden, of vlak na elkaar, kijk naar MH17. Auto ongeluk na een avondjes uit en zo is er nog meer te bedenken. Er zijn geen garanties die je krijgt in het leven. Nou ja, je gaat een keer dood, maar hoe en wanneer weet je ook niet van tevoren.
Vrouwen die in hun uppie een kind willen krijgen denken vaker dingen en eventuele scenario's beter door dan vrouwen met een partner en gaan er vanuit dat het eeuwig durend is. Die partner kan overigens ook gewoon de benen kan nemen en geen vaderrol op zich willen nemen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-08-2023 om 20:03:
[..]
Ouders kunnen ook tegelijkertijd overlijden, of vlak na elkaar, kijk naar MH17. Auto ongeluk na een avondjes uit en zo is er nog meer te bedenken. Er zijn geen garanties die je krijgt in het leven. Nou ja, je gaat een keer dood, maar hoe en wanneer weet je ook niet van tevoren.
Vrouwen die in hun uppie een kind willen krijgen denken vaker dingen en eventuele scenario's beter door dan vrouwen met een partner en gaan er vanuit dat het eeuwig durend is. Die partner kan overigens ook gewoon de benen kan nemen en geen vaderrol op zich willen nemen.
Had ik daar net niet iets over gezegd, over dit argument ?