Ten einde raad
Vanwege herkenbaarheid zal ik wat feiten verdraaien. Ben getrouwd, 2 kinderen, 1 van 19, 1 van 15. Om de oudste en haar vader gaat dit topic. Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader een jaar of 10 geleden. Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald. Toen ze ons vertelde dat ze het niet zou halen hebben we gezegd dat ze dit jaar dan maar moest werken, zo goed als fulltime. Mocht ook deels vrijwilligerswerk zijn, en evt iets waar haar interesse/hobby was. Maar niet de hele dag op bed/in huis hangen en ook kostgeld betalen (wat wij opsparen voor haar, voor later). En nu zijn we maanden verder en is het vinden van een baan niet gelukt, ze heeft wel wat gedaan, maar kon dan toch niet blijven..is toch nog heel veel thuis. Er komt zonder aansporing van mijn kant weinig uit. Ook weet ze nog niet wat ze verder wil.
Mijn man kan hier helemaal niet tegen, die maakt zich er enorm druk om, is er erg boos en overstuur over. Doet dat niet naar haar, maar naar mij.
Ik baal ook van de situatie, maar ik hoor eigenlijk van een boel mensen dezelfde ervaring met pubers van die leeftijd. Ik denk: het is allemaal heel frustrerend en rot maar het kwartje moet bij mijn dochter valen en tot die tijd zal ik haar op alle mogelijke manieren ondersteunen en soms ook wel wat dwingender zijn. Het komt uiteindelijk goed, voor mijn gemoedsrust moet ik het maar een beetje loslaten, ze is niet verslaafd, steelt niet, etc.
Man vindt dat ik niet streng genoeg ben naar dochter toe, hij vindt dat er consequenties moeten komen voor haar luie gedrag.
En nu zitten we in een impasse, ik zit tussen dochter en man in en ik begin er mentaal aan onderdoor te gaan, en begin het ook lichamelijk te merken.
Ik heb aan man therapie voorgesteld voor ons, om samen er uit te komen, maar dat ziet hij niet zitten.
Het wekt bij mij de indruk dat het je man een beetje over de schoenen loopt allemaal, hij zit zelf niet lekker in zijn vel en dan loopt project-dochter ook nog eens niet goed en dat geeft zowel zorgen als het gevoel dat hij dat ook al niet voor elkaar krijgt.
Het zou hem zoveel lucht geven als hij haar ontwikkeling los kan zien van zichzelf. HIj hoeft haar niet meer te vormen, ze doet dat zelf en heeft hooguit steun en hulp van jullie nodig. Er is geen uitkomst die bereikt moet worden, het is niet de zoveelste klus die "af" moet voor hij opgelucht adem kan halen.
Ze is al waar ze moet zijn. Haar leven is nu. En de rest volgt vanzelf. Net als bij ieders leven.
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 15:38:
Misschien dat dit in combinatie met psycho-educatie over ADHD kan helpen. Want alleen met psycho-educatie ligt de nadruk mogelijkerwijs nog teveel op dochter en minder op wat dit van jullie als ouders vraagt.
Nu hoop ik toch dat je bij psycho-educatie ook handvaten krijgt over hoe je ermee om kunt gaan! en dan kan zij altijd nog roepen dat hij het niet goed doet.
Therapie voorstellen waarbij de onderliggende boodschap is dat hij het niet goed doet, ik kan me voorstellen dat iemand daar geen trek in heeft. De focus ligt dan op de onderlinge relatie en niet op de problematiek rond dochter. In feite maak je het probleem alleen maar groter.
tsjor schreef op 14-11-2025 om 08:00:
[..]
Nu hoop ik toch dat je bij psycho-educatie ook handvaten krijgt over hoe je ermee om kunt gaan! en dan kan zij altijd nog roepen dat hij het niet goed doet.
Therapie voorstellen waarbij de onderliggende boodschap is dat hij het niet goed doet, ik kan me voorstellen dat iemand daar geen trek in heeft. De focus ligt dan op de onderlinge relatie en niet op de problematiek rond dochter. In feite maak je het probleem alleen maar groter.
De handvatten bij psycho-educatie over opvoeding zijn er wel maar niet gericht op de dynamiek waar Kopjesoep1 en haar man in zitten.
De vraag is eigenlijk ook of het écht over de problematiek van dochter gaat. Het gaat veel meer over het systeem van het gezin, verschillende visies op opvoeding, en de relaties die lijden onder de onenigheid daarover.
Vandaar mijn advies: doe beiden.
Dat is het ook, zijn emmer is overgelopen de afgelopen weken. Maar ik weet niet hoe ik dit aan zijn verstand gepeuterd krijg. Hij is daar echt heel standvastig en overtuigd in. Plus dat hij allergisch is voor het feit dat hij de 'schuldige' is. Ik heb heel vaak aangegeven dat ik er samen uit wil komen, dat ook ik tekortkomingen heb en het onvermogen om constructief te praten. Ik hoor hem ook al niet meer in het heetst van de strijd. Mijn insteek is echt om er samen aan te werken. Nu zitten we elk op ons eigen eilandje en is er over dit onderwerp geen communicatie meer, ook weer tot grote frustratie van hem, en dat snap ik goed. Maar ik kan geen gesprek meer aangaan op de manier waarop we het tot nu toe hebben gedaan want dan komen we er niet uit. Dus houd ik die deur nu dicht.
'Plus dat hij allergisch is voor het feit dat hij de 'schuldige' is. Ik heb heel vaak aangegeven dat ik er samen uit wil komen, dat ook ik tekortkomingen heb en het onvermogen om constructief te praten.'
Maar dan nog ben jij degene die de problemen definieert, inclusief je eigen problemen. Dat gaat niet helpen. Vandaar dat ik de focus niet zou leggen op de onderlinge relatie, wat volgens mij toch echt een uitbreiding van de problematiek is, maar op het probleem van de vraag: hoe gaan we het beste om met onze dochter, die op dit moment vastloopt.
Hoe gaat het nu, TO?
Kopjesoep01 schreef op 14-11-2025 om 08:29:
Dat is het ook, zijn emmer is overgelopen de afgelopen weken. Maar ik weet niet hoe ik dit aan zijn verstand gepeuterd krijg. Hij is daar echt heel standvastig en overtuigd in. Plus dat hij allergisch is voor het feit dat hij de 'schuldige' is. Ik heb heel vaak aangegeven dat ik er samen uit wil komen, dat ook ik tekortkomingen heb en het onvermogen om constructief te praten. Ik hoor hem ook al niet meer in het heetst van de strijd. Mijn insteek is echt om er samen aan te werken. Nu zitten we elk op ons eigen eilandje en is er over dit onderwerp geen communicatie meer, ook weer tot grote frustratie van hem, en dat snap ik goed. Maar ik kan geen gesprek meer aangaan op de manier waarop we het tot nu toe hebben gedaan want dan komen we er niet uit. Dus houd ik die deur nu dicht.
En als je dat samen er uit moeten komen nou eens loslaat? Want zoals ik het zie wordt het 'probleem dochter issue" toch grotendeels veroorzaakt door je man die vindt dat het anders moet en dat moet jij dan doen. Maar jij vindt het eigenlijk niet zo'n probleem en denkt (terecht imo) dat het wel goed komt maar voor de harmonie of zo (?) moet jij redderen tussen die twee of volgens hem je heel anders gedragen. Ik zie (ook in het draadje) zoveel energie gaan zitten in manlief. Terwijl hij eigenlijk zijn hakken in het zand zet, vindt dat jij het anders moet doen door zijn mening naar dochter te ventileren. Hoe zou het zijn als je loslaat dat je er als ouders samen uit moet komen en jij gewoon je eigen standpunt hier in hebt en hij ook? Agree to disagree? En dat hij daarin dan ook open naar dochter toe is, en jij ook.
MRI schreef op 21-11-2025 om 12:09:
[..]
En als je dat samen er uit moeten komen nou eens loslaat? Want zoals ik het zie wordt het 'probleem dochter issue" toch grotendeels veroorzaakt door je man die vindt dat het anders moet en dat moet jij dan doen. Maar jij vindt het eigenlijk niet zo'n probleem en denkt (terecht imo) dat het wel goed komt maar voor de harmonie of zo (?) moet jij redderen tussen die twee of volgens hem je heel anders gedragen. Ik zie (ook in het draadje) zoveel energie gaan zitten in manlief. Terwijl hij eigenlijk zijn hakken in het zand zet, vindt dat jij het anders moet doen door zijn mening naar dochter te ventileren. Hoe zou het zijn als je loslaat dat je er als ouders samen uit moet komen en jij gewoon je eigen standpunt hier in hebt en hij ook? Agree to disagree? En dat hij daarin dan ook open naar dochter toe is, en jij ook.
Idd je dochter is 19, volwassen ook al heeft ze add, dus je kunt ook gewoon in een gesprek waar haar vader bij is zeggen dat je hier een ander standpunt hebt dan haar vader en wat jouw advies aan een andere volwassene zou zijn in dezelfde positie. 95% van de opvoeding is gedaan, het is nu het laatste stukje naar je dochter haar eigen keuzes laten maken. Daar kan ze advies en hulp van verschillende mensen met verschillende meningen van krijgen. Aan haar de keuze wat ze wil.
Jullie faciliteren met kost en inwoning, maar zakgeld als je niet studeert en kunt werken hoeft ook niet.
'Jullie faciliteren met kost en inwoning, maar zakgeld als je niet studeert en kunt werken hoeft ook niet.' Ik denk dat dit een punt is wat je het samen eerst toch wel over eens moet zijn. Zo te zien vindt vader dat kost en inwoning niet gratuit is en wil daar eisen aan stellen (werken of studeren) en vindt moeder dat het gewoon kan en geen probleem is. Misschien is het goed om het gesprek bij praktische zaken te beginnen: hoe staat elke ouder tegenover kost en inwoning als het kind verder geen dagbesteding heeft; en later wellicht: hoe staat de dochter hierin?
AnnaPollewop schreef op 13-11-2025 om 23:35:
Het wekt bij mij de indruk dat het je man een beetje over de schoenen loopt allemaal, hij zit zelf niet lekker in zijn vel en dan loopt project-dochter ook nog eens niet goed en dat geeft zowel zorgen als het gevoel dat hij dat ook al niet voor elkaar krijgt.
Het zou hem zoveel lucht geven als hij haar ontwikkeling los kan zien van zichzelf. HIj hoeft haar niet meer te vormen, ze doet dat zelf en heeft hooguit steun en hulp van jullie nodig. Er is geen uitkomst die bereikt moet worden, het is niet de zoveelste klus die "af" moet voor hij opgelucht adem kan halen.
Ze is al waar ze moet zijn. Haar leven is nu. En de rest volgt vanzelf. Net als bij ieders leven.
Ik vind dit echt een hele sterke post.
Jouw situatie is ook voor mij herkenbaar, alleen was het bij ons nog een stuk heftiger. Inmiddels ligt die tijd ver achter ons. Er zijn al veel goede dingen gezegd, wat ik nog wil meegeven is: ken je de drama driehoek? Ook dat gaat over het systeem, hoe werkt de communicatie binnen een gezin. Ieder heeft zijn eigen "rol", maar om in de negatieve flow te blijven heb je alle 3 de rollen "nodig". Liefst heb je dat alle deelnemers uit die rol leren stappen. Daar is inderdaad hulp bij nodig, dat los je niet zomaar even op.
Misschien kan je er eens op googlen, ik vond het zelf erg helpend om de situatie waarin wij ongemerkt waren beland te gaan begrijpen. En dat is stap 1, voor jezelf, voor je man en uiteindelijk ook voor je dochter. Begrijpen wat er mis gaat.
Vandaar uit kan je gaan werken naar een winnaars driehoek.
Er zijn diverse artikelen over te vinden als je even rondneust, maar dit is er 1 die ik zo ff snel gevonden heb: https://www.icm.nl/extra/de-dramadriehoek-wat-is-het-en-hoe-doorbreek-ik-het/