Geen eindtijd uitgaan?
Ik ben hier voor het eerst en misschien is deze vraag al 100 x gesteld. Sorry dan hiervoor
Mijn dochter is 17, bijna 18, en haar vriend is 18. Sindskort gaan ze uit/chillen en willen ze geen eind tijd meer.
Ik zit niet goed in mijn vel en ben letterlijk ziek van de stress totdat ze thuis zijn. Maar ik wil niet dat ze daar de dupe van worden. Ik had half 3 in mijn hoofd. Is dit erg kinderachtig? Wat zouden jullie doen. Met niet goed in mijn vel zitten bedoel ik dat ik psychische problemen heb. Dus het is helaas niet iets van een paar weken mezelf rot voelen.
ik weet dat faciliteren niet juist is. Ik vraag me dochter niet te bevestigen dat mijn angst klopt. Ik vraag haar om geduld met me te hebben. Ik ben er aan aan het werken om het beetje bij beetje los te laten. 3 uur vind ik een mooie tijd. Ze was vannacht om 2 uur thuis want de rest moest om 2 uur thuis zijn.
Slekire schreef op 05-11-2023 om 17:11:
wat ik nog wilde toevoegen, die vriendin is inmiddels volledig afgekeurd en dat is volgens haar en haar begeleiding grotendeels mijn schuld. En hoewel ik dat met echt de beste bedoelingen heb gedaan voel ik me er ook heel slecht over.
Nou, dat gaat wel heel ver hoor. Jij hebt hier echt geen schuld aan, tenzij je het moedwillig aangewakkerd hebt en daar lijkt geen sprake van. Achteraf is het altijd makkelijk om het beter te weten, maar toen wist je niet beter en deed je je best.
Slekire schreef op 05-11-2023 om 17:10:
rekening houden met irrationele angsten en je daaraan aanpassen is ook een valkuil, die ik wel eens in ben gelopen ook. Met als gevolg een hele boze vriendin. Zij had daar last van en ik ben daarin steeds heel begripvol geweest, alles altijd van haar laten afhangen...en toen vertelde haar psycholoog dat sst er juist voor heeft gezorgd dat het voor haar veel en veel erger is geworden, door dat aanpassen geef je eigenlijk aan dat zij die angsten terecht heeft, jij bevestigd haar en maakt haar steeds banger en banger! Dat vraag jij nu ook van je dochter, eigenlijk om jou te bevestigen. Dat is vast niet bewust maar wel heel erg fout.
Waarin vraag ik mijn dochter om mijn angst te bevestigen? Ze bevestigt mijn angst niet door elke keer als ze thuis komen uit haar plaat te gaan, want daar ben ik bang voor. Ze weet niet dat ik letterlijk ziek ben als ze weg zijn. We zijn de tijd aan het opbouwen. Maar ik vroeg me gewoon af hoe laat anderen thuis moeten zijn. Hebben ze wel of geen eindtijd.Als ze thuis komen, kletsen we over hoe het geweest is.
Ik denk dat als ik niet zo eerlijk was geweest andere antwoorden had gekregen. Voel me nu aangevallen omdat ik met 3 uur thuis moeten, zijn haar leven ineens beperk en dat ze voor me moet zorgen etc etc
Ik ben erg hard aan het werk om dingen los te laten. Door sommige antwoorden wordt ik nog onzekerder. Ook al weet ik dat jullie het goed bedoelen. Dank hiervoor. Ik hoef trouwens geen veren in mijn reet gestopt krijgen daarom zet ik het hier ook niet meer.
Nens74 schreef op 05-11-2023 om 19:01:
ik weet dat faciliteren niet juist is. Ik vraag me dochter niet te bevestigen dat mijn angst klopt. Ik vraag haar om geduld met me te hebben. Ik ben er aan aan het werken om het beetje bij beetje los te laten. 3 uur vind ik een mooie tijd. Ze was vannacht om 2 uur thuis want de rest moest om 2 uur thuis zijn.
Van mij mag je gerust een eindtijd stellen, kun je misschien samen met haar een plan maken om die tijd geleidelijk op te schuiven?
Grappig dat de rest om 2 uur tijd moest zijn, kennelijk zijn er dus wel meer mensen die niet eindeloos uit kunnen gaan. Het is natuurlijk geen drama dat ze op een bepaalde tijd thuis moet zijn. Daar valt echt wel mee te leven. Tenslotte is er ook nog een leven naast het uitgaan en zo gezond is het niet om het leven van een vampier te leiden (nachtelijk dus).
Iedere puber probeert in te zetten op een tijd van thuiskomen die ver in de nacht ligt, zeker als ze weten dat de ouder in zal zetten op (in hun ogen) belachelijk vroeg thuiskomen.
Zij opent de onderhandelingen met 03.00 om nog wat op te kunnen schuiven als jouw voorstel middernacht is. Tijdens die onderhandelingen schuif je naar elkaar toe, om uiteindelijk ergens ongeveer in het midden uit te komen.
Haar vrienden zijn met hun ouders uitgekomen op 02.00 uur. Jij bent wellicht te toegeefelijk geweest door 03.00 toe te staan en was ze toch eerder thuis, omdat de anderen niet langer weg mochten blijven.
Mijn eerste bod was altijd "belachelijk" vroeg om nog ruimte te hebben iets toe te geven en uiteindelijk op de, in mijn ogen, juiste tijd uit te komen. Zeker toen beiden nog op de middelbare zaten in een stad 10 km verderop en we ze na 0.30 moesten halen vanwege geen bussen meer na die tijd. Ook toen is het wel gebeurd dat ze bellen om eerder gehaald te worden, omdat vrienden al vroeger naar huis moesten.
Mijn kinderen krijgen geen tijd voor thuiskomen. Maar de oudste ging niet uit, de tweede ook niet (corona-periode) op die leeftijd. De derde ging wel eens tot laat weg, had wat oudere vrienden. Maar die dronk geen alcohol voor zijn 18e.
Ik vraag ze alleen een appje te sturen als ze niet thuis slapen.
Ik slaap niet slechter als ze (nog) niet thuis zijn.
ik bedoelde het niet als aanvallend, wilde alleen mijn ervaring delen om ook een valkuil te delen, niet dat je daar nu al verkeerd in zit. Het is altijd nodig om een paar regels af te spreken en rekening met elkaar te houden als je in één huishouden leeft samen, anders heb je altijd gedoe. Daar is ook niks mis mee.
MMcGonagall schreef op 04-11-2023 om 23:48:
[..]
Ik vind het heel raar om je nagenoeg volwassen kind eindtijden op te leggen. Zo krijg je ze wel snel het huis uit.
Ik vind 17 een leeftijd waar je gewoon nog een eindtijd heb. Als ze om die reden snel het huis uit wil (die wens leeft overigens nog niet bij mijn 17-jarige) dan vind ik dat prima. Dan is ze daar blijkbaar aan toe.
Ik vind het in jouw situatie volkomen legitiem een eindtijd te hebben. Zelfs bijna logisch.Ze heeft vertrouwen nogal beschaamd, niet gek dat je bezorgd bent en daar zitten dan echt wel grenzen aan wat jullie daarin van jou mogen verwachten.
Vertrouwen moet weer opgebouwd en dat kan nu eenmaal wel even duren.
De meeste mensen hebben geen gedoe als hun kind terug komt van stappen dus het heeft geen zin je te vergelijken met andere mensen en hun regels hieromtrent. Dat staat mi ook nogal los van jouw eigen problematiek, in principe.
Hier nooit een eindtijd gehad en dat vond ik soms wel zwaar (ik slaap toch niet eer ze thuis zijn en vaak ging ik dochter ook halen omdat ze dan alleen fietste) maar vooral ook fijn voor hen en dat woog voldoende af voor mij. Hier ook zeker geen kletspraatjes meer bij thuiskomst, tenzij ik ging halen natuurlijk. Ik hoefde dus niet ‘aan’ te blijven staan maar kon prima wat wegdoezelen. Zou ik me zorgen maken over toestand van kind bij thuiskomst zou ik er vast anders in hebben gestaan. Het is zoveel zwaarder dan en dat hou je echt niet vol als ze onbeperkt kunnen gaan.
Nuja, hoe dan ook moeten jullie het samen doen dus op een manier waar jullie beiden goed bij kunnen gedijen. Je doet het dus prima naar mijn mening.
Pippeltje schreef op 04-11-2023 om 12:23:
Hou op je zelf voor te houden dat feit dat je dochter er wel of niet is, oorzaak is van jouw psychisch lijden. Laat haar los en werk aan je zelf. Het is heel naar dat jij je zo slecht voelt maar leg de verantwoordelijkheid daarvoor niet bij haar.
Zo, vriendelijk. Ik lees niet dat deze moeder dat doet. Wel dat ze terechte zorgen heeft over uitgaan, medicatie in combinatie alcohol gebruik bij dochter en de daaruit vloeiende gedragsproblemen waar zij en partner van dochter mee te maken krijgen. En heel eerlijk, dat is ook iets om zorgen over te hebben. Aan de andere kant als dit een terugkerend issue is, dan moet dochter ook hasr eigen verantwoordelijkheid nemen en niet meer drinken...ik neem aan dat haar partner anders ook wel een keer zijn grens bereikt en de relatie verbreekt hierom. En anders is dat een goede les die dochter maar moet leren, als ze toch eigenwijs wil zijn en blijven drinken.
En moeder heeft het over controleverlies, maar het is ook irritant en vervelend als je dit elke keer ziet gebeuren bij dochter, maar zij geen verantwoordelijkheid wil nemen en niet drinken. Het blijft natuurlijk wel een wisselwerking, oorzaak en gevolg en echt niet alleen de psygische problemen bij moeder.
Ik denk dat dit issue helemaal niet zo zeer gaat over een eindtijd. Want of dat nu twee uur of half drie of drie uur of helemaal geen eindtijd is, het gaat om twee dingen;
- als dochter op stap gaat, is moeder letterlijk ziek van de zorgen. Dat is nogal wat en dat is niet gezond. Gelukkig ziet moeder dat zelf ook in en werkt ze daar aan. Desondanks is dat geen reden om dochter een normale ontwikkeling met op stap gaan etc. te ontzeggen. Dat doet moeder gelukkig ook niet.
- als dochter alcohol drinkt, gaat ze daarna midden in de nacht uit haar plaat tegen haar vriend en daar heeft moeder ook last van (naast de vriend). Daarmee laat dochter zien dat ze de verantwoordelijkheid die bij stappen hoort (nog) niet aan kan. En dan mag je als ouders best wel voorwaarden stellen. Het is absoluut vervelend als je dingen niet mag die anderen wel mogen, maar dat hoort ook bij het leven om daarmee om te leren gaan.
Ik vermoed dat deze dingen elkaar ook versterken. Want als het regelmatig mis ging na het stappen, dan zorgt dat weer voor meer angst bij moeder. Als dochter laat zien dat ze zich netjes aan de afspraken kan houden (op tijd thuis, niet dronken), dan geeft dat moeder ook weer meer vertrouwen voor de toekomst.
en een eindtijd hebben is natuurlijk prima. Met daar bij een aantal belangrijke afspraken. En natuurlijk liever 2uur25 binnenkomen, omdat je dan samen kan fietsen en dus veilig, in plaats van 2 uur en alleen. Een appje van te voren.
Slekire schreef op 05-11-2023 om 22:22:
ik bedoelde het niet als aanvallend, wilde alleen mijn ervaring delen om ook een valkuil te delen, niet dat je daar nu al verkeerd in zit. Het is altijd nodig om een paar regels af te spreken en rekening met elkaar te houden als je in één huishouden leeft samen, anders heb je altijd gedoe. Daar is ook niks mis mee.
Ik bedoelde het ook niet als een aanval naar jou toe. Meer in het algemeen.
Wat betreft die begeleidster van jouw vriendin. Die heeft haar werk ook niet goed uitgevoerd als ze zegt dat jij mede oorzaak bent van het afkeuren. Zij had met die vriendin om tafel moeten gaan zitten om uit te leggen waarom meegaan in een angst op langere termijn niet goed is. En desnoods gesprekken met jou erbij. Wie zegt dat de begeleidster dat heeft gezegd?
Hier zijn echt veel hulpverleners in huis geweest en nog steeds. Ik weet heel goed wat faciliteren is. Een taak van een hulpverlener is om met degene die faciliteert en met degene die gefaciliteerd wordt in gesprek te gaan. Dat gebeurd hier ook. En dan ivm mijn dochter haar dwang en angsten. Dit staat overigens los van mijn hulpvraag.
MamaE schreef op 06-11-2023 om 10:30:
Ik denk dat dit issue helemaal niet zo zeer gaat over een eindtijd. Want of dat nu twee uur of half drie of drie uur of helemaal geen eindtijd is, het gaat om twee dingen;
- als dochter op stap gaat, is moeder letterlijk ziek van de zorgen. Dat is nogal wat en dat is niet gezond. Gelukkig ziet moeder dat zelf ook in en werkt ze daar aan. Desondanks is dat geen reden om dochter een normale ontwikkeling met op stap gaan etc. te ontzeggen. Dat doet moeder gelukkig ook niet.
- als dochter alcohol drinkt, gaat ze daarna midden in de nacht uit haar plaat tegen haar vriend en daar heeft moeder ook last van (naast de vriend). Daarmee laat dochter zien dat ze de verantwoordelijkheid die bij stappen hoort (nog) niet aan kan. En dan mag je als ouders best wel voorwaarden stellen. Het is absoluut vervelend als je dingen niet mag die anderen wel mogen, maar dat hoort ook bij het leven om daarmee om te leren gaan.
Ik vermoed dat deze dingen elkaar ook versterken. Want als het regelmatig mis ging na het stappen, dan zorgt dat weer voor meer angst bij moeder. Als dochter laat zien dat ze zich netjes aan de afspraken kan houden (op tijd thuis, niet dronken), dan geeft dat moeder ook weer meer vertrouwen voor de toekomst.
Ik lees ook vooral een wisselwerking en niet zozeer dat de psygische problemen bij moeder op zichzelf staan. Als haar dochter elke keer bewijst dat ze de verantwoordelijkheid niet aankan door drankgebruik terwijl ze medicatie slikt waardoor ze zware gedragsproblematiek laat zien elke keer na het stappen, dan is het natuurlijk niet vreemd dat moeder letterlijk ziek van de zorgen dat moment weer afwacht. Wat was er eerst: het kip of het ei? Oorzaak/gevolg? En als dit probleem blijft bestaan de psygische druk toeneemt bij moeder.
BritgetJones007 schreef op 06-11-2023 om 13:05:
[..]
Ik lees ook vooral een wisselwerking en niet zozeer dat de psygische problemen bij moeder op zichzelf staan. Als haar dochter elke keer bewijst dat ze de verantwoordelijkheid niet aankan door drankgebruik terwijl ze medicatie slikt waardoor ze zware gedragsproblematiek laat zien elke keer na het stappen, dan is het natuurlijk niet vreemd dat moeder letterlijk ziek van de zorgen dat moment weer afwacht. Wat was er eerst: het kip of het ei? Oorzaak/gevolg? En als dit probleem blijft bestaan de psygische druk toeneemt bij moeder.
Als ik het goed lees is het drie keer fout gegaan, maar veel meer keren goed. Dus dan zou het bij mij afhangen van de volgorde. Als het na die drie keer fout, het inmiddels vaker goed gegaan is, dan is het niet eerlijk om dochter die keren dat het fout ging na te dragen. Maar als dat dronken thuis komen nog heel recent is, dan zou ik met name over het drinken betere afspraken willen, niet zozeer over het thuiskomtijdstip (want dat is immers niet het echte probleem).