Dochter is uitgevlogen, half leeg nest..

Mijn zoon heeft ook nog een half jaar in Spanje gewoond dus toen heb ik ook al kunnen wennen. 

Twee van mijn kinderen zijn al het huis uit, en 2 wonen er nog thuis waarvan eentje half om half. De woningnood is niet echt helpend , zeg maar. Ik sta er gemengd in want hoewel ik het vaak heerlijk vind om ze nog steeds om me heen te hebben, snak ik er ook naar dat ze het huis uit gaan.
Zodat man en ik de stek weer voor onszelf hebben. Voorlopig zien we dat nog niet gebeuren, maar als ik ga tellen zitten wij in de loop van dit jaar al 29 jaar met kinderen in huis. Dat is best lang 😂

Hier zijn er twee de deur uit en er zijn er nog twee thuis. Mijn grootste probleem daarmee is dat ik na járen nog steeds veel te veel kook  Verder geniet ik vooral van de rust en de ruimte. 

De oudste woont in de buurt en die zien we bijna wekelijks, de op een na oudste moet 3 uur met het OV om hier te komen, die zien we om de 3-4 weken. Dan blijft ze wel meteen logeren - al dan niet met haar vriend. Afgelopen zaterdag waren we compleet, daar kan ik wel van genieten. Maar het is eigenlijk ook wel lekker als ze weer weg zijn 

Eerlijk gezegd mis ik mijn oudste twee helemaal niet zo heel erg… zoon is nu 3,5jr de deur uit en dochter 1,5jr. 
Maar heb er nog drie thuis. Misschien dat dat scheelt en ook dat ik al jaren in een co-ouderschapsregeling zit. 

Zoon was 19 toen ie een soort van gedwongen uit huis ging, hij was eigenlijk niet goed te handhaven op dat moment. Veel blowen, niet uit bed te krijgen, gestopt met studie enz. Zijn vader heeft hem echt uit huis gezet (wel met aankondiging en een half jaar de tijd om wat te zoeken). Hulpverlening heeft dit toen ook zo aangeraden. Hij moest even op zijn bek, zogezegd. Afspraak was dat ie dan in het weekend wel bij mij was. 
Hij is vervolgens in begeleid kamerwonen terechtgekomen. Het kon niet anders, de rest van het gezin leed onder zijn gedrag toen. Hij zegt nu ook: mam, ik ben blij dat jullie wel hard voor mij waren toen het nodig was, anders had ik er nog net zo bijgezeten als mijn vrienden van toen. 
Mijn dochter heeft met haar vriend een huis gekocht toen ze 20 waren. Het was in het begin wel even gek maar ik gunde haar deze stap. 
Ik zie ze gemiddeld eens per maand. Zoon woont niet ver maar is lekker met zijn eigen leven bezig. Dochter woont wel wat verder en werkt onregelmatig. Maar ze zijn jong en met hun eigen leven bezig. Ik ga ze niet dwingen om thuis te komen. Maar eens per maand samen eten is wel fijn. En verjaardagen in overvloed 🤣. 

Mijn dochter is sinds een viertal maanden het huis uit. Ze kreeg aanbod twee dagen nadat ik van mijn moeder (en tevens laatste ouder) afscheid had genomen; dubbel gat want dan verdwijnen er twee waar je je energie in mag steken. Het klinkt wat dramatisch, maar het is nu eenmaal zo. Dochter komt wel wekelijks langs vanwege haar sportactiviteiten en soms een berg wasgoed. Ik app wel eens wat betreft avondeten wanneer het niet duidelijk is of zij (en vriend) hier eten en ik geen zin heb in overdaad aan kliekjes. 
Het is allemaal best te doen. Ik mis wel de gespreksonderwerpen met dochter omdat haar studie en werk als therapeut meer raakvlakken heeft met mijn bezigheden dat de technische baan en de interesse voor snelle auto’s of aandelen van mijn nog thuiswonende zoon. Dus ook hier is het aantal mannen en hun gespreksonderwerpen in mijn nadeel.

Mijn dochter loopt altijd weg van huis, ze is meer geïnteresseerd in haar vrienden, ze heeft een vriendje, wat ik ook doe ze loopt altijd weg naar hen.

Voor mij voelt het 'uitvliegen' bij elk kind heel anders. Op de oudste ben ik heel trots. Voor hem was het moeilijk, we hebben hem echt een zetje over de rand moeten geven en flink met hem mee moeten vliegen. Nu redt hij zich steeds beter en begint zich steeds beter 'los van ons' te ontwikkelen. Tegelijk blijft de verbondenheid en hebben we regelmatig contact. Ik ben heel trots op hem en blij met hoe dit gaat.

Het vertrek van een ander kind was vrij 'normaal'. Op kamers want studeren, we hebben mogen begeleiden en een beetje mogen meebeleven hoe haar studentenleven verliep. Helaas kwam en komt ze maar zelden naar huis. Ze woont ver weg en is druk-druk-druk maar veelzeggender is dat ze zich echt heeft losgemaakt en weinig behoefte heeft aan thuis. Het is jammer, maar oké. Dit is wat je als ouder moet accepteren. Gelukkig is het weinige contact dat er is, wel heel goed.

En dan mijn jongste. Zij ontwikkelde zich op haar 16e tot een extreme puber die zich van het ene op het andere moment vrijwel niets meer van ons gezin aantrok. Ze verdween bijna 'stiekem'  uit huis en laat zelden of nooit iets van zich zien of horen. Ik voelde me altijd enorm verbonden met haar, en ik mis haar ontzettend. Ik zou een moord doen om weer eens met haar een film te kijken, of te shoppen. Naast alle verdriet en gemis voel ik ook wrok en soms woede. Ook voelt het vaak alsof ik totaal gefaald heb als moeder. 
 
Alle tips die er zijn om het lege nest syndroom te overwinnen heb ik opgevolgd. Nieuwe baan, nieuwe hobbies, nieuwe vrienden, nieuw huisdier, tot en met therapie. Maar ik voel me het grootste deel van de tijd nog ontzettend somber en totaal nutteloos. Het dagelijks leven is een kwestie van 'volhouden en wachten tot het beter wordt'. 
Doordat het vertrek van de andere kinderen wel oké voelt, besef ik dat mijn somberheid niet puur het lege nestsyndroom is. Het komt vooral doordat het met jongste nooit is goed gekomen en doordat ik mijn leven met haar niet goed heb kunnen afronden.