dochter gedraagt zich als echtgenote

" Hij zegt het wel... We hadden soms een hele leuke relatie".

Wauw, hier valt mijn bek van open. Hadden en soms? 

Sinds de scheiding en sinds jij een relatie hebt met je huidige man/partner, ontstaat er een nieuwe situatie; een nieuwe rolverdeling tussen alle betrokkenen.

Kennelijk is die rolverdeling niet goed 'gesettled' en is feitelijk vooral de oude situatie nog van kracht. Hij is de vader; zij is de dochter. Zelf in je TO spreek je over 'de vader' en niet over 'mijn man' of 'mijn partner'. Dat is al tekenend.

Praat daar eens over met je man/partner. Hoe zou jij de verhoudingen en omgangsvormen willen zien? 

Jij moet je plek opeisen... is ergens waar. Maar die plek moet je ook gegund worden. 

Ik lees hier vooral: het is niet de dochter, maar je man/partner. Daar ben ik het maar gedeeltelijk mee eens. Ook die dochter zit m.i. fout (doet fout). Jij hebt alleen geen echte relatie met de dochter, dus kun je daar weinig aan veranderen. Zou je met dochter in gesprek gaan, krijg je onherroepelijk: "Wie ben jij, dat je mij aanspreekt over mijn gedrag" (alhoewel dat bij een volwassen vrouw van 24 jaar ook echt wel kan).

Maar concentreer eens op de nieuwe verhoudingen die (13 jaar geleden) zijn ontstaan en hoe die volgens jou zouden MOETEN zijn. Dan heb je volgens mij al veel gewonnen.

elastigirl schreef op 14-03-2023 om 13:16:

[..]

Ik ben het met je eens, er is een nieuwe situatie. Ik had daar geen ervaring mee. Ik kwam zelf uit een huwelijk van 19 jaar die op het laatst broer/zus was. Ik kwam in een kant en klare gezin, waar rollen en functies al waren verdeeld. Ik voelde mij telkens 5e wiel aan de wagen. Aan tafel waren voornamelijk gesprekken over vroeger. "Weet je nog papa, met mama toen?" ik snap en begreep het wel en toch verwachte ik dat hij een ander draai zou geven.

Ik spreek in deze kontekts waar het om kinderen gaat over de vader, dat is de rol die 100% aangenomen wordt. Hij kan niet vader en mijn man zijn tegelijk, dat heb ik zelden gezien.

Is het dus zo dat ik afgelopen 13 jaar moet afsluiten en eigenlijk opnieuw moet beginnen zoals het nu is met alle wetenschap van toen? Ik weet dat het echt wel anders kan en moet.

Je moet niks, maar als je wil dat er iets veranderd dan zul je wel iets moeten doen. Je moet niet alleen meer je mannetje staan, maar echt het gesprek met hem aan gaan. Je moet hem duidelijk maken wat jij nodig hebt. Ga in relatietherapie. Probeer samen met hem dingen te veranderen.
Maar als hij dat niet wil of niet kan, dan zul je bij jezelf te raden moeten gaan of je dit nog dertig jaar wil.

elastigirl schreef op 14-03-2023 om 11:05:

[..]

omdat ik nog steeds van hem hou en weet nog steeds niet hoe ik zaken moet oplossen.

Misschien toch maar eens googlen op dat ene persoonlijkheidstype met de grote N. waarmee ik niet wil zeggen dat hij dit heeft, maar wel trekken van. Dit is nl. een heel onvolwassen en ongerijpte manier om in het leven te staan en er zijn veel volwassenen met die trekken. Aangezien je aangeeft dat je man eigenlijk niet goed naar eigen aandeel kan en wil kijken en heel erg de verwijten over de schutting gooit zodra je meer ruimte voor jezelf wil innemen. Dit soort persoonlijkheden zijn nl. zeer moeilijk te veranderen, omdat ze amper aandeel nemen voor hun eigen gedrag en geen kritiek verdragen (op hem, op zijn dochter, op zijn ouderschap, op hoe hij zich gedraagt als partner) en dan boos, verwijtend, ontkennend, beschuldigend, draaiend, worden en dit vooral op jouw bordje weten te plaatsen, waardoor jij dan weer aan jezelf gaat twijfelen.

En wat je eenmaal weet, kun je niet meer 'on' weten. Sorry to, maar denk dat er nog heel wat meer kwartjes bij je gaan vallen de komende tijd...

Dat je van hem houdt relativeert niet echt hoe hij daadwerkelijk doet en jij zijn relatie bent naast zijn kinderen. Waarom hou je dan van hem?
En als jij jouw aandeel pakt in wat er niet goed is gegaan, ik zou bijna zeggen jullie zijn verkeerd gehecht aan elkaar, maar hij pakt zijn deel niet in wat jij wel nodig hebt van hem in een relatie. Tja ik denk namelijk dat als hij van je houdt dat is omdat je kookt, de was doet en de boel draaiend houdt. Huishoudelijk ofzo. Maar wat is daar zo warm aan? 
En wat levert het jou op? De kinderen zijn nu groot en uit huis en juist nu prikt hun manier van omgang jou. 
Misschien ben je bang kwijt te raken wat je nu op deze manier wel hebt. Gaat hun deel of eigenlijk je partner zijn gedrag veranderen voor jou denk je? En wanneer? Als je dreigt met vertrek? 

Je was en bent er niet voor de opvoeding, maar als medebewoner kan en mag je wel degelijk grenzen stellen voor kinderen. Als je er enkel bent om hun was te doen en te koken, ben je geen gelijkwaardige partner van je man. 
Dat zijn kinderen op 1 staan is logisch, maar dat houdt niet in dat je dan 24/7 te alle tijden voor je kinderen klaar moet staan en andere afspraken moet afzeggen zodra je kind dat wil. 
Het gebrek aan inzicht van je man en begrip voor jouw gevoel zijn wel zorgelijk. 
Ik vraag me ook af wat er leuk is aan hem. In een gelijkwaardige relatie luister je naar elkaar en probeer je elkaar tegemoet te komen in bepaalde opzichten. 

Als stiefmoeder heb je sowieso een underdog positie. Dat is op zich niet erg, maar als een kind zich onbeschoft gedraagt tegen jou en jij zegt 'ik accepteer niet dat je zo tegen me praat' en de vader zegt 'ik wel', dan respecteert hij jou niet.
Ik vind dat geen prettige mensen in de omgang. 

elastigirl schreef op 13-03-2023 om 22:41:

[..]

Dit is denk ik wel heel erg belangrijk. Mijn relatie met hem nu los koppelen met die van hun. Vroeger kon dat niet. zij waren hier vaak en beide relaties waren verwoven met elkaar. Dat lag aan mij, ik heb het gedaan om mijn schuldgevoel in te lossen. Afgezien van het feit dat ik vond dat ze niet verdienden niet voor "gezorgt" te worden ondanks de scheiding.

Sorry, ik moet hier toch wat van zeggen. Je komt over als dat jij een enorm slachtoffer bent. Maar de houding van de kinderen en jouw eigen schuldgevoel zeggen iets heel anders. De kinderen (en ook zijn ex niet) hebben niet om jou gevraagd, hoeven ook niet dankbaar te zijn. Jij hebt jouw aanwezigheid (en misschien in samenspraak met de vader van het gezin) opgedrongen. Het klinkt alsof zij jou hebben geaccepteerd zover zij dat moesten. Houden van door middel van het mes op de keel, dat gaat niet. Waarom zouden zij dankbaar moeten zijn voor iets dat zij niet wilden. Heb je het ze soms gevraagd voor jij en de vader samengingen? 

En daarnaast, misschien hadden ze het fijner gevonden als jij even ergens anders was als zij er waren of dat hun vader niet gevrijwaard was van de zorgtaken. Heb jij daar ooit aan gedacht? 

Dat jij een schuldgevoel hebt, vind ik veel zeggend. Dat komt toch niet uit het niets. Hoe je de houding naar jou toe is, zegt eigenlijk ook dat zij jouw inmenging als de breuk hebben gezien. Misschien moet het daar over gaan: over sorry zeggen, in de hoop iets met elkaar te kunnen repareren: met de kennis van nu zou ik anders gehandeld hebben. Hoe hebben jullie dit gezien? Hoe was dit voor jullie? Je was toen ook al volwassen dus gedraag je niet als een slachtoffer maar neem je verantwoordelijkheid van toen en nu.

Je klinkt namelijk heel jaloers op de dochter: zij heeft de relatie en de positie waarvan jij vindt dat jij die had moeten hebben. Dat komt niet door haar dat die zo is. En is niet ondanks haar dat jij dat niet hebt. 

Ik zou echt wat aan je jaloezie doen want dat is een grote sta-in-de-weg in een relatie met anderen. Ik denk dat er vooral werk bij jou ligt voor je iets kan zeggen over waar de anderen steken laten vallen.

Al komt de post van Philou mss erg hard over, ben ik het grotendeels wel met haar eens.

Jullie gezinsdynamiek is vanaf start relatie al geen goeie basis geweest zo te lezen. Dochter was toen 11 jaar, puberteit, en zo uit de openingspost te lezen zijn jullie beiden vanuit jullie vorige huwelijken/relaties samen gaan wonen, klopt dat? 
Het lijkt alsof jullie beiden jullie schuldgevoel probeerden ‘af te kopen’, hij door (bijna)alles maar goed te vinden van dochter en jij (TO) het allemaal maar te laten gebeuren. Waar staat dochter in dit verhaal en haar verwerking van een vader en moeder die gingen scheiden, waarbij pa meteen een doorstart maakte met zijn minnares? Enig idee wat voor trauma zij daarvan heeft opgelopen wellicht? 

En inmiddels lees ik ook alweer het vermoeden van die grote N, serieus? Ik vraag me steeds meer af waarom je eigenlijk nog bij hem bent, want zoveel liefde haal ik echt niet uit jouw posts eerlijk gezegd. Jullie hebben vanaf start relatie jullie eigen belangen teveel vooropgezet lijkt wel en nu, 13 jaar later, is daar opeens het besef? 

Ik denk dat deze relatie sowieso gaat stuklopen, want je kunt zijn kinderen gewoonweg niet/nooit negeren, net zo min als dat de kinderen jou kunnen negeren. 

Kersje schreef op 16-03-2023 om 13:37:

Ik denk dat deze relatie sowieso gaat stuklopen, want je kunt zijn kinderen gewoonweg niet/nooit negeren, net zo min als dat de kinderen jou kunnen negeren.

Dat denk ik nu weer niet want dan was dat al gebeurd denk ik. Hoewel tweede relaties een grote kans hebben op uit gaan, zijn beide partners zich ook bewust van die kans. 

Maar dat TO nu pas door krijgt dat wat toen door haar partner en haar gezaaid is, voor haar niet lekker genoeg uitpakt, vind ik. toch heel apart. Even helemaal gezien vanuit TO; Ik snap niet goed dat je denkt dat je een vader uit een gezin losweekt of trekt en dat je het verdriet en gemis van die kinderen denkt te kunnen vergoelijken door 'zorgzaam te zijn'. Wat denk je dan, vraag ik mij af.. dat die kinderen zouden zeggen wat kook je leuk en wij mogen ook mee eten, joepie, alles is vergeven en vergeten. Het verdriet dat wij hebben (gehad) is hier mee weggepoetst? Je bent geweldig, leuker dan onze moeder, en jij wordt vanaf nu nummer 1. Dat gehalte lees ik hier een beetje.

En dan vraag ik mij af of je je ooit verdiept hebt in wat je hebt aangericht en hoe je een tweede gezin maakt? Want dat lees ik nergens. Betekent dat als hij de grote N is, jij dan de grote E bent (egocentrist) of de grote E (empathieloze) bent of NS (niet snugger) of ..

Joh, je bent geen slachtoffer. Je hebt degene gekregen waar je voor ging. En dat het je niet volledig gebracht heeft waar jij van droomde, daar was jij zelf bij. Dat je geweten knaagt en dat je niet gevierd wordt, ... voordat je dochter, vader (en wie weet ex) beschuldigt of nawijst, kijk eerst eens goed naar jezelf. En er bij het lezen in jou opborrelt dat je het niet wist.. wisten zij (kinderen en ex) dat allemaal wel? Of had jij misschien eens was sessies met jouw man en jou moeten plannen bij een psycholoog.. hoe gaan we dit goed doen. Of gaat het jou alleen om jou (en jouw man)? Want dat lees ik eigenlijk..