Zoon verliefd op gecompliceerd meisje.

Ik heb een lieve zoon van 17 die sinds een 1/2 jaar verkering heeft met een meisje (zijn 1e serieuze relatie) die zich n.m.i. nogal alarmerend gedraagt.
Hij is een leuke sportieve knul die een hekel aan leugens heeft, is respectvol, juiste normen & waarden, rookt niet, geen drugs of drank, loyaal en trouw.
Ik weet het, klinkt te mooi om waar te zijn en heb hem wel eens "verweten" met een gekke kop dat hij veel te braaf is. Ik denk dat zijn minpunt is dat hij een diepe afkeer heeft van conflicten waardoor hij anderen snel tegemoet komt. Een zekere struisvogelpolitiek mag hem wel verweten worden.

Zij heeft er moeite mee dat hij soms met vrienden optrekt. Vertelde zelf dat ze niet echt vrienden heeft en dat veel mensen haar niet aardig vinden.
Ik vind haar buitengewoon negatief. Zegt veel: "ik haat haar, ik haat dat vak, ik haat etc etc etc. Mijn eten is vies, wij eten te laat. Gebruikt kleinerende humor en noemde zo bv. mijn dochter van 13 voor de grap de schoolslet omdat ze had gezoend met een jongen op school. Ze verdenkt mijn zoon van het omgaan met andere meisjes en controleert en ondervraagt hem. Ze belde me laatst op in tranen omdat hij waarschijnlijk verongelukt was omdat hij nog niet thuis was terwijl hij 20 minuten daarvoor had verteld dat hij van school naar huis was gegaan en hij nam niet op. Ze noemt zichzelf verwend en een stalker en lacht dan..
Ze bleef (ja verleden tijd omdat ik haar na de zoveelste emotionele uitbarsting nu sinds kort toegang tot ons huis verboden heb) veel bij ons slapen waarbij ze vaak emotionele uitbarstingen (huilbuien) had door jaloezie of misverstanden. Ze is nogal onzeker en betrekt alles op zichzelf dus een foute opmerking is zo gemaakt. Ze is enigskind van zeer liefhebbende ouders waarvan ik nog geen slechte indruk heb tot dusver. Ze loopt bij een psycholoog maar ik weet niet waarvoor, mijn zoon wil er niet zo veel over kwijt.
Ik twijfel er niet aan dat ze dolverliefd is op mijn zoon en doet het heel goed op school op hoog niveau.

Bij de 1e ontmoeting voelde ik dat ze anders was (niet perse negatief) en keek alles aan zonder me al teveel er mee te bemoeien maar gaandeweg kreeg ik steeds meer de indruk dat mijn ietwat naieve en meegaande zoon zich meer afkeerde van zijn vrienden (ze mogen haar niet) en steeds meer op zijn tenen gaat lopen om haar te kalmeren/gelukkig te houden. Daarbij zondert hij zich af van het gezin op zijn kamer want ze eisen elkaar compleet op via skype.
Het lijkt mij dat hij voor haar gemaakt is terwijl zij zijn nachtmerrie zou moeten zijn met al die conflicten.

Nu ze hier niet meer welkom is is de bom gebarsten en gaat hij blind voor haar. Ik doe alles fout, misgun hem zijn geluk, dit wordt zijn toekomstige vrouw en ik ben niet voor hun toekomstig huwelijk uitgenodigd en ik kan fluiten naar mijn kleinkinderen waarna ik er uitkachelde dat hij dan maar heel snel een andere huisvesting mag zoeken. Stress, ruzie/stiltes, verdriet en 2 mensen die niet meer normaal met elkaar kunnen praten. Mijn gezond verstand zegt me dat ik mijn kop moet houden en het hem zelf moet laten uitvinden maar mijn angst voor zijn toekomst weerhoudt me en zeg ik foute dingen in een poging om hem wakker te schudden.
Ik heb nooit gepretendeerd een perfecte moeder te zijn, ik maak veel fouten net als iedereen en soms meer maar alles was wel altijd bespreekbaar en bij te leggen.

Sorry voor deze lap tekst maar deze moeder ziet 't even niet meer zitten.