Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hoe gaat het hier met iedereen? Nog leuke plannen voor de kerstvakantie?
Hier heeft dochter wel zin in de vakantie. Komende donderdag heeft ze kerstdiner op school en vrijdag heeft ze een slaapfeestje bij een vriendinnetje. Ze gaat ook nog logeren bij een vriendinnetje dat ze kent van kerkkamp. Dat zijn dus wel leuke dingen op de planning.
Afgelopen week nog naar de oogarts geweest. Haar ogen zijn allebei een klein beetje achteruit gegaan. Dat is op zich normaal, maar kost wel even schakeltijd bij dochter.
Ze bleef rustig, maar was achteraf toch wat verdrietig. De oogarts had aangegeven dat het niet per se nodig was om nieuwe glazen of een nieuwe bril te nemen, dat was aan haar. Dochter reageerde daarop vrij snibbig dat ze toch nooit zelf iets mocht beslissen omdat wij het altijd beter wisten en ze dat toch wel zou moeten van ons. Ik merkte bij mezelf enige irritatie over haar houding, maar mijn man nam haar even op schoot, gaf haar een knuffel en zei 'Dit keer niet. Jij mag dit beslissen. En dat hoeft niet nu, daar mag je best even over nadenken'. En dat hielp enorm. Ze ontdooide, de spanning was weg. Thuis waren er wel even een paar tranen, maar gisteren zei ze uit zichzelf dat het misschien toch wel beter was om nieuwe glazen te nemen, maar dat ze haar bril graag wilde houden. Dus die hebben we vandaag besteld bij de opticien.
Ik vind nog steeds dat ze dingen vaak te groot maakt en dramatiseert. Maar het is wel heel fijn dat het niet meer escaleert met gigantische huilbuien, ruzies, zichzelf pijn doen etc. Dit is autisme. En dat mag er zijn. En met medicatie is het leefbaar.
Ik was van plan om volgend weekend weer te posten, omdat we deze week nog een paar spannende dingen hebben en veel stress hebben gehad. Dus update van mijn kant volgt nog.
Fijn dat het nu eigenlijk ‘alleen nog maar’ autisme is bij je dochter, MamaE. Klinkt goed dat ze ook leuke dingen met vriendinnen heeft.
MamaE schreef op 14-12-2025 om 20:23:
Hoe gaat het hier met iedereen? Nog leuke plannen voor de kerstvakantie?
Hier heeft dochter wel zin in de vakantie. Komende donderdag heeft ze kerstdiner op school en vrijdag heeft ze een slaapfeestje bij een vriendinnetje. Ze gaat ook nog logeren bij een vriendinnetje dat ze kent van kerkkamp. Dat zijn dus wel leuke dingen op de planning.
Afgelopen week nog naar de oogarts geweest. Haar ogen zijn allebei een klein beetje achteruit gegaan. Dat is op zich normaal, maar kost wel even schakeltijd bij dochter.
Ze bleef rustig, maar was achteraf toch wat verdrietig. De oogarts had aangegeven dat het niet per se nodig was om nieuwe glazen of een nieuwe bril te nemen, dat was aan haar. Dochter reageerde daarop vrij snibbig dat ze toch nooit zelf iets mocht beslissen omdat wij het altijd beter wisten en ze dat toch wel zou moeten van ons. Ik merkte bij mezelf enige irritatie over haar houding, maar mijn man nam haar even op schoot, gaf haar een knuffel en zei 'Dit keer niet. Jij mag dit beslissen. En dat hoeft niet nu, daar mag je best even over nadenken'. En dat hielp enorm. Ze ontdooide, de spanning was weg. Thuis waren er wel even een paar tranen, maar gisteren zei ze uit zichzelf dat het misschien toch wel beter was om nieuwe glazen te nemen, maar dat ze haar bril graag wilde houden. Dus die hebben we vandaag besteld bij de opticien.
Ik vind nog steeds dat ze dingen vaak te groot maakt en dramatiseert. Maar het is wel heel fijn dat het niet meer escaleert met gigantische huilbuien, ruzies, zichzelf pijn doen etc. Dit is autisme. En dat mag er zijn. En met medicatie is het leefbaar.
wat goed om te lezen MamaE! Wat fijn dat de medicatie haar zo goed helpt zodat het een stuk leefbaarder is. En weet je; ieder mens heeft wel iets waar hij/zij zich druk om kan maken of groter maken dan het is. Dat is menselijk en hoeven we niet altijd van elkaar te begrijpen.
Hier gaat het zijn gangetje, al betekent dat ook dat er weinig voortgang is. De een moet op zoek naar een nieuwe baan en loopt daar nog niet zo hard mee, de ander gaat op gesprek bij de gemeente om te kijken wat er mogelijk is aan werk, belastbaarheid, begeleiding etc (OK, dat is wat ik hoop, we gaan het zien). Maar ze zitten zo te zien best aardig in hun vel, de ene wat meer dan de andere. So far so good.
Verandering is niet perse verbetering, houd ik mezelf wel voor.
Er is onlangs een huisdier overleden en hoewel ik nogal eens mopper op het werk dat alle dieren met zich mee brengen, was dit toch best een hele nare ervaring voor iedereen en het voelt ook als het begin van het einde van een tijdperk. Dus zo graag wil ik dan toch ook weer niet dat er dingen veranderen. Soms verlang ik ook wel terug naar de tienertijd, al weet ik dat de "adolescenten op zolder" van het gezin dat waarschijnlijk niet doen en nu allen beter in hun vel zitten. Nou ja het hoeft ook niet perfect, en financieel kunnen we het ook nog wel even uitzingen hoop ik (al heb ik wel mijn pensioendatum fors opgeschoven en mijn werktijd uitgebreid toen ik het financiele plaatje in beeld had.
Ik zag dat je kinderen tot 21 jaar mag onderhouden zonder dat dit als schenkingen gezien wordt, ik kan me toch niet zo goed voorstellen dat dat ook geldt voor kinderen die nog thuis wonen? Het zal neem ik aan vooral gaan over het overhevelen van geldbedragen, niet over een bord eten en onderdak.
AnnaPollewop schreef op 17-12-2025 om 17:26:
…
Ik zag dat je kinderen tot 21 jaar mag onderhouden zonder dat dit als schenkingen gezien wordt, ik kan me toch niet zo goed voorstellen dat dat ook geldt voor kinderen die nog thuis wonen? Het zal neem ik aan vooral gaan over het overhevelen van geldbedragen, niet over een bord eten en onderdak.
Ik weet niet wat je hier precies mee bedoelt. Een schenking is volgens mij een groot bedrag ineens, een eenmalig iets, dat onder voorwaarden belastingvrij of anderszins voordelig is tot een bepaald maximum. Vanaf 21 jaar wordt iemand wel als financieel onafhankelijk/verantwoordelijk/volwassen gezien, daarom houdt eventuele kinderalimentatie dan op. Van 18-21 jaar krijgt kind de alimentatie zelf. Maar goed, dat is bij gescheiden ouders zo als ze het goed hebben geregeld.
Hier is de laatste lesroosterdag van 2025 geweest. Nu nog de laatste sportdag ooit want hierna geen lessen l.o. meer, en een kerstviering.
Heel veel spanning gehad omtrent het profielwerkstuk van oudste, maar die strijd is nu voorbij (in een apart topic schrijf ik daar straks uitgebreider over). Ik ben er eerlijk gezegd wel emotioneel van. Ik zag de andere scholieren met hun presentatie en dan komt het wel weer even binnen: er is echt een verschil. En ik ben zó trots op hem! Hij voelt zichzelf, nu het voorbij is, zo veel lichter met zo veel meer ruimte in zijn hoofd…en erg moe van alles. Bijna vakantie dus en hopelijk kan hij dan goed bijtanken. In de tweede week na de vakantie is het weer tentamenweek, dus hij heeft de nieuwe energie hard nodig!
Jongste doet het goed, zowel school als wij thuis zien hem groeien, ontwikkelen in de dingen die voor hem heel moeilijk zijn. Heel mooi om te zien!
Ikzelf voel me ook een stuk lichter nu. Nog wel wat emotioneel maar dat mag van mezelf, we hebben veel stress gehad de laatste twee maanden. Kerst houden we klein en rustig, echt een paar dagen ontspannen zonder verplichtingen.
Hoe doen jullie het met Kerst/jaarwisseling?
Wat fijn dat het nu lekker gaat en de spanning weg is kaassoufflee!
Wij gaan met kerst naar de kerk en één dag naar mijn familie en één dag naar mijn schoonfamilie. Met mijn familie is het al wel eens vaker mis gegaan tussen dochter en de kinderen van mijn zus. Het kan ook heel goed gaan, maar als er dan net spanning is geweest bij dochter en er wordt een lullige of kwetsende opmerking gemaakt, dan kan dat wel net de druppel zijn en dan escaleert het. Dus ja, ik heb er eigenlijk nooit echt onverdeeld zin in.
Vanavond na de turntraining hadden een paar moeders als verrassing versgebakken wafels met slagroom en chocomel geregeld voor de meisjes. Echt heel leuk als afsluiter van het jaar.
Kaassoufflee schreef op 17-12-2025 om 20:09:
[..]
Ik weet niet wat je hier precies mee bedoelt. Een schenking is volgens mij een groot bedrag ineens, een eenmalig iets, dat onder voorwaarden belastingvrij of anderszins voordelig is tot een bepaald maximum. Vanaf 21 jaar wordt iemand wel als financieel onafhankelijk/verantwoordelijk/volwassen gezien, daarom houdt eventuele kinderalimentatie dan op. Van 18-21 jaar krijgt kind de alimentatie zelf. Maar goed, dat is bij gescheiden ouders zo als ze het goed hebben geregeld.
Alimentatie mag ook doorlopen tot na hun 21e net wat je afspreekt, bij ons staat tot afstuderen. Zoon is nu 20 en moet nog 4jaar. Over een eventuele kopstudie moeten we het dan nog gaan hebben.
Bij ons gaat het op zich ook goed, maar ze heeft het zwaar op school in 4vwo. De afgelopen tijd was wel zwaar met haar. School gaat niet zo goed, maar ze wil liever haar kop in het zand steken en er viel niet over te praten, en ze heeft nu een baantje waar ze meteen vol in ging met invallen en alles erop en eraan wat niet de bedoeling was. Elk weekend hele drama’s. Ik denk dat het afreageren van stress of meltdowns waren. School is nu eindelijk wakker geworden. Ze krijgt hulp van de mentor met plannen en hulp van de school-maatschappelijk werkster om beter met de toetsstress om te gaan. Sindsdien is het iets rustiger. We hebben erg zin in de vakantie.
MamaE schreef op 14-12-2025 om 20:23:
Hoe gaat het hier met iedereen? Nog leuke plannen voor de kerstvakantie?
Hier heeft dochter wel zin in de vakantie. Komende donderdag heeft ze kerstdiner op school en vrijdag heeft ze een slaapfeestje bij een vriendinnetje. Ze gaat ook nog logeren bij een vriendinnetje dat ze kent van kerkkamp. Dat zijn dus wel leuke dingen op de planning.
Afgelopen week nog naar de oogarts geweest. Haar ogen zijn allebei een klein beetje achteruit gegaan. Dat is op zich normaal, maar kost wel even schakeltijd bij dochter.
Ze bleef rustig, maar was achteraf toch wat verdrietig. De oogarts had aangegeven dat het niet per se nodig was om nieuwe glazen of een nieuwe bril te nemen, dat was aan haar. Dochter reageerde daarop vrij snibbig dat ze toch nooit zelf iets mocht beslissen omdat wij het altijd beter wisten en ze dat toch wel zou moeten van ons. Ik merkte bij mezelf enige irritatie over haar houding, maar mijn man nam haar even op schoot, gaf haar een knuffel en zei 'Dit keer niet. Jij mag dit beslissen. En dat hoeft niet nu, daar mag je best even over nadenken'. En dat hielp enorm. Ze ontdooide, de spanning was weg. Thuis waren er wel even een paar tranen, maar gisteren zei ze uit zichzelf dat het misschien toch wel beter was om nieuwe glazen te nemen, maar dat ze haar bril graag wilde houden. Dus die hebben we vandaag besteld bij de opticien.
Ik vind nog steeds dat ze dingen vaak te groot maakt en dramatiseert. Maar het is wel heel fijn dat het niet meer escaleert met gigantische huilbuien, ruzies, zichzelf pijn doen etc. Dit is autisme. En dat mag er zijn. En met medicatie is het leefbaar.
Ik merk dat twee dingen me raken in jouw post. Je dochter zegt snibbig dat ze het vast niet zelf mag beslissen. Dat klopt toch ook in haar beleving? Hoeveel medische beslissingen hebben jullie al voor haar gemaakt? Het zou je sieren om dat te erkennen naar haar toe. En met haar erover hebben dat ze steeds meer zelf zeggenschap kan krijgen.
Het tweede is het laatste stukje over dingen te groot maken en dramatiseren. Ik was vroeger ook zo'n kind en heb heel duidelijk gevoeld dat mijn emoties er niet mochten zijn. Dat draagt ik tot de dag van vandaag mee als beschadiging.
Mijn jongste zoon kan ook heel grote emoties hebben. Ik probeer hem altijd te bevestigen: je bent nu heel boos/verdrietig/etc. Niet dat daarmee er geen consequenties zijn, hij mag geen dingen stuk maken. Maar die emoties mogen er zijn.
Verder gaat het met de kinderen z'n gangetje. Oudste heeft een wake up call gehad dat hij iets beter z'n best moet doen om over te gaan. En dat pakt hij heel goed op.
En jongste heeft zijn middelbare school advies gekregen: havo/vwo. Daar zijn we erg blij mee, want hij zat qua begrijpend lezen op vmbo niveau en qua rekenen op vwo niveau. Nu is het iets meer naar het midden getrokken.
Met mezelf gaat het wat minder goed. Er spelen veel medische zaken. Ik ben meer moe dan anders en ik kan moeilijk schakelen naar minder doen èn accepteren dat ik minder kan doen.
Zowel Kerst als Oud en Nieuw vieren we met mijn partner samen.
Mvtj schreef op 18-12-2025 om 11:17:
[..]
Ik merk dat twee dingen me raken in jouw post. Je dochter zegt snibbig dat ze het vast niet zelf mag beslissen. Dat klopt toch ook in haar beleving? Hoeveel medische beslissingen hebben jullie al voor haar gemaakt? Het zou je sieren om dat te erkennen naar haar toe. En met haar erover hebben dat ze steeds meer zelf zeggenschap kan krijgen.
Het tweede is het laatste stukje over dingen te groot maken en dramatiseren. Ik was vroeger ook zo'n kind en heb heel duidelijk gevoeld dat mijn emoties er niet mochten zijn. Dat draagt ik tot de dag van vandaag mee als beschadiging.
Mijn jongste zoon kan ook heel grote emoties hebben. Ik probeer hem altijd te bevestigen: je bent nu heel boos/verdrietig/etc. Niet dat daarmee er geen consequenties zijn, hij mag geen dingen stuk maken. Maar die emoties mogen er zijn.
Dit is wel waar en daar hebben we het achteraf ook wel over gehad. En eerder ook wel. Dochter heeft veel behoefte aan autonomie, maar soms kan dat niet en moeten dingen wel. En als ze over de ergste weerstand heen is, accepteert ze dat ook wel.
We hebben het daar al vaker over gehad. Als ze ouder wordt, kan ze meer overzien en meer zelf beslissen. Dit heeft ze nu wel zelf mogen beslissen en dat kost dan een paar dagen en blijkt ze toch best verstandig te zijn. Dat is misschien ook iets voor ons om wat meer op te vertrouwen.
Dochter haar emoties mogen er zeker zijn. Ik wil daar ook echt wel ruimte voor geven. Ik heb zelf ook wel deze ervaring uit mijn jeugd, dat ik vaak uitgelachen werd door mijn ouders als ik boos was en me daardoor niet gezien, gehoord en begrepen voelde en nog bozer werd. Maar ik merk wel een bepaalde irritatie als ze dingen te groot maakt. Dat vind ik niet goed van mezelf en dat mag ik ook niet bij haar neerleggen.
Kaassoufflee schreef op 17-12-2025 om 20:09:
[..]
Ik weet niet wat je hier precies mee bedoelt. Een schenking is volgens mij een groot bedrag ineens, een eenmalig iets, dat onder voorwaarden belastingvrij of anderszins voordelig is tot een bepaald maximum. Vanaf 21 jaar wordt iemand wel als financieel onafhankelijk/verantwoordelijk/volwassen gezien, daarom houdt eventuele kinderalimentatie dan op. Van 18-21 jaar krijgt kind de alimentatie zelf. Maar goed, dat is bij gescheiden ouders zo als ze het goed hebben geregeld.
Een schenking is niet alleen een groot bedrag ineens. Dan zou je het over alle maanden uit kunnen smeren en zou het geen probleem zijn, maar als je je volwassen kind (dus boven de 21) elke maand 1000 Eu overmaakt gaat de fiscus wel schenkbelasting heffen. 500 per maand kan dan nog weer wel. 6600 Eu per jaar is het maximum (op de eenmalige schenking na).
Dat staat overigens weer los van bijstand, want je kind in de bijstand mag je nog geen 100 Eu per maand geven.
Stel je bent rijk en je wil erfbelasting omzeilen zou je anders kunnen beweren dat je je volwassen kinderen toch echt maandelijks 3000 Eu toe moet stoppen omdat ze anders niet ruim genoeg leven. Dat kan dus niet zonder schenkbelasting te betalen.
Ik vind het wat haastig allemaal, iemand die aan de uni studeert is meestal niet met 21 klaar en kan dan best een toelage gebruiken van de ouders (niet iedereen kan werken naast de studie, en niet elke studie geeft daar zoveel ruimte voor), maar zo zit blijkbaar de belastingdienst er niet in. Of ze daadwerkelijk alle studenten lastig gaan vallen betwijfel ik dan weer een beetje maar echt grote bedragen zullen wel opvallen. Enfin dat is verder niet zo relevant hier denk ik. De meeste mensen zullen niet heel angstig zijn dat ze de vrije voet van de schenkbelasting overschrijden...
Mvtj schreef op 18-12-2025 om 11:22:
Verder gaat het met de kinderen z'n gangetje. Oudste heeft een wake up call gehad dat hij iets beter z'n best moet doen om over te gaan. En dat pakt hij heel goed op.
En jongste heeft zijn middelbare school advies gekregen: havo/vwo. Daar zijn we erg blij mee, want hij zat qua begrijpend lezen op vmbo niveau en qua rekenen op vwo niveau. Nu is het iets meer naar het midden getrokken.
Met mezelf gaat het wat minder goed. Er spelen veel medische zaken. Ik ben meer moe dan anders en ik kan moeilijk schakelen naar minder doen èn accepteren dat ik minder kan doen.
Zowel Kerst als Oud en Nieuw vieren we met mijn partner samen.
Dat is ook knap lastig, accepteren dat je minder kan dan je zou willen. En ook collega's pakken dat niet altijd goed op, ook zonder kwade bedoelingen.
Ik heb daar zelf wel een paar leuke Omdenken podcasts over geluisterd die ik leerzaam vond - ze gaven mij in ieder geval stof tot nadenken.
(episode 122 bijvoorbeeld, en 148).
MamaE schreef op 18-12-2025 om 12:24:
[..]
Dit is wel waar en daar hebben we het achteraf ook wel over gehad. En eerder ook wel. Dochter heeft veel behoefte aan autonomie, maar soms kan dat niet en moeten dingen wel. En als ze over de ergste weerstand heen is, accepteert ze dat ook wel.
We hebben het daar al vaker over gehad. Als ze ouder wordt, kan ze meer overzien en meer zelf beslissen. Dit heeft ze nu wel zelf mogen beslissen en dat kost dan een paar dagen en blijkt ze toch best verstandig te zijn. Dat is misschien ook iets voor ons om wat meer op te vertrouwen.Dochter haar emoties mogen er zeker zijn. Ik wil daar ook echt wel ruimte voor geven. Ik heb zelf ook wel deze ervaring uit mijn jeugd, dat ik vaak uitgelachen werd door mijn ouders als ik boos was en me daardoor niet gezien, gehoord en begrepen voelde en nog bozer werd. Maar ik merk wel een bepaalde irritatie als ze dingen te groot maakt. Dat vind ik niet goed van mezelf en dat mag ik ook niet bij haar neerleggen.
Complimenten voor jou MamaE, je kunt altijd hartstikke goed reflecteren.