Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Evaluna schreef op 26-10-2025 om 12:11:
We hebben inderdaad goed nieuws van de rechtbank. We hadden van de zomer al eenhoofdig gezag gekregen en nu dus ook het nieuws dat er geen omgang meer is.
Heel blij mee, hoop dat het ook ons echt rust gaat geven.
Dochter is bij de GGZ. Vooralsnog is het omgaan met spanning en paniek. We hadden ook een diagnose traject in ons hoofd, maar hoe meer ik lees over de overlap trauma / hechting / autisme / hoogbegaafd, hoe meer ik twijfel.
Dochter is 13 en ik krijg soms het gevoel dat ze het zich ook wel een beetje aan laat leunen of veiligheid zoekt in het hokje autisme.
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
AnnaPollewop schreef op 27-10-2025 om 09:15:
[..]
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
Het klinkt misschien niet zo aardig, maar ik denk dat Evaluna haar dochter wel goed genoeg kent om door bepaalde dingen heen te prikken.
Als een kind een bril moet en dat dan als reden ziet om allerlei dingen niet te kunnen, bijvoorbeeld gymles, sporten, fietsen als het regent, dan ga je daar als ouder ook niet in mee. Als een kind bij alles wat het niet leuk of moeilijk vindt gaat roepen 'kan niet want autisme', helpt dat niet bij het zelfredzaam worden. Ik denk zelfs dat dit één van de redenen is waarom mijn ouders mij dat niet verteld hebben toen ik kind was. Ik schat zo in dat ik dat als kind wel had geprobeerd om onder dingen uit te komen die ik stom vond. Nu is er natuurlijk ook nog een middenweg.
Een periode van rust is goed. Maar dat hoeft ook weer geen jaren te duren waarin je helemaal nergens toe komt. Een zekere mate van ritme, structuur, en duidelijkheid in verwachtingen is ook goed voor kinderen. Met en zonder diagnose.
AnnaPollewop schreef op 27-10-2025 om 09:15:
[..]
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
Ik noem nergens dat ze moet aanpakken en doorzetten. Waar haar gedrag vandaan komt, dat interesseert mij, is het autisme? Trauma? Burnout? "Kiest" ze ervoor omdat het leven zo onveilig voelt of is het echt iets wat diep in haar geworteld zit?
Ik vind dat best een interessant vraagstuk.
Maakt dat iets uit voor hoe ik haar benader? Nou, nee, het werkt op het moment het beste als we vanuit een "autisme / trauma bril" naar haar kijken. Ze doet wat ze kan en als het soms even niet lukt is dat ook prima. Sommige dingen zijn optioneel, maar de afwas en de tandarts vallen daar niet onder.
Niemand is een klier voor zijn plezier is een uitdrukking op mijn werk en ik doe altijd mijn uiterste best om naar die uitdrukking te leven. Op werk en prive.
Ik vermoed dat je mijn zinnen anders oppikt dan dat ik ze bedoel.
Evaluna schreef op 27-10-2025 om 17:20:
[..]
Ik noem nergens dat ze moet aanpakken en doorzetten. Waar haar gedrag vandaan komt, dat interesseert mij, is het autisme? Trauma? Burnout? "Kiest" ze ervoor omdat het leven zo onveilig voelt of is het echt iets wat diep in haar geworteld zit?
Ik vind dat best een interessant vraagstuk.
Maakt dat iets uit voor hoe ik haar benader? Nou, nee, het werkt op het moment het beste als we vanuit een "autisme / trauma bril" naar haar kijken. Ze doet wat ze kan en als het soms even niet lukt is dat ook prima. Sommige dingen zijn optioneel, maar de afwas en de tandarts vallen daar niet onder.
Niemand is een klier voor zijn plezier is een uitdrukking op mijn werk en ik doe altijd mijn uiterste best om naar die uitdrukking te leven. Op werk en prive.
Ik vermoed dat je mijn zinnen anders oppikt dan dat ik ze bedoel.
Ergens deel ik die zorg wel hoor, wij wisten ook niet gelijk dat onze kinderen ASS hadden en hebben ze misschien daarom wel beter voorbereid op ¨meedoen¨. Als je gelijk al je verwachtingen laat vallen dan bereikt een kind ook niks in zijn leven, dat lijkt me ook helemaal niet de bedoeling.
We kregen voor onze 13-jarige dochter kort na haar diagnose van de psychiater het advies om haar maar lekker in de schoolvakantie op haar kamer te laten zitten als zij dat wilde. Hebben we een tijdje gedaan maar toen waren we de indolentie wel zat en zijn we haar toch gaan activeren. Niet elke ASSer kan zichzelf zo goed in beweging brengen en dan is het juist wel goed om, mét respect voor de belastbaarheid, toch maar een beetje meer vaart erin te brengen, naar buiten te gaan, nieuwe dingen te zien etc. Anderzijds hebben de oudste twee in de middelbare schooltijd allebei wel een moment gehad waarop ze echt door hun hoeven gingen en mochten ze een paar weken thuis blijven om even weer op adem te komen voor een volgende periode "doorzetten". Niks zo moeilijk als verstandig energiemanagement, vooral niet als je er toch bij wil horen en het goed wil doen en jezelf niet zo best aan kan voelen (en ook nog eens in je puberteit zit, met alle energie die dat kost). Ze zijn nu volwassen en werken parttime en de tijd thuis is hard nodig om domweg bij te komen. Dus helemaal negeren kun je het ook weer niet.
Dat motto "niemand is een klier voor zijn eigen plezier" vind ik wel een treffende, ga ik onthouden voor lastige collega's!
Vandaag met dochter naar de tandarts geweest voor de behandelingen aan haar hoektanden. Ze heeft het echt heel goed gedaan. Gisteravond wel wat spanning, maar met even goed alles doorspreken en knuffelen heeft ze wel goed geslapen. Vanmorgen vooraf al paracetamol genomen, zonder enige weerstand of drama. Goed meegewerkt bij de tandarts. Geen kik gegeven, tot de kroontjes geplaatst werden, dat vond ze wel lastig. Na afloop een paar tranen van de spanning, maar met nog een paracetamol erin wilde ze de rest van de dag toch naar school. Super trots op ons dappere meisje. En het geeft ook hoop voor alles wat nog komen gaat.
klinkt als een naar omstandigheden hartstikke goed bezoek aan de tandarts!
Mvtj schreef op 29-10-2025 om 15:35:
klinkt als een naar omstandigheden hartstikke goed bezoek aan de tandarts!
Inderdaad. Het is niet fijn allemaal wat ze moet doorstaan qua ellende met haar gebit, maar dit maakt het wel een stuk beter behapbaar dan dagenlang spanning en boze buien, pijnstilling weigeren, moeite met eroverheen stappen en verdergaan met de leuke dingen in het leven. Dat maakt het onnodig zwaarder dan het is.
Na school werkte de verdoving wel uit en heeft ze een poosje snikkend bij me gelegen, want er was toch wel verdriet over dat dit nodig was en zorgen over de toekomst.
Maar na even uithuilen kan ze dan ook weer zichzelf herpakken, haar tranen wegvegen en met vriendinnetjes gaan spelen.
Ik heb vandaag een goed gesprek gehad met de vader van de jongens over het onderwerp waar ik eerder over schreef. Het was vooral fijn om herkenning bij elkaar te vinden. En we hebben samen afgesproken dat we een consequentie willen verbinden aan fysieke ruzie.
Ik vind het heel fijn dat we ondanks de scheiding nog goed samen kunnen overleggen.
Hoe is het met iedereen hier?
Ik heb gisteravond voor het laatst Sint Maarten gelopen met jongste zoon. Het was hem niet gelukt om met kinderen af te spreken, dus liep ik mee voor de gezelligheid.
En het viel me op hoe goed zijn sociale vaardigheden waren geworden. Hij zei overal dankjewel en ook nog tot ziens 😃. Trotse moeder hier
Mvtj schreef op 12-11-2025 om 08:55:
Hoe is het met iedereen hier?
Ik heb gisteravond voor het laatst Sint Maarten gelopen met jongste zoon. Het was hem niet gelukt om met kinderen af te spreken, dus liep ik mee voor de gezelligheid.
En het viel me op hoe goed zijn sociale vaardigheden waren geworden. Hij zei overal dankjewel en ook nog tot ziens 😃. Trotse moeder hier
Laatste Sint Maarten, het einde van een tijdperk 😉 Fijn van de groei!
Ik heb een topic geopend over onze huidige situatie: “PWS op VWO en ASS”
Veel stress en vermoeidheid hier en ben druk bezig deze crisis het hoofd te bieden en te beëindigen.
Later meer, als het voorbij/opgelost is.
Hier gaat het eigenlijk heel goed, maar we hadden van de week wel een flink 'knettermoment'. Ik had een heftige sessie bij de POH gehad. Het was even confronterend en ik bleek toch wat minder ver te zijn qua acceptatie dan ik dacht. Ik denk vaak dat ik daar verder in ben op momenten dat het goed gaat en autisme minder nadrukkelijk aanwezig is in mijn/ons leven.
En toen zag dochter dat ik gehuild had en vertelde ik eerlijk wat er speelde en toen kwam er zo'n vurige woede in haar blik. En verweet ze me dat elk moment dat ik mezelf niet accepteerde, ik haar ook niet accepteerde. Dat wanneer ik mezelf afwijs of niet goed genoeg vind, ik haar dan ook afwijs. Dat ik elke traan die ik om mezelf laat, ook over haar gaat. Dat raakte me heel diep en toen kwam er een huilbui heel diep van binnen en kreeg ik mezelf nauwelijks meer gekalmeerd. Gelukkig ontdooide dochter toen wel vrij snel en kwam ze me troosten en knuffelen. En later hebben we nog samen een stuk gewandeld.
MamaE schreef op 13-11-2025 om 22:35:
Hier gaat het eigenlijk heel goed, maar we hadden van de week wel een flink 'knettermoment'. Ik had een heftige sessie bij de POH gehad. Het was even confronterend en ik bleek toch wat minder ver te zijn qua acceptatie dan ik dacht. Ik denk vaak dat ik daar verder in ben op momenten dat het goed gaat en autisme minder nadrukkelijk aanwezig is in mijn/ons leven.
En toen zag dochter dat ik gehuild had en vertelde ik eerlijk wat er speelde en toen kwam er zo'n vurige woede in haar blik. En verweet ze me dat elk moment dat ik mezelf niet accepteerde, ik haar ook niet accepteerde. Dat wanneer ik mezelf afwijs of niet goed genoeg vind, ik haar dan ook afwijs. Dat ik elke traan die ik om mezelf laat, ook over haar gaat. Dat raakte me heel diep en toen kwam er een huilbui heel diep van binnen en kreeg ik mezelf nauwelijks meer gekalmeerd. Gelukkig ontdooide dochter toen wel vrij snel en kwam ze me troosten en knuffelen. En later hebben we nog samen een stuk gewandeld.
Nu je weet en hebt ervaren hoeveel emotie/ woede het geeft bij je dochter; wat ga jij er aan doen om beter in het acceptatieproces te komen? Je bent al een flinke tijd bezig en hoe goed dat ook is, het leest alsof je in een kringetje blijft draaien; je beschrijft altijd de positieve kanten van acceptatie als het goed gaat maar niet als het minder goed gaat. En die kant is wellicht nog belangrijker ivm de medische situatie van je dochter; dat acceptatie er dan ook is. Fijn natuurlijk dat dochter ontdooide en je getroost heeft en dat je tot elkaar kon komen met wandelen, maar hoe kon je uit dat mechanisme van woordelijk beredeneren naar echte acceptatie? Heeft de POH daar nog hulp voor?
Ik lees helemaal niet dat je in een kringetje blijft draaien, MamaE. Ik zie wel een patroon dat je vaak ziet: drie stappen vooruit, een stap terug. En dat is prima. Kleine stapjes, maar wel vooruit.
Je dochter lijkt me een emotioneel intelligente jongedame. Wat een zegen. Soms eventjes pijnlijk, zoals nu, maar toch, een zegen. Ik ben van op afstand zo trots op jullie twee. 😊
IMI-x2 schreef op 14-11-2025 om 09:54:
Ik lees helemaal niet dat je in een kringetje blijft draaien, MamaE. Ik zie wel een patroon dat je vaak ziet: drie stappen vooruit, een stap terug. En dat is prima. Kleine stapjes, maar wel vooruit.
Je dochter lijkt me een emotioneel intelligente jongedame. Wat een zegen. Soms eventjes pijnlijk, zoals nu, maar toch, een zegen. Ik ben van op afstand zo trots op jullie twee. 😊
Dochter is zeker intelligent en verbaal vaardig. Emotioneel is ze soms echt nog veel jonger in gedrag, dat hoort bij autisme. Volgens de POH kan ik mijn autisme behoorlijk goed compenseren met mijn intelligentie. Ze gaf aan dat het er in onze gesprekken helemaal niet zo dik bovenop ligt, maar als ik bij opdrachten dingen ga opschrijven, word het wel heel duidelijk en zichtbaar.
Dochter schrok zelf ook van haar uitbarsting, maar ze had geen spijt want ze meende het woord voor woord.
Gingergirl schreef op 14-11-2025 om 09:42:
[..]
Nu je weet en hebt ervaren hoeveel emotie/ woede het geeft bij je dochter; wat ga jij er aan doen om beter in het acceptatieproces te komen? Je bent al een flinke tijd bezig en hoe goed dat ook is, het leest alsof je in een kringetje blijft draaien; je beschrijft altijd de positieve kanten van acceptatie als het goed gaat maar niet als het minder goed gaat. En die kant is wellicht nog belangrijker ivm de medische situatie van je dochter; dat acceptatie er dan ook is. Fijn natuurlijk dat dochter ontdooide en je getroost heeft en dat je tot elkaar kon komen met wandelen, maar hoe kon je uit dat mechanisme van woordelijk beredeneren naar echte acceptatie? Heeft de POH daar nog hulp voor?
Heel eerlijk? Ik weet het niet. Ik volg een ACT-traject bij de POH. Zij vindt het op dit moment niet nodig om meer/zwaardere hulpverlening in te zetten. Ze zegt dat dit soort processen nu eenmaal tijd kosten. We hebben het ook over wanneer het goed gaat en wanneer niet. En wat we kunnen doen, bijvoorbeeld bij medische behandelingen vooraf doorspreken en waar nodig duidelijkheid vragen. Dat doen we ook al.
Dochter wilde me ook geen pijn doen, maar ze confronteerde me wel met haar gevoelens over mijn issues met acceptatie. Dat is goed, dat ze dat uitspreekt. En dat ze het vertrouwen heeft dat dat kan en mag.