Is dit het? Ondankbare pubers

Bakblik schreef op 12-09-2021 om 20:42:

[..]

Voor jou misschien wel, voor mijn puber nu even niet. En het is een voorbeeld weet jij veel wat het echt is.

Dat snap ik, het gaat om de boodschap die je uit wil zenden. Ik vind een student die naar de uni gaat trouwens geen puber meer. Ze is nu volwassen en zal toch echt moeten gaan wennen aan volwassen verantwoordelijkheden, ook als dat een keer wat vroeger op de ochtend is. 

De boodschap die ik aan mijn kinderen heb proberen mee te geven is, hou rekening met elkaar. Ik hield rekening met hun puberbrein en met mijn eigen humeur. Zij moesten ook rekening met mij houden. En rekening met iemand houden kan zijn: even geen gezeur nu, daar staat mijn hoofd niet naar. Dan kan 2 minuten bed afhalen gezeur zijn en daar zal het bed echt een dag niks van krijgen als dat niet gebeurt. De hond moet wel uitgelaten worden, dat is dan voor degene met het minste gezeur-last. Dat kan puberbrein òf overgang-moeder zijn, maar waarschijnlijk pa.

Een 18 jarige die nog niet even haar bed kan afhalen omdat ze vroeg moet opstaan vind ik ook wat verbazingwekkend eerlijk gezegd. Dat duurt inderdaad 2 minuten. En al zou het geen 2 minuten duren dan staat ze maar eerder op of ze doet het de avond van te voren en maakt dan haar bed alvast op met schone lakens. Talloze mogelijkheden maar ik kan me niet voorstellen dat ik over zo'n klein taakje enige discussie aan zou gaan

Ik vind dit een raar topic worden. 

TO: ik haal uit je openingspost en je latere berichten dat er nog wel wat meer speelt. Zou het kunnen dat je daardoor ook wat donkerder naar de zaken kijkt?

En, mogelijk, jij ook zelf niet altijd even leuk doet? Ik heb als puber ook een tijd gehad dat ik een van mijn ouders zo ongeveer ontweek. Die had een periode last van het idee dat we in het leger zaten: alles was een bevel, nooit een vraag en over vriendelijkheid maar te zwijgen. Dat ging over, naar mijn mening vijftien jaar later, ook over hele stomme dingen zoals een grauw geven dat ik onmiddellijk koffie moest pakken terwijl ik boven aan het leren was. 

Dat praat bepaald gedrag nog steeds niet goed, houd me ten goede. Daar zou ik wel een open gesprek over hebben met je verwachtingen en ook duidelijk aankaarten dat je teleurgesteld bent maar ook bereid zijn om naar hun kant te luisteren. Wat ik niet zou doen is over knutsels en kinderfeestjes van jaren terug beginnen, dat lijkt me niet helpen.

MMcGonagall schreef op 12-09-2021 om 13:16:

[..]

Misschien hebben we beide een ander beeld voor ogen. Ik ken gezinnen waar de kinderen compleet meedraaien in het huishoudschema, en waar moeder ‘s avonds op de bank zit om bediend te worden. En anders geen zakgeld. Een keer flessen wegbrengen of het gras maaien is van een heel andere orde, dat doen ze hier ook. En alles er tussenin, is wat van mij niet hoeft. Het is mijn huishouden en zij hoeven alleen hun eigen dingetjes te regelen. Dat houdt dus ook in voor zichzelf koken en de zooi opruimen als ik er eens niet ben.

Meehelpen en ontlasten is ook prima. Al lijkt ontlasten bij sommige hier een vies woord te zijn. In de praktijk komt het daar bij meehelpen natuurlijk wel op neer. En bij de eigen rommel opruimen ook. Butler spelen voor moeder natuurlijk niet. Ik focus nu vooral op hun eigen dingen. Die doen of in elk geval meehelpen. 

'Deze zomer nog op vakantie geweest naar Kreta…we hebben hen beiden gevraagd of ze wel wilden…dus geen verplichting.' Ze zijn meegeweest. Maar je had eigenlijk nog veel meer van hen gevraagd: oordopjes uit, niet (teveel) op de mobiele telefoon, blij zijn dat jullie met het vliegtuig gaan etc. Dat zat er niet bij.
Er is geen kruid tegen gewassen. Ze zitten nog in de fase van de pop (derde fase van de vlinder). Even wachten tot ze eruit komen.

Tsjor

Kyana schreef op 12-09-2021 om 21:30:

Een 18 jarige die nog niet even haar bed kan afhalen omdat ze vroeg moet opstaan vind ik ook wat verbazingwekkend eerlijk gezegd. Dat duurt inderdaad 2 minuten. En al zou het geen 2 minuten duren dan staat ze maar eerder op of ze doet het de avond van te voren en maakt dan haar bed alvast op met schone lakens. Talloze mogelijkheden maar ik kan me niet voorstellen dat ik over zo'n klein taakje enige discussie aan zou gaan

En ik kan me dan niet voorstellen dat je een punt maakt van dat het bed op dinsdag afgehaald moet worden. Waarom? Wat is er mis met alvast op maandag als dat beter In het schema past? Of woensdag?

In mijn ogen is de kamer van de 19 jarige van haar. Haar verantwoordelijkheid om die schoon en leefbaar te houden. Als zij vindt dat haar bed schoon moet, dan weet ze waar de wasmachine is. Fijn als ze even afstemt of er meer was is die er bij kan/eerder moet, maar haar probleem. Door te blijven hangen aan dinsdag afhaaldag leer je haar nog steeds niet zelf denken over hoe houd je je kamer schoon.

Maak er dan een eerlijke keuze van. Probeer het eens: willen jullie mee op vakantie? Dan moet je ook je oordopjes uitdoen, je mobiele telefoon een groot deel van de dag weg, overdag niet op bed gaan liggen, niet zeuren over het vriendje dat je mist, en vooral gezellig meedoen met wat wij bedenken.
Alternatief (het moet toch een keuze zijn?): je blijft thuis, mag op bed blijven liggen zo lang je wil, op je mobiel zolang je wil, eten wat je wil, je vriendje mag komen en blijven zolang hij wil en wij zeuren een week lang niet aan je hoofd over alles wat je zou moeten doen.

Ik vermoed dat ze meegegaan zijn omdat de ouders dat zo graag willen. Dat is hun tegemoetkoming. Over de rest zijn waarschijnlijk geen afspraken gemaakt. Dat zijn onderhuidse verwachtingen.

Tsjor

Kyana schreef op 12-09-2021 om 21:30:

Een 18 jarige die nog niet even haar bed kan afhalen omdat ze vroeg moet opstaan vind ik ook wat verbazingwekkend eerlijk gezegd. Dat duurt inderdaad 2 minuten. En al zou het geen 2 minuten duren dan staat ze maar eerder op of ze doet het de avond van te voren en maakt dan haar bed alvast op met schone lakens. Talloze mogelijkheden maar ik kan me niet voorstellen dat ik over zo'n klein taakje enige discussie aan zou gaan

Biebel schreef op 13-09-2021 om 09:27:

[..]

En ik kan me dan niet voorstellen dat je een punt maakt van dat het bed op dinsdag afgehaald moet worden. Waarom? Wat is er mis met alvast op maandag als dat beter In het schema past? Of woensdag?

In mijn ogen is de kamer van de 19 jarige van haar. Haar verantwoordelijkheid om die schoon en leefbaar te houden. Als zij vindt dat haar bed schoon moet, dan weet ze waar de wasmachine is. Fijn als ze even afstemt of er meer was is die er bij kan/eerder moet, maar haar probleem. Door te blijven hangen aan dinsdag afhaaldag leer je haar nog steeds niet zelf denken over hoe houd je je kamer schoon.

Ik kan dan weer niet begrijpen hoe de meesten hier zo letterlijk vasthouden aan een voorbeeld dat ik heb gegeven. Mijn puber/jongvolwassene hebben wat taken hier in huis maar dat zijn geen taken waar ik ze koste wat kost aan houd. Als het afhalen van het bed, het afruimen van de tafel als je als laatste klaar bent met eten, het binnenhalen van de container een keer niet lukt door wat voor oorzaak dan ook dan doe ik/mijn man het.

Als zo'n klein taakje er voor zorgt dat oudste bang is dan de trein niet te halen waardoor ze te laat komt op haar allereerste dag college dan neem ik die taak graag even van haar over.

Tot de start van dit college/schooljaar had ik, op verzoek van de pubers, een vast schema wat wassen aangaat. Ik heb geen droger dus doe iedere dag een was. Zij wilden een vast schema zodat ze weten wanneer hun favoriete shirt weer schoon op de plank kan liggen. De witte was van zondag gemist? Dan kan je dus een week wachten tot dingen die daar normaal in mee gaan weer op de plank liggen. Dat ga ik dan echt niet tussendoor oplossen.

Als zo'n klein taakje er voor zorgt dat oudste bang is dan de trein niet te halen waardoor ze te laat komt op haar allereerste dag college dan neem ik die taak graag even van haar over.

Incidenteel wel. Als blijkt dat er 's ochtends structureel te weinig tijd is, dan is de oplossing eerder opstaan. 

Eens met de keuze om wel of niet mee te gaan eerlijker te maken, door verwachtingen uit te spreken. Ook dat je een huishouden samen doet, al kan dat betekenen dat inwonende adolescenten het anders doen dan ik. Als het resultaat er maar is. Ook die verjaardag; het is fijn dat kind er zelf aan denkt en je mag best terecht een opmerking aan het hele gezin maken dat dit echt niet leuk is, en je het graag volgende week alsnog viert. 
En. Toch. Ik herken wel iets in de onderliggende emotie. Toen kind zwaar liefdesverdriet had was ik de zakdoek. Elke avond praten, troosten, meedenken, bemoedigen, enz. Elke dip die er op haar bijbaantje plaats vond kreeg ik In de app en mocht ik bemoedigen. 
Dat is nu voorbij. En nu hoor ik niets meer. Ik heb mezelf wel eens de vuilnisbak genoemd; ik krijg alleen als er iets misgaat wat te horen, alle leuke dingen deelt ze met haar vrienden. 
Natuurlijk vind ik het super fijn voor haar dat ze weer goed in haar vel zit en een vriendenkring heeft waar ze zich in thuis voelt. Maar mag ik me, op een sombere dag, dan even afgedankt voelen? Als ik een opmerking krijg dat ik te veel vragen stel (want meer dan 1), mag ik dan even heel onterecht me het afvoerputje voelen? 
Kan ik daarna weer blij zijn dat ze zo zelfstandig is en stiekem glimlachen omdat ze tegen een vriendin met een gebroken hart precies hetzelfde zegt en doet als ik bij haar deed. 

Biebel schreef op 13-09-2021 om 10:01:

Eens met de keuze om wel of niet mee te gaan eerlijker te maken, door verwachtingen uit te spreken. Ook dat je een huishouden samen doet, al kan dat betekenen dat inwonende adolescenten het anders doen dan ik. Als het resultaat er maar is. Ook die verjaardag; het is fijn dat kind er zelf aan denkt en je mag best terecht een opmerking aan het hele gezin maken dat dit echt niet leuk is, en je het graag volgende week alsnog viert.
En. Toch. Ik herken wel iets in de onderliggende emotie. Toen kind zwaar liefdesverdriet had was ik de zakdoek. Elke avond praten, troosten, meedenken, bemoedigen, enz. Elke dip die er op haar bijbaantje plaats vond kreeg ik In de app en mocht ik bemoedigen.
Dat is nu voorbij. En nu hoor ik niets meer. Ik heb mezelf wel eens de vuilnisbak genoemd; ik krijg alleen als er iets misgaat wat te horen, alle leuke dingen deelt ze met haar vrienden.
Natuurlijk vind ik het super fijn voor haar dat ze weer goed in haar vel zit en een vriendenkring heeft waar ze zich in thuis voelt. Maar mag ik me, op een sombere dag, dan even afgedankt voelen? Als ik een opmerking krijg dat ik te veel vragen stel (want meer dan 1), mag ik dan even heel onterecht me het afvoerputje voelen?
Kan ik daarna weer blij zijn dat ze zo zelfstandig is en stiekem glimlachen omdat ze tegen een vriendin met een gebroken hart precies hetzelfde zegt en doet als ik bij haar deed.

Maar dat is toch ook een beetje de ondankbare taak als moeder? Mijn dochter is depressief dus ze belt mij niet altijd even gezellig. Alle anderen krijgen wel leuke verhalen en een gezellige vrouw op de lijn. Daar maak ik heus wel eens een opmerking over, maar ik begrijp het wel.