Hoe vaak als gezin op bezoek bij opa en oma

Lievemoedervan4 schreef op 21-01-2024 om 11:26:

[..]

@afrodite05

Maar ze kunnen toch niet gedachten lezen over wanneer @troelahoep moet werken

Ik snap het wel hoor dat ze dan gepikeerd raken

Als dit mij zou overkomen zou ik ook de eerst volgende keer niet zo goed weten wat ik moet doen in de angst(niet het goede woord maar is er soort van wat ik bedoel) dat ik dan weer word "afgesnauwd om maar even zo te zeggen

Ze hoeven toch ook geen gedachten te lezen, de meeste mensen hebben vaste werkdagen dus dat kun je ook vragen en even onthouden lijkt mij, dat is ook een stukje interesse in elkaar, zeker bij je kinderen. En dan bel je dus niet onder werktijd. Goed als iemand elke week op andere dagen werkt dan kan dat niet maar dat geldt lang niet voir iedereen. En waarom is het meteen afsnauwen...? Een gesprek afkappen omdat het ongelegen komt is niet meteen afsnauwen. 

Lievemoedervan4 schreef op 20-01-2024 om 22:29:

[..]

@PhilDunphy

Tuurlijk had deze persoon het zelf kunnen vragen

Maar snap ook wel dat de persoon het gewoon zo zelf van jou hoort van jou kant ipv dat het altijd van de ander moet komen

Als iemand iets leuks heeft gedaan in het weekend dan kan ik natuurlijk vragen hoe was je weekend?

Maar hoe leuk is het als het vanuit de persoon zelf komt ipv naar moeten vragen vanuit die kant altijd

Lijkt mij veel leuker

Is toch erg onpraktisch. Als iemand wil weten hoe mijn weekend of vakantie was is het handiger als diegene belt/ appt en dat vraagt. Ipv dat ik na mijn vakantie / weekend iedereen moet gaan bellen / appen om het te vertellen terwijl het wellicht mensen niet interesseerd.

Bakblik schreef op 21-01-2024 om 12:41:

Mijn ervaring met de generatie van mijn (schoon)ouders 80plus is dat ze veelal verwachten dat wij als kinderen zorgdragen voor hun entertainment en dan liefst nog MET de kleinkinderen die door studie en een bijbaantje eigenlijk heb tijd hebben om in de haverklap met ons bij de grootouders op bezoek te gaan.
Mijn vader zat nog in het arbeidsproces toen de digitalisering opkwam en hij heeft zich, door zijn eigen bedrijf, erin moeten verdiepen en het is hem gelukt op die digitale trein te springen en hij kan zich redden met een smartphone en hij heeft het mijn moeder ook kunnen leren. Samen reden ze zich prima en kunnen ook de jongvolwassen kleinkinderen volgen en berichten sturen waardoor er niet altijd fysiek contact hoeft te zijn om toch op de hoogte te zijn van elkaars wel en wee.
In de familie van mijn schoonouders is het velen niet gelukt om mee te gaan met de digitalisering. Zij verwachten echt bezoek van ons en het initiatief voor dat bezoek moet ook door ons genomen worden. Als wij niet bellen kan het zomaar 6 weken duren voor er iets van contact is. De hele familie zit er hetzelfde in dus ook de broers en zussen van schoonouders doen het op die manier dus geen prikkels dat Tante T zulk leuk digitaal contact heeft met de kleinkinderen en dat schoonouders dat ook willen.
Afgelopen weekend alle tantes en oomsvan mijn man weer eens gezien tijdens een familiefeestje en dat is zo'n surrealistische ervaring, al die afwachtende ouderen die zich ergeren aan die irritante mobieltjes maar niet beseffen dat ons hele leven in die telefoon zit.
Wil je mijn kinderen zien?
Ik pak de foto's op mijn mobiel!
Wil je mijn recente hobbyproject zien?
Ik heb foto's op mijn mobiel!
Wil je weten waar ik was tijdens de vakantie?
Ik heb foto's op mijn mobiel!
Met alle aanwezige neven en nichten tussen de 45 en 60 jaar heb ik gepraat met de mobiel in de hand om te laten zien hoe mijn kinderen er nu uit zien, om mijn vouwwagen te laten zien, om mijn hobby te laten zien. Alle neven en nichten hadden ook hun hele leven bij zich in de telefoon en dat werd verfoeid door de generatie tussen de 80 en 90 jaar die nog leven zoals vroeger en ook geen moeite willen doen om de nieuwe technieken te omarmen, maar wel zeuren en teuten dat de kleinkinderen tussen de 18 en de 30 jaar (niet aanwezig op dit feestje) zo weinig van zich laat horen en dat ze ze zo weinig zien.

Mijn leven zit natuurlijk ook in mijn telefoon maar oh wat snap ik die generatie goed al ben ik van jouw generatie. 
Ik wil helemaal geen foto’s zien, kan geen foto meer zien! Echte mensen graag. En ach, ze zeuren wellicht maar het geeft toch ook hun betrokkenheid aan. 

Pinokkio schreef op 21-01-2024 om 19:29:

[..]

Mijn leven zit natuurlijk ook in mijn telefoon maar oh wat snap ik die generatie goed al ben ik van jouw generatie.
Ik wil helemaal geen foto’s zien, kan geen foto meer zien! Echte mensen graag. En ach, ze zeuren wellicht maar het geeft toch ook hun betrokkenheid aan.

Er wer echt gevraagd naar mijn kinderen, wat ze doen, hoe groot ze inmiddels zijn en of ik een foto kan laten zien (om te zien of Junior nog steeds zo op zo'n opa lijkt) en dan is een digitale foto niet goed genoeg. Dan verwachten ze een echte foto. Ik ken niemand meer die met echte foto's in zijn tas naar familiefeestjes gaat. 15 jaar geleden had ik mijn kinderen bij me, omdat ze nog niet alleen thuis konden blijven en kon ik ze dus in het echt laten zien. Nu zijn ze 21 en 18 en hebben ze een eigen leven en eigen bezigheden die gaan niet mee naar een feestje op zaterdagmiddag als ze moeten werken of een wedstrijd ballen.

Ik heb de tantes foto's van mijn kinderen laten zien en 1 foto van mijn hobby. Verder is de telefoon in de tas gebleven.  Met mijn generatiegenoten zijn meer foto's geshowed. Dat doet iedereen en is minder "irritant"

Bakblik schreef op 21-01-2024 om 19:48:

[..]

Er wer echt gevraagd naar mijn kinderen, wat ze doen, hoe groot ze inmiddels zijn en of ik een foto kan laten zien (om te zien of Junior nog steeds zo op zo'n opa lijkt) en dan is een digitale foto niet goed genoeg. Dan verwachten ze een echte foto. Ik ken niemand meer die met echte foto's in zijn tas naar familiefeestjes gaat. 15 jaar geleden had ik mijn kinderen bij me, omdat ze nog niet alleen thuis konden blijven en kon ik ze dus in het echt laten zien. Nu zijn ze 21 en 18 en hebben ze een eigen leven en eigen bezigheden die gaan niet mee naar een feestje op zaterdagmiddag als ze moeten werken of een wedstrijd ballen.

Ik heb de tantes foto's van mijn kinderen laten zien en 1 foto van mijn hobby. Verder is de telefoon in de tas gebleven. Met mijn generatiegenoten zijn meer foto's geshowed. Dat doet iedereen en is minder "irritant"

Ik heb überhaupt nooit gesnapt dat mensen met foto's in hun tas op pad gingen. Of in hun portemonnee. Van mijn eigen kind weet ik toch wel hoe ze eruit ziet en ik hoef niet bij elk ding dat ik afreken aan mijn kind te denken.

Mijn moeder heeft nog steeds foto's van mijn zus en mij in haar portemonnee, volgens mij was de laatste update toen we 14 en 15/16 waren. Nog even en we kunnen door voor haar kleinkinderen.

Overigens zijn mijn ouders wel normaal in de zin van dat ze snappen dat we foto's op de telefoon hebben en dat we onder werktijd niet altijd in de gelegenheid zijn om te bellen. Vaak appen ze ook.
Medische informatie delen met familie snap ik dat ze daar niet zo happig op zijn, maar als iemand daar zelf niet meer toe in staat is, is het wel fijn dat dat dan toch gebeurt. 

Lievemoedervan4 schreef op 21-01-2024 om 11:26:

[..]

@afrodite05

Maar ze kunnen toch niet gedachten lezen over wanneer @troelahoep moet werken

Ik snap het wel hoor dat ze dan gepikeerd raken

Als dit mij zou overkomen zou ik ook de eerst volgende keer niet zo goed weten wat ik moet doen in de angst(niet het goede woord maar is er soort van wat ik bedoel) dat ik dan weer word "afgesnauwd om maar even zo te zeggen

Ehhh nou, dat wisten ze gewoon hoor. En het was niet de eerste keer dat ze onder werktijd belden en ik snauwde ze zeker niet af. 

Mijn ouders (vader) zijn meer van het zeer snel gekrenkte soort. Een keer een afwijzing, hoe terecht of vriendelijk gebracht ook, en ze doen iets nooit meer. Dus nu zijn ze in een fase beland dat ze echt niets meer doen buiten de deur, ze nemen geen enkel initiatief en jagen anderen ook nog weg. Het is zelfs zo dat als ik ze niet expliciet uitnodig voor de verjaardag van de kinderen omdat ik er vanuit ga dat ze gewoon komen, mijn vader zich gepasseerd voelt en denkt dat hij niet welkom is. Ik moet zeggen dat mijn geduld met iemand die zich keer op keer zo opstelt, best wel opraakt. Ook al is het mijn vader. 

Jonagold schreef op 22-01-2024 om 11:45:

Mijn bejaarde ouders zijn gelukkig wel met hun tijd meegegaan. Mijn vader is uit zichzelf altijd al geïnteresseerd geweest in computers en mobieltjes. Mijn moeder heeft zich lang verzet, maar intussen is ze ook om. Ze zag gelukkig in dat als ze contact wilde houden met haar kleinkinderen dat zij zelf ook aan de smartphone moest. Samen met mijn zoon iets moois uitgezocht. En langzaamaan is ze steeds beter in het gebruik geworden. Ze stuurt nu zelf ook foto's en ontvangt die ook van haar kleinkinderen (tussen de 24 en 12 jaar oud). Het leuke is dat die hun oude opa en oma nu ook vanzelfsprekend meenemen in hun leven door foto's en berichtjes te sturen. En dat veelvuldige contact heeft als gevolg dat de kleinkinderen er ook af en toe aan denken om langs te gaan. Juist als dat ongedwongen contact via de telefoon er niet zou zijn denk ik dat de frequentie omlaag zou gaan, gewoon omdat ze dan niet in de gedachten van de kleinkinderen zitten.

En het geldt niet alleen voor de kleinkinderen. De hele wereld communiceert via die telefoon. Ook het zangkoor van moeders heeft een groepsapp en de sportclub van vaders spreekt ook af via whatsapp. Ze zouden echt veel missen als ze die stap naar het mobieltje niet hadden weten te zetten...

Oh, dat maakt zeker uit, daar ben ik van overtuigd! Zo leuk als opa en oma rechtstreeks met de kleinkinderen communiceren. Hier praten opa en oma helemaal niet met de kleinkinderen. Mijn moeder nog net wel als we daar zijn of zij bij ons op visite, die toont wel interesse en vraagt hoe het is op school, kijkt mee met hun (computer)spelletjes enzo, maar zij gebruikt geen smartphone. Mijn vader is voornamelijk met zichzelf bezig, ook als we elkaar zien. Hij praat alleen over zijn kwalen en het nieuws, maar vraagt nooit eens wat en luistert ook maar matig. Tekenend is een foto van laatst, op de verjaardag van een van de kinderen die kaarsjes uitblaast op de taart, mijn vader zit ernaast en is op zijn telefoon bezig. 

Jonagold schreef op 22-01-2024 om 11:45:

Mijn bejaarde ouders zijn gelukkig wel met hun tijd meegegaan. Mijn vader is uit zichzelf altijd al geïnteresseerd geweest in computers en mobieltjes. Mijn moeder heeft zich lang verzet, maar intussen is ze ook om. Ze zag gelukkig in dat als ze contact wilde houden met haar kleinkinderen dat zij zelf ook aan de smartphone moest. Samen met mijn zoon iets moois uitgezocht. En langzaamaan is ze steeds beter in het gebruik geworden. Ze stuurt nu zelf ook foto's en ontvangt die ook van haar kleinkinderen (tussen de 24 en 12 jaar oud). Het leuke is dat die hun oude opa en oma nu ook vanzelfsprekend meenemen in hun leven door foto's en berichtjes te sturen. En dat veelvuldige contact heeft als gevolg dat de kleinkinderen er ook af en toe aan denken om langs te gaan. Juist als dat ongedwongen contact via de telefoon er niet zou zijn denk ik dat de frequentie omlaag zou gaan, gewoon omdat ze dan niet in de gedachten van de kleinkinderen zitten.

En het geldt niet alleen voor de kleinkinderen. De hele wereld communiceert via die telefoon. Ook het zangkoor van moeders heeft een groepsapp en de sportclub van vaders spreekt ook af via whatsapp. Ze zouden echt veel missen als ze die stap naar het mobieltje niet hadden weten te zetten...

Dit ja. En niet alleen de mobiel maar ook de computer.  Zelfs de thuiszorg communiceert digitaal, toen dat 20 jaar geleden voor 1 van de 2 schoonouders werd aangeraden na een gebroken been waren beiden nog jong genoeg (68) om het in ieder geval te gaan proberen. Nu worden ze alleen maar ouder en wordt het steeds moeilijker om een en ander nog in de vingers te krijgen. Nu hebben ze hun kinderen nodig om het digitale rooster uit te draaien en op te hangen. 

Als ze het toen geleerd hadden waren latere apparaten als de tablet/smartphone makelijker te leren geweest. En had communicatie met de kleinkinderen anders kunnen zijn. 

Nu stuurt dochter mij een filmpje waarop ze oma feliciteert met haar verjaardag en ik laat dat aan oma zien, omdat dochter geen vrij kreeg voor de verjaardag van oma en ze oma toch wilde feliciteren. Dan sikkeneurt oma dat ze toch ook een kaartje had kunnen schrijven!  Das ook best! Terwijl dochter denkt dat ze iets leuks dieet dat anders is.  Al die ouwe taarten sturen kaarten IK maak een filmpje. 

Jammer is dan wel dat oma al die kaarten kan laten zien aan de buren en het filmpje van dochter dus niet ook al hebben we het op hun mobiel gezet.  Als ze het terugvinden is het afspelen het tweede struikelblok. 

Bakblik schreef op 22-01-2024 om 13:36:

[..]

Als ze het toen geleerd hadden waren latere apparaten als de tablet/smartphone makelijker te leren geweest. En had communicatie met de kleinkinderen anders kunnen zijn.

'''''

Jammer is dan wel dat oma al die kaarten kan laten zien aan de buren en het filmpje van dochter dus niet ook al hebben we het op hun mobiel gezet. Als ze het terugvinden is het afspelen het tweede struikelblok.

Ja, jammer is dat. Niet meegaan met de tijd, maar wel willen dat de kleinkinderen teruggaan naar een tijd die ze niet hebben meegemaakt. 
Nu ken ik mensen in de 70, 80 én dik in de 90 die zich de basale digitale vooruitgangen wél eigen hebben gemaakt, dus ik kan helemaal niets met mensen die zich bij wijze van spreken al 20 jaar niet in een mobiele telefoon of internet willen verdiepen.
Er is hier nog maar één oma. Die heeft geen smartphone. En stuurt af en toe een kaartje naar de kleinkinderen, die daar niets mee hebben of kunnen. Altijd staat er ook nog eens iets op wat nergens op slaat, dus volgens mij lezen ze de kaartjes niet eens meer. 
Als oma nu kon of wilde appen, hadden de kinderen direct kunnen reageren en was er een soort interactie geweest. "Nee oma, ik ga pas over 6 maanden op schoolreis en ik zal de Big Ben niet zien, want ik ga naar Parijs." En dan had oma weer kunnen reageren. Nu lezen ze zo'n kaartje eigenlijk niet meer, want er zal toch wel weer iets opstaan over Londen terwijl ze daar niet heengaan. ze gaan écht niet kaartjes en postzegels kopen om iets terug te sturen. Dat is voor hen hetzelfde als teruggaan naar de postduif of zo.

Kaartjes willen laten zien aan de buren begrijp ik niet. Of, ik weet dat zulke acties bestaan, maar wat moeten de buren met het bewijs dat je kleindochter je feliciteert?

Tjilp schreef op 22-01-2024 om 14:27:

Twee kleinkinderen van ons hebben een smartphone, al best een hele tijd, maar ik - oma- heb daar nog geen levendige communicatie aan kunnen ontlokken. Kennelijk niet de goede vibe. Als ik vraag hoe hun vakantie was, lees ik 'leuk' en verder komt er weinig.
Hun ouders delen ervaringen vooral via Insta (waar ik niet op zit) en een klein beetje op FB - wat ik wel heb. De tieners zitten (begrijpelijk) niet op FB.
Ik snap die oma wel, dat ze een 'gewoon' kaartje óók erg leuk had gevonden. Dat kaartje zet je neer, je kunt het bewaren. Een filmpje ook, natuurlijk wel, maar (voor velen in de oudere generatie) minder makkelijk.
Je moet anno nu goed weten via welk kanaal iemand graag communiceert. Om nou snapchat te installeren vanwege kleinkinderen- nou nee hoor. Ik denk dat ze dat raar zouden vinden

En als je vraagt om een paar leuke foto's/filmpjes? En stuur jij hun wel eens wat? Communiceren is en blijft twee-richtingsverkeer natuurlijk. En expliciet vragen om wat uitgebreidere communicatie. Ze kunnen niet ruiken dat jij dit te weinig vindt. Pubers zijn sowieso alleen met zichzelf bezig, dus verwacht daar niet teveel spontane acties van. Als je dit allemaal al doet/gedaan hebt weet ik niet zo goed wat je nog kunt doen.

Hier dan geen ouders (lees: ik en mijn brussen/schoonbrussen dus) die vooral via Insta en Facebook communiceren, dat zal schelen. Wij appen ook regelmatig met mijn ouders, naast bellen en langsgaan. Dus dat is ook ons voorbeeld aan onze kinderen.Voor de vakantiefoto's vragen we mijn ouders langs te komen, dan kunnen we ze op de laptop laten zien, is toch ander dan op een telefoon. Je kunt natuurlijk ook bij je kinderen aangeven dat jij op deze manier een stuk informatie/communicatie mist en dat je dat graag anders zou zien. Mag aannemen dat zij daar dan wel rekening mee houden. Net zoals mijn ouders er rekening mee houden dat wij veel met die mobiele telefoon doen. Ze vinden het niet altijd leuk (kerstbrunch met mobiele brigade werd niet geapprecieerd, en dat snapte iedereen dus toen verdwenen de mobieltjes in de kontzakken) maar ze hebben zich aangepast. Lijkt me de enige manier...

De hele tijd in gezelschap op de telefoon zitten tijdens het eten vind ik ook niet netjes.
Maar verwachten dat kleinkinderen kaartjes gaan sturen op papier gaat me ook te ver. Die moeten nog googlen waar een brievenbus staat. Bovendien is post ook regelmatig te laat en dan is daar weer commentaar op.
Als ik vandaag denk 'oh ja, die is jarig' dan stuur ik een appje. Bij een kaart moet dat al dagen van tevoren. Mijn baas stuurt me altijd een kaart voor mijn verjaardag en voor kerst. Vorig jaar kwam de kerstkaart pas oudjaarsdag aan en dit jaar was mijn verjaardagskaart anderhalve week te laat. Mijn ouders hebben ook wel eens rouwpost pas ontvangen toen de uitvaart al geweest was. Zo van 'tante Bep is dood, de crematie was eergisteren'. 

Laat ik het zo zeggen; mensen die zo conservatief zijn dat ze niet meebewegen met nieuwe ontwikkelingen, zijn vaak mensen waarbij je het sowieso al niet snel goed doet.

Tjilp schreef op 22-01-2024 om 14:27:

Twee kleinkinderen van ons hebben een smartphone, al best een hele tijd, maar ik - oma- heb daar nog geen levendige communicatie aan kunnen ontlokken. Kennelijk niet de goede vibe. Als ik vraag hoe hun vakantie was, lees ik 'leuk' en verder komt er weinig.
Hun ouders delen ervaringen vooral via Insta (waar ik niet op zit) en een klein beetje op FB - wat ik wel heb. De tieners zitten (begrijpelijk) niet op FB.
Ik snap die oma wel, dat ze een 'gewoon' kaartje óók erg leuk had gevonden. Dat kaartje zet je neer, je kunt het bewaren. Een filmpje ook, natuurlijk wel, maar (voor velen in de oudere generatie) minder makkelijk.
Je moet anno nu goed weten via welk kanaal iemand graag communiceert. Om nou snapchat te installeren vanwege kleinkinderen- nou nee hoor. Ik denk dat ze dat raar zouden vinden

Dan zijn de kleinkinderen of nog erg jong of jongens of allebei. Mijn jongste,  een zoon, was altijd van de korte communicatie. Ja, leuk,  ben er om 18.30. Kreeg ik vorige week nog als antwoord op de volgende vragen toen hij een dag naar een museum was voor school.

Ben je al onderweg naar huis? 

Heb je een leuke dag gehad 

Zal ik jouw lasagne apart houden? 

Hoe laat denk je thuis te zijn dan kan ik je lasagne alvast in de oven zetten dan hoef je niet zo lang te wachten tot je kan eten. 

Dat je als oma niet via snapchat communiceert begrijp ik en mijn kinderen snappen dat ook. Ze doen allebei een opleiding die zorgt voor het hebben van heel veel digitale vaardigheden en zo'n felicitatiefilmpje is ook iets waarmee ze hun opgedane kennis kunnen laten zien aan opa en oma, zonder een droog verhaal te hoeven vertellen dat opa en oma toch niet snappen als oma vraagt hoe gaat het op school en wat leer je daar allemaal?