Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Aww wat rot! Gewoon sorry zeggen tegen je dochter en uitleggen dat je lontje wat kort was die dag en dat je daardoor dingen zei die je niet meende?
Ik denk dat veel ouders wel eens zoiets hebben gehad.
oei, dat is niet echt fijn. Ik heb wel vaker gelezen dat je een beetje uitvalt tegen je dochter en dat je man dan haar troost en de situatie redt. Klopt het dat je best ongeduldig bent? Probeer de volgende keer eerst na te denken hoe belangrijk die afspraken zijn. Hoe erg is het als je vijf minuten later komt? Zelfs als je een trein moet halen gaat er een kwartier later een volgende trein.
er zit niks anders op dan je excuses aan te bieden, al kan het best zijn dat je dochter een paar dagen wat afstandelijk is. Voordeel is dat kinderen van hun ouders houden en uit je verhalen over haar gebit en ogen begrijp ik dat ze erg sterk is. Ze komt er waarschijnlijk sneller overheen dan jij, en jij voelt je misschien nog wel een paar weken erg rot hierover, maar daar leer je misschien wel van: iets geduldiger zijn.
sterkte!
onthou dat je een mens bent. Biedt je excuses aan en knuffel je kind. Laat haar zien dat fouten maken menselijk is en dat je spijt hebt. Ook dit is een levensles. Niet al te druk om maken, zolang dit niet maandelijks gebeurd zal ze hier weinig aan over houden. Wees niet te streng voor jezelf en kijk waar het vandaan komt. Ben je moe? Heb je tijd voor jezelf nodig? Pak de oorzaak aan en let it go!
Oei, dat klinkt heftig…
Dit lijkt me inderdaad iets wat je niet zomaar herstelt met een ‘sorry’. Ik denk dat de vraag waar dit vandaan kwam, wat je bezielde zoals je zelf zegt, heel belangrijk is. Vraag je af of zoiets vaker voorkomt en wat je kunt doen om dit te voorkomen.
Zijn dit gedachten die je vaker hebt, denk je als je heel eerlijk bent echt zo over je dochter? Als dat zo is, dan kan het zijn dat ze dat sowieso al aanvoelt. Dan lijkt het me heel belangrijk om hulp te zoeken, om de achtergrond hiervan te onderzoeken, positiever over je dochter te leren denken en de relatie te herstellen. Of misschien is de achtergrond meer dat je zelf helemaal niet goed in je vel zit? Dan is dat hetgeen waar je wat aan moet doen, om te zorgen dat dit niet weer gebeurt.
Naar je dochter toe lijkt het me van groot belang dat je duidelijk maakt dat wat je tegen haar zei niet waar is en dat jij een fout hebt gemaakt en zij helemaal goed is zoals ze is. Misschien helpt het om uit te leggen dat je moe/gespannen/boos was (niet door haar!) en dat mensen dan soms dingen zeggen die ze helemaal niet menen tegen iemand die er helemaal niks aan kan doen. En dat je met iemand gaat praten om te zorgen dat het niet meer gebeurt. Heb ook aandacht voor haar gevoelens. Heel belangrijk dat je al haar gevoelens erkent en dat jij haar gevoelens aan kan. Ze hoeft geen rekening met jou te houden. Zij is het kind, jij bent de volwassene die ze moet kunnen vertrouwen. Die balans herstellen zal tijd kosten. Hopelijk kan haar vader daarbij helpen.
Leg uit dat je boos was, en boos zijn mag, maar dat je niet zo tegen haar had moeten uitvallen. Dat schreeuwen niet oke is. Geef eventueel aan dat je volgende keer probeert eerst tot 10 te tellen.
TO je bent nu natuurlijk heel erg geschrokken en het was niet je bedoeling, maar ook als dat straks wat gezakt is zou ik er niet te licht overheen gaan. Mijn moeder viel ook heel zelden zo tegen mij uit. Dat was bij hoge uitzondering, maar ik heb alles geinternaliseerd wat ze dan tegen mij zei. Ik had het gevoel dat ze op die momenten liet zien hoe ze werkelijk over mij dacht...
Nu zorgvuldig handelen (ik sluit me helemaal aan bij Piratenkoningin, mooie post) kan echt het verschil maken denk ik. Val jezelf niet te hard (jij bent ook maar een mens!) maar neem het wel serieus.
Waarom zeg je zoiets dan mbt de oogafwijking?
Is dat hoe je er daadwerkelijk over denkt of zo? 
Ik bedoel, iedereen kan er even de pest in hebben, maar dit zijn onnodig kwetsende en harde woorden wat een kind inderdaad kan schaden.
Maargoed, dat zie je zelf ook in gelukkig.
Ga wat doen aan je woede buien.
Due-scimmie schreef op 14-08-2021 om 09:39:
Leg uit dat je boos was, en boos zijn mag, maar dat je niet zo tegen haar had moeten uitvallen. Dat schreeuwen niet oke is. Geef eventueel aan dat je volgende keer probeert eerst tot 10 te tellen.
Dat is niet genoeg natuurlijk.
Misschien een tip voor de volgende keer als je op tijd weg moet: een kwartier eerder gaan eten. Dan hoef je voor je eigen gevoel ook niet zo te stressen als ze wat langzamer is.
Uit je dochters reactie maak ik wel op dat je wel vaker boos kan reageren (ik deed het echt per ongeluk). Ik zou echt handvatten gaan zoeken om met je eigen boosheid om te kunnen gaan.
Kan het nu hormonaal zijn? PMS oid?
Oei dat zijn wel echt een stel serieus lelijke uitspraken... Ik weet niet hoe je dit op kan lossen, maar met een simpele sorry is dit niet rechtgezet 
Als je dit vaker hebt zou ik inderdaad hulp zoeken, dit is schadelijk gedrag.
appeltje_ schreef op 14-08-2021 om 09:46:
Waarom zeg je zoiets dan mbt de oogafwijking?
Is dat hoe je er daadwerkelijk over denkt of zo?
Ik bedoel, iedereen kan er even de pest in hebben, maar dit zijn onnodig kwetsende en harde woorden wat een kind inderdaad kan schaden.
Maargoed, dat zie je zelf ook in gelukkig.
Ga wat doen aan je woede buien.
Precies, zit hier een diepere frustratie onder? Best heftig wat je allemaal gezegd hebt, maar dat besef je zelf ook volgens mij. Ik zou hier wel wat mee doen want dit wil je niet nog een keer.
Geduld...niet mijn beste eigenschap inderdaad. Ik heb overigens meer geduld dan mijn eigen ouders bij elkaar. Maar mijn man, die is altijd de rust zelve en hem zal zoiets ook niet gebeuren. Hij was wel heel boos op mij. En hij is bijna nooit echt boos.
Ik kan heel slecht tegen tijdsdruk en haast, daar word ik geen leuker mens van. Dat had ik als kind al. We staan normaal altijd ruim op tijd op, maar vanochtend kostte alles net een beetje extra tijd. Maar heel eerlijk, vijf minuten later zijn was geen ramp geweest.
En natuurlijk ben ik ook maar een mens, dat fouten maakt en niet onfeilbaar is. Maar mijn kind moet op me kunnen vertrouwen en weten en voelen dat ik van haar houd.
Ik meende absoluut niet wat ik zei, echt niet, en het is ook niet zo dat ik er diep van binnen wel zo over denk. En zelfs al was dat zo, dan zou ik dat nog niet mogen zeggen. Je kunt niet zomaar op basis van een gevoel iemand betichten van misbruik maken van de situatie. Het was heel onnodig en heel kwetsend inderdaad.
Man en dochter zijn pas rond de lunch weer thuis denk ik. En dat is goed, want dan heb ik even de tijd om tot bezinning te komen.
We hadden laatst ook een aanvaring inderdaad, maar dat was lang niet zo heftig als vanmorgen. Zo heftig als nu is gelukkig nooit eerder gebeurd en ik hoop dat het ook nooit meer gebeurt want dat verdient mijn dochter niet.
Due-scimmie schreef op 14-08-2021 om 09:39:
Leg uit dat je boos was, en boos zijn mag, maar dat je niet zo tegen haar had moeten uitvallen. Dat schreeuwen niet oke is. Geef eventueel aan dat je volgende keer probeert eerst tot 10 te tellen.
Boos zijn mag, als je daar een reden voor hebt. Iemand die naar jou idee niet snel genoeg is (haar iets eerder laten opstaan zodat zij niet hoeft te haasten was passender geweest), per ongeluk iets omstoot en vervolgens het goed wil doen en nog iets omstoot, is geen reden om boos te worden. Dat de dochter ook nog sorry zegt, terwijl ze er niets aan kon doen is alleen maar nog sneuer.
Waarom knapt er iets? En wat knapt er dan? Je kind gaat naar groep 3 schrijf je in een ander topic, dan is ze 6 of 7? Dan snapt ze verdomd goed wat er gaande is. Als dit vaker voorkomt zou ik echt eens met iemand gaan praten en te raden gaan waarom je zo heftig reageert. Je kind gaat er op den duur wel een knauw aan overhouden.
Oei wat een lastige situatie. Ten eerste heel goed dat je zelf inziet dat op zo'n manier uitvallen tegen je dochter niet kan.
Zo te lezen heb je het wel vaker lastig?
Misschien kun je eens langs bij de praktijkondersteuner van de huisarts of bij het centrum jeugd en gezin. De poh kan je waarschijnlijk goed ondersteunen met je emoties beter onder controle krijgen en het cjg kan je handvatten geven voor hoe je het beste met je dochter om kan gaan. Succes!
Ze is zes ja. Wat er knapte...mijn zelfbeheersing. Waarom weet ik ook niet precies. Als kind kon ik soms ook om hele kleine dingen enorm boos worden. Ik ben daar in de puberteit min of meer overheen gegroeid, maar blijkbaar kan het dus nog steeds gebeuren. Als ik nu terugkijk was het vroeger vooral een opstapeling van kleine frustraties die er in één keer uitkwamen. Misschien was dit ook wel zoiets, al kan ik niet zeggen dat ik slecht in mijn vel zit of ongelukkig ben.