Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Ja daar moet je wel wat mee doen...
Voor nu zou ik iets lekkers halen voor bij de lunch en vooral benadrukken dat hoe je deed en wat je zei he-le-maal niets met haar te maken had, maar alleen met jouzelf. Dat je moe was of wat dan ook en dat het daardoor kwam.
En dan zorgen dat dit ook echt nooit meer gebeurt.
Hoe gaat het écht met je?
Dit is de eerste vraag die in me op komt.
MamaE schreef op 14-08-2021 om 10:30:
Ze is zes ja. Wat er knapte...mijn zelfbeheersing. Waarom weet ik ook niet precies. Als kind kon ik soms ook om hele kleine dingen enorm boos worden. Ik ben daar in de puberteit min of meer overheen gegroeid, maar blijkbaar kan het dus nog steeds gebeuren. Als ik nu terugkijk was het vroeger vooral een opstapeling van kleine frustraties die er in één keer uitkwamen. Misschien was dit ook wel zoiets, al kan ik niet zeggen dat ik slecht in mijn vel zit of ongelukkig ben.
Eroverheen groeien bestaat soms uit leren dat een woedeaanval geen sociaal acceptabel gedrag is. In de situatie en met de mensen waar je je het meest veilig voelt, kan het dan zomaar weer gebeuren. Het komt vaker voor dat juist je kind dit triggert. Het is écht belangrijk dat je er iets aan doet. Het creëert onveiligheid voor je kind en dat is schadelijk.
Je ziet in dat dit geen acceptabel gedrag is, dat is een goede eerste stap. De volgende stap is hulp inschakelen, om te achterhalen wat dit veroorzaakt en hoe je kunt zorgen dat het niet weer gebeurt. Dat ben je echt aan je kind verplicht.
Als kind had ik dat alleen thuis, nooit op school. Maar aangezien het sinds mijn zestiende nog maar één keer is gebeurd, toen ik twintig was ongeveer, had ik dus écht niet verwacht dat het nog eens zou kunnen gebeuren en al helemaal niet tegen mijn kind, wat mij het allerliefste is in het leven.
Ik zal het straks uiteraard goed proberen te maken met mijn dochter. Niet dat ik verwacht dat het meteen weer koek en ei is, als ze een paar dagen boos blijft is dat haar goed recht. En ik zal er ook met mijn man over praten. Mijn man is altijd heel rustig en beheerst, kan gebeurtenissen en gevoelens duiden, kan begrip tonen voor dingen die niet te begrijpen zijn. En als het nodig is, zal ik ook met de poh of iets dergelijks gaan praten.
In dit soort situaties mis ik het echt dat ruzies bij ons thuis vroeger nooit uitgepraat werden. Dat vond mijn vader onzin. En sorry zeggen ook 'want daar koop ik niks voor'.
Er werd altijd de volgende dag net gedaan alsof het nooit gebeurd was. Dat wil ik nu echt radicaal anders doen met mijn eigen kind.
Ik ben een half jaar geleden ook zo uitgescholden door iemand die mij zeer na staat. Het raakte mij ook in mijn diepste wezen op een erg ongelukkig moment. Het is echt heel erg kwetsend en kwaadaardig. Ook iemand bij wie er "iets knapte" en dan reageert ze nou eenmaal zo. Allemaal goed en wel, maar bij mij gaat het voorlopig niet weg en ik blijf uit de buurt, ondanks excuses. Ik ben me kapot geschrokken. Ik weet niet hoe het had gemoeten als dat mijn moeder was. Wat fijn voor je dochter dat haar vader in de buurt was en dat hij haar hielp. Dat is het eerste dat in mij opkomt. Wat jou betreft: bied je excuses aan, zoek hulp en zorg dat het nooit maar dan ook nooit meer gebeurt. Het duurt ook echt nog wel even voordat je dochter daarop kan vertrouwen.
Wat erg! Ik denk dat het meeste wel gezegd is. Wat fijn voor je dochter dat je man direct en hard ingreep.
Aangezien dit jouw trigger is: tijdgebrek en een dochter die knoeit (waarschijnlijk verergerd door jouw gestress) --> zorg dat je niet meer in die situatie komt. Of je gaat een half uur eerder aan het ontbijt, of je zorgt dat je man met haar ontbijt en jij gaat iets anders doen.
Verder geloof ik niet dat er geen bron van waarheid zit achter je uitspraken. Heb jij geaccepteerd dat ze een oogafwijking heeft? Is ze echt goed genoeg in jouw ogen?
Volgende keer kan je beter even weglopen wanneer je dat voelt opkomen. Beter te laat op een afspraak dan op deze manier.
Ik zou waken voor een excessieve reactie, voor je het weet zit je in een patroon van lelijke dingen schreeuwen, rust en overdreven excuses/lief doen/cadeau/snoep om weer op te bouwen en los te gaan. Het ligt niet bij excuses maken aan haar of compenseren, je zal een andere copingsstijl moeten aan leren anders wordt dit een verkeerd patroon dat steeds weer escaleert.
Ik heb ook een oogafwijking en ik stoot regelmatig iets om wat in mijn dode hoek zit. Ik heb ooit in een bar/restaurant gewerkt waarbij men dan los ging en er een hoop geschreeuw volgde, zelfs waar gasten bijwaren. Ik ben er mee gestopt. Ik werk nu op een plek waar iedereen in een deuk ligt wanneer ik een glas water omstoot en ik zeg zelf ook vaak: ik zal het bekijken met mijn ene goede oog.
Ik zou hier hulp voor zoeken. Ik heb geen kinderen maar als mijn partner zo zou uitvallen tegen ons kind dan zou ik mij heel ernstig zorgen maken of dit vaker gebeurd of gaat gebeuren en of ik mijn kind daar aan bloot wil stellen. Of ik wel een relatie zou willen hebben met iemand die zich zo gedraagt. Dat klinkt heel heftig maar de impact die dit heeft op je dochter is enorm kan ik je helaas uit ervaring vertellen. Iets lekkers kopen is natuurlijk onzin, daarmee creëer je dat voeding als beloning ingezet kan worden of helpt bij emoties.
Bied je excuses aan, zonder redenen te geven waarom want daarmee geef je alleen maar een excuus voor je eigen gedrag. En zoek hulp.
ik denk dat je straks twee wegen moet bewandelen bij je excuus.
het ene gaat over jou: het spijt je vreselijk, je meende het echt niet, je gaat praten met een andere volwassene om te zorgen dat het niet weer gebeurt, etc
Het andere gaat over haar: wat moet ze geschrokken zijn, dit was een nare ervaring voor haar, dit verdiende ze echt niet, zij is helemaal goed zoals ze is, je snapt dat het even duurt voordat ze zich weer op haar gemak voelt.
De reden dat ik dit zeg is dat je er alert op moet zijn dat een excuusgesprek niet alleen over jóu gaat, over hoe rot jij je erover voelt.
Vavoom schreef op 14-08-
Iets lekkers kopen is natuurlijk onzin, daarmee creëer je dat voeding als beloning ingezet kan worden of helpt bij emoties.
Nou nou, overdrijven is ook een vak...
moe zijn is geen excuus. Gebruik het dus ook niet als excuus.
kinderen opvoeden is af en toe behoorlijk zwaar. Maar jij moet een manier vinden hoe je dat goed genoeg gaat lukken.
Alles is al genoemd.
ik zou ook mijn excuses aanbieden en daarbij laten weten dat je dat nooit had mogen zeggen en dat er ook nooit een reden is om zoiets wél te mogen zeggen. Vraag hoe het met haar gaat en vraag daarop door.
Voor jou is dit ook een hele verdrietige situatie omdat je je zelfbeheersing heel even totaal bent verloren. tov een kind van 6. Die voor haar geluk volledig afhankelijk van jou is.
Ik weet niet of ik in jouw geval al met een praktijkondersteuner zou gaan praten. Dat ligt er misschien ook een beetje aan hoe jij over jezelf en de relatie met je dochter denkt, maar vraag ook je man hoe hij jou ziet in relatie met jouw dochter, en los van jouw dochter. En luister naar hem. Voor hem is het ook belangrijk te weten dat je jezelf even goed onder de loep neemt om dit incident te kunnen loslaten.
Heel veel sterkte.
Jippox schreef op 14-08-2021 om 11:26:
[..]
Nou nou, overdrijven is ook een vak...
Nee hoor, lees je maar eens in waardoor mensen een verstoorde relatie krijgen met eten/voeding.
Mama flipt de pan uit, koopt wat lekkers om haar schuld af te kopen, daar ontstaat de link dat (lekker) eten “alles” weer goedmaakt.
We zijn hier nogal tegen troosteten dus dat zal niet gaan gebeuren. Op het moment dat dochter verdrietig of boos is, wil ze ook nooit eten trouwens.
Man en dochter doen ook boodschappen en halen dan ook de lunch.
Het is inderdaad zo dat de excuses vooral op haar gericht moeten zijn en haar gevoelens, niet die van mij. En geen redenen/excuses zoeken om mijn gedrag te verklaren. Dat is een hele goede tip.
Als mijn dochter ooit ergens zou werken waar mensen zich tegen haar gedragen zoals ik vanmorgen deed diende ik persoonlijk ontslag voor haar in, want zo hoeft ze zich niet te laten behandelen. En dan doet haar eigen moeder dat wel. Dit is wel even een spiegel.
Op de vraag of ik haar goed genoeg vind kan ik naar waarheid, eer en geweten een absolute ja antwoorden. Op de vraag of ik haar oogafwijking volledig heb geaccepteerd denk ik dat daar nog wel wat werk aan de winkel is. Dat is overigens geenszins een excuus voor mijn excessieve uitval naar haar toe.
MamaE, hopelijk voel jij je langer rottig dan je dochter, al schreef iemand al dat dit soort uitspraken lang blijven hangen bij een kind. Ik wens je heel veel sterkte de komende dagen, het schuldgevoel zal aan je knagen, maar hopelijk vergeeft je dochter je en kunnen jullie weer liefdevol verder.
Nou jeetje het kan toch een keer gebeuren dat alles teveel is en dat er dingen uitfloepen die niet gemeend zijn. Het zijn fraaie dingen die je zei, dat wel maar tja... gebeurt is gebeurt.
Ik verlies m'n geduld ook wel eens, verhef mijn stem ook weleens waar de kinderen bij zijn als alles weer traag gaat of het gewoon niet loopt... Ik zeg dan letterlijk tegen ze, ik ga even op de gang tot 10 tellen.
Tegen mijn oudste kan ik ook uitleggen, mama voelde zich even boos/verdrietig whatever, dat is nu weer voorbij en ik hou veel van je/jullie.
Ik denk dat in gesprek gaan met je dochter het beste is. Zoals Due-scimmie al aangaf, vertellen wat maakte dat je zo boos werd. En als je het wilt goedmaken laat dochter dan iets aangeven waarmee zij vind dat het goed is.
Ik denk echt, het kan gebeuren, stop het niet weg, praat erover en blijf er niet te lang in hangen hoor...