Omgaan met slaapgebrek
Dolgelukkig was ik met mijn leven. Mijn lieve baby, mijn man, mijn vrienden, mijn baan enzovoorts. Totdat mijn baby twee maanden geleden stopte met slapen in de periode waarin ik ook weer begon met werken. Natuurlijk had ik slaaptekort wel ingecalculeerd, maar wij lopen nu al weken minimaal ieder uur van de nacht met een huilende baby op de arm door het huis. Niet weg te leggen en ook overdag wordt er nooit meer langer dan 20 min zelfstandig geslapen.
We zijn zo moe dat ons hele leven ontregeld begint te raken. Ik heb een verantwoordelijke en intensieve baan (onderwijs, pittige doelgroep) en ik zou het liefst vandaag nog stoppen. Ik vergeet alles, geniet nergens meer van, voel me emotioneel en kan me niet concentreren. Mijn man idem dito. Als ik dit ter sprake breng wuiven mensen het vaak een beetje weg. 'Tja pittig he die babytijd.' Alsof het normaal is en iedereen dit heeft, maar ik voel me zo overvraagd. Ik snap niet hoe anderen zo blijkbaar gewoon kunnen blijven functioneren.
Wie heeft tips? Hoe blijf je overeind? Als moeder, als stel, als werknemer en als mens? Slaaptips heb ik niet nodig, we hebben al breed advies ingewonnen en alles gelezen wat er te lezen valt. Kinderarts is betrokken en dergelijke. Het gaat me echt om hoe we dit kunnen volhouden.
Om de beurt slapen doen wij, de een in de logeerkamer en de ander in het grote bed.
Heb je misschien een opa of oma in beeld die een keertje een nachtje met de baby kan overnemen? Zodat jullie allebei eens kunnen bijslapen?
Logeren gaan.
De baby even ergens naartoe, of één van jullie.
Sterkte ermee.
De 'babydiensten' verdelen. Dan kun je in ieder geval de helft van de tijd nog slapen.
En het op jullie werk beide bespreken. Niemand functioneert normaal als je niet tot nauwelijks slaapt. Daar heeft ook niemand belang bij om dan toch toneel te blijven spelen.
Als er medisch iets is speelt, is een opname van de baby misschien ook een optie?
Baby een keer ergens laten slapen of iemand bij jou laten slapen (en zelf weg gaan). En dan niet last-minute, maar vooruit plannen. Zodat je een week kan denken; maar dan en dan kan ik slapen. Zelf heb ik ook regelmatig een dagje verlof opgenomen in die tijd, maar dat is bij jou misschien lastiger. Dan ging baby naar de opvang en kroop ik terug in bed.
En verder wens ik je heel veel sterkte. Ik kan me het gevoel nog zo goed herinneren. Dat gevoel is de hoofdreden dat ik niet weet of er een 2e komt. Ik dacht dat mijn leven voorbij was en dat het nooit meer iets zou worden. Maar het wordt beter. Uiteindelijk. Echt waar
Nick90 schreef op 01-11-2023 om 13:24:
Om de beurt slapen doen wij, de een in de logeerkamer en de ander in het grote bed.
Zou ook mijn advies zijn. Dit hebben wij 1 dag na de geboorte van ons tweede kind ingevoerd. Ik gaf geen borstvoeding waardoor dit kon. En hierdoor was het een hele relaxte kraamtijd i.t.t bij de oudste, waarbij we allebij een slaaptekort hadden. Het scheelde wel dat ik een ochtendmens ben, waardoor ik prima kon slapen als ik om 19 uur a 19 30 tegelijk met mijn oudste naar bed ging. Mijn man had dan avond dienst en ik had nachtdienst.
Herfstappeltaart schreef op 01-11-2023 om 13:28:
Heb je misschien een opa of oma in beeld die een keertje een nachtje met de baby kan overnemen? Zodat jullie allebei eens kunnen bijslapen?
Zou ook mijn idee zijn.
Mijn buurvrouw deed dit 1x per week voor haar kleinkind. En regelmatig een dagje/middag oppassen, zodat de ouders ook eens konden ontspannen.
Zo herkenbaar. Het is soms ook niet te doen. Om de beurt een goede nacht maken, baby uit logeren, en als je te moe bent om te werken: ziek melden en bijslapen. Maar dan gewoon echt. Ik werk ook in het onderwijs, en ik weet dat je dat alleen in uiterste nood doet, maar slaapgebrek moet je niet onderschatten of wegwuiven. Het kan zelfs dodelijk zijn.
We zijn uiteraard allemaal weleens moe, en dan sleep je je erdoorheen, maar als het chronisch wordt, en als elke nacht wekenlang een slechte nacht is, dan is het echt andere koek.
Caroline80 schreef op 01-11-2023 om 13:37:
[..]
Zou ook mijn advies zijn. Dit hebben wij 1 dag na de geboorte van ons tweede kind ingevoerd. Ik gaf geen borstvoeding waardoor dit kon. En hierdoor was het een hele relaxte kraamtijd i.t.t bij de oudste, waarbij we allebij een slaaptekort hadden. Het scheelde wel dat ik een ochtendmens ben, waardoor ik prima kon slapen als ik om 19 uur a 19 30 tegelijk met mijn oudste naar bed ging. Mijn man had dan avond dienst en ik had nachtdienst.
Oh ja, dat deden wij ook. Ik ging vroeg naar bed, en man had tot 2.00 baby-dienst. Daarna ging hij slapen, en was ik aan de beurt. Dan had ik toch vaak al een uur of 4-5 geslapen. Dat is ook geen lange termijn oplossing, maar zo zijn we erdoorheen gekomen.
Ik zou inderdaad ook proberen om de tijd te verdelen met je man. En om vroeg naar bed te gaan. Slaaptekort kan zo zwaar zijn, het is niet gek dat je je gesloopt voelt.
Je vraagt je af hoe mensen het volhouden. De mensen om mij heen die ik ken die ook een baby hadden die snachts weinig sliep liepen ook op hun tandvlees daarin ben je niet alleen.
Ik ben zelf iemand die wel aardig door de babytijd heen fietst maar mijn situatie is dan ook helemaal niet vergelijkbaar. Mijn baby is nu een half jaar oud en sliep vanaf een week of 8 de hele nacht door. Sinds een paar weken wil ze ineens weer snachts een fles, en die ene keer per nacht dat ze wakker word heeft al best een effect op mijn prestaties. Ik compenseer het door vroeg naar bed te gaan maar dat kan dan ook doordat de baby sowieso wel van 20.00 tot 4.00 slaapt. Maar het lijkt me echt killing als je een baby hebt die de hele nacht spookt. Veel sterkte en ik ben bang dat er weinig op zit dan doorzetten, hulp accepteren waar mogelijk en wisseldiensten met je man.
Doe iets voor jezelf, elke dag liefst, al is het 10 minuten. Niets dat moet of handig of uitkomt maar iets waarmee je je gedachten op nul kan zetten. Voor de een is dat mediteren maar het kan ook een aflevering van een soap zijn.
Misschien kan je er een jaar tussenuit en voor je baby zorgen. Nu gaan jij en je man allebei kapot aan het slaapgebrek en werken. Allebei een kort lontje komt de relatie niet ten goede. Als thuisblijfmoeder kun je iedere nacht voor je rekening nemen zodat je man kan slapen en uitgerust kan werken. Jij kan dan overdag wat rustig aan doen en bijkomen. Af en toe slapen als de baby slaapt. Het lijkt me vreselijk om op je tandvlees ook nog buiten de deur te moeten presteren. Je bent net moeder. Gun jezelf wat rust. Over een jaar hebben ze nog steeds juffen nodig.
Moederkareltje schreef op 01-11-2023 om 14:31:
Misschien kan je er een jaar tussenuit en voor je baby zorgen. Nu gaan jij en je man allebei kapot aan het slaapgebrek en werken. Allebei een kort lontje komt de relatie niet ten goede. Als thuisblijfmoeder kun je iedere nacht voor je rekening nemen zodat je man kan slapen en uitgerust kan werken. Jij kan dan overdag wat rustig aan doen en bijkomen. Af en toe slapen als de baby slaapt. Het lijkt me vreselijk om op je tandvlees ook nog buiten de deur te moeten presteren. Je bent net moeder. Gun jezelf wat rust. Over een jaar hebben ze nog steeds juffen nodig.
Of haar man.
Moederkareltje schreef op 01-11-2023 om 14:31:
Misschien kan je er een jaar tussenuit en voor je baby zorgen. Nu gaan jij en je man allebei kapot aan het slaapgebrek en werken. Allebei een kort lontje komt de relatie niet ten goede. Als thuisblijfmoeder kun je iedere nacht voor je rekening nemen zodat je man kan slapen en uitgerust kan werken. Jij kan dan overdag wat rustig aan doen en bijkomen. Af en toe slapen als de baby slaapt. Het lijkt me vreselijk om op je tandvlees ook nog buiten de deur te moeten presteren. Je bent net moeder. Gun jezelf wat rust. Over een jaar hebben ze nog steeds juffen nodig.
Oh, ik was zo blij als ik even een paar uur niet hopeloos met een niet slapende baby door het huis liep. Want die sliep ook overdag niet, dus overdag lekker uitrusten was er niet bij. Als ik weer gewoon Meesje mocht zijn en iets doen dat ik kon (want een baby laten slapen kon ik overduidelijk niet). Ook al was werken zwaar en kon ik mij niet focussen. Van thuis blijven was ik helemaal ongelukkig geworden. Nu had en heb ik geen partner. Als ik die wel had lijkt de oplossing; om de beurt een nacht, mij veel handiger. Dan kun je om de beurt uitgerust gaan werken. Lijkt mij heel erg om alleen maar in dienst van baby en man te moeten bestaan.
Ja, dit is echt megazwaar TO, heel erg zwaar. Je zou je een weekje ziek kunnen melden om bij te tanken als kind naar de opvang is, maar structureel zou ik de nachten om en om gaan doen. En slapen met oordoppen. En dan maak je met je partner dat je elkaar NIET wakker mag maken, die gaat dan maar met huilende baby in de woonkamer zitten.
Verder een niet zo opbeurend (maar ook niet heel veel voorkomend) bericht: hier ging kind pas echt doorslapen toen het naar de basisschool ging. En mede daarom bleef het bij een, want ik zag het echt niet zitten om dat nog een keer mee te maken.
Een jaar er tussenuit zou ik afraden - dan ben je alleen nog maar moeder, loopt de taakverdeling tussen jou en je man gegarandeerd spaak voor de jaren erna en het is juist zo heerlijk om even uit de moederbubbel te stappen (en je niet slapende en veel huilende kind af te kunnen geven zodat je even rust hebt).