Grootouders recht op kleinkind?
Een korte vraag want ik ben echt zo moe.
Vinden jullie dat grootouders recht op hun kleinkinderen hebben? Wat zouden redenen kunnen zijn om contact gewoon niet toe te staan zonder enig schuldgevoel?
MamaE schreef op 19-08-2023 om 08:17:
Ongeacht andere topics, hoe kun je het als ouder oké vinden als je moeder (of welk ander familielid ook) enkel geïnteresseerd is in één kind en het andere compleet negeert?
Je hebt twee kinderen maar oma vindt dat de ene 'niet telt' en niet bestaat en daarom doet ze net alsof hij er niet is. Dat is heel erg onveilig voor een kind. Dat het gebeurt al, dat je moeder dat accepteert helemaal.
Ik snap je vraag en ik heb er geen antwoord op. Zelf heb ik ook in zo’n soort situatie gezeten en mijn man was in het begin een briesend geval, en nogal bepalend etc.. Dat heb ik hem enorm kwalijk genomen. Hij had mij zijn vertrouwen moeten geven vanaf het begin (later heeft hij dat gedaan) en mij gunnen om dit uit te zoeken. Je kan een deur pas sluiten als je al je vragen heb gesteld en weet of er een antwoord is of dat er geen antwoord komt.
Geef haar de rust en het vertrouwen om zelf te onderzoeken, of zij met haar moeder (wie dan ook) enige vorm van contact kan houden. Dat kan heel simpel door helpen de mogelijkheid te scheppen (bijv door de boodschappen voor het bezoek in huis te halen) en je zoon meenemen op een uitje zodat moeder, oma en kleindochter even alleen zijn. Terwijl moeder dat uitzoekt, de komende weken, maanden of misschien komend jaar, vertrouw haar dat zij de ongelijke situatie recht wil zetten. Geef haar dat vertrouwen, gun haar dat zij antwoord krijgt op haar vraag of (welk en hoe) er (langduriger) contact mogelijk is. Bij mijn eigen ouders heb ik dingen gezien die zij voor hun eigen kinderen niet deden maar wel voor de kleinkinderen. Dat was confronterend én tegelijkertijd troostend. Ik ben blij dat ik dat gezien heb. Als je vindt dat jouw mening, jouw blik, jouw houding belangrijker is dan haar háár tijd geven om tot haar eigen conclusie te komen, zal ze je dat altijd blijven nadragen. Daar verslijt liefde van.
En Nick, ik kan mij voorstellen dat je dat je moeilijk vindt en ik snap ook wel waarom maar zorg dat je een coach krijgt om je daarbij te begeleiden.
Bloemenaandewaterkant schreef op 19-08-2023 om 15:27:
[..]
Ik snap je vraag en ik heb er geen antwoord op. Zelf heb ik ook in zo’n soort situatie gezeten en mijn man was in het begin een briesend geval, en nogal bepalend etc.. Dat heb ik hem enorm kwalijk genomen. Hij had mij zijn vertrouwen moeten geven vanaf het begin (later heeft hij dat gedaan) en mij gunnen om dit uit te zoeken. Je kan een deur pas sluiten als je al je vragen heb gesteld en weet of er een antwoord is of dat er geen antwoord komt.
Geef haar de rust en het vertrouwen om zelf te onderzoeken, of zij met haar moeder (wie dan ook) enige vorm van contact kan houden. Dat kan heel simpel door helpen de mogelijkheid te scheppen (bijv door de boodschappen voor het bezoek in huis te halen) en je zoon meenemen op een uitje zodat moeder, oma en kleindochter even alleen zijn. Terwijl moeder dat uitzoekt, de komende weken, maanden of misschien komend jaar, vertrouw haar dat zij de ongelijke situatie recht wil zetten. Geef haar dat vertrouwen, gun haar dat zij antwoord krijgt op haar vraag of (welk en hoe) er (langduriger) contact mogelijk is. Bij mijn eigen ouders heb ik dingen gezien die zij voor hun eigen kinderen niet deden maar wel voor de kleinkinderen. Dat was confronterend én tegelijkertijd troostend. Ik ben blij dat ik dat gezien heb. Als je vindt dat jouw mening, jouw blik, jouw houding belangrijker is dan haar háár tijd geven om tot haar eigen conclusie te komen, zal ze je dat altijd blijven nadragen. Daar verslijt liefde van.
En Nick, ik kan mij voorstellen dat je dat je moeilijk vindt en ik snap ook wel waarom maar zorg dat je een coach krijgt om je daarbij te begeleiden.
Helemaal eens hiermee.
Daarbij duurt haar proces mogelijk veel langer door jouw inmenging.
Ze is nu behalve met haar eigen dingen ook met jouw emoties bezig.
Ze heeft haar tijd gewoon echt nodig. Hoe meer jij je dienstbaar opstelt, hoe meer ruimte zij heeft dit aan te gaan en er iig sterker uit te komen.
Jij vertraagt alleen maar maar versnellen kun je helemaal niets, jij staat hier nl volledig buiten.
Die oudste is negen. Die merkt het echt wel dat hij altijd weg moet als oma komt en dat oma pas kwam sinds zusje er is.
Hoeveel tijd heb je als ouder nodig om te concluderen dat het nooit oké is om te accepteren dat iemand het bestaan van je eigen kind ontkent?
Ik heb er geen twee maar ik zou dit tegen geen enkele prijs accepteren, echt nooit.
Ik zou zelfs een scheiding serieus overwegen als mijn man deze houding en gedrag van iemand zou accepteren.
Het gevoel er niet mogen zijn kan heel, heel diep zitten en ontzettend veel pijn doen.
MamaE schreef op 19-08-2023 om 18:33:
Die oudste is negen. Die merkt het echt wel dat hij altijd weg moet als oma komt en dat oma pas kwam sinds zusje er is.
Hoeveel tijd heb je als ouder nodig om te concluderen dat het nooit oké is om te accepteren dat iemand het bestaan van je eigen kind ontkent?
Ik heb er geen twee maar ik zou dit tegen geen enkele prijs accepteren, echt nooit.
Ik zou zelfs een scheiding serieus overwegen als mijn man deze houding en gedrag van iemand zou accepteren.
Het gevoel er niet mogen zijn kan heel, heel diep zitten en ontzettend veel pijn doen.
Of je hebt gevoel hiervoor of niet. Toch?
Gelukkig ben jij niet met deze dame getrouwd want je gedram is heel duidelijk. Ook mijn kinderen voelen wel iets bij iemand en dan is het je taak als ouder dat kind, of allemaal, onder je vleugels mee te nemen, iets leuks mee te doen en weer naar huis. Iemand kan zus en zo doen, maar wij laten ons daar niet door bepalen want wij gaan iets anders doen. Dat is de beste boodschap die je kan geven. En die hele vibe die jij beschrijft, daar maak jij alleen maar iets mee kapot. En het grappige is, als je zo dramt, de ander zich serieus af zal gaan vragen of ze wel zo door wil. Maar misschien is dat het beste, inderdaad, uit elkaar. Wie zal het zeggen. Als je partner je iets niet kan gunnen, omdat gunnen nu eenmaal niet in de natuur zit bij die persoon, moet je misschien wel weg zijn? Tja. Moeilijk, iemand iets gunnen. Pfffffrt.
Bloemenaandewaterkant schreef op 19-08-2023 om 18:37:
[..]
Of je hebt gevoel hiervoor of niet. Toch?
Gelukkig ben jij niet met deze dame getrouwd want je gedram is heel duidelijk. Ook mijn kinderen voelen wel iets bij iemand en dan is het je taak als ouder dat kind, of allemaal, onder je vleugels mee te nemen, iets leuks mee te doen en weer naar huis. Iemand kan zus en zo doen, maar wij laten ons daar niet door bepalen want wij gaan iets anders doen. Dat is de beste boodschap die je kan geven. En die hele vibe die jij beschrijft, daar maak jij alleen maar iets mee kapot. En het grappige is, als je zo dramt, de ander zich serieus af zal gaan vragen of ze wel zo door wil. Maar misschien is dat het beste, inderdaad, uit elkaar. Wie zal het zeggen. Als je partner je iets niet kan gunnen, omdat gunnen nu eenmaal niet in de natuur zit bij die persoon, moet je misschien wel weg zijn? Tja. Moeilijk, iemand iets gunnen. Pfffffrt.
Vanwaar deze agressieve reactie? Je kunt ook best anders reageren op een andere mening lijkt mij ipv zo aanvallend 
RoodVruchtje schreef op 19-08-2023 om 19:06:
[..]
Vanwaar deze agressieve reactie? Je kunt ook best anders reageren op een andere mening lijkt mij ipv zo aanvallend
nou inderdaad
ah, ik had een hele reactie geschreven maar die is niet vastgelegd!
Mijn reactie komt anders over dan ik bedoel.
MamaE, dat iemand iets wil uitzoeken met een ander betekent niet dat het onrecht geaccepteerd wordt. Dat moet je niet met elkaar verwarren. Uitzoeken betekent dat je een sfeer probeert te creëeren waarbij je probeert heftige emoties te vermijden waardoor je met elkaar in gesprek komt. Stel je voor dat je de koe meteen bij binnenkomst van oma bij de horens vat: jij negeert kleinzoon en dat vind ik verwerpelijk. Hét recept voor ruzie of oma nu wel of niet (bewust) negeert: je beschuldigt iemand voor je hebt kunnen vragen wat er aan de hand is en of oma dat doorheeft.
En misschien zegt oma wel dat ze het niet door heeft maar zo vreselijk gespannen is omdat het voor haar én niet makkelijk én heel belangrijk is. En daarvoor heb je meer tijd nodig.
MamaE schreef op 19-08-2023 om 18:33:
Die oudste is negen. Die merkt het echt wel dat hij altijd weg moet als oma komt en dat oma pas kwam sinds zusje er is.
Hoeveel tijd heb je als ouder nodig om te concluderen dat het nooit oké is om te accepteren dat iemand het bestaan van je eigen kind ontkent?
Ik heb er geen twee maar ik zou dit tegen geen enkele prijs accepteren, echt nooit.
Ik zou zelfs een scheiding serieus overwegen als mijn man deze houding en gedrag van iemand zou accepteren.
Het gevoel er niet mogen zijn kan heel, heel diep zitten en ontzettend veel pijn doen.
Dat gevoel kan heel diep zitten maar dat hoeft niet, dat is ook erg persoonlijk. Omdat jij het zo ervaren hebt wil niet zeggen dat het bij iedereen zo overkomt.
De oma in het verhaal van TO heeft ( als ik het goed begrepen heb) kleinzoon zelden of nooit gezien. Dat ineens een kleinzoon van 9 jaar meemaken is heftiger dan een pasgeboren baby waar je in meegroeit. Misschien moet ze nog wennen of kan ze echt niet tegen zijn drukke gedrag. Ik zou als ik oma was daar dan toch proberen mijn best voor te doen. Maar dat is moeilijk in te vullen voor een ander.
Of de vrouw van Nick contact wil met moeder is inderdaad aan haar. Dat mag zij uitzoeken. Of iets pijn doet is persoonlijk maar het kan wel en dat kun je vooraf niet weten. Ik zou het risico niet willen lopen. Wennen kan, maar niet door iemand te negeren.
Hoe leg je als ouder aan een kind uit dat oma wel behoefte heeft aan kleine zusje maar niet aan hem? En dat dat blijkbaar een acceptabele en legitieme keuze is van die volwassene? Ik kan het niet. En ik zou het ook niet willen.
MamaE schreef op 19-08-2023 om 21:06:
Of de vrouw van Nick contact wil met moeder is inderdaad aan haar. Dat mag zij uitzoeken. Of iets pijn doet is persoonlijk maar het kan wel en dat kun je vooraf niet weten. Ik zou het risico niet willen lopen. Wennen kan, maar niet door iemand te negeren.
Hoe leg je als ouder aan een kind uit dat oma wel behoefte heeft aan kleine zusje maar niet aan hem? En dat dat blijkbaar een acceptabele en legitieme keuze is van die volwassene? Ik kan het niet. En ik zou het ook niet willen.
Het leven is nou eenmaal niet maakbaar, risico's zijn er altijd.
Dat hoef je als ouder niet uit te leggen, dat kan oma zelf uitleggen. Maar ik snap je punt hoor, ik zou het zelf zo ook niet doen als ik oma zou zijn.
MamaE schreef op 19-08-2023 om 21:06:
Of de vrouw van Nick contact wil met moeder is inderdaad aan haar. Dat mag zij uitzoeken. Of iets pijn doet is persoonlijk maar het kan wel en dat kun je vooraf niet weten. Ik zou het risico niet willen lopen. Wennen kan, maar niet door iemand te negeren.
Hoe leg je als ouder aan een kind uit dat oma wel behoefte heeft aan kleine zusje maar niet aan hem? En dat dat blijkbaar een acceptabele en legitieme keuze is van die volwassene? Ik kan het niet. En ik zou het ook niet willen.
Soms zijn dingen lastig uit te leggen door toeschouwers en is het daarom belangrijk te horen wat de brons (de oma) kijk en motivatie is. Dat wil niet zeggen dat het een schoonheidsprijs verdient. Er kan een logische uitleg zijn die je begrijpt terwijl tegelijkertijd je blijft zeggen dat het niet goed is richting kleinzoon. Het is van grote meerwaarde als oma kan laten zien dat ze een fout heeft gemaakt en het goed wil maken. Helemaal mooi als dat ook kan. Mensen zoals deze oma reageren vanuit hun eigen pijn. Zo reageer je niet als je heel gelukkig bent (geweest).
MamaE schreef op 19-08-2023 om 21:06:
Of de vrouw van Nick contact wil met moeder is inderdaad aan haar. Dat mag zij uitzoeken. Of iets pijn doet is persoonlijk maar het kan wel en dat kun je vooraf niet weten. Ik zou het risico niet willen lopen. Wennen kan, maar niet door iemand te negeren.
Hoe leg je als ouder aan een kind uit dat oma wel behoefte heeft aan kleine zusje maar niet aan hem? En dat dat blijkbaar een acceptabele en legitieme keuze is van die volwassene? Ik kan het niet. En ik zou het ook niet willen.
Hoe leg je aan een kind uit: pappa en mamma zijn gescheiden omdat pappa de moeder van mamma niet lief vindt, want de moeder van mamma houdt wel van je zusje, maar niet van jou. Daarom wonen pappa en mamma niet meer bij elkaar.
Tsjor
tsjor schreef op 19-08-2023 om 23:39:
[..]
Hoe leg je aan een kind uit: pappa en mamma zijn gescheiden omdat pappa de moeder van mamma niet lief vindt, want de moeder van mamma houdt wel van je zusje, maar niet van jou. Daarom wonen pappa en mamma niet meer bij elkaar.
Tsjor
Ik denk niet dat MamaE dat op deze manier bedoeld...
Bijtje82 schreef op 19-08-2023 om 23:51:
[..]
Ik denk niet dat MamaE dat op deze manier bedoeld...
Nee, maar zoals Tsjor het beschrijft is wel een gevolg als je zo zwart/wit denkt en handelt zoals MamaE het aangeeft in haar post.
Er is geen recht. Als er een toxische relatie is tussen de grootouders en hun kind dan is dat kleinkind beter af zonder verplichte toxische familiebezoekjes.