Ben ik een slechte mama?

Hey mamatjes.. 

Ik heb niet het gevoel dit aan iemand kwijt te kunnen die ik ken vandaar hier deze post...

In januari voor de 1ste keer mama geworden van een meisje, ze is nu 5 maanden oud en ik kan me geen wereld meer zonder haar voorstellen. 
Even terzijde, ik ben sinds juli 2021 thuis door mijn bekkenbodem, in augustus was werkcontract ten einde en sindsdien ben ik dus werkloos. Mijn vriend heeft in september een werkongeval gehad, hernia met gevolg en tot de dag van vandaag is het alleen maar verergerd tot het punt dat ik ook voor hem 'zorg'. Ik maak eten klaar, doe het huishouden, kijk voor ons dochtertje (borstvoeding, verzorgen, spelen, wandelen,...)(hij kan haar niet vastnemen door de pijn), ik help zijn broek, kousen en schoenen aan te doen, doe alle boodschappen,... een hele boterham als je het mij vraagt. 

In mei is ons dochtertje van de verzorgtafel gevallen, ze overstrekt zich al vanaf de geboorte en gingen naar een osteopaat hiervoor. Ze overstrekt zich plots met heel veel kracht waardoor ze eraf'springt' en ik haar niet meer kan opvangen desondanks ik ervoor stond... naar spoed gegaan, 1 nachtje gebleven voor de zekerheid maar ze had niks overgehouden eraan gelukkig. Ik een trauma maar liever ik dan zij. 

De laatste 2 weken drinkt ze minder goed, overdag toch, waar ze soms maar 5 of 10min drinkt vooraleer ze onrustig wordt en begint te wenen. Ik haal haar er dan af voor een boertje maar dit helpt niks helaas. Na 10min nog eens proberen en zelfde scenario dus volgens vroedvrouw drinkt ze sneller en heeft ze genoeg. 

Ik zette haar vandaag in het wipstoeltje en ze gaf over, nog voor ik haar vastmaakte. In kleine paniek ging ik vlug naar de badkamer achter wat papier om een harde bons te horen... ze was eruit gevallen naar voor toe op haar hoofd... ze weende natuurlijk en heeft een bultje op haar voorhoofd. Niet naar spoed gegaan omdat het niet hoog was en vroedvrouw zei dat dit niet nodig was. Alles is oke, ze reageert op alles, lacht ook terug en nu slaapt ze wat. 

Ik heb het natuurlijk mogen horen van mijn vriend, dat dit de 2e keer is dat ze valt onder mijn toezicht, dat ik een slechte mama ben, mijn best niet doe, stront ben, niks waard ben en een niemand ben.. mocht haar ook even niet nemen van hem en mag nu ook niet alleen naar buiten met haar omdat hij mij niet vertrouwt... 

Ik was simpelweg vergetrn haar vast te maken in het stoeltje wat ik anders wel altijd doe.. ik deed dit niet express 😣 wat wil ik de tijd graag terugdraaien... ik kan blijven huilen over hoe slecht ik ben voor haar en voor de woorden die ik naar mij gekregen heb...terwijl ik weet hoe hard ik mijn best doe 😔 ze is ook wat verkouden en spoelen we haar neusje dus met zoutwater, ik heb het 1 dagje pas in de avond gedaan, door dat ze of sliep of dronk of iets anders, de tijd ging zo snel enja.. heb het dan ook mogen horen, dit heeft hij ook besproken met zijn mama die blijkbaar akkoord is dat dit niet normaal is dat ik dat zolaat pas gedaan heb.. 

het huis is volgens hem ook niet proper en dergelijke maar ik doe mijn best... ja soms doe ik savonds de afwas niet of maak ik het bed niet op maar het begint mij ook heel hard te vallen, alle taken die op mij komen´.. heb het gevoel dat mijn schoonfamilie mij ook echt slecht begint te vinden en dit breekt me natuurlijk ook.. ik wil er zo graag met hun over praten en eens over hun mening vragen wat ze vinden van mij maar als mijn vriend dit te weten zou komen... dus dit is geen optie jammergenoeg.. soms wou ik gewoon dat ik aan ze kon vertellen wat ik soms naar me toegegooid krijg qua woorden, ik zie hem zo graag en wil geen leven zonder hem maar ik verdien deze woorden niet 😔 ik slik ze gewoon weg want mijn liefde voor hem is sterker dan dat. Ik vraag me dan ook af in hoeverre hij dit allemaal meent.. 

Zijn hier mama's in hetzelfde scenario of die hier ergens wel iets van herkennen? Vinden jullie mij ook onverantwoordelijk/slecht? Graag jullie mening...

Liefs xxx