Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
Julali schreef op 27-07-2021 om 11:13:
[..]
Hij zou eens mee kunnen gaan met een afspraak in het ziekenhuis. Het zou me niks verbazen als deze man, een man in witte jas nodig heeft voordat hij de klachten van zijn vrouw eindelijk serieus neemt.
Ja.
Ik denk dat je nu even door zijn gedrag heen moet drammen en hem dwingen (in toon).
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 11:13:
[..]
Heb jij weleens iemand meegemaakt die rond overspannenheid zit?
Ja hoor, zeker. Zelf ook gehad, maar dat was nooit een reden om me te gedragen als een klootzak. Of om alle hulp te weigeren.
Julali schreef op 27-07-2021 om 11:14:
[..]
Ja hoor, zeker. Zelf ook gehad, maar dat was nooit een reden om me te gedragen als een klootzak. Of om alle hulp te weigeren.
Ik ken ze wel hoor, met precies dat gedrag. Ook ander gedrag trouwens.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 11:15:
[..]
Ik ken ze wel hoor, met precies dat gedrag. Ook ander gedrag trouwens.
Dat maakt het gedrag van TO haar man nog niet goed. We hebben het hier over een volwassen vent die zelf voor een tweede kind heeft gekozen.
Ik denk dat het grootste probleem is dat je man duidelijk niet lekker in zn vek zit en oververmoeid is, vermoeidheid kan echt heeel wat doen met een mens mentaal en fysiek.
Er is hoop.
Ik denk als er aan dat probleem gewerkt wordt dat jullie er samen echt wel uitkomen. Doordat de situatie en het gedrag zo vervelend is krijg je een soort van afkeer tegen elkaar. Maar vergeet niet dat jullie niet voor niks een stel zijn en van elkaar houden het is nu gwn een K situatie en dan is dat op dat moment moeilijk in te zien.
Heel eerlijk hoe kom je zover dat hij er aan werkt weet ik niet. Maar ondanks hoe negatief hij ook is heb ik meer het idee dat ie je absoluut niet haat ofso maar gwn extreem overspannen is en dat alleen thuis kan uiten. (Geef hem nog geen recht natuurlijk maar het is wel zo).
Blijf communiceren, je groeit nu een beetje uit elkaar waardoor je voor jezelf gaat leven, maar blijf communiceren echt waar! Over hoe jij je voelt en ook over hoe hij zich voelt. Zeg miss eens schat kom eens even bij me zitten. Wat is er nu allemaal aan de hand ik voel dat je jezelf niet bent, ik ken je en hou van je, je kunt gewoon je ei bij me kwijt. Het is enorm zwaar voor me maar ik kan me hartstikke voorstellen dat het ook heel zwaar op jou weegt.
Al voel jij jezelf helemaal belabberd moe en ziek, soms is het nodig dat 1 van de twee wat inlevert en het gesprek wat nederig begint zodat je hopelijk tot een decent gesprek kan komen samen.
Jullie hebben het allebei erg zwaar en ergeren jullie nu elkaar maar vergeet niet de mooie moment en waarom jullie van elkaar houden, dat is soms moeilijk omdat dat onder de berg van emoties nu verstopt ligt. Maar probeer het Aantewakkeren. Blijf je best doen ondanks zijn gedrag. Jullie zijn een gezin al lijkt dat nu niet zo, hij haat je niet, hij is overspannen, net zoals jij nu ook wel zal zijn wat ik me kan voorstellen.
Ook een deze donkere tijden zijn jullie een team,al lijkt dat niet zo , de ene zwakt soms meer af dan de ander, en de een heeft soms meer hulp nodig om die zwarte ballon door te prikken dan de ander.
Het heeft mij ook wel eens verbaasd hoe een partner, ziek in het ziekenhuis, zo negatief en sacherijnig en niet sociaal kon reageren, uit pijn. Dat wil niet zeggen dat je daar in mee hoeft te gaan. Inderdaad, wat Bluehart zegt: dan vraag je een vriendin of familielid om je bij te staan en geeft je partner de ruimte om zich te herpakken. Maar bewaak vooral ook goed je eigen grenzen, offer je niet op. Dan ga je samen naar zijn grootje.
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 11:20:
Het heeft mij ook wel eens verbaasd hoe een partner, ziek in het ziekenhuis, zo negatief en sacherijnig en niet sociaal kon reageren, uit pijn. Dat wil niet zeggen dat je daar in mee hoeft te gaan. Inderdaad, wat Bluehart zegt: dan vraag je een vriendin of familielid om je bij te staan en geeft je partner de ruimte om zich te herpakken. Maar bewaak vooral ook goed je eigen grenzen, offer je niet op. Dan ga je samen naar zijn grootje.
Maar het is nu juist TO die bedrust moet houden (en eigenlijk beter af zou zijn in het ziekenhuis).
En alsnog wordt zij geacht meer haar best te doen voor haar man, nederig het gesprek te beginnen, hem te steunen en helpen met zijn chagrijnige buien die op haar en haar kind gericht zijn.
Want die man heeft zoveel spanning 
Pas op met gesprek
Als hij blijft zoals hij nu is, wat zou je dan willen?
Als je een gesprek hebt waarbij je bij aanvang van het gesprek nog geen beslissing hebt gemaakt of je hem wel of niet erbij wil hebben... het gevaar van zo'n gesprek is dat het overkomt als chantage. Dat je de bevalling gebruikt als middel om hem tot dingen te dwingen "Jij moet ..., want anders...". Zoiets kan zijn slachtoffergevoel - zijn neiging om verantwoordelijkheid op jou af te schuiven - nog verder versterken. En een tweede gevaar is dat jij door zo'n gesprek je "gedwongen" voelt hem toe te laten bij de bevalling na een paar toezeggingen, zonder dat je er vertrouwen in hebt. Maar dat jouw gevoel dat je het "niet kunt maken" na zo'n gesprek alleen nog maar groter is dan nu; dat je het gevoel hebt dat je hard bewijs nodig hebt dat het zeker weten fout zal gaan.
Zelfs als hij alles vanaf nu perfect doet kan het zijn dat je toch niet het vertrouwen krijgt dat je hem bij de bevalling wilt hebben. Hoeveel vertrouwen kun je nog in hem hebben als hij zich alleen maar gedraagt omdat hij niet bij de bevalling wil zijn, niet omdat hij geeft om jouw gezondheid en welzijn? Gaat het alleen maar om zijn uiterlijke gedrag, of heb je intussen een geinternaliseerde 'angst' over wat hij voor lelijke dingen over jou DENKT als jij bepaalde zwaktes of behoeftes kenbaar maakt?
Dus tja, mijn advies zou zijn: neem een beslissing voordat je het gesprek aan gaat. Leg de beslissing uit. Maar maak heel duidelijk dat er op deze korte termijn echt niets meer is wat hij kan doen om jou nog van gedachten te doen veranderen. Als jij "vrede" hebt met je beslissing en dat zonder verwijten aan hem kunt overbrengen, dan denk ik dat dat minder slecht is voor je relatie dan als je genoodzaakt bent die beslissing te maken (of over te brengen) nadat je een gesprek gehad hebt dat hij waarschijnlijk als dwang/chantage zal opvatten.
En ja, de tip om een 3e persoon bij de bevalling te halen (als je besluit om hem toe te laten) lijkt me een heel heel erg goede tip. En als je het zonder hem doet moet je ook echt iemand erbij halen.
Julali schreef op 27-07-2021 om 11:28:
[..]
Maar het is nu juist TO die bedrust moet houden (en eigenlijk beter af zou zijn in het ziekenhuis).
En alsnog wordt zij geacht meer haar best te doen voor haar man, nederig het gesprek te beginnen, hem te steunen en helpen met zijn chagrijnige buien die op haar en haar kind gericht zijn.
Want die man heeft zoveel spanning
Dat moet ze dus niet doen.
Het gaat in haar voorbeeld om een vergelijking met de man, maar dat wist je heus wel.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 10:59:
[..]
Dat lijkt mij een beetje onzin. Die man zit tegen overspannen aan.
Als dat zo is, zou de gezonde reactie zijn dat hij dat erkent en maatregelen neemt om dat tij te keren. Wat hij doet is verklaren dat er niks aan de hand is, onaangenaam doen tegen zijn vrouw en kind en bij zijn vrouw ongezond gedrag afdwingen.
Niet het feit dat hij overspannen is, is reden om hem eens ernstig te onderhouden. Dat kan de beste overkomen. Maar niet iedereen pusht zijn zwangere vrouw over de grens omdat hij zijn eigen grenzen niet onder ogen te ziet en faalt in het herkennen van gezonde grenzen tussen hem en zijn vrouw. Hij beweegt niet (meer?) mee met andere mensen. Ook niet als dat overduidelijk disfunctioneel is omdat het gaat over de gezondheid van zijn zwangere vrouw en ongeboren kind. En als hij niet beweegt moet TO dus bewegen. Potentieel ten koste van haar gezondheid en die van haar kind. Wat moet je daarmee aanvangen? Buigen? Ik vind dat nogal wat. Ik weet niet of dit de geschikte situatie is om scherp de grens aan te geven want het levert TO natuurlijk minstens zoveel ellende op als dat het oplost. Maar mijn alarm gaat wel af als ik dit verhaal lees en ik kan me niet goed voorstellen dat deze dynamiek helemaal uit de lucht komt vallen.
Omnik schreef op 27-07-2021 om 11:34:
[..]
Als dat zo is, zou de gezonde reactie zijn dat hij dat erkent en maatregelen neemt om dat tij te keren. Wat hij doet is verklaren dat er niks aan de hand is, onaangenaam doen tegen zijn vrouw en kind en bij zijn vrouw ongezond gedrag afdwingen.
Niet het feit dat hij overspannen is, is reden om hem eens ernstig te onderhouden. Dat kan de beste overkomen. Maar niet iedereen pusht zijn zwangere vrouw over de grens omdat hij zijn eigen grenzen niet onder ogen te ziet en faalt in het herkennen van gezonde grenzen tussen hem en zijn vrouw. Hij beweegt niet (meer?) mee met andere mensen. Ook niet als dat overduidelijk disfunctioneel is omdat het gaat over de gezondheid van zijn zwangere vrouw en ongeboren kind. En als hij niet beweegt moet TO dus bewegen. Potentieel ten koste van haar gezondheid en die van haar kind. Wat moet je daarmee aanvangen? Buigen? Ik vind dat nogal wat. Ik weet niet of dit de geschikte situatie is om scherp de grens aan te geven want het levert TO natuurlijk minstens zoveel ellende op als dat het oplost. Maar mijn alarm gaat wel af als ik dit verhaal lees en ik kan me niet goed voorstellen dat deze dynamiek helemaal uit de lucht komt vallen.
Het punt is natuurlijk dat hij op dit moment niet gezond is en dus geen gezonde reactie kan geven.
Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit, de conclusie is denk ik dat je hem moet dwingen om een gezond besluit te te nemen en ‘over zijn ‘grenzen’ heen’ keiharde grenzen voor jezelf neer zult moeten zetten.
En uiteindelijk denk ik dat het wel uitmaakt wat je insteek is voor het verdere verloop van de relatie: de man is een lul en daarom reageert hij zo, of de man ligt zelf in puin en is zichzelf niet.
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 11:20:
Het heeft mij ook wel eens verbaasd hoe een partner, ziek in het ziekenhuis, zo negatief en sacherijnig en niet sociaal kon reageren, uit pijn. Dat wil niet zeggen dat je daar in mee hoeft te gaan. Inderdaad, wat Bluehart zegt: dan vraag je een vriendin of familielid om je bij te staan en geeft je partner de ruimte om zich te herpakken. Maar bewaak vooral ook goed je eigen grenzen, offer je niet op. Dan ga je samen naar zijn grootje.
Ik heb dat destijds ook voorgesteld, onder meer om een vrouwelijk familielid van de kant van ex bij de bevalling te vragen. Dat was ook een belediging voor hem. Niet nodig ook. Stom voorstel. Een buitenstaander had niks te zoeken in onze problemen.
Het vervelende is dat dit soort dwingend gedrag niet ophoudt bij een volgend voorstel voor een oplossing. Met wat pech gaat dit eindeloos door. En dan? Ik sluit me helemaal aan bij AnneJ’s laatste opmerking: offer je niet op. Zorg ervoor dat je niet samen naar z’n grootje gaat. Maar wat dat betekent in jouw huidige situatie TO? Dat is voor ons achter het beeldscherm moeilijk te zeggen. Ik zou hoe dan ook proberen hier hulp bij te krijgen. Desnoods na de bevalling, als het niet allemaal tegelijk kan.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 11:39:
[..]
Het punt is natuurlijk dat hij op dit moment niet gezond is en dus geen gezonde reactie kan geven.
Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit, de conclusie is denk ik dat je hem moet dwingen om een gezond besluit te te nemen en ‘over zijn ‘grenzen’ heen’ keiharde grenzen voor jezelf neer zult moeten zetten.
En uiteindelijk denk ik dat het wel uitmaakt wat je insteek is voor het verdere verloop van de relatie: de man is een lul en daarom reageert hij zo, of de man ligt zelf in puin en is zichzelf niet.
Maar waarom ligt hij nu ineens in puin, precies op het moment dat TO een paar maanden niks kan doen?
Hij moet tijdelijk wat meer in zijn eigen huishouden doen en voor zijn eigen kind zorgen, dat kan toch niet de reden zijn dat hij plotsklaps omvalt? Dat zijn heel normale dingen die bij een volwassen leven horen.
En als dat wel zo is, dan is het echt aan hemzelf om hulp te zoeken ipv zo uit te vallen tegen zijn vrouw en kind. Heel veel mensen hebben tegenwoordig een burn out, maar dat mag nooit het excuus zijn om je partner en kinderen kapot te maken
Ik begrijp jullie reactie heel goed hoor dat was/is ook me eerste gedachten maar achteraf denk ik dan...
Om meteen drastische beslissingen te maken kan nog wel eens op je terug komen wanneer de situatie verandert is of wanneer je beide weer goed in je vel zit... terwijl als je in ieder geval nog geprobeert hebt en het daarna niet werkt.. dan zal het schuldgevoel (wat kan komen, hoeft niet) van keuzes er wss niet zijn... want je hebt je alles gegeven. En je kunt alleen doen wat binnen je bereik ligt
Julali schreef op 27-07-2021 om 09:06:
[..]
TO heeft het advies gekregen vanuit het ziekenhuis om totale (bed) rust te nemen. Dus dit lijkt me verder geen discussie over wie het het zwaarste heeft. TO kan nu bijna niks doen, mag bijna niks doen, punt.
TO, misschien kun je in het ziekenhuis aangeven dat rust houden thuis niet lukt, vanwege je man. Misschien kan je dan worden opgenomen?
Dat las ik later pas en ben daar ook op teruggekomen, zie mijn eerdere post