Egoïstische man vs. zwangerschapshormonen
Hallo allemaal,
Sinds we weten dat ik zwanger ben (met 2 bewust voor gekozen), maak ik continu ruzie met mijn vriend. We gingen graag stappen, uit eten, etc. maar dit moet ik uiteraard beperken nu. Voor hem blijft het oké om gewoon zijn normale leven verder te zetten. Op bepaalde vlakken heb ik daar geen problemen mee op andere wel. Telkens we een ruzie hebben zegt hij dat ik een prenatale depressie heb (terwijl ik goed gezind en blij ben behalve met de zaken die hij zegt/doet) en ik vind gewoon dat hij enorm egoïstisch is.
Om een voorbeeld te geven: Hij wou graag naar Tomorrowland en ik vroeg hem dit niet te doen omdat dat het enige festival was waar ik echt spijt van had dat ik het niet mee kon doen (aangezien nog niemand wist dat ik zwanger was). Het zou niet leuk zijn geweest foto's/filmpjes en verhalen te krijgen als je er zelf heel graag bij had geweest. Achter mijn rug om heeft hij toch een ticket gekocht terwijl ik had voorgesteld anders samen iets leuk te doen die dag (aangezien we die dag ook 2 jaar samen waren). Na heel zware ruzies en tussenkomst van andere mensen is hij niet gegaan en heb ik 3 dagen met een zuur gezicht voor mij gezeten. Ps: mij werd verweten dat ik met vakantie een zuur gezicht trok toen we door hadden dat we zwanger waren. Wat hij niet wil begrijpen is dat ik enorm misselijk was en dat het dan niet echt makkelijk is heel de tijd te lachen.
PS2: Het is niet dat hij niet weg mag gaan (want zo ziet hij het) want komend weekend gaat hij naar een ander festival. En als hij 2 avonden op de week thuis eet, zal het veel zijn. En in september is hij ook nog een mannenweekend aan het plannen.
Nu komen we bij het volgende voorval: We zaten op een etentje en ik zie hem sturen in een vriendengroep 'Ibiza 2023' en ik spreek hem onmiddelijk aan over wat zijn bedoeling is aangezien mijn uitgerekende datum februari 2023 is.
'Het zijn maar ideeën en die moet ik niet met jou bespreken.' Ik vind dit ongelooflijk egoïstisch van zoiets niet op voorhand te bespreken met je partner. Ondertussen heb ik ook al (niet via hem!) vernomen dat de trip eind mei zou zijn (als ons kleintje dus 3-4 maand oud is).
Ik weet echt geen raad meer en zie het niet zitten om zo verder te gaan. Hij leeft op zichzelf en houdt gewoon geen rekening met mij. Of zo voel ik mij toch.
Zijn dit mijn zwangerschapshormonen die te fel reageren of is zijn dit dingen die niet door de beugen kunnen?
Graag jullie mening. Alvast bedankt!
Wie lijdt er nu aan FOMO?
TO die afziet van deelname aan Tomorrowland met het oog op een zo voorspoedig mogelijk verloop van de zwangerschap of haar partner; de aanstaande vader die op dit punt geen solidariteit wil betrachten aan zijn vrouw en koste wat kost ernaar toe moet?
Wasmachine schreef op 09-08-2022 om 16:28:
[..]
Ook moeders kunnen het leuk vinden om de feesten en balen als ze niet naar een festival kunnen.
Ze had kunnen meegaan, Wasmachine. Maar omdat zij 'beter' vindt om niet te gaan, moet hij ook thuisblijven?
Apiejapie schreef op 09-08-2022 om 16:45:
Maar kun je omschrijven hoe een gesprek van jullie verloopt als je aangeeft dat je zijn steun nodig hebt?
1. Ik heb in mijn 11de week enorm veel huilbuien gehad (héél veel). Zoals eerder gezegd, soms zelf geen idee waarom. Toen ze iets beter waren heb ik heb gezegd dat het voor mij heel moeilijk was omdat hij mij vaak gewoon voorbij liep (terwijl je echt niet kon missen dat ik had gehuild of aan het huilen was) of gewoon begon te praten over iets anders en negeerde dat ik huilde. Ik zei dat ik het leuker zou hebben gevonden moest hij gewoon even een knuffel hebben gegeven en dat het zo veel sneller over zou zijn geweest. Hij heeft daarop geantwoord 'Ik wou je gewoon sterker maken'. Ik heb daarop gezegd dat het niet nodig was mij sterker te maken maar mij gewoon te steunen en daarop heb ik geen reactie meer gekregen.
2. Van de naam die hij tegen zijn vriend heeft verteld (zie voorgaande posts) heb ik gezegd dat ik dat echt niet oké vond en dat je zoiets niet doet als je daar niet over gesproken hebt met 2. Hij heeft daarop geantwoord 'Als ik dat wil zeggen, zeg ik dat toch zeker. Ik doe niet mee aan al dat gedoe', waarop ik heb gezegd 'Nee, zoiets beslis je met twee.'
Hij zag dat ik daarna nog steeds niet veel zei tegen hem en dat zei hij 'alle kom, doe nu maar terug normaal nu' waarop ik heb gezegd 'voor zoiets mag je tenminste sorry zeggen want dat doe je echt niet de naam verklappen zonder dat te bespreken met mij'. Zijn vriend heeft daarop gezegd 'Ik geef ze wel gelijk hierover' waarop hij wel sorry heeft gezegd. Zo was dit onderwerp ook afgesloten. Niet leuk maar ook geen verdere ruzie over zo.
3. Ik zei gisteren dat ik kramp had aan de linker zijde van mijn buik en ging tijdens een wandeling met de honden even gehurkt zitten.
Hij heeft een dag ervoor een scheur in zijn spier gekregen tijdens het sporten (wat inderdaad ook veel pijn moet doen!) maar gaf als antwoord 'ik ook'.
Ik snap dat hij pijn heeft maar ik vond zijn reactie heel vreemd. Op zo'n dingen ga ik dan gewoon niet verder in.
C_D schreef op 09-08-2022 om 16:34:
[..]
Ik begrijp je vergelijking ergens wel (ookal is ze inderdaad wat vreemd). En geloof mij ik gun mijn partner alle plezier, alleen of met vrienden. Voor hun vorige trip heb ik een pretpakket voor in de wagen gemaakt en ik krijg over het algemeen heel graag foto's ed over wat hij aan het doen is of waar hij is. Maar zijn manier van doen ik enorm veranderd sinds de zwangerschap en daarmee bedoel ik al die dingen achter mijn rug om regelen. Ik denk dat het komt omdat ik hem heb gevraagd niet naar TL te gaan dat hij dit doet maar ik snap niet dat 1 event kan opwegen tegen alle andere keren dat ik er niks van zeg. Ik begrijp gewoon niet als ik het op een bepaalde moment, met 1 ding echt niet eens ben (en ik probeer hem uit te leggen waarom - of iemand het daar nu al dan niet mee eens is), en ik doe over alle andere dingen niet moeilijk, dat hij daar dan niet zijn best voor kan doen om rekening mee te houden (zelfs zou hij mijn gevoel niet snappen)? En dat dan dat 1 (stom) voorval ook nog eens de aanleiding zou zijn om daarna alles in het geniep te regelen en dan last minute te zeggen dat hij weg is.
En geloof mij ik ben heel blij met mijn zwangerschap want het is inderdaad ongelooflijk een gevoel van mensje in maak maar het is inderdaad ook niet alleen rozegeur en manneschijn en daarbij is steun meer dan welkom.
Ik krijg ook enorm veel steun en liefde van mensen rondom mij maar de 1ne persoon waarvan ik het graag zou willen (en van verwacht), is er gewoon niet.
Hij kan net zo goed hetzelfde stuk schrijven. Met daarin ik ben bereid heel veel leuke dingen op te zeggen, maar niet TL dat is hét feest van het jaar. Ik zeur nooit dat ik bij haar thuis moet blijven en ik geef haar ook alle vrijheid die ze wil. Ik snap gewoon niet dat ze mij TL niet gunt, het is maar één keer per jaar en is al twee jaar niet geweest! En volgend jaar hebben we een baby dan kan ik misschien wel helemaal niet.
Daarom is het zo belangrijk om te communiceren wat je behoeftes zijn zonder dat de uitkomst vast staat. Want dan voelt de andere partij zich niet serieus genomen.
C_D schreef op 09-08-2022 om 16:34:
[..]
Ik begrijp je vergelijking ergens wel (ookal is ze inderdaad wat vreemd). En geloof mij ik gun mijn partner alle plezier, alleen of met vrienden. Voor hun vorige trip heb ik een pretpakket voor in de wagen gemaakt en ik krijg over het algemeen heel graag foto's ed over wat hij aan het doen is of waar hij is. Maar zijn manier van doen ik enorm veranderd sinds de zwangerschap en daarmee bedoel ik al die dingen achter mijn rug om regelen. Ik denk dat het komt omdat ik hem heb gevraagd niet naar TL te gaan dat hij dit doet maar ik snap niet dat 1 event kan opwegen tegen alle andere keren dat ik er niks van zeg. Ik begrijp gewoon niet als ik het op een bepaalde moment, met 1 ding echt niet eens ben (en ik probeer hem uit te leggen waarom - of iemand het daar nu al dan niet mee eens is), en ik doe over alle andere dingen niet moeilijk, dat hij daar dan niet zijn best voor kan doen om rekening mee te houden (zelfs zou hij mijn gevoel niet... .
Even over het vetgedrukte deel, als advocaat van de duivel. Zou het kunnen dat jouw gedrag is veranderd sinds je zwanger bent (emotioneler, "eisen" dat hij thuisblijft en je troost), en dat zijn heimelijke gedrag daar een -verkeerde - reactie op is? "Als ik eerlijk ben, gaat ze moeilijk doen, dus dan verzwijg ik het liever". Niet om het goed te praten, maar om te proberen te achterhalen wat het door komt.
Tijd voor een goed, open, eerlijk gesprek. Luister in eerste instantie alleen naar elkaar. Stel vragen, maar oordeel niet. Probeer je oprecht in elkaars positie te verplaatsen. Dat is moeilijk, maar wel heel waardevol.
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 17:07:
Wie lijdt er nu aan FOMO? TO die afziet van deelname aan Tomorrowland met het oog op een zo voorspoedig mogelijk verloop van de zwangerschap of haar partner; de aanstaande vader die op dit punt geen solidariteit wil betrachten aan zijn vrouw?
Ach kom op, ze zijn beide raar bezig. Slechte communicatie, andere verwachtingen en in willen vullen voor elkaar. Beter zou zijn geweest nog even te wachten om aan kinderen te beginnen. En vooraf alles goed door te spreken. Je ziet al van mijlenver aankomen dat dit fout gaat in de toekomst. Hopelijk kunnen ze met de hulp die ze gaan krijgen hieruit komen. En beiden een wat realistischer beeld van zwanger zijn en het ouderschap krijgen. Persoonlijk vind ik zwangerschap geen ziekte ( ondanks dat ik zelf 9 maanden kotsend boven de plee heb gehangen ) en vind ik TO wat over de top reageren. Maar goed, dat ben ik. Jij denkt er duidelijk anders over.
Waarom twee puberale mensen niet samen aan kinderen moeten beginnen?
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 17:03:
[..]
Je zal het maar meemaken om door je partner te worden teleurgesteld, dit aan een forum voor te leggen en geconfronteerd te worden met allerlei stigmatiserende praatjes; niet alleen aan jouw adres maar ook aan het adres van mannen. Laten we wel wezen: sinds wanneer zijn mannen nog altijd lieden die slechts uitzien naar het slempen van bier in kroegen en hun ouderlijke verantwoordelijkheden het liefste zoveel mogelijk ontlopen?
Ik zou, als ik TO was geweest, erop hebben gehoopt gevrijwaard te blijven van dergelijke plattitudes.
Vetgedrukte maak jij er wederom zelf van! En ik ben een vrouw en mag gewoon, zoals het op een forum gaat, mijn mening geven, dus gelieve mijn reacties niet over 1 kam te scharen met de mannelijke reacties hier. En dat jij het platitudes noemt, soit, maar meningen op een forum kunnen nu eenmaal divers zijn en of deze wel/niet inhoudelijk genoeg zijn is niet geheel aan jou om te beoordelen.
jammer dat je zoveel meningen van anderen zo affakkelt, terwijl ieders mening er gewoon mag zijn. Het is tenslotte aan TO of zij er iets mee kan/wil of niet.
Laat maar, zal toch niet helpen!
Coreopsis schreef op 09-08-2022 om 17:14:
[..]
Even over het vetgedrukte deel, als advocaat van de duivel. Zou het kunnen dat jouw gedrag is veranderd sinds je zwanger bent (emotioneler, "eisen" dat hij thuisblijft en je troost), en dat zijn heimelijke gedrag daar een -verkeerde - reactie op is? "Als ik eerlijk ben, gaat ze moeilijk doen, dus dan verzwijg ik het liever". Niet om het goed te praten, maar om te proberen te achterhalen wat het door komt.
Tijd voor een goed, open, eerlijk gesprek. Luister in eerste instantie alleen naar elkaar. Stel vragen, maar oordeel niet. Probeer je oprecht in elkaars positie te verplaatsen. Dat is moeilijk, maar wel heel waardevol.
Ja het kan inderdaad zijn dat ik anders ben nu. Ik deed inderdaad al die dingen mee vroeger en had niet snel een probleem met iets. Nu gaat dat inderdaad niet dus ik zit iets vaker thuis en zou het fijn vinden moest hij soms ook iets willen doen buiten een festival of dergelijke (vele mensen zeggen dat het wel gaat maar als een gynae mij dat afraad ga ik dat niet doen).
Hij deed waar hij zin in had maar dat doet hij nu nog steeds dus daar zie ik eigenlijk geen verschil is. Mijn reactie is ook nog steeds dezelfde (behalve dat ik veel sneller huil), ik ben met zo goed als alles akkoord maar als ik niet akkoord ben met iets ga je het ook gehoord hebben (dit was vroeger zo en nu nog steeds).
En het kan zeker zijn dat hij zo denkt van 'Als ik eerlijk ben dan gaat ze moelijk doen dus verzwijg ik het beter', maar komt dit door heel het gedoe met TL? Want 1 voorval weegt volgens mij toch niet op tegen al die andere dingen waar ik geen probleem van maak? Of wel?
Kersje schreef op 09-08-2022 om 17:17:
[..]
Vetgedrukte maak jij er wederom zelf van! En ik ben een vrouw en mag gewoon, zoals het op een forum gaat, mijn mening geven, dus gelieve mijn reacties niet over 1 kam te scharen met de mannelijke reacties hier. En dat jij het platitudes noemt, soit, maar meningen op een forum kunnen nu eenmaal divers zijn en of deze wel/niet inhoudelijk genoeg zijn is niet geheel aan jou om te beoordelen.
jammer dat je zoveel meningen van anderen zo affakkelt, terwijl ieders mening er gewoon mag zijn. Het is tenslotte aan TO of zij er iets mee kan/wil of niet.
Deze reactie houdt wat mij betreft geen steek. Ik ga mijn woorden niet nader toelichten naar iemand die mijn woorden (al dan niet moedwillig) verkeerd leest.
Kersje schreef op 09-08-2022 om 15:34:
[..]
Maar daar ging het niet enkel over Tickel, ze zoekt (in mijn ogen) hier in dit topic naar excuses waarom vriend absoluut niet naar TL mocht gaan. Ze kan, na meerdere reacties gelezen te hebben, ook bijv eerlijk toegeven dat het uit jaloezie was, want dat proef ik duidelijk. Zij kon niet (althans, vlgs zichzelf dan), dus mocht hij ook niet en dat is nogal manipulerend het dan op hormonale huilbuien te steken.
Beter dat ze goeie afspraken maken over zijn doordeweekse afwezigheid, maar nee, het ging duidelijk om TL.
Maar de man had ook geen kaartje. Dan is het, vind ik, raar dat die kerel toch een kaartje koopt terwijl hij weet dat TO samen iets wilde doen of er moeite mee heeft. Hij had hier ook over kunnen communiceren. Nu is dat kaartje een voldongen feit.
C_D schreef op 09-08-2022 om 17:26:
[..]
Ja het kan inderdaad zijn dat ik anders ben nu. Ik deed inderdaad al die dingen mee vroeger en had niet snel een probleem met iets. Nu gaat dat inderdaad niet dus ik zit iets vaker thuis en zou het fijn vinden moest hij soms ook iets willen doen buiten een festival of dergelijke (vele mensen zeggen dat het wel gaat maar als een gynae mij dat afraad ga ik dat niet doen).
Hij deed waar hij zin in had maar dat doet hij nu nog steeds dus daar zie ik eigenlijk geen verschil is. Mijn reactie is ook nog steeds dezelfde (behalve dat ik veel sneller huil), ik ben met zo goed als alles akkoord maar als ik niet akkoord ben met iets ga je het ook gehoord hebben (dit was vroeger zo en nu nog steeds).
En het kan zeker zijn dat hij zo denkt van 'Als ik eerlijk ben dan gaat ze moelijk doen dus verzwijg ik het beter', maar komt dit door heel het gedoe met TL? Want 1 voorval weegt volgens mij toch niet op tegen al die andere dingen waar ik geen probleem van maak? Of wel?
Voor jou is er heel veel veranderd, jij bent zwanger, voelt je zwanger, je gedrag en emoties zijn hierdoor anders. Voor hem is er eigenlijk nog niets veranderd, behalve de wetenschap dat hij over een half jaar vader wordt (even overdreven uitvergroot).
In de tekst hierboven lijk je de veranderingen bij jezelf te bagatelliseren. En het vanzelfsprekend te vinden dat je partner hier moeiteloos in meegaat, het wel zal snappen en zijn gedrag aanpast zoals jij dat graag wil. Zie je hoe hierdoor misverstanden ontstaan?
Daarom: praat met elkaar, luister naar elkaar. Zonder eisen te stellen, zonder ervan uit te gaan dat "dat toch logisch is". Want geloof me, nu heb je daar nog alle tijd voor. Over een half jaar niet meer.
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 17:33:
[..]
Deze reactie houdt wat mij betreft geen steek. Ik ga mijn woorden niet nader toelichten naar iemand die mijn woorden (al dan niet moedwillig) verkeerd leest.
Oh, maar ik vroeg ook niet of je het nader wilde toelichten hoor, hoeft echt niet. Vind het al storend genoeg dit soort offtopic posts.
Coreopsis schreef op 09-08-2022 om 17:36:
[..]
Voor jou is er heel veel veranderd, jij bent zwanger, voelt je zwanger, je gedrag en emoties zijn hierdoor anders. Voor hem is er eigenlijk nog niets veranderd, behalve de wetenschap dat hij over een half jaar vader wordt (even overdreven uitvergroot).
In de tekst hierboven lijk je de veranderingen bij jezelf te bagatelliseren. En het vanzelfsprekend te vinden dat je partner hier moeiteloos in meegaat, het wel zal snappen en zijn gedrag aanpast zoals jij dat graag wil. Zie je hoe hierdoor misverstanden ontstaan?
Daarom: praat met elkaar, luister naar elkaar. Zonder eisen te stellen, zonder ervan uit te gaan dat "dat toch logisch is". Want geloof me, nu heb je daar nog alle tijd voor. Over een half jaar niet meer.
Dit TO en vooral laatste alinea!