Zoon verspilt geld als water
Ik ben een werkende alleenstaande moeder van 2 tieners (dochter 16) en (zoon 19). 7 jaar geleden gescheiden en sindsdien co-ouderschap tot 1,5 jaar geleden vader plotseling kwam te overlijden. Mijn zoon woont sindsdien helemaal thuis, terwijl mijn dochter nog een aantal dagen per maand naar haar stiefmoeder gaat.
Mijn zoon heeft op 4 jarige leeftijd diagnose pdd-nos (autisme) gekregen. Speciaal onderwijs en in 2021 VMBO afgerondt. Hij heeft geprobeerd, mede op mijn aandringen, de opleiding MBO te doen, maar dat zit er niet in, hij was totaal niet gemotiveerd en uiteindelijk is hij daar mee gestopt. Sinds hij 18 is geworden is hij zich steeds meer bewust geworden dat school niks voor hem is en ging hij steeds meer werken, nu al ruim een half jaar voor een vaste werkgever, als verkoper in een telefoonwinkel, waar hij best aardig verdient. Hoewel ik het jammer vindt dat hij die opleiding niet heeft afgemaakt, kan ik mij daar bij neer leggen aangezien hij het op zijn werk goed doet. Ook heeft hij in de laatste jaren een vriendenkring opgebouwd waar hij graag mee uit gaat.
Het probleem waar vooral ik tegen aanloop, is dat hij steeds sneller zijn geld uitgeeft. Ging hij, toen hij net 18 was, nog 1 keer per week uit, dat is nu al 2 x en soms zelfs 3 x per week....Hij vindt het normaal dat er dan honderden euros aan drank uitgegeven wordt in zo n weekend. Daarnaast geeft hij veel geld uit aan snacks tussendoor. Ook is het blijkbaar normaal dat er bij verjaardagen dure cadeaus uitgewisseld worden, zo n 100 euro. Gevolg is dat zijn salaris binnen een dag of 10 op is en hij zelfs een spaarrekening van 9000 Euro binnen enkele maanden op heeft gemaakt.
Hij ziet het zelf nauwelijks als een probleem. Als hij al een keer het inzicht heeft dat hij er wat mee moet doen, komt hij met een paar vage plannen die hij nooit tot stand weet te brengen. Hij leeft een beetje korte termijn (zegt dan zelf ik wil/ kan nu genieten) en heeft nauwelijks oog voor een realistisch perspectief, bijvoorbeeld om een deel van zijn salaris te sparen.
Daarnaast heeft hij ook bijzondere ideeën hoe het leven er zou moeten uitzien. Zoals veel jongens van die leeftijd heeft hij de ijdele illusie dat hij miljonair wordt en in feite is dat hoe hij zich nu al buitenshuis gedraagt. Maar thuis is hij nauwelijks aan te sporen om zijn kamer netjes te houden en klusjes gaan alleen maar op verzoek. Uit eigen beweging gebeurt er niet of nauwelijks iets. Ook op sociaal gebied is hij thuis niet echt de gezelligste, loopt vaak meteen door naar boven en komt alleen even beneden om zijn maaltijd op te eten. Dit leidt natuurlijk regelmatig tot botsingen, aangezien ik aangeef dat het hier geen hotel is.
Hoewel ik al vele gesprekken met hem erover heb gehad, lijk ik nauwelijks tot hem door te dringen. Het is nog een wonder dat hij geen schulden heeft voor zover ik kan nagaan.
Ik ontvang nu 100 euro kostgeld hoewel dat op zich niet echt het probleem is, maar wellicht te weinig. Op zijn 21e ontvangt hij echter een groot bedrag vanwege de erfenis. Ik vrees echt dat dat er dan binnen de kortste keren door heen is. Ondanks mijn aangedragen ideeën over een huis aankopen, slaat hij dat allemaal in de wind. Hij zegt voor zijn 21e op zichzelf te willen wonen, maar maakt ondertussen geen enkele aanstalten om bv. een kamer te zoeken. Ergens denk ik dat het wel goed zou zijn als hij op zichzelf woont, omdat hij dan misschien tot inzichten komt.
Ik ben echt ten einde raad, naar mij luistert hij niet of nauwelijks.
Wie heeft goede raad ?
MamaE schreef op 30-01-2023 om 14:32:
[..]
Dat stuk over rouwverwerking ging niet over jouw zoon maar over die van TS. Ze schrijft zelf dat het sinds de dood van vader deze kant op ging.
Dat jij en je zoon voldoende geld hebben en veel uitgeven aan leuke dingen is prima. De vraag was of je het oké zou vinden als je zoon in zijn thuiswonende fase zijn hele salaris plus spaargeld zou opmaken een leuke dingen en als hij dan nog een halve maand te gaan had hem dan van nog meer geld te voorzien?
Nee, zoals ik al eerder schreef zou ik hem fouten laten maken. Ik zou niet bijspringen met geld en hem op de blaren laten zitten maar kostgeld vragen zou ik niet doen of ik zou het apart zetten voor hem.
watertoren schreef op 30-01-2023 om 14:35:
[..]
Nee, zoals ik al eerder schreef zou ik hem fouten laten maken. Ik zou niet bijspringen met geld en hem op de blaren laten zitten maar kostgeld vragen zou ik niet doen of ik zou het apart zetten voor hem.
Duidelijk. Dat wordt hier ook meermaals gesuggereerd, om het indien het niet per se nodig is voor hem apart te zetten als startkapitaal. Zodat hij er aan went dat niet alles op kan aan leuke dingen, maar er ook nog zoiets bestaat als vaste lasten.
Een fout maken, kan best, maar deze jongen blijft fouten maken, want het gaat blijkbaar elke maand wel mis qua planning van uitgaven. Als hij 21 wordt, dan krijgt hij in principe de beschikking over de erfenis van zijn vader. Dat is waarschijnlijk een bedrag wat de gemiddelde 21-jarige niet heeft. Dan is het zaak om dat geld veilig te stellen voor toekomstdoelen als een huis. Fouten maken mag, maar er zijn wel grenzen aan de bedragen waarmee dat wenselijk is. Voor iemand van die leeftijd lijkt het misschien een oneindig groot bedrag, maar als je niet oplet, kan het zo op zijn.
Het is niet voor niks dat er begeleiding bestaat voor mensen die de loterij winnen en opeens heel veel geld hebben. Naast heel fijn, kan het ook overweldigend zijn en ligt misbruik door "vrienden" op de loer.
Er spelen ook dingen mee die ervoor zorgen dat deze jongen later/langer pubert en verminderd leerbaar is op bepaalde zaken en een bijzondere kijk op de wereld heeft. Dat zijn dingen die je afweegt in de benadering van je kind. Jouw zoon is niet de maat der dingen. Deze jongen ook niet. Als deze jongeman een normaal uitgavenpatroon had en een realistische kijk op de werkelijkheid, dan zou het misschien niet nodig zijn om in te grijpen. Nu dat niet het geval is, is het wel nodig.
watertoren schreef op 30-01-2023 om 14:35:
[..]
Nee, zoals ik al eerder schreef zou ik hem fouten laten maken. Ik zou niet bijspringen met geld en hem op de blaren laten zitten maar kostgeld vragen zou ik niet doen of ik zou het apart zetten voor hem.
Het feit is alleen wel dat die " fouten laten maken" tegenwoordig iets meer consequenties heeft dan pakweg 10 jaar geleden. Je kunt je kinderen niet overal voor behoeden en er niks mis met "door schade en schande" leren. Helemaal niks.
Maar de situatie van TO is wel erg extreem. Zoon krijgt het voormelkaar om in 10 dagen zijn loon er door te verbrassen. Dan snap ik best dat je als ouder daar iets mee moet. Jou zoon had net zoals mij zijn geld er.lekker doorheen kunnen jagen en alsnog een woning kunnen kopen, simpel doordat de regels toen anders lagen. Zoon van TO kan niet gebruik maken van die regeling en dan is het erg zuur als TO de erfenis er binnen een jaar doorheen knalt.
Want laten we wel zijn: niet elke 17-jarige kan die consequenties helemaal overzien. Ik weet dat ik dat in elk geval niet kon toen ik 17 was. Of misschien wel kon, maar geen zin in. En daar ben je ook ouder voor lijkt me.
Maar iets zegt me dat we dat niet zo snel duidelijk gaan kunnen maken.
Elpisto schreef op 30-01-2023 om 14:54:
[..]
Maar iets zegt me dat we dat niet zo snel duidelijk gaan kunnen maken.
Dat moge duidelijk zijn inmiddels, want zelfs begrijpend lezen is al teveel gevraagd als het gaat over advies mbt de situatie van TO en duidelijk niet op de situatie van Watertoren. Zelfs deze worden persoonlijk door haar opgevat, terwijl het duidelijk niet over haar gaat.
Zo ver ik me kan herinneren heeft Watertoren ook niet meer gewerkt na de geboorte van haar zoon en is dat misschien ook de reden dat zij zich moeilijk kan verplaatsen in de meerderheid van de mensen die gewoon keihard moeten werken voor een dak boven hun hoofd. Het is simpelweg een heel groot verschil of je zelf hebt moeten werken voor je geld of dat het voor jou werd verdiend om de werkelijke ‘waarde’ te voelen.
MamaE schreef op 29-01-2023 om 22:11:
[..]
Brutale vraag misschien, maar was jullie zoon het daarmee eens of kun je dat als ouder gewoon doen zodra je kind een of andere diagnose heeft?
En kan dat ook nog als een kind al meerderjarig is? Want de zoon van TS is al 19. Dan neem je hem eigenlijk zijn autonomie af. Wel met redenen, maar die zullen voor hem waarschijnlijk niet erg logisch zijn, aangezien hij zijn eigen levensstijl en uitgavenpatroon normaal vindt.
Nee hoor mag je gerust vragen.
Zoon was het er in eerste instantie niet mee eens omdat hij niet goed snapte waarom wij dit wilden. En dat was ook de hele reden om het te doen; hij overzag zaken als financien niet: doordat hij heel kinderlijk was voor zijn leeftijd en hij nog niet goed met tijdsplanningen om kon gaan. Hij had dan wel de havo gedaan en kon goed rekenen, maar alles draaide om het hier en nu en morgen bestond niet. We hebben hem overigens wel vanaf zijn 18e het meeste zelf laten regelen maar we konden er toezicht op houden en op tijd ingrijpen indien nodig. Van te voren navraag gedaan en in het geval van autisme wordt het meestal goedgekeurd mits je het op tijd aanvraagd.
Of het later ook nog kan durf ik niks over te zeggen. Ik denk dat TO goed moet uitzoeken waarom hij zo doet; overziet hij het niet of is het wellicht zijn manier van vrienden maken. Eerst kijken wat de oorzaak is en vandaar uit kijken naar een oplossing denk ik. En hem gezien zijn leeftijd mee laten betalen en kostgeld vragen. Het leven draait niet alleen maar om uitgaan en cadeaus kopen tenslotte en dat kwartje valt al niet.
watertoren schreef op 30-01-2023 om 14:35:
[..]
Nee, zoals ik al eerder schreef zou ik hem fouten laten maken. Ik zou niet bijspringen met geld en hem op de blaren laten zitten maar kostgeld vragen zou ik niet doen of ik zou het apart zetten voor hem.
Volgens mij leren mensen meer door de omgeving waarin ze verkeren, dan door op hun bek te vallen.
Een simpel voorbeeld: kinderen leren tanden poetsen doordat hun ouders er elke avond bij staan.
Je gaat niet wachten tot een kind vergaat van de kiespijn, en dan zeggen: zie je nou wel?
Een hobby als schaken is veel goedkoper dan motorrijden, maar je gaat niet opeens schaken leuk vinden als een motorongeval gehad hebt.
(natuurlijk kan iemand met een gebroken been een keer schaken leren en dan ontdekken dat het leuk is. Maar die ontdekking komt niet door het gips om het been.)
Gingergirl schreef op 30-01-2023 om 19:55:
[..]
Nee hoor mag je gerust vragen.
Zoon was het er in eerste instantie niet mee eens omdat hij niet goed snapte waarom wij dit wilden. En dat was ook de hele reden om het te doen; hij overzag zaken als financien niet: doordat hij heel kinderlijk was voor zijn leeftijd en hij nog niet goed met tijdsplanningen om kon gaan. Hij had dan wel de havo gedaan en kon goed rekenen, maar alles draaide om het hier en nu en morgen bestond niet. We hebben hem overigens wel vanaf zijn 18e het meeste zelf laten regelen maar we konden er toezicht op houden en op tijd ingrijpen indien nodig. Van te voren navraag gedaan en in het geval van autisme wordt het meestal goedgekeurd mits je het op tijd aanvraagd.
Of het later ook nog kan durf ik niks over te zeggen. Ik denk dat TO goed moet uitzoeken waarom hij zo doet; overziet hij het niet of is het wellicht zijn manier van vrienden maken. Eerst kijken wat de oorzaak is en vandaar uit kijken naar een oplossing denk ik. En hem gezien zijn leeftijd mee laten betalen en kostgeld vragen. Het leven draait niet alleen maar om uitgaan en cadeaus kopen tenslotte en dat kwartje valt al niet.
In dat geval snap ik het van jullie wel en lijkt het voor de zoon van TS geen slecht plan. Alleen aangezien hij al 19 is, zal hij daar dan waarschijnlijk zelf toestemming voor moeten geven denk ik. Dat vereist wel het inzicht dat zijn uitgavenpatroon niet normaal en ook niet gezond is.
Overigens, als hij daadwerkelijk al die honderden euro's per week zelf opzuipt, dan heeft hij ook een probleem met gezondheid en verslaving.
Neehee, het is voor het instellen van een beschermingsbewind niet essentieel dat de onder bewind gestelde zelf toestemming geeft. Het maakt het natuurlijk wel makkelijker, maar het is heel goed mogelijk om een bewind te regelen ook als de betrokkene het allemaal maar onzin vindt. Het uitgavenpatroon van deze jongen maakt het denk ik goed mogelijk om te betogen dat hij onder bewind gesteld moet worden wegens verkwisting. Dat kan als iemand al aan de grond zit, maar het kan ook om te voorkomen dat iemand aan de grond komt te zitten.
Ik weet toevallig van een recente situatie waarin een voogdij-instelling een bewind heeft laten instellen voor een meisje voor wie een flinke pot met geld te wachten stond. Het arme kind was in haar jeugd slachtoffer geworden van allerlei gruwelijks en had in verband daarmee een forse schadevergoeding toegekend gekregen die op een rekening met BEM-clausule was vastgezet. Die zou vrijvallen als ze 18 werd. Het was duidelijk dat deze dame plannen had om dat geld er in no-time in leuke tripjes etc doorheen te jagen, wat gezien haar rotjeugd beslist begrijpelijk was, maar desondanks niet wenselijk. Er is toen (volgens mij alleen over die specifieke pot met geld overigens) een bewind ingesteld.
De zoon van to heeft gelukkig niet zo'n rotjeugd gehad, maar de situatie is toch wel enigszins vergelijkbaar.
Dat is dus ook mijn voorstel, zorgen dat de erfenis onder bewind komt maar niet de hele zoon zelf en zijn zelf verdiende geld.
Wijsheid komt met de jaren en bij een ASSer duurt dat gewoon soms wat langer. Bij mijn zoon ging het ook erg mis, maar die trok gelukkig zelf aan de bel ( toen was er al wel veel schade) en nu hij 21 is begint het beter te gaan. Maar zijn erfenis (van oma) blijft voorlopig nog onder mijn beheer. Omdat hij dat zelf goed vond was daar geen bewind voor nodig. Hij heeft trouwens ook creatieve therapie gehad, kan ik aanraden.
Beste mensen
Dank voor jullie vele reacties waarvan ik een aantal mee aan de slag ben gegaan.
Belangrijkste moment was wel het doornemen van de uitgaven voor het huishouden. Dit bedrag door 3en gedeeld en een fictief bedrag als huur voor zijn kamer bij opgeteld. Verder heb ik bij mijn eigen bank een spaarrekening geopend, een soort en/of rekening waar hij niet bij kan. Dat was volgens hemzelf essentieel omdat hij anders toch steeds in dezelfde patroon zou terug vallen. Hier heeft hij afgelopen maand de helft van zijn salaris op gestort wat voor hem ( en ook voor mij 
toch een hele overwinning was. Ook geeft hij aan hier en daar toch bewuster met uitgaven om te gaan. Er zijn nog wel wat stappen te maken en hopelijk houdt hij het vol, maar het begin is er. Nogmaals dank voor alle tips, delen van ervaringen en medeleven.
Mooi, alle goeds voor jou en je zoon verder Marja68!
Wat een mooie vooruitgang, in samenspraak!
Dat zijn goede stappen, mag jij en zeker ook hij trots op zijn! Vooral dat hij zelf inziet dat het anders moet en dat hij dat (nog) niet alleen kan.