Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
Roos55 schreef op 05-02-2023 om 18:22:
Ik ben voor euthanasie maar wel blij dat in de psychiatrie eerst verplichte behandelingen zijn .
Uiteraard, maar niemand betwist dit toch ook?
Kersje schreef op 05-02-2023 om 18:23:
[..]
Uiteraard, maar niemand betwist dit toch ook?
ik niet iig
Max88 schreef op 05-02-2023 om 16:18:
[..]
Een behandeling tegen je wil gebeurt niet, maar niet verder behandelen is niet te vergelijken met de actieve hulp bij zelfdoding.
Ik denk dat er wel tegen de zin behandeld wordt. Zie maar de kinderen die in instellingen worden opgenomen omdat ze zeggen dat ze dood willen of al een poging hebben gedaan. Hen wordt ook belet om uit het leven te stappen door ze voortdurend in de gaten te houden.
Rhonda schreef op 05-02-2023 om 19:06:
[..]
Ik denk dat er wel tegen de zin behandeld wordt. Zie maar de kinderen die in instellingen worden opgenomen omdat ze zeggen dat ze dood willen of al een poging hebben gedaan. Hen wordt ook belet om uit het leven te stappen door ze voortdurend in de gaten te houden.
Zeker en terecht
Je moet eerst een protocol afwerken voor euthanasie mag in de psychiatrie.
Roos55 schreef op 05-02-2023 om 19:16:
[..]
Zeker en terecht
Je moet eerst een protocol afwerken voor euthanasie mag in de psychiatrie.
En dat protocol kan echt jaren duren.
Friezinnetje schreef op 05-02-2023 om 17:11:
[..]
Laten we het naar 18+ doen, dan zijn ze volwassen en mogen ze dit zelf bepalen.
Het is nu 16 jaar, maar de ouders moeten er wel bij betrokken zijn tussen 16-18. Tussen de 12-16 jaar kan een kind erom vragen, maar moeten de ouders toestemming geven.
Ik ben blij dat ik nooit die vreselijke vraag heb gehad...
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/levenseinde-en-euthanasie/euthanasie
Ik ken iemand die wegens ondragelijk lijden (Zeer ernstige ME, bedlegerig) euthanasie heeft aangevraagd. Eerste beoordeling was goed en de vervolgstappen worden gezet. Ondertussen bedenkt diegene dat ze nog wel wat ondersteuning wil voor de tijd die nog rest. Een psycholoog om nog even mee te praten en laatste dingen op een rij zetten. De tweede beoordeling besluit dat ze daardoor nu psychiatrisch is. Hierdoor gaat het nog heel lang duren voor de euthanasie mogelijk is want voor Psychisch Lijden is een lange lange wachtlijst…
Ik vind dat wanneer je leven voltooid is, ook al is er niet per se sprake van ondragelijk lijden, dat ook klaar moet mogen zijn.
Voor pubers vind ik het wel een ander verhaal, zij zijn nog zo in ontwikkeling. De puberteit is zo’n zware tijd voor sommigen. Probleem is alleen: de juiste hulp ontbreekt momenteel waardoor het lijden soms wel ondragelijk wordt. Wellicht helpt het wanneer er ook voor deze pubers een dna-scan gemaakt wordt zodat de goede doseringen medicijnen voor ze beschikbaar komt.
Als er na verschillende behandelingen nog steeds geen verbetering is, dan is euthanasie een optie.
Voor kinderen met kanker of andere ondragelijke ziektes is het al beschikbaar gelukkig maar zijn vaak ouders die het tegenhouden, wat ook wel logisch is. Ik weet ook niet of ik mijn kind dan los zou kunnen laten.
max88 bedoeld mijn moeder. Zij is 4 jaar lang heel erg ziek geweest en wilde niet meer leven, 24 uur per dag hoofdpijn en niet meer tegen prikkels kunnen, dus nergens meer heen kunnen, het was een enorm lijden. We hebben alles afgezocht voor euthanasie, huisarts wilde het niet doen. Zij gaven ook dat dit geen goedkeuring zou krijgen bij het euthanasie centrum. Ik ben zo kwaad geweest dat we zo'n weg moesten bewandelen en niemand ons hielp, we stonden echt machteloos, het was vreselijk. Toch kreeg ze vrij snel wel goedkeuring. Maarrrrr een wonder gebeurde en ze knapte op, echt een heeeel groot wonder. Dus ja nu zijn we super super blij dat het zo gelopen is, maar ik ken ook echt de andere kant van het verhaal. Ik snap dus alletwee de kanten echt heel goed, het is heel moeilijk.
Friezinnetje schreef op 05-02-2023 om 16:40:
[..]
dan laat je ze lijden?
Het is niet per se alleen dood of lijden als keuze.
SuzyQFive schreef op 05-02-2023 om 19:47:
Ik ken iemand die wegens ondragelijk lijden (Zeer ernstige ME, bedlegerig) euthanasie heeft aangevraagd. Eerste beoordeling was goed en de vervolgstappen worden gezet. Ondertussen bedenkt diegene dat ze nog wel wat ondersteuning wil voor de tijd die nog rest. Een psycholoog om nog even mee te praten en laatste dingen op een rij zetten. De tweede beoordeling besluit dat ze daardoor nu psychiatrisch is. Hierdoor gaat het nog heel lang duren voor de euthanasie mogelijk is want voor Psychisch Lijden is een lange lange wachtlijst…
Ik vind dat wanneer je leven voltooid is, ook al is er niet per se sprake van ondragelijk lijden, dat ook klaar moet mogen zijn.
Voor pubers vind ik het wel een ander verhaal, zij zijn nog zo in ontwikkeling. De puberteit is zo’n zware tijd voor sommigen. Probleem is alleen: de juiste hulp ontbreekt momenteel waardoor het lijden soms wel ondragelijk wordt. Wellicht helpt het wanneer er ook voor deze pubers een dna-scan gemaakt wordt zodat de goede doseringen medicijnen voor ze beschikbaar komt.
Als er na verschillende behandelingen nog steeds geen verbetering is, dan is euthanasie een optie.
Voor kinderen met kanker of andere ondragelijke ziektes is het al beschikbaar gelukkig maar zijn vaak ouders die het tegenhouden, wat ook wel logisch is. Ik weet ook niet of ik mijn kind dan los zou kunnen laten.
Voor antidepressiva en dergelijke medicijnen bestaat die test al jaren. Kan een arts zo aanvragen.
https://www.stjansdal.nl/folders-en-specialismen/specialismen-behandelcentra/klinische-chemie/usp-s
Kikki39 schreef op 05-02-2023 om 20:05:
max88 bedoeld mijn moeder. Zij is 4 jaar lang heel erg ziek geweest en wilde niet meer leven, 24 uur per dag hoofdpijn en niet meer tegen prikkels kunnen, dus nergens meer heen kunnen, het was een enorm lijden. We hebben alles afgezocht voor euthanasie, huisarts wilde het niet doen. Zij gaven ook dat dit geen goedkeuring zou krijgen bij het euthanasie centrum. Ik ben zo kwaad geweest dat we zo'n weg moesten bewandelen en niemand ons hielp, we stonden echt machteloos, het was vreselijk. Toch kreeg ze vrij snel wel goedkeuring. Maarrrrr een wonder gebeurde en ze knapte op, echt een heeeel groot wonder. Dus ja nu zijn we super super blij dat het zo gelopen is, maar ik ken ook echt de andere kant van het verhaal. Ik snap dus alletwee de kanten echt heel goed, het is heel moeilijk.
Dank je, dat je het zelf deelt. Ik ben nog steeds blij voor jullie familie.
ja, wij zeer zeker ook, dank je wel!
Dementie en euthanasie is een lastige combinatie omdat men niet langer handelingsbekwaam is. De arts loopt risico en is er daarom niet happig op.
Dementie is vreselijk. Ik hoop dat ik en mijn dierbaren eerder doodgaan.
Ik vind het voor jongere mensen zonder lichamelijke ziekte toch wel heel anders dan voor ouderen of voor zieken. Ik las van de week ook een verhaal over een 21-jarige die euthanasie heeft gepleegd. Je hersenen zijn pas rond je 25ste volgroeid. Daarnaast speelt bij mijn mening vooral eigen ervaring mee. Ik ken meerdere mensen die echt een rotjeugd hebben gehad, of om een andere reden psychische problemen hadden aan het einde van hun pubertijd of als jongvolwassene. Toch zijn verscheidene daarvan uit die put gekomen en hebben nu een bevredigend leven.
Madamecannibale schreef op 05-02-2023 om 20:51:
Ik vind het voor jongere mensen zonder lichamelijke ziekte toch wel heel anders dan voor ouderen of voor zieken. Ik las van de week ook een verhaal over een 21-jarige die euthanasie heeft gepleegd. Je hersenen zijn pas rond je 25ste volgroeid. Daarnaast speelt bij mijn mening vooral eigen ervaring mee. Ik ken meerdere mensen die echt een rotjeugd hebben gehad, of om een andere reden psychische problemen hadden aan het einde van hun pubertijd of als jongvolwassene. Toch zijn verscheidene daarvan uit die put gekomen en hebben nu een bevredigend leven.
Tuurlijk die zijn er genoeg, maar er is ook een klein deel, die er gewoon nooit weer uitkomt. Als je diagnose Schizofrenie is, dan is dat niet te genezen. Sommigen lukt het prima om er mee om te gaan, maar een heleboel ook niet. En dan kun je 21 zijn en al 8 jaar bezig zijn met behandeling. Maar zie je het leven gewoon niet meer zitten, want wat is je toekomstperspectief?