Incontinentie puber
Hallo, mijn eerste topic hier. Hopelijk hebben er mensen invalshoeken waar wij nog niet aan gedacht hebben.
Man en ik hebben samen een zoon. Zoon is een jonge puber en zit in de brugklas. Zoon was rond 2,5 jaar zindelijk, ook in de nacht. Afgelopen jaren heeft hij op en af problemen gehad met zindelijkheid, zowel broekplassen als broekpoepen. S Nachts gaat het eigenlijk altijd goed, probleem is vooral overdag.
Sinds een ruim half jaar gaat het nu steeds slechter (ik denk sinds februari dit jaar). Hij heeft veel vieze broeken. Dit is nog steeds afwisselend broekpoepen en broekplassen. Na de zomer hebben wij besloten dat hij (in ieder geval als hij naar school gaat) Incontinentie materiaal moet gaan gebruiken. Dit doet hij, maar wil hij natuurlijk liever niet. Hij heeft daar tweestrijd over. Hij schaamt zich heel erg als het mis gaat en probeert dat te verbergen voor iedereen (ook voor ons), maar hij schaamt zich ook voor het Incontinentie materiaal en ontwijkt dit dus ook (niet gebruiken, moet vaak gecontroleerd worden). Hij durft het niet toe te geven, schaamt zich enorm en liegt eigenlijk continu over vieze broeken, toilet gang en het gebruik van Incontinentie materiaal. Als wij zien of ruiken dat het mis is, herinneren we hem hieraan. Op zijn verzoek sturen we hem zo min mogelijk naar de toilet. Meestal wordt zoon dan boos, ontkent en gaat schreeuwen.
Inmiddels ben ik radeloos. Zoon loopt rustig door in een vieze broek en ging gisteravond dus met een poep broek naar bed. Hij had meerdere subtiele herinneringen gekregen van mij en van mijn man, besloot hier niets mee te doen. Omdat we het in eerste instantie niet zeker wisten hebben we het bij een vraag gelaten en hem de kans gegeven het zelf op te lossen. Dat deed hij dus niet. Man en ik gingen voetbal kijken bij vrienden, hij wilde niet mee. Toen wij terugkwamen lag hij net in bed, met dus een vieze broek. Het huis stonk gewoon. Ik heb hem uit bed geplukt, met de mededeling dat hij moest gaan verschonen en douchen. Zoon werd boos, ontkende en stond uiteindelijk te schreeuwen waarom ik hem uit zijn bed haalde. Ik heb hem meermaals rustig dezelfde mededeling gegeven en natuurlijk voet bij stuk gehouden. Hij bleef hier in hangen en werd vervolgens boos dat ik mijn stem verhefde.
Uiteindelijk (rond half één of zo) goed kunnen afronden. Maar ik heb een behoorlijk kater gevoel. Zoon schaamt zich dusdanig erg dat hij alles doet om te ontkennen, maar houdt het probleem daarmee in stand. Afgelopen jaren allerlei hulpmiddelen ingezet (poep en plaspoli, vaste toilet tijden, plashorloge), maar dit heeft allemaal geen effect. Inmiddels is zoon opnieuw onderzocht door de kinderarts, er is geen medisch probleem, incontinentieproblemen zijn spanningsgerelateerd (hij bouwt heel snel spanning op, is heel gevoelig, heeft hij therapie voor). Hopelijk kan iemand nog een inzicht geven waar wij nog niet aan gedacht heeft.
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:35:
RosaMontana, snap dat je dit zegt. Dat hebben we ook altijd gedaan, maar zoon heeft zelf gevraagd om hem hierin zelf keuzes te laten maken. Hij heeft een enorme drang naar zelfstandigheid en vindt dat hij daarin anderen niet nodig heeft. Als we duidelijke instructie geven neemt zijn paniek toe, gaat in de ontkenning en wordt boos. ook als we daarin ondersteunen in het maken van keuzes.
Is het een idee om codes af te spreken die via whatsapp gegeven worden in plaats van direct aanspreken of ander soort signalen? In een aparte groepsapp van vader, zoon en jou?
Misschien werkt dat minder confronterend en speelt dan minder het schaamte gevoel?
Een van mijn pubers heeft soms ook wat aansporing nodig als het gaat om lichamelijke hygiëne, maar dan werkt direct aanspreken ook als rode lap op een stier.
Dat het gisteravond geëscaleerd is, komt waarschijnlijk omdat hij dus in paniek was en er eigenlijk bij hem dan even geen ruimte voor redelijkheid was. Een stemverheffing werkt dan averechts (hoewel ik mij heel goed kan voorstellen dat dit gebeurt, hoor, TO. Geen verwijt!). Hoe moeilijk ook, op zo'n moment is zelf kalm blijven waarschijnlijk het meest ondersteunend voor hem? Misschien helpt het om te erkennen dat je ziet dat het nu even niet lukt, en dat je hem de ruimte/tijd geeft om weer even tot rust te komen. Een soort afspraak, dat je tien minuten later weer even samen verder kijkt?
Het lijkt mij ook erg moeilijk voor jullie om zoon zo te zien worstelen.
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:30:
En het medische ga ik zeker opnieuw aankaarten. Ik heb zelf coeliakie en hij is daar al wel vaker op getest, maar had geen antistoffen en dus verder geen darm onderzoek naar gehad. Kinderarts vond het ook niet nodig, wat op zich natuurlijk best vreemd is.
Wat je nog kan proberen als de kinderarts niet meewerkt, is een tijdje gluten rij eten door je zoon. Je hebt er zelf de ervaring mee en de spullen voor in huis. Zou je ook nu al kunnen doen, als je zoon mee wil werken tenminste.
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:28:
Gingergirl, op zich is dat dus al helder. Of heb jij nog een idee? Zijn hoogbegaafdheid en ADHD verklaard zijn intensiteit deels zeker en mogelijk ASS ook. Alleen daarmee is er geen oplossing. Medicatie krijgt hij al (inmiddels testen we weer een ander middel) en therapie ook en heeft hij dus al vaker gehad.
Andere medicatie kan inderdaad wellicht helpen om wat minder prikkelgevoelig te zijn. Minder prikkelgevoelig kan wellicht helpen om zaken beter te handelen.
Mijn ervaring met ASS pubers is dat ze vaak moeite hebben met persoonlijke hygiene en uiterlijke verzorging, zien er niet altijd het nut van in en weten niet altijd de volgorde van handelen. Mijn oudste met ASS vergat vaak schone kleding aan te trekken, deo moest hij helemaal niks van weten en vindt 2 keer per week douchen meer dan genoeg maar vergeet rustig shampoo te gebruiken. Ik heb voor hem een pictogrammen kaart gemaakt met het ochtend ritueel en het avondritueel zodat de volgorde helder was dat scheelde een stuk. Duidelijke instructies werken beter dan subtiele hints, die pakken ze meestal niet op.
In het geval van jouw zoon kan ik me goed voorstellen dat hij bij vieze broeken niet weet hoe hij moet handelen....wat moet ik als eerste doen? Wat doe ik met een broek waar veel poep aan zit? Uitspoelen? Maar dan zit alles onder en hoe los ik dat op? En wat als er wat op de grond valt? En dan is me broek uit dan ben ik zelf vies, moet ik dan eerst douchen of niet? En waar laat ik mijn stinkende was? Ik vul het nu allemaal zomaar in...maar ik kan me voorstellen dat hij op zo'n moment dichtklapt en geen hulp durft te vragen, want pubers vinden het toch genant en er komt paniek bij kijken.
Een leerling van een paar jaar terug had veel last van plas ongelukjes. Ouders hadden gezorgd dat er in zijn kluisje voldoende schone kleding lag + plastic zakjes om de bevuilde kleding in te doen, vochtige doekjes om zichzelf op te frissen, maar no way dat hij het gebruikte. Hij liep rustig de hele dag met een zeiknatte pisbroek rond. Waarom? Omdat hij zichzelf verschonen vies vond! Dan moest hij die vieze broek aanraken en zichzelf schoonmaken, dat vond hij goor. Dat in de plasbroek lopen waar ook anderen last van hebben deerde hem niet, hij had daar zelf het minst last van. Nou was hij een extreem voorbeeld maar ik zie nog steeds geregeld dat leerlingen met ASS liever naar zweet ruiken dan dat ze deo gebruiken of met vet haar lopen ipv een keertje extra te douchen.
Kan dat misschien ook meespelen bij je zoon? Dat hij het vies vindt om zichzelf te verschonen en het daarom liever zo laat? Want dan is het niet alleen leren hoe te handelen in zo'n situatie maar ook De Wil creeeren om het te doen.
Sterkte in ieder geval.
Roodkapjeendewolf, wat had je in gedachten? Er is al jaren specialistische hulp betrokken (GGZ), maar die kunnen hun vinger er ook niet op leggen, vandaar de gang terug naar de kinderarts.
Ik moest bij jouw topic direct denken aan een aflevering van 'je zal het maar hebben', met een non-binair meisje met autisme die zeg maar een vrijwel volkomen gebrek aan executieve functies had. Dat had niks met diens intelligentie te maken, maar die had andere mensen nodig om hen er aan te herinneren dat die moest eten en drinken en dat die regelmatig naar de wc moest gaan, want zelf vergat die dat dus volkomen.
Autisme is een prikkelverwerkingsstoornis.
Ik snap dat hij zich ervoor schaamt. Maar schaamte is niet de oplossing. Paniek kan heel belemmerend en blokkerend werken. Wat voor mij helpt is dat iemand (meestal mijn man) dan naast me gaat staan, me helpt met overzicht creëren en eventueel iets overneemt.
Wel is het zo dat als hij op school in poepbroeken rond blijft lopen, dat dat sociaal gezien waarschijnlijk een probleem gaat worden. Bijvoorbeeld dat niemand naast hem wil zitten door de stank, hij gepest gaat worden daarmee. En daarnaast is het natuurlijk niet hygiënisch en loopt hij risico op allerlei ontstekingen en andere narigheid.
Begrijpt hij dat?
Verder is coeliakie wel erfelijk, dus het lijkt me best zinvol om een tijdje te proberen om met jou glutenvrij mee te eten.
Kaatjeco, is misschien een idee, zeker het proberen waard. Deze puber heeft alleen zijn telefoon niet aan zich vastgelijmd, dus kijken of het werkt. En je hebt verder gelijk hoor, stemverheffing werkt zeker averechts. Man en ik doen dus altijd ons best om rustig te blijven spreken en spreken hem hier ook op aan, maar op een bepaald moment lukt dit helaas niet altijd meer, als hij non-stop tegen mij staat te schreeuwen. Vanwege zijn gevoeligheid vindt hij een ferme stem en begrenzen overigens ook al vervelend en werkt dat ook al als een rode lap. Als ik merk dat ik niet helemaal rustig meer ben, stap ik meestal uit de situatie. Als ik zie dat het hem niet lukt geef ik hem tijd om af te koelen, maar dat ziet hij vervolgens als straf/een afwijzing.
Schemerlampje, glutenvrij gaan eten zonder diagnose is erg onverstandig, weet ik uit ervaring. Om dan alsnog echte duidelijkheid te krijgen moeten er minimaal 6 weken weer volop gluten gegeten worden en als je daadwerkelijk coeliakie hebt wordt je daar dan heel erg ziek van (klachten nemen toe).
Gingergirl, ik denk dat je de spijker op de kop slaat! Dank je, deze geeft mij veel duidelijkheid.
Zoon wil zelfstandigheid en zeker niet (hardop) horen dat het mis is gegaan. Op zich heel begrijpelijk. Ook passend bij de leeftijd, want pubers hebben meestal geen hulp nodig bij de toiletgang en (beginnen zich te) schamen zich voor hun ouders bij douchen/wc gaan enz. Maar het is ook duidelijk dat hij het nog niet helemaal zelf kan. Het is een pientere jongen. Is het mogelijk om het met hem er over te hebben? Op een moment dat het dus niet accuut aan de orde is en de paniek/schaamte niet/minder speelt?
Uitleggen dat het zo niet gaat. Kijken of hij een andere oplossing ziet. Evt stappenplan:
- we herinneren je niet meer aan naar de wc gaan, maar als het mis gaat benoemen we het wel én helpen we met oplossen
- Als het mis gaat benoemen we het én krijg je het stappenplan/pictokaart oid in de handen gedrukt door ons we kijken mee of het goed gaat
- Als het mis gaat benoemen we het en appen het stappenplan. We kijken niet meer mee.
- Als het mis gaat sturen we je een app als herinnering en sturen een appversie van het stappenplan
- Je mag het zelf doen. Als het te lang duurt sturen we het stappenplan/codewoord
Als een stap een week lang goed gaat naar de volgende. Als het 3x mis gaat een stapje terug. Zo is er ruimte voor groei naar wat hij wil én enige ruimte voor 'foutjes'. Je kunt natuurlijk uitbreiden met méér tussenstapjes of op een andere manier invullen. Ik ken je kind niet. En proberen het samen op te stellen, als je het hem zo maar oplegt denk ik niet dat ie zal meewerken. Zou ik ook niet hebben gedaan als puber 
Aanvulling: ik typte traag. Heb meerdere berichten gemist. Mijn bericht lijkt me beetje mosterd na de maaltijd. Maar ik laat m toch maar staan, mocht je er nog iets uit kunnen halen....
MamaE, dank je voor de tip, die ga ik eens kijken. Klopt namelijk dat de executieve vaardigheden van zoon beroerd zijn. Tot nu toe gebeuren poep ongelukken gelukkig aan het einde van de dag, dus niet op school. Plas ongelukken gebeuren ook het meest op het einde van de dag, vaak wel eerder, maar dat is op te vangen met incobroekjes.
Meesje , mooie, ga ik proberen. Op zich is er wel over te praten met hem als hij rustig is (en er geen anderen in de buurt zijn). En inderdaad hij moet het bedenken, anders is het sowieso zinloos.
Mijn oudste heeft er ook een poos last van gehad. Hij had net als ik poepangst. Ik kan nog steeds heel slecht naar het toilet als ik niet thuis ben.
Inmiddels gaat het bij hem wel goed en heb er veel rustige niet dwangmatige gesprekken met hem over gehad.
Hij poepte niet perse in zijn broek, maar door het ophouden kwam er wel eens wat door. Dan had ie een kleine plakkaat in zijn ondergoed. En dat hoeft niet groter te zijn dan een knikker om het al te ruiken.
Door het ophouden had hij thuis soms enorme hopen ontlasting, wat zelfs voor een volwassene veel zou zijn. Als dat er ineens uit moet dan doet dat zeer, dus weer extra angst erbij.
Probeer er niet teveel druk achter te zetten. Zeker geen stemverheffing. En als je het thuis opmerkt, dan ga je naar boven. Pak je wat schoons voor hem, legt het op zijn bed. Je roept hem, en zegt schat ik heb schonen kleren voor je neergelegd. Doe de vuile maar vast in de wasmachine.
Verder geen woorden aan vuil maken op zo'n moment. Het is al vervelend genoeg voor zo'n puber. Hij weet echt wel dat iedereen hem ruikt.
Wat sneu voor jouw zoon.
Vraag aub aan de kinderarts een verwijzing voor de maag-darm-lever arts. Ook al zegt de kinderarts dat er niets medisch aan de hand kan deze dat niet hard maken als er nooit een darm onderzoek/ darmfoto gemaakt is. Ik kan mij hier zo aan ergeren. Mijn kind had ook continu poep ongelukken, gaf aan het poepen niet te voelen. Uiteindelijk jaren bij de kinderarts gelopen, 3 verschillende poeppoli’s belopen, jaren (en nog steeds) Macrogol en het gevoel nog steeds niet serieus genomen te worden.
Uiteindelijk erg boos geworden bij de poeppoli kinderarts, naar de maag-darm-lever arts doorverwezen, daar een foto gemaakt van de buik en toen gingen opeens alle alarmbellen af.
Inmiddels 1,5 jaar verder en meerdere onderzoeken verder in een academisch ziekenhuis en met een darm die deels niet blijkt te werken, waarvan vooralsnog de oorzaak onbekend is. Om te poepen spoelen wij dagelijks de darmen, hierdoor is mijn kind 24 uur poep ongelukken vrij.
Wanneer de darm vol zit met ontlasting kan dit ook gepaard gaan met het niet meer voelen wanneer je moet plassen, met incontinentie tot gevolg.
Wilde toch ook mijn verhaal even delen, naast alle andere verhalen. Er zijn in Nederland maar 2-3 academische ziekenhuizen die specialistische meetapparatuur hebben om te onderzoeken waarom iemand incontinent is voor ontlasting.
Hopelijk kun jij hier iets mee.
Bijtje82, dank je voor je reactie. Stemverheffing is niet voor het feit dat hij een ongelukje heeft hoor, kan gebeuren. Stemverheffing komt pas als hij er met gestrekte been ingaat (eigenlijk altijd), ontkent en boos wordt.
Mieke80, wat een heftig verhaal! Sterkte bij jullie! Kan mij voorstellen dat je flink boos geworden bent. Hij heeft deze week een afspraak staan in het ziekenhuis, dus ik ga daar wel echt de druk opvoeren toch.
Net met zoon er rustig over kunnen spreken. Hij kan de nuances in zijn gevoel goed benoemen en kon open in gesprek. Hij benoemde zelf nu ook de paniek die hij voelde toen hij het ontdekte gisteren en dat hij daardoor geen idee meer had hoe te handelen. Zijn hoofd ging inderdaad op slot door de paniek. Net met hem samen een stappenplan gemaakt, hij kan nu in rust prima benoemen welke stappen hij moet doen. Hij heeft er vertrouwen in dat dit werkt.
Miek80 schreef op 10-12-2022 om 13:14:
Wat sneu voor jouw zoon.
Vraag aub aan de kinderarts een verwijzing voor de maag-darm-lever arts. Ook al zegt de kinderarts dat er niets medisch aan de hand kan deze dat niet hard maken als er nooit een darm onderzoek/ darmfoto gemaakt is. Ik kan mij hier zo aan ergeren. Mijn kind had ook continu poep ongelukken, gaf aan het poepen niet te voelen. Uiteindelijk jaren bij de kinderarts gelopen, 3 verschillende poeppoli’s belopen, jaren (en nog steeds) Macrogol en het gevoel nog steeds niet serieus genomen te worden.
Uiteindelijk erg boos geworden bij de poeppoli kinderarts, naar de maag-darm-lever arts doorverwezen, daar een foto gemaakt van de buik en toen gingen opeens alle alarmbellen af.
Inmiddels 1,5 jaar verder en meerdere onderzoeken verder in een academisch ziekenhuis en met een darm die deels niet blijkt te werken, waarvan vooralsnog de oorzaak onbekend is. Om te poepen spoelen wij dagelijks de darmen, hierdoor is mijn kind 24 uur poep ongelukken vrij.
Wanneer de darm vol zit met ontlasting kan dit ook gepaard gaan met het niet meer voelen wanneer je moet plassen, met incontinentie tot gevolg.
Wilde toch ook mijn verhaal even delen, naast alle andere verhalen. Er zijn in Nederland maar 2-3 academische ziekenhuizen die specialistische meetapparatuur hebben om te onderzoeken waarom iemand incontinent is voor ontlasting.
Hopelijk kun jij hier iets mee.
Heeft ie Hirschsprung?
Mijn stiefdochter (ook brugklas) heeft dit ook. Executieve functies duren lang voor het aangeleerd is.
Ik was dan ook best bang hoe haar menstruaties zouden gaan maar denk omdat ik het van tevoren heel duidelijk heb uitgelegd wat er kan gebeuren en wat je moet doen dat dat verrassend goed gaat.
Bij haar gaat het vaak nog fout als ze met anderen buiten is bijvoorbeeld. Inmiddels kan ze het wel redelijk handelen maar pfff wat een lang gebed is dat.
Bij mijn eigen oudste dochter werd het psychische werd medisch. Ze werd een keer op de bso niet gehoord toen ze gepoept had en geholpen moest worden en heeft toen ruim 2u op de wc gezeten zonder dat iemand haar gemist heeft (ze is dysmatuur geboren dus ze kon nog niet goed bij haar billen, was met 1,5 volledig zindelijk, met 4,5 ging het dus mis). Ze besloot toen nooit meer op school of bso te poepen en ging het ophouden. Dan verwijnt dus de poepprikkel en ontlasting hoopt zich op in de endeldarm en uiteindelijk loopt de dunne ontlasting die daarachter zit overheen en krijg je overloopdiarree. Die ontlasting kan je dus niet tegenhouden.