Ervaringen met klein zijn
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die (extreem) klein zijn.
Mijn dochter is klein en zal altijd heel klein blijven. Momenteel is zij met 12 jaar 1.32m. De kinderarts heeft een berekening gemaakt en kwam uit op een geschatte eindlengte van 1.44m. Hier ben ik best van geschrokken, eerdere berekening gaf een iets langere lengte aan, al was dat ook al klein.
Het is verklaarbaar ivm een genetische afwijking (naar woord!). Voor groeihormonen komt ze helaas niet in aanmerking, dat is allemaal al eens uitgezocht. De kinderarts kan ons nog eens doorverwijzen naar de specialist voor haar betreffende probleem, maar verwacht daar niets van. We willen kijken of we daar eerst een telefonisch consult kunnen krijgen zodat dochter niet mee hoeft, ze moet al te vaak naar het ziekenhuis en vind dat natuurlijk niet leuk.
Volgend jaar gaat ze naar het voortgezet onderwijs en daar ziet ze tegenop, bang voor de reacties. Gezien haar genetische probleem ziet ze er al iets anders uit namelijk.
Zijn er mensen die ervaring hebben met deze lengte? Klein zijn vind ik niet erg, maar dit klinkt mij wel een beetje extreem in de oren. Tips , adviezen? Alles is welkom 🤗
Vervelend voor je dochter.
Mocht ze het volgend jaar, of de jaren erna, willen kan ze wel wat aanpassen in kleding, lichte make-up en schoenen met plateauzolen of een hakje waardoor ze wat groter of minder kinderlijk lijkt. Maar met dit lengteverschil zal dit zeker niet de hele oplossing zijn.
Die zit mijn inziens dan vooral ook in acceptatie. Als ze het zelf kan accepteren dat ze nu eenmaal klein is. En ze zich zeker kan voelen over haar uiterlijk zal ze dit ook kunnen uitstralen.
Wellicht slim om hier komende jaren extra op in te zetten, zelf, maar wellicht ook middels trainingen o.i.d.
Wordt ze momenteel gepest vanwege haar lengte?
En naar wat voor middelbare school gaat ze waarschijnlijk? En zullen hier vermoedelijk ook vriendinnen/klasgenoten heengaan?
attitude is everything. Dochter van kennis is ook erg klein, vergelijkbaar met de geschatte eindlengte van jouw dochter, maar heeft zich daar nooit voor geschaamd of wat van aangetrokken. Ondanks haar beperking, want ook afwijking in de botstand, stond ze vooraan bij de dansselectie, had een eigen YouTube kanaal en is net afgestudeerd.
Dat zij klein is is een gegeven maar door haar houding was het geen reden voor pesten.
Ik ben zelf maar 1.48, dit was ook al bekend rond de leeftijd van je dochter bij mij. Maar ik heb dit nooit als negatief ervaren, niet gepest oid en heb me ook nog nooit belemmerd gevoeld.
Ik vind het eerlijk gezegd juist heel leuk om zo klein te zijn.
Dank jullie wel voor jullie snelle reacties, misschien zie ik ook wel teveel beren op de weg. Tot nu toe doet ze het goed op school en de sport, maar we zien wel dat haar teamsport lastiger wordt ivm het lengte verschil. Ze ziet dat haar broer het best lastig heeft op de middelbare, daardoor ziet zijn er ook wat tegenop. We willen inderdaad inzetten op acceptatie en weerbaarheid.
Er is al een ambulant begeleider betrokken waarmee we oriënterende gesprekken zullen hebben op scholen.
Attitude inderdaad. Ik had ooit een collega (nu met pensioen) die ook extreem klein was. Hij grapte altijd dat hij dé oplossing had voor een betere Aarde. Namelijk kleinere mensen maken: minder grote huizen nodig, minder kleding nodig, minder voedsel nodig, kleinere auto's, dus minder file... "En ik geef het goede voorbeeld !!", zei hij altijd.
Maar dat is wellicht makkelijker gezegd, dan gedaan.
Aan mijn vaders kant van de familie is iedereen relatief klein. Maar niet zo klein als je dochter, alleen tantes uit de 19e eeuw die al lang dood zijn. Mijn oma was ook onder de 1.50, weet niet precies hoe lang. Mijn opa was onder de de 1.60. Mensen zijn eigenlijk pas na de tweede wereldoorlog toen de welvaart enorm toenam fors gaan groeien.
Mijn eigen dochter is ook klein. Slechte start gehad en dat nooit helemaal ingehaald en wellicht ook wat genetische invloed.
Ze heeft er zelf geen moeite mee vooralsnog. Ik snap wel dat het voor jouw dochter lastig is, zeker als puber. Kinderen willen vaak niet 'anders zijn'. In dat opzicht heeft mijn dochter ook wel eens even verdriet om bepaalde dingen waarin ze 'afwijkt' van andere kinderen.
Maar uiteindelijk is lengte is waar je bijzonder weinig invloed op hebt en ook niks aan kan veranderen. Dan is acceptatie de enige oplossing. En dat kost vaak toch tijd en daart hoort met momenten ook even boosheid of verdriet bij. Geef haar die ruimte en zorg dat je er voor haar bent zodat ze op andere gebieden kan groeien.
Onze dochter is erg vroeg in de puberteit gekomen en daardoor blijft ze “klein”. Ze is nu 153 en wel klaar met groeien is de verwachting. Zij zit er niet mee en wordt er ook zeker niet mee gepest. Nou is zij omdat ze zo vroeg was ook niet de kleinste in de klas, maar ze wordt elk jaar relatief kleiner omdat de rest nog doorgroeit. Ik denk dat acceptatie en blij zijn met wat je wel kan en wie je bent idd de beste verdediging zijn. Maar wel heel moeilijk als ze er zelf mee zou zitten. Mijn dochter interesseert het eigenlijk maar weinig.
wat al gezegd is; dit soort dingen kan je als heel zwaar gaan ervaren maar het is wat het is
maar onthoud ook war zij meekrijgt van jullie onbewust; jij klinkt alsof je het heel zielig voor haar vind, bang dat ze gepest wordt, had het liefst groeihormonen gegeven bijv. Kortom hoe kan zij er relaxed mee om gaan als haar moeder er zo niet in staat?
Inderdaad ze moet het leren accepteren, dit is iets wat bij haar past, de een heeft diabetes, de ander heeft dyslexie, de volgende zit in een rolstoel, iemand kan niet goed leren en zij is kort. Ik zou in ieder geval al blij zijn dat ze geen jongen is. Voor jongens is het nog eens veel erger want die denken al snel nooit een partner te krijgen. Het voordeel is: het is iets wat iedereen ziet, het is niet iets wat ze verborgen kan houden en waarvan ze bang is dat iemand het te weten komt. Leer haar wat te zeggen als iemand een grapje maakt en oefen daar ook in (soort toneelstukje: laat haar alle grapjes bedenken die een lang persoon over haar kan maken en laat die maken naar jou en jij verzint er een gevat antwoord op, zie hierboven voor voorbeelden).
En bedenk: op de middelbare is iedereen met zichzelf bezig en iedereen is bang om gepest te worden, zorg dat ze zelfverzekerd is (daar kun je ook hulp bij zoeken) en ze heeft precies evenveel kans als ieder ander om het lastig te krijgen op school.
Praat wel met de coach op haar teamsport (samen met haar): is dit de goede sport voor haar? Zoja: is dit het goede team voor haar? Ik was bij voetbal de enige goede keeper en ze hadden dispensatie voor mij aangevraagd zodat ik bij een jonger team kon spelen maar daarmee werd het voor mij helemaal verpest en had ik er geen zin meer in. Als ze haar in een jonger team zetten kan dat ook gebeuren dus let daar goed op.
absor schreef op 25-09-2022 om 15:36:
wat al gezegd is; dit soort dingen kan je als heel zwaar gaan ervaren maar het is wat het is
maar onthoud ook war zij meekrijgt van jullie onbewust; jij klinkt alsof je het heel zielig voor haar vind, bang dat ze gepest wordt, had het liefst groeihormonen gegeven bijv. Kortom hoe kan zij er relaxed mee om gaan als haar moeder er zo niet in staat?
Hier zou best eens een kern van waarheid in kunnen zitten en tegelijkertijd begrijp ik ook dat het ook voor de ouders een acceptatieproces is.
En die processen lopen door elkaar en kunnen elkaar soms ook versterken of ergens botsen.
Ik begrijp je medelijden naar je kind toe wel. Je had het graag anders gezien en het haar gegund om niet anders te zijn. Tegelijkertijd wordt haar situatie van zielig zijn niet beter en kan ze waarschijnlijk ook niet zoveel met jouw medelijden en jouw eigen verdriet. Ik begrijp de struggle en het is echt iets waar jullie beide deels samen en deels zelf je weg in moeten zoeken. Dat zal zeker niet makkelijk zijn. Belangrijk is wel dat zij weet dat ze op je terug kan vallen, dat je er voor haar bent als het nodig is. Niet eens per se met een oplossing, want soms zijn dingen niet op te lossen. Maar om haar te troosten, te bemoedigen en te vertellen dat ze goed en mooi is zoals ze is.
En misschien is er wel iets waarbij ze juist een voordeel heeft van haar korte lengte.
Dan kun je haar dat ook meegeven.
Nogmaals dank allemaal! Uiteraard bespreek ik mijn zorgen niet met haar. In haar sport blinkt ze tot nu toe nog best wel uit, dus dat is super. Het is vooral een optelsom denk ik. Ze ziet er al iets anders uit waar ze weleens opmerkingen over krijgt. Op school heeft ze nog genoeg vriendinnetjes, maar qua leren heeft ze het echt moeilijk en kan ze niet meekomen. Al met al gunnen we haar zoveel meer.
Weerbaarheid is iets waar we sws mee aan de slag willen. Voor de rest hoort ze van ons alleen maar hoe trots we op haar zijn en verzinnen we idd grapjes hoe ze kan reageren op opmerkingen van anderen.
Mijn dochter is ook heel klein: 1,25 m op (net ) 10 jarige leeftijd. Ze loopt hiervoor al bi een kinderarts dus alles at gedaan kan worden, wordt gedaan. Geen genetische afwijking dus ook voor haar zijn groeihormonen niet aan de orde. Ook zij ervaart druk van buitenaf, want klasgenoten zijn allemaal een kop of meer grower dan zij. Haar zus die 2 jaar jonger is, is haar voorbij gegroeid. Ook ik vind het lastig om haar daarin te steunen, dus ben benieuwd naar ervaringen en tips.
Lijkt mij erg lastig dus allereerst sterkte! En zelf wat ervaring want altijd klein geweest (niet extreem) en de kleinste. Dat was inderdaad niet altijd makkelijk. Denk aan buiten staan kletsen met vriendinnen waarbij je letterlijk altijd omhoog en zij omlaag kijken. Gekscherend "kleintje" worden genoemd of aanhoren "jij bent ook klein zeg" etc. En mensen die je meer kinderlijk behandelen. Haar daarbij helpen hoe er goed, en vooral niet passief agressief, op te reageren helpt. Ik droeg ook altijd iets met hakken. En kleding doen een hoop. Ik ben er overigens nooit mee gepest. Hoewel onzeker over mijn lengte was er ook genoeg om wel zeker over te zijn.
Dus mijn advies: geef haar wat bagage in sociale trucs maar nog veel belangrijker laat haar trots zijn op wie ze is want als ze dat uitstraalt scheelt een hoop! En als ze dat zelf anders voelt geef dan vooral gelegenheid er over te praten, bij voorkeur met anderen die ook klein zijn en het echt begrijpen.
Mijn oudste dochter van 21 is dysmatuur geboren en altijd klein gebleven: 152. Ter vergelijk: Ik ben 1,76, haar vader 183, Broer is 194 en zusje van 14 wordt 186, zusje van 12 wordt tussen de 178-180 en zusje van 10 tussen de 180-184. Ze zijn allemaal al langer dan zij.
Ze vind het soms vervelend maar heeft er verder niet echt last van.
Mijn jongste dochter heeft een vriendinnetje die niet groter wordt dan 1,40. Wel ook door een genmutatie. Die is nu net naar het VO gegaan. Ze staat haar mannetje wel.
Zelf werk ik in het VO en uiterlijke kenmerken zijn zelden voer voor pesten. Het gaat meestal om andere zaken waar het uiterlijke kenmerk bij gebruikt wordt.
Hier ook een kleine dochter, is nog wel wat jonger dan jouw dochter maar ook zij wordt gemiddeld 145 geschat. Bij haar is geen Sprake van genmutatie oid maar ziek zijn als baby/dreumes.
Als ik bij haar in de klas kijk hebben de twee meiden die juist “te groot” zijn er meer last van als zij.