Nare reactie op ziekmelden. Wat zijn jullie vergelijkbare ervaringen?
Ik las in een ander Topic over een vervelende opmerking over ziekmelding.
Er werden toen ook best veel reacties gegeven van reageerders dat zij ,(gelukkig) nooit zo ervaarden op hun werk.
Maar mensen in de zorg, onderwijs,kinderopvang en vergelijkbare beroepen hebben wel degelijk vaak vervelende opmerkingen, wantrouwen en nare situaties te maken rondom ziekmelden.
Kortom; wat is jullie nare ervaring rondom dit onderwerp?
En waardoor kwam dat?
Ik heb een collega die tijdens een twee jaar durende opleidingsperiode zwanger werd. Dus pauze ingepland en op het moment dat ze weer zou gaan werken, heeft ze toch nog drie maanden ouderschapsverlof opgenomen. Vervolgens ging ze aan het werk maar zegde aan de lopende band afspraken op kantoor af, kind ziek, net een prikje gehad of een zieke oppas. Inmiddels is ze wel echt aan het werk en heeft ze toestemming gevraagd en gekregen om een nevenfunctie van 16 uur per week te doen. Naast dus een 36-urig contract bij ons wat al zo met horten en stoten gaat. Soms vind ik dat mijn werkgever wel erg veel begrip toont.
Ik verwacht van deze dame wel dat wanneer haar opleidingsperiode voorbij is, kind twee op de planning staat.
MMcGonagall schreef op 25-02-2024 om 14:18:
Ik heb een collega die tijdens een twee jaar durende opleidingsperiode zwanger werd. Dus pauze ingepland en op het moment dat ze weer zou gaan werken, heeft ze toch nog drie maanden ouderschapsverlof opgenomen. Vervolgens ging ze aan het werk maar zegde aan de lopende band afspraken op kantoor af, kind ziek, net een prikje gehad of een zieke oppas. Inmiddels is ze wel echt aan het werk en heeft ze toestemming gevraagd en gekregen om een nevenfunctie van 16 uur per week te doen. Naast dus een 36-urig contract bij ons wat al zo met horten en stoten gaat. Soms vind ik dat mijn werkgever wel erg veel begrip toont.
Ik verwacht van deze dame wel dat wanneer haar opleidingsperiode voorbij is, kind twee op de planning staat.
Bijzonder. Want ondanks dat je niet zomaar nevenwerkzaamheden mag verbieden zijn er wel degelijk uitzonderingen waarbij de werkgever het mag verbieden. Bijvoorbeeld omdat de kans op gezondheidsrisico's (bijv.uitval door ziekte/overbelasting) bij de werknemer groter wordt. In jouw casus wordt zelfs de arbotijdenwet overtreden. Dus dit had de werkgever kunnen weigeren. Of als eis kunnen stellen dat de contracturen omlaag zouden worden bijgesteld.
Bloem75 schreef op 25-02-2024 om 14:29:
[..]
Bijzonder. Want ondanks dat je niet zomaar nevenwerkzaamheden mag verbieden zijn er wel degelijk uitzonderingen waarbij de werkgever het mag verbieden. Bijvoorbeeld omdat de kans op gezondheidsrisico's (bijv.uitval door ziekte/overbelasting) bij de werknemer groter wordt. In jouw casus wordt zelfs de arbotijdenwet overtreden. Dus dit had de werkgever kunnen weigeren. Of als eis kunnen stellen dat de contracturen omlaag zouden worden bijgesteld.
Ja inderdaad, maar ik heb er verder niets over te zeggen.
Blomke82 schreef op 25-02-2024 om 09:29:
[..]
Ze is aangenomen voor 40 uur. Dan kreeg ze een half jaar tijdens verlof gewoon maandelijkse fulltime (!) salaris voor gestort. En vervolgens doodleuk zeggen dat je de helft wil gaan werken, in principe had ze dat voor haar verlof aan moeten geven dat ze naar parttime wou, dat wist ze echt al wel. En dan zo snel weer zwanger. Die werkgever betaald én voor de zwangere, én voor haar vervanger. Dus ook nog eens dubbele loonkosten op die functie. Ik snap die werkgever heel goed.
Is vaak voor opgezet plan. Ik zie dat meer. Al dan niet al zwanger op Fulltime sollicitateren en zwangerschap verzwijgen , snel met fulltime zwangerschapsverlof en daarna parttime gaan werken.
Dat noemen ze ook wel eens de kluit belazeren.
Voelt vooral aan als vrouwendiscriminatie en dat deze vrouw in een achterbaks team werkt die meer van roddelen en natrappen houdt, dan gewoon de situatie zien zoals die is: een vrouw die zwanger is, omdat ze een gezin wil en daarom minder wilt werken en graag gezinsuitbreiding wilt. Punt.
Hoe jij het brengt is vrouwendiscriminatie. En komt vooral ontzettend dom over.
BritgetJones007 schreef op 25-02-2024 om 15:27:
[..]
Voelt vooral aan als vrouwendiscriminatie en dat deze vrouw in een achterbaks team werkt die meer van roddelen en natrappen houdt, dan gewoon de situatie zien zoals die is: een vrouw die zwanger is, omdat ze een gezin wil en daarom minder wilt werken en graag gezinsuitbreiding wilt. Punt.
Hoe jij het brengt is vrouwendiscriminatie. En komt vooral ontzettend dom over.
Ik raad juist collega’s altijd aan om eventuele urenvermindering pas na hun verlof aan te vragen. Je weet niet hoe het loopt, met ouderschapsverlof kun je parttime eerst nog even proberen, en daarna is het snel genoeg geregeld.
ik was zwanger (iets van 5 maanden), en al maanden moe (en nee dat ging niet over met 12 weken, 3 maanden, 4 maanden, dat bleef helaas) en ik had last van mijn bekken. Ik werkte toen bij een groot ICT bedrijf, gaf opleidingen en deed af en toe een project voor een paar maanden. Ik was net met een project bezig maar trok het niet. Afspraak met de bedrijfsarts. Die was heel duidelijk. 50% werken. Dus dat werd helaas einde project maar ik kon nog wel de geplande trainingen geven. Mijn leidinggevende pissig want dat waren minder inkomsten en het ging ten koste van zijn doelstellingen van dat jaar. Of ik het toch niet allebei kon blijven doen. En ik baalde al zo want in het projectteam kreeg ik echt de gelegenheid om me te ontwikkelen. Gelukkig hoorde een andere leidinggevende dat en die is er toen dwars voor gaan liggen. Eikel.
Daarna een andere manager gevraagd en gekregen.
RaSa schreef op 23-02-2024 om 11:45:
Toen ik rond de 30 weken zwanger was moest ik van mijn verloskundige stoppen met werken. Dat zinde de hr manager duidelijk niet. Maar daar had ze natuurlijk niet veel tegen in te brengen. Ik werd wel direct doorgestuurd naar de arbo arts. Kom ik daar binnen waggelen met een enorme buik. Ze kijkt me aan en zegt: Oh, je bent helemaal niet in je eerste trimester. Ze was in veronderstelling dat ik niet meer kon werken omdat ik me een beetje moe voelde. Ze heeft me natuurlijk niet precies verteld wat ze door had gekregen vanuit mijn werkgever, maar dat het niet klopte was wel duidelijk.
Het vervelende is dat je verloskundige je slechts dat advies mag geven maar de bedrijfsarts vaststelt of je wel of niet kunt werken.
Nu zullen de meesten dat gewoon overnemen maar het hoeft dus niet. Ze kunnen ook bepalen dat je bepaalde taken niet meer doet of minder uren werkt.
de bedrijfsarts zei toen: ik heb de verantwoordelijkheid voor 2 dus punt. Wat zegt de verloskundige? Dat doen we dus. Was heel fijn.
Blomke82 schreef op 25-02-2024 om 09:29:
[..]
Ze is aangenomen voor 40 uur. Dan kreeg ze een half jaar tijdens verlof gewoon maandelijkse fulltime (!) salaris voor gestort. En vervolgens doodleuk zeggen dat je de helft wil gaan werken, in principe had ze dat voor haar verlof aan moeten geven dat ze naar parttime wou, dat wist ze echt al wel. En dan zo snel weer zwanger. Die werkgever betaald én voor de zwangere, én voor haar vervanger. Dus ook nog eens dubbele loonkosten op die functie. Ik snap die werkgever heel goed.
Is vaak voor opgezet plan. Ik zie dat meer. Al dan niet al zwanger op Fulltime sollicitateren en zwangerschap verzwijgen , snel met fulltime zwangerschapsverlof en daarna parttime gaan werken.
Dat noemen ze ook wel eens de kluit belazeren.
Deze reactie noem ik onsympathiek, dommig. Zelf geen leven om je druk over te maken ofzo? Fijne collega ben je
Ik vind het ook vreemd.. Mag je als vrouw dan standaard je hele leven niet meer dan 24 uur werken? Of mag je als je toch de 40 uur werkt, niet wisselen van baan als je nog verwacht zwanger te worden? Of mag dat pas na 5 jaar? En dan hooguit 2 kinderen, met minstens 3 jaar tussen die 2 ofzo. Vind het ook wat discriminerend overkomen, eerlijk gezegd!
Ik vind dit zó'n ingewikkelde discussie, over vrouwen en zwanger worden. Want ik heb in zowat 30 jaar werkervaring alle varianten wel voorbij zien komen.
Van vrouwen die zwanger worden en gewoon weer terugkomen en prima functioneren en waarbij de organisatie het ook prima kan dragen,
tot vrouwen die de boter eruit braden en waarbij een kleine organisatie zowat omvalt. En van alles er tussenin.
Ja, het is discriminatie om vrouwen te weren of te weigeren wegens mogelijke zwangerschap. En ja, zwangerschap hoort bij het leven en je moet gewoon deel kunnen nemen aan de werkende maatschappij zonder daarop afgerekend te worden.
Maar grote organisaties kunnen dat een stuk makkelijker dragen. Ik heb een klein bedrijf (1 eigenaar, 2 personeelsleden) zowat om zien vallen vanwege een werkneemster die eerst zwanger werd, toen alle mogelijke verlof opnam die te krijgen was, en toen ze terugkwam binnen een half jaar weer zwanger was, weer alle mogelijke verlof opnam, terug kwam, ziek werd, en om de haverklap afwezig was wegens iets met het kind.
En met "omvallen" bedoel ik niet het financiele deel. Maar die eigenaar had niet zomaar elke keer vervanging. Orders stapelden zich op, mails bleven onbeantwoord, de boekhouding raakte op achterstand.
Dan kun je wel zeggen "pech voor de ondernemer, dan moet hij maar zorgen dat hij dat op kan vangen" maar overal is personeelstekort en je hebt echt niet binnen een paar dagen een vervanger ingewerkt die dan weer op mag krassen als de vrouw in kwestie terugkomt. Daar bedankt een vervanger ook voor als hij elders wat beters kan krijgen. De ondernemer moet dan zelf maar alles opvangen en 60-70 uur per week gaan werken? Die heeft ook een gezin dat tijd wil. Je kan dat allemaal ondernemersrisico noemen, maar is het heel gek dat die vent de volgende keer een man aanneemt op die job?
Ik vind van niet. Het is niet hoe we het willen, maar het is wel hoe het in de praktijk gaat.
In mijn instituut werken honderden mensen. Daar kan van alles en is zwangerschap nooit een probleem, want er kan altijd geschoven en opgevangen worden. Capaciteit genoeg. En dus wordt er ook een stuk vriendelijker en feestelijker gereageerd op de zoveelste dikke buik.
Ginevra schreef op 25-02-2024 om 21:06:
Ik vind dit zó'n ingewikkelde discussie, over vrouwen en zwanger worden. Want ik heb in zowat 30 jaar werkervaring alle varianten wel voorbij zien komen.
Van vrouwen die zwanger worden en gewoon weer terugkomen en prima functioneren en waarbij de organisatie het ook prima kan dragen,
tot vrouwen die de boter eruit braden en waarbij een kleine organisatie zowat omvalt. En van alles er tussenin.
Ja, het is discriminatie om vrouwen te weren of te weigeren wegens mogelijke zwangerschap. En ja, zwangerschap hoort bij het leven en je moet gewoon deel kunnen nemen aan de werkende maatschappij zonder daarop afgerekend te worden.
Maar grote organisaties kunnen dat een stuk makkelijker dragen. Ik heb een klein bedrijf (1 eigenaar, 2 personeelsleden) zowat om zien vallen vanwege een werkneemster die eerst zwanger werd, toen alle mogelijke verlof opnam die te krijgen was, en toen ze terugkwam binnen een half jaar weer zwanger was, weer alle mogelijke verlof opnam, terug kwam, ziek werd, en om de haverklap afwezig was wegens iets met het kind.
En met "omvallen" bedoel ik niet het financiele deel. Maar die eigenaar had niet zomaar elke keer vervanging. Orders stapelden zich op, mails bleven onbeantwoord, de boekhouding raakte op achterstand.
Dan kun je wel zeggen "pech voor de ondernemer, dan moet hij maar zorgen dat hij dat op kan vangen" maar overal is personeelstekort en je hebt echt niet binnen een paar dagen een vervanger ingewerkt die dan weer op mag krassen als de vrouw in kwestie terugkomt. Daar bedankt een vervanger ook voor als hij elders wat beters kan krijgen. De ondernemer moet dan zelf maar alles opvangen en 60-70 uur per week gaan werken? Die heeft ook een gezin dat tijd wil. Je kan dat allemaal ondernemersrisico noemen, maar is het heel gek dat die vent de volgende keer een man aanneemt op die job?
Ik vind van niet. Het is niet hoe we het willen, maar het is wel hoe het in de praktijk gaat.
In mijn instituut werken honderden mensen. Daar kan van alles en is zwangerschap nooit een probleem, want er kan altijd geschoven en opgevangen worden. Capaciteit genoeg. En dus wordt er ook een stuk vriendelijker en feestelijker gereageerd op de zoveelste dikke buik.
Ik snap heus wel de situatie en ook het ongemak ervan in eennkleine organisatie. Dus als je het niet kan dragen, dan wellicht een andere keus maken wie je aanneemt. Maar ook dan kan iemand ziek worden of een naaste waarvoor je moet zorgen, dat is natuurlijk niet te voorspellen in het leven.
Ik reageer ook met name op de toon van het bericht van die andere reageerder. Die komt echt over als een heel onsympathieke, roddelachtige en nare collega in dat voorbeeld. Natuurlijk zit de kans erin dat als je een vrouw aanneemt in een bepaalde leeftijdscategorie die een relatie heeft dat ze zwanger wordt en "doe eens gek" daarna ook nog een keer zwanger wordt. En zoals die reageerder erover sprak, dan is mij wel duidelijk wat voor type collega erachter zit, geen sociaal empatisch iemand in iedergeval.
Heel "fijn" moet dat zijn geweest voor die vrouw, om die hatelijke sfeer over zich heen te krijgen. Van je collega's moet je het hebben
Binnen zo’n hatelijke sfeer wordt er ook sneller ziekgemeld. Niet expres trouwens, maar het is maar dat je het weet.
In het licht van deze discussie vind ik het langer verlof voor mannen nog een positief punt, bovenop al die andere voordelen.
Eens een klein bedrijf kan ziekte veel minder goed opvangen en zelfs ten onder gaan bij langdurige ziekte. En dan heb ik het niet eens over verlof voor zwangerschap.
Corona heeft bijvoorbeeld echt voor zulke problemen gezorgd in mijn geval, ik heb het net overleefd maar wel al mijn eigen geld erin moeten steken om draaiend te kunnen blijven. Werknemers die thuis moesten blijven met klachten, klanten die afmelden vanwege klachten en 6 maanden geen omzet vanwege de lockdowns.
Niemand is voor zijn plezier ziek thuis natuurlijk maar sommigen melden al om een scheet die dwars zit ziek. Dat doet best veel voor een (klein) bedrijf.
Ik was zwanger van de eerste en was alleen 's avonds misselijk. Zodra ik naar huis ging begon het en thuis bracht ik mijn avonden en het begin van de nacht door met een emmertje naast me. Ik ben in 5 maanden tijd, want zo lang duurde het, 7 kilo afgevallen. Ik heb me nooit een dag ziekgemeld.
Na 5 maanden hield het ineens op, maar niet veel later kreeg ik griep en een voorhoofdsholte- en kaakholteontsteking. Ik kon niet meer, kreeg penicilline, meldde me ziek en mijn leidinggevende zei op geïrriteerde toon: ben je moe ofzo? Als ik me ziekmeldde omdat ik moe was, was ik de afgelopen 5 maanden niet op mijn werk geweest vriend! Ik was zó boos, normaal zou ik zodra ik maar enigszins kon terug aan het werk gegaan, maar toen ben ik echt twee weken ziek thuisgebleven. Moe was ik trouwens nog steeds.
En nu, 24 jaar later, is het een voorbeeld voor hoe ik als leidinggevende niet met een ziekmelding om wil gaan. Hoewel er heus situaties zijn waar ik mijn twijfels heb, bijt ik nog liever mijn tong af dan dat te laten merken.