Belastbaarheid bij depressie vergroten
Ik ben aan het reïntegreren en het stagneert. Sinds een jaar en 4 maanden zit ik in de ziektewet en de tijd begint wel een beetje te dringen voor mijn gevoel. Ik ben nu ongeveer de helft van mijn uren ‘beter’ maar het valt me enorm zwaar. Ik ben op papier wel beter maar in de praktijk betekend het meer dat ik die uren aanwezig (meestal) kan zijn. Soms kan ik een uur telefoon beantwoorden, soms een half uur bijvoorbeeld. Ik voel me nog niet zover dat ik ook daadwerkelijk in te roosteren ben. Ik kan niet garanderen dat het lukt.
Ik werk met mensen en de onvoorspelbaarheid en de prikkels vragen enorm veel van me. Ik raak er heel gestresst van. Overleggen bijvoorbeeld of veel geluiden om me heen trek ik niet.
Hebben jullie tips om mijn belastbaarheid te vergroten? De professionals om me heen komen niet verder dan ‘tijd en behandeling’ maar zoveel tijd heb ik niet meer. Behandeling loopt, twee weken geleden gestart met medicatie erbij. Dus de behandeling is ook nog niet op z’n eind.
Ha wattenbolleke. Ik ben benieuwd hoe het je verder is gegaan.
Jane1403 schreef op 24-02-2024 om 14:31:
Ha wattenbolleke. Ik ben benieuwd hoe het je verder is gegaan.
Lief dat je het vraagt. Er is ontzettend veel gebeurd de afgelopen tijd.
Ik ben uiteindelijk vorig jaar januari 'ontslagen' omdat ik 2 jaar ziek was. Ik had en heb daar vrede mee. Het ging gewoon niet en er viel een enorme last van me af. Maar het is ook confronterend. Want het lukte gewoon niet.
Ik ben kort daarna gescheiden, op mezelf gaan wonen en ik heb een nieuwe relatie. Een jaar vol life-events én nog steeds die kloterige depressie. Sinds mijn scheiding gaat het echt beter, ik heb meer goede dagen. Maar ook nog steeds slechte. Voornamelijk na teveel prikkels en vermoeidheid. En helaas zijn de prikkels heel snel teveel. Ik ben bijvoorbeeld dol op kringloopwinkels, maar na 1 kringloopwinkel ben ik gesloopt. Visite kan ik een uur of 1,5 tot maximaal 2 hebben. Ik slaap elke dag tussen de middag een uur, dan kan ik de dag volhouden. Net iets te vaak onverstandig zijn en ik lig van de rails in een diepe put die echt afschuwelijk is.
Ik start volgende week met schema-therapie en dat zal weer intensief worden, maar het is ook nodig. Dus ik zie er ook naar uit.
Ik krijg een WIA uitkering, en het UWV heb ik al ruim een jaar niet gehoord. Dat is fijn en geeft ook geen druk dus. Al ben ik wel bang dat ze binnenkort een keer om de hoek komen met een keuring. Ik maak me wel zorgen over de toekomst merk ik. Mijn belastbaarheid blijft laag, ik ben al zo lang ziek (ruim 3 jaar nu). Ik heb bijvoorbeeld tot eind vorig jaar een cursus gevolgd (iets creatiefs) en dat was 2 uur op een ochtend. Na die twee uur wist ik soms gewoon niet hoe ik thuis moest komen, zo uitgewrongen moe was ik. Wat ga ik ooit weer kunnen qua werk? Als ik zie wat er nu gebeurd als alles teveel is (en dat is nogal snel), wat gebeurt er dan als ik weer ga werken..
Maar dit is niet het moment om daarover na te denken gelukkig.
Wat super dat je een update plaatst. Maar naar dat het nog niet echt beter gaat. Behalve het stuk over depressie herken ik er heel veel in. Ik zou je willen adviseren om voor nu te rouwen om het feit dat je tijdelijk niet kunt werken. In onze cultuur hangt je identiteit best samen met het werk dat je doet. Dus het is zwaar als je daar niet je identiteit meer aan kan ophangen.
En misschien voor een later moment: om je belastbaarheid in kleine stapjes te vergroten, kun je hulp vragen bij de ergotherapeut of, zoals ik doe, een pacing programma volgen. Het zorgt er bij mij voor dat m'n batterij niet elke dag compleet uitgeput wordt (en vroeger nog vele dagen in het rood ook).