Agressie op je werk

Poison schreef op 20-05-2025 om 06:17:

Ja dat geloof ik wel.

Vandaag word ik verhoord in mijn zaak. Ik zie er erg tegenop.

Dat kan ik mij goed voorstellen. Weet je dat je iemand mee mag nemen? Aangezien je geen verdachte bent mag die er het hele verhoor bij zijn. 

Lena55 schreef op 20-02-2025 om 20:21:

Als reactie op agressie in de gehandicaptenzorg. Mijn oudste zoon is ernstig verstandelijk/meervoudig beperkt en woont in een zorginstelling. Momenteel gaat het gelukkig erg goed met hem, maar we hebben een aantal jaar erg veel agressie gehad. In de zorginstelling en thuis. Waardoor precies is nooit duidelijk geworden.

Ik heb me in die tijd altijd erg veel zorgen gemaakt hoe dit voor de medewerkers was. Hij kon (zoals iemand al schreef) echt als een wild dier tekeer gaan. Compleet zwart voor zijn ogen. Ze moesten hem dan met 3 man fixeren en het kon zo 45 minuten duren tot hij weer rustig was. Thuis deed hij dit ook en was ik alleen met hem. Ja dat overleefde ik ook, maar daardoor weet ik natuurlijk dondersgoed hoe moeilijk het is. Het is moeilijk te omschrijven hoe het voelt als iemand waarvan je zielsveel houdt je fysiek aanvalt.

Ik heb wel gemerkt dat een superstrak escalatiebeleid essentieel is. Maar daarnaast ook een specifieke bezetting. Sterke mannen en potige vrouwen konden dit toch beter opvangen dan kleine en/of gevoelige mensen. Er zijn ook echt wel medewerkers die het een 'leuke' uitdaging vinden. Kon me er weinig bij voorstellen, maar ze zijn er echt.

Ik ben in die tijd vaak gerustgesteld met de woorden 'het hoort erbij'. Ik wist ook verder niet wat ik als moeder kon doen buiten vragen of het goed met ze ging na een aanval en benoemen dat ik het heel erg vind. Op een gegeven moment is er toen ook op mijn verzoek speciale kleding aangeschaft (truien met lange mouw) die medewerkers snel konden aantrekken als hij een aanval kreeg. Dan waren ze beter beschermd tegen bijten/knijpen/trekken. Het verbaasde me toen enorm dat de zorginstelling dit niet al had of zelf kon bedenken.

Aan de andere kant is de prijs die mijn zoon betaalt met zijn leven natuurlijk torenhoog. Wie wil zo leven, het is vreselijk om je kind zo te zien lijden. Hij had ook veel agressie naar zichzelf. Wat dat betreft snap ik de opmerking 'het hoort erbij' wel. Deze doelgroep kan er niets aan doen. Als je ermee werkt kun je een keuze maken om ervan weg te lopen door een andere baan te zoeken. In die zin 'hoort' het er dus helaas wel bij als je wilt werken met deze specifieke doelgroep. Mijn zoon heeft helaas geen keuze. Gelukkig zijn er mensen die hiervoor kiezen. Want ik zou niet weten wat ik zonder hen zou moeten. Zelf kunnen we dit na jaren niet meer de hele week thuis opvangen. Het hele gezin zou er aan onderdoor gaan.

Inmiddels is de rust weer teruggekeerd. Nu maar hopen dat die agressie wegblijft. Het is ook nauwelijks te doen om goede zorg te vinden met ernstige agressie en een sterk volwassen lichaam.

Als ouder werkt dit overigens ook zo. Dat je je grenzen enorm verlegt en al snel dingen wel 'vindt meevallen'. Natuurlijk is het niet normaal dat je bont en blauw bent of een gekneusde arm oploopt van een gevecht met je eigen kind. Het leven loopt zoals het loopt. Je zoekt en zoekt naar hulp en oplossingen. Maar die zijn er niet. Dus dan accepteer je het en bagatelliseer je het maar. Wat moet je anders. En je hoopt elke dag dat de volgende dag een betere dag wordt.

Ik ben ooit begonnen in de VGZ en heb gewerkt met mensen zoals jouw zoon. Het hoort erbij en wat me hielp was dat ze er niet aan konden doen, het is hun manier van reageren op bepaalde situaties. Dat hielp me heel erg om het niet persoonlijk te zien, het ligt niet aan mij maar aan de situatie. En daarnaast hielp het dat ik er ook de uitdaging in zag om het aan te zien komen en het zo mogelijk om te buigen.

Uiteindelijk wilde ik meer verpleegtechnische handelingen gaan doen en ben ik het ziekenhuis in gegaan.

Poison schreef op 20-05-2025 om 06:40:

Ik neem ook iemand mee. Daar hebben ze met netjes op gewezen. Maar ik zie er daardoor niet minder tegenop helaas.

Hoe was het??