Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
blauwevrouw schreef op 30-10-2021 om 16:49:
Al ken ik er wel een die haar inmiddels ex een blauw oog heeft geslagen toen hij haar vertelde dat hij al jaren een ander had…
Maar laat me raden, dat was waarschijnlijk iemand die keihard schreeuwde dat haar man niet zo was of het haar nooit zou overkomen?
@blauwevrouw
Precies hoe kersje het heeft uitgelegd.
Mijn man zou het niet accepteren en begrijpen. Ik heb geprobeerd om jaren lang duidelijk te maken dat er iets mis is. En begrijpt niet wat voor gevoel het bij mij heeft opgeroepen. Want in zijn ogen was het perfect, deed met mijn gevoelens niks. Stukje onwetendheid van hem, niet weten dat het mij echt kwetste.
Maar je kan het ook met niemand over hebben, dus de samenleving heeft al eigenlijk de normen en waarden voor je ingevuld.
En over aandacht eisen, bedoel eerder dat ik het fijn vind om aandacht te krijgen van mijn minnaar.
framboosje schreef op 30-10-2021 om 17:29:
@blauwevrouw
Precies hoe kersje het heeft uitgelegd.
Mijn man zou het niet accepteren en begrijpen. Ik heb geprobeerd om jaren lang duidelijk te maken dat er iets mis is. En begrijpt niet wat voor gevoel het bij mij heeft opgeroepen. Want in zijn ogen was het perfect, deed met mijn gevoelens niks. Stukje onwetendheid van hem, niet weten dat het mij echt kwetste.
Maar je kan het ook met niemand over hebben, dus de samenleving heeft al eigenlijk de normen en waarden voor je ingevuld.
En over aandacht eisen, bedoel eerder dat ik het fijn vind om aandacht te krijgen van mijn minnaar.
Ik begrijp je helemaal Framboosje, het is ook gewoon erg lastig.
Triest om te lezen dat jouw man jouw gevoelens niet serieus neemt, zo zie ik het, maar aan de andere kant is daar ook die andere valkuil die hij (blijkbaar) niet ziet. Dat jij voor dat stuk gemis het elders zoekt en ook vindt, wat voor mij heel begrijpelijk is. Een vreemde (de buitenwereld/samenleving) zou roepen dat je ook kunt scheiden, maar dat vind ik vaak zo’n makkelijk geschreeuw! Wat weten zij van jouw situatie, wat kennen zij jouw man?
Ik hoop dat je ooit hier een fijne uitlaadklep kunt vinden mocht je daar behoefte aan hebben 
Hi allemaal,
Ik kom hier even binnenvallen met een lange post (sorry) in de hoop op wat nieuwe inzichten en advies. Hele lange tijd met jullie meegelezen, altijd een soort drempel gevoeld om m'n eigen verhaal op het internet te gooien maar kan nu wel wat tips gebruiken.
Ik heb een paar jaar lang iets gehad met een getrouwde man, ik ben single. Best een behoorlijk leeftijdsverschil tussen ons (hij is ouder), hij heeft jonge kinderen, ging dwars tegen al m'n principes in maar toch gebeurd. En inmiddels zo aan deze man gehecht geraakt (en hij aan mij) dat ik me geen leven meer kan en wil voorstellen waar hij geen onderdeel van is.
Er was nooit hoop op meer, daar is hij altijd heel duidelijk in geweest: hij wil niet weg bij zijn kinderen en wil dat zijn kinderen opgroeien met twee ouders die bij elkaar zijn en in hetzelfde huis wonen etc. Ik vind daar wel iets van, maar het is zijn keuze en ik wist waar ik aan toe was. Tot ik hier van de zomer een punt achter heb gezet, ik kon het niet meer. Dat alles altijd stiekem moest, we nooit spontaan wat leuks konden doen, alle avonden en nachten en bijzondere momenten die ik niet met hem kon delen, het was niet goed meer voor me. Die keuze heeft hem nu een keer echt tot nadenken aangezet, en hij kwam tot de conclusie dat hij niet gelukkig is thuis, later geen spijt wil hebben van wat hij niet heeft gedaan, me teveel miste en hij zou in het diepe springen. Allemaal ook naar aanleiding van gesprekken met een psycholoog/coach. Hij zou dat voor zichzelf doen, omdat hij niet gelukkig was, en als ik niet met hem verder wilde dan zou hij nog steeds doorzetten. We hebben weer even contact gehad en toen besloten dat het beter was als hij eerst de dingen op orde ging krijgen en dan de draad weer op te pakken.
In een paar weken geen contact heeft hij zich nu gerealiseerd dat hij toch maar niet bij de kinderen weg wil, wil me niet zien om hierover te praten want is bang dat de vonk weer overspringt en wil het liefst helemaal geen contact meer. Maar appt me ondertussen wel tussendoor over kleinigheidjes of als hij me mist. Een dag later is het weer spijt van het appen en toch maar weer geen contact.
En nu weet ik het niet zo goed meer. De liefde was altijd zo groot, het voelde zo goed om samen te zijn, heel cliché als thuiskomen en weten dat het goed is. Ik keek heel erg uit naar ons leven samen over een tijd als hij gesetteld was in de nieuwe situatie en nu lijkt dat allemaal niet meer te gaan gebeuren. Het lijkt voor mij alsof hij vooral met zichzelf in de knoop zit. Hij neemt snelle beslissingen en presenteert die naar mij toe als definitieve keuzes, maar is in het verleden wel vaker teruggekomen op beslissingen die op het moment zelf definitief waren. Hij heeft toen hij vertelde thuis weg te willen gaan gezegd dat er momenten zouden gaan komen van twijfel, en dat we dan moesten vasthouden aan wat we hebben en hoe het toen voelde.
Hou ik nu vast daaraan, laat ik hem los, respecteer ik zijn keuze hierin of geef ik hem even ruimte zonder dat ik meteen alles afsluit? Ik weet niet meer wat wijsheid is, wellicht dat jullie als ervaringsdeskundigen me een klein beetje op weg kunnen helpen.
In ieder geval bedankt aan wie dit lange verhaal heeft gelezen, en als jullie nog vragen hebben dan hoor ik dat uiteraard graag!
Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat je de keuze moet maken tussen voor altijd of minimaal nog jaren minnares en dus ‘tweede’ zijn, of ermee stoppen. Zoals ik je situatie lees gaat hij niet weg in zijn relatie nu, minimaal niet tot de kinderen groot zijn… De vraag is of het jou dit waard is en je dit kunt en wil volhouden. Want zoals ik je lees gaat hij heen en weer blijven gaan voorlopig.
Hoe dan ook een enorm dikke knuffel
Madelief65 schreef op 30-10-2021 om 18:22:
En nu weet ik het niet zo goed meer. De liefde was altijd zo groot, het voelde zo goed om samen te zijn, heel cliché als thuiskomen en weten dat het goed is. Ik keek heel erg uit naar ons leven samen over een tijd als hij gesetteld was in de nieuwe situatie en nu lijkt dat allemaal niet meer te gaan gebeuren. Het lijkt voor mij alsof hij vooral met zichzelf in de knoop zit. Hij neemt snelle beslissingen en presenteert die naar mij toe als definitieve keuzes, maar is in het verleden wel vaker teruggekomen op beslissingen die op het moment zelf definitief waren. Hij heeft toen hij vertelde thuis weg te willen gaan gezegd dat er momenten zouden gaan komen van twijfel, en dat we dan moesten vasthouden aan wat we hebben en hoe het toen voelde.
Hou ik nu vast daaraan, laat ik hem los, respecteer ik zijn keuze hierin of geef ik hem even ruimte zonder dat ik meteen alles afsluit? Ik weet niet meer wat wijsheid is, wellicht dat jullie als ervaringsdeskundigen me een klein beetje op weg kunnen helpen.
In ieder geval bedankt aan wie dit lange verhaal heeft gelezen, en als jullie nog vragen hebben dan hoor ik dat uiteraard graag!
Zoals ik het lees is hij er nog niet aan toe het thuisfront te verlaten en zou hij dit wel doen, jullie (vooral jij) een hele moeilijke tijd tegemoet gaan. Iemand zou NOOIT voor iemand anders uit een huwelijk/relatie moeten stappen, maar alleen voor zichzelf, omdat hij/zij niet meer gelukkig is en ook geen toekomst meer ziet met die ander.
Ik ben ervan overtuigd dat iemand van meerdere personen kan houden, dus ik twijfel ook niet aan zijn liefde voor jou, maar is dat voldoende voor hem om deze stap te zetten? Tijd met zijn kinderen te moeten delen, hen niet meer iedere dag kunnen zien, dat weegt op dit moment zwaarder dan zijn liefde voor jou en dat is ook begrijpelijk.
Ik persoonlijk denk dus dat je er goed aan doet voorlopig helemaal geen contact te hebben, desnoods zijn nummer te blokkeren al is dit ontzettend moeilijk, maar je moet ook je eigen grenzen bewaken!
Eens met Kersje dat de ander vooral voor zichzelf uit een relatie moet stappen en niet voor de ander. Hoe hij er nu inzit is, komt twijfelachtig over. De tijd is er nog niet helemaal naar. Begrijpelijk ook. Hij moet er eerst voor zichzelf uitkomen. Er is veel te verliezen (kinderen).
Ik zou in jouw schoenen vooral je op jezelf richten en het contact afbreken.
Een paar jaar geleden was ik ook niet meer gelukkig in mijn relatie en het gras leek elders groener. Er is niks gebeurt en nog steeds erg blij dat ik voor mezelf de keuze heb gemaakt om eerst mezelf weer bij elkaar te rapen. Ook ex minnaar kwam uit een lange relatie maar alle keuzes die zij hun relatie (stoppen) hebben gemaakt, stond ik buiten. En dat vind ik bij nader inzien heel prettig. In eerste instantie niet want ja, hoe belangrijk was ik wel of niet voor de ander? Bovendien was ik daar zelf ook niet uit.
Even algemeen. Vanuit eigen ervaring ben ik er een heel groot voorstander van om eerst helemaal happy met jezelf te zijn. Minder afhankelijk van de ander, tenzij daar echt reden voor is of daar waar het goed voelt. Verdriet omdat je er te diep inzit en meer wil terwijl dat niet gaat gebeuren, is voor mij zoiets als je leven on hold zetten en ook niet echt goed voor jezelf zorgen. Maar dat is lastig als je erin zit, dan voelen die mooie momenten nog grootser aan en voelt het aan alsof het wel waard is.
Blauwevrouw, knuffel. Ik leef met je mee en zou je graag het hartenzeer willen besparen.
Tot ik hier van de zomer een punt achter heb gezet, ik kon het niet
meer. Dat alles altijd stiekem moest, we nooit spontaan wat leuks konden
doen, alle avonden en nachten en bijzondere momenten die ik niet met
hem kon delen, het was niet goed meer voor me
Dit kan ik me zo goed voorstellen. Altijd genoegen nemen met een beetje.
De situatie is feitelijk nog hetzelfde. Er is maar een heel klein percentage mannen dat zijn vrouw verlaat voor een minnares, en uit jouw verhaal lees ik dat hij dat niet gaat zijn. Ga je al die tijd wachten, emotioneel beschikbaar zijn?
Het gaat ontzettend pijn doen - maar over 3 jaar ben je zó blij dat je afscheid hebt genomen. Hij is ouder schrijf je, jij bent dus nog jong - er is heus iemand te vinden die je ook dit geluk bezorgt.
En wat ik ook nog denk: stel dat hij wel gaat scheiden, dan hangt er nog een heel gezin aan hem dat jou van alles verwijt en waar hij zich schuldig naar voelt. Ook niet makkelijk.
Madelief65 schreef op 30-10-2021 om 18:22:
En nu weet ik het niet zo goed meer. De liefde was altijd zo groot, het voelde zo goed om samen te zijn, heel cliché als thuiskomen en weten dat het goed is. Ik keek heel erg uit naar ons leven samen over een tijd als hij gesetteld was in de nieuwe situatie en nu lijkt dat allemaal niet meer te gaan gebeuren. Het lijkt voor mij alsof hij vooral met zichzelf in de knoop zit. Hij neemt snelle beslissingen en presenteert die naar mij toe als definitieve keuzes, maar is in het verleden wel vaker teruggekomen op beslissingen die op het moment zelf definitief waren. Hij heeft toen hij vertelde thuis weg te willen gaan gezegd dat er momenten zouden gaan komen van twijfel, en dat we dan moesten vasthouden aan wat we hebben en hoe het toen voelde.
Hou ik nu vast daaraan, laat ik hem los, respecteer ik zijn keuze hierin of geef ik hem even ruimte zonder dat ik meteen alles afsluit? Ik weet niet meer wat wijsheid is, wellicht dat jullie als ervaringsdeskundigen me een klein beetje op weg kunnen helpen.
In ieder geval bedankt aan wie dit lange verhaal heeft gelezen, en als jullie nog vragen hebben dan hoor ik dat uiteraard graag!
Ik denk dat dit juist niet de vragen zijn waar je je nu mee bezig moet houden. Je hebt er namelijk helemaal geen controle over. Zoals Empara, denk ik dat het beste is je nu op jezelf en jouw eigen leven te focussen. Zorgen dat jij je oké voelt. Misschien komt hij daar ooit nog bij, misschien niet, misschien iemand anders. Maar dan is er in ieder geval ruimte voor jou om gelukkig te zijn met alle mogelijkheden, alleen, met hem of met iemand anders. Als hij al zou komen, dan komt hij dan ook.
Hoe pijnlijk ook, je wint het meest door je op jezelf te focussen in deze situatie denk ik. Zorgen dat jij je eigen leven op de rit hebt, dat je je genoeg voelt. Dat er meer is dan hem. Zijn er mensen in je omgeving die hiervan weten, die jou ook steun kunnen bieden? Want natuurlijk is het wel fucking moeilijk en verdrietig. En hoe pijnlijk ook, je weet niet of het samen zo fantastisch zou zijn, want je hebt hem nooit helemaal gehad. Maak het niet te sprookjesachtig in je hoofd.
@madelief, ik denk dat alle wijze woorden hierboven al zijn geschreven. Met name de laatste alinea die Sailship schrijft zou ik als ik jou was uitprinten en lezen tot het doordringt.
Ik heb zelf niet in jouw situatie gezeten, maar kan me wel enigszins indenken hoe je je moet voelen. Knuffel voor jou!
Om zelf met beide pootjes op de grond te blijven heb ik voorafgaand aan de date deze week nog even een oud viva topic uit 2013 opgeduikeld. Mijn breuk met nr2 En alhoewel ik eigenlijk wel weet hoe ik er nu in moet staan deed het topic me toch weer een traantje wegslikken en bedenken dat ik echt goed met nr2 voor ogen moet zien te krijgen waar we mee bezig zijn. Na ons afscheid (als minnaars) van elkaar ben ik door een diep donker dal gegaan. Daar wil ik nooit meer in terecht komen.
Goed om hier ook af en toe te blijven reflecteren en me aan de hand van jullie posts een spiegel voor te blijven houden. Zijn er naast Rooss hier nog dames uit die tijd? Ik weet de nicknames van die tijd nog wel, maar weet niet of ze hier nu onder andere namen schrijven.
@madelief ik sluit me aan bij mijn voorgangsters. Blijf goed voor ogen houden wat je zelf wil en idd maak het geen sprookje in je hoofd.
@sense ik heb ook oude topics teruggelezen op Viva toen ik te diep zat met mijn gevoelens voor ex minnaar. Dat heeft welzijn ogen geopend in de zin van dat wat ik voelde en dacht echt niet uniek was. Sterker nog ik kreeg het idee dat het eerder standaard was. Dat was echt een eye opener en ik heb daar veel aan gehad alsmede de adviezen die ik toen kreeg al sloeg ik ze in het begin in de wind want bij mij was toch anders? Haha... naïviteit.
Ben pas in 2019 mee gaan schrijven dus ik ken je verhaal eigenlijk niet. Geen idee wie je was op Viva maar leuk dat je hier weer meeschrijft en advies geeft.
Nieuwe minnaar is nu voor een maandje vertrokken naar buitenland. Had hem deze week nog graag willen zien maar ben zo ziek geweest dat dat helaas niet kon. Dus nu moet ik even geduld hebben... dat maakt het weerzien dan alleen maar leuker hoop ik!
Ik lees al een tijdje mee, maar ga nu ook maar eens meeschrijven, vooral omdat ik vrees dat het verhaal van madelief wel eens herkenbaar zou kunnen worden voor mij.
Ik heb een relatie van 10 jaar, die niet top loopt. Er spelen al een tijd twijfels in mijn hoofd, die ik ook met mijn vriend besproken heb. Ik denk dat de kern daarvan erin zit dat ik gewoon veel veranderd ben in die 10 jaar, het waren nogal vormende jaren (van 20 tot 30). We proberen wel te werken aan de relatie, ik probeer patronen te veranderen die me dwars zitten.
Maar, wat absoluut natuurlijk handig is om daarnaast te hebben.. er is ook een andere man in mijn leven. Die is pas kort geleden weer opgedoken, 3 maanden terug. We hebben in het verleden, nog voor mijn huidige relatie, kort wat met elkaar geklooid - maar dat liep toen op niks uit, vooral omdat hij uiteindelijk de boot af hield. Daarna allebei in een andere relatie beland, elkaar af en toe nog gesproken maar niks intensiefs. Maar nu is de vonk er weer volledig, ondanks dat we elkaar na 1 afspraak enkel nog via chat en telefoon hebben gesproken. Hij is leuk en lekker, maar voor mij meer dan dat, hij is iemand met wie ik een relatie zou willen. Hij ook met mij, maar we zitten allebei al in een relatie.
We hebben een paar weken terug een contactpauze ingelast, om onszelf beiden de kans te geven ons weer te richten op ons echte leven, in plaats van een sprookjeswereld samen. Nu weer contact, maar nog sporadisch. Afgesproken dat als we elkaar weer zien, we realistisch spreken over hoe dit verder moet.
Ik probeer de twee zaken uit elkaar te houden, mijn huidige relatie en de soort-van-minnaar, maar ik weet ook dat dat bijna onmogelijk is. Ingewikkeld dus. Vast geen toeval ook, dat ik hem nu weer 'tegenkom'/toelaat in mijn leven.
Heerlijke date gehad vanmorgen. En weer heerlijk geland..
Goed gesprek gevoerd, ik had naar aanleiding van het topic dat ik terug las wel een heldere vraag aan minnaar. Of hij wel gelukkig was.
In een ver verleden was hij dat niet, en ik was niet degene die hem wel gelukkig kon maken. Maar dat voelde wel als mijn plicht.. ik heb er destijds heel veel energie en liefde ingestoken en ik ging er bijna aan onderdoor om hem weg te zien glijden en ik kon hem niet vatten..
In die tijd was ik zijn vlucht uit de werkelijkheid, zijn schaduwleven waarin hij on vluchten. Dat wil ik niet meer. Ik wil dat hij happy is ook zonder mij, en dat ik enkel een extraatje ben..
Ik wist dat zijn antwoord eerlijk zou zijn, nog voor ik had aangegeven waarom ik de vraag stelde. Hij is happy en dan is het voor mij goed. We bewaken beiden onze ‘Relatie’ geen van beide willen we terug naar hoe intens het toen was. Het is goed zo..
Nu nog zoeken naar hoe we onze dates gaan inrichten. Beiden gaan van start met een nieuwe baan, even een nieuwe modus zoeken na dat we beiden op onze nieuwe werkplek geland zijn. In de ‘oude’ tijd waren onze dates zeer frequent, zeker 1 x per 2 weken en meestal vaker. Dat zal niet meer gebeuren. Ik denk zo’n 1 x per 2 maanden. En dat is prima.
Nog meer mensen die dates deze week gepland hebben?
bliep: nu kan het misschien nog, éérst bij jezelf te rade gaan of je relatie nog goed is (of te redden is). Of je gelukkig bent met het idee nog vele jaren met deze partner samen te zijn. Of je gelooft dat jullie daarin gaan slagen, dat jullie met elkaar mee kunnen groeien.
En daarna weet je wel wat je te doen staat.
SenSe: ik schreef in 2014 enige tijd mee op Viva. Over dezelfde minnaar, maar toen was mijn nr 1 nog niet ziek en ging ik enige tijd hartstikke vreemd.
En ik heb volgende week een date.