Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 09:03:
Ik ben in therapie om iets anders maar dit komt daar ook aan bod.
Inmiddels vele weken verder, nog altijd geen contact gehad met haar. Heb haar 1x gezien op een familieaangelegenheid waar ze me volledig genegeerd heeft.
Inmiddels ben ik zó kwaad op haar, dat ze me gewoon doodzwijgt zonder dat ze met mij 1 woord gewisseld heeft na het gesprek met mijn man. Het voelt echt alsof ik al die jaren alleen maar goed geweest ben om haar te helpen met van alles en nog wat en dat mijn / ons gevoel er dus niet mag zijn. Stank voor dank.
Zuur is dat he. Als mensen feedback krijgen en daar overduidelijk niet mee om kunnen gaan en dan liever kwaad op de ander zijn of ze als lucht behandelen. Dat is altijd een prettiger copingsmechanisme dan naar je eigen aandeel kijken. Want je zult er maar eens achterkomen dat je niet perfect bent en ook best wel eens mensen tegen het zere been schopt. Het is een infantiele manier van omgaan met kritiek. Die ze dus duidelijk niet kan verdragen, dus dan maar zo.
Het heeft waarschijnlijk een reden dat je schoonmoeder somber is. Als je zo niet leuk bent voor je omgeving, komt die boomerang natuurlijk altijd een keertje terug in je gezicht. Zeker naarmate je afhankelijker wordt, ga je dat steeds meer merken. Mensen willen gewoon niet meer zo hard voor je lopen, want je bent gewoonweg niet zo leuk in de omgang. Als je nog jong bent, hop je dan makkelijk door naar 'nieuwe vrienden' of een 'nieuwe baan of nieuw huis' en maak je nieuwe contacten. Zolang die oppervlakkig blijven, kun je nog ver komen met een rottig karakter. Dat lukt alleen niet meer als je mensen voor je karretje wil (of moet, vanwege ouderdom) spannen. Dan moet je ook een beetje leuk terugdoen. En dat lukt haar nou net niet, tsja.
Edjekroketje schreef op 15-04-2024 om 10:41:
[..]
Helemaal waar hoor, ik mis het ook absoluut niet, maar haar onbeschofte houding maakt me echt heel boos.
Heel begrijpelijk. En nodig ook. Jouw boosheid maakt dat je voelt dat iemand over je grenzen is gegaan. Jouw boosheid beschermt je. Het maakt het voor jou makkelijker om je grenzen aan te gaan geven. Dus gebruik je boosheid, het is je zeer terechte beschermingsmechanisme.
Diyer schreef op 15-04-2024 om 22:43:
[..]
Zuur is dat he. Als mensen feedback krijgen en daar overduidelijk niet mee om kunnen gaan en dan liever kwaad op de ander zijn of ze als lucht behandelen. Dat is altijd een prettiger copingsmechanisme dan naar je eigen aandeel kijken. Want je zult er maar eens achterkomen dat je niet perfect bent en ook best wel eens mensen tegen het zere been schopt. Het is een infantiele manier van omgaan met kritiek. Die ze dus duidelijk niet kan verdragen, dus dan maar zo.
Het heeft waarschijnlijk een reden dat je schoonmoeder somber is. Als je zo niet leuk bent voor je omgeving, komt die boomerang natuurlijk altijd een keertje terug in je gezicht. Zeker naarmate je afhankelijker wordt, ga je dat steeds meer merken. Mensen willen gewoon niet meer zo hard voor je lopen, want je bent gewoonweg niet zo leuk in de omgang. Als je nog jong bent, hop je dan makkelijk door naar 'nieuwe vrienden' of een 'nieuwe baan of nieuw huis' en maak je nieuwe contacten. Zolang die oppervlakkig blijven, kun je nog ver komen met een rottig karakter. Dat lukt alleen niet meer als je mensen voor je karretje wil (of moet, vanwege ouderdom) spannen. Dan moet je ook een beetje leuk terugdoen. En dat lukt haar nou net niet, tsja.
Nou dit inderdaad, goed verwoord.
Je hebt het heel goed verwoord Diyer, echt precies zoals het is, en exact zoals ze doet: mij maar doodzwijgen. En ergens diep van binnen kan ik me heel misschien nog wel indenken ook dat het allemaal als een slag bij heldere hemel is gekomen. Zelfreflectie heeft ze inderdaad niet, dus in haar ogen ging alles goed. En dat ik niet meer langskwam of veel belde, daar snapte ze he-le-maal niets van.
Diyer schreef op 15-04-2024 om 22:51:
[..]
Heel begrijpelijk. En nodig ook. Jouw boosheid maakt dat je voelt dat iemand over je grenzen is gegaan. Jouw boosheid beschermt je. Het maakt het voor jou makkelijker om je grenzen aan te gaan geven. Dus gebruik je boosheid, het is je zeer terechte beschermingsmechanisme.
+100. Voor mezelf kan ik nu namelijk goed onderbouwd een grens trekken als het gaat om zaken voor ze regelen en doen. Want als het erop aankomt, ben ik in haar ogen maar een stuk vuil en het niet waard om mee in gesprek te gaan en ik pas er dus voor om 'gebruikt' te worden. En het erge is, ik mis haar ook niet. Ik voel geen druk, geen verplichtingen en weinig ergernis. Maar dus wel boosheid en die moet zakken.