Schoonmoeder overleden, zus laat niets weten
Het is inmiddels al een aantal dagen geleden sinds mijn schoonmoeder is overleden. Ze had een spierziekte waar ze uiteindelijk aan overleden is. Op een app met sterkte (na overlijden) heb ik sinds haar overlijden niets meer van mijn zus en haar vriend gehoord. Zij kenden haar ook. Zo zagen ze elkaar regelmatig op verjaardagen. Op de dag van de crematie niet maar nu dagen later ook niets. Ook mijn schoonvader heeft niets van ze gehoord. Ze hebben wel een uitnodiging gekregen voor de crematie. Geen app, geen kaart, geen bloemen, geen bezoek.
Ik ben boos, teleurgesteld en verdrietig. Of verwacht ik teveel van mijn zus? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je er niet aan denkt. Wat zouden jullie doen? En hoe denken jullie hierover?
thinkso schreef op 30-09-2025 om 13:16:
[..]
De band was vroeger goed maar de laatste jaren minder goed, mede doordat zij op voor mij belangrijke momenten er niet was. En ik er andersom wel altijd was voor haar.
Ik snap dat het verdrietig is. Als het nu al tijden zo is, ligt het wel in de lijn van verwachtingen.
BlairW schreef op 30-09-2025 om 14:36:
Ik vind het geen hele rare reactie van je zus eigenlijk. Ik zou zelf ook niet naar de crematie van de schoonouders van mijn broer gaan. Ik heb geen band met die mensen, zie ze op verjaardagen maar ook daar spreek ik ze maar sporadisch. Ze heeft een app gestuurd om jullie sterkte te wensen. Wat zou je nog meer moeten doen bij een verlies van mensen die zo ver van je af staan?
Ik ga eigenlijk altijd als ik ben uitgenodigd, tenzij ik écht niet kan. Iemand heeft een reden gehad om mij uit te nodigen en dat is voor mij reden genoeg om te gaan. Als mijn zus een uitvaart zou hebben van iemand die dicht bij haar stond, en ik was uitgenodigd, ging ik sowieso, al had ik de overledene in geen 20 jaar gezien.
Fiorah schreef op 30-09-2025 om 17:28:
[..]
Ik ga eigenlijk altijd als ik ben uitgenodigd, tenzij ik écht niet kan. Iemand heeft een reden gehad om mij uit te nodigen en dat is voor mij reden genoeg om te gaan. Als mijn zus een uitvaart zou hebben van iemand die dicht bij haar stond, en ik was uitgenodigd, ging ik sowieso, al had ik de overledene in geen 20 jaar gezien.
Dat kan. Ik sta daar anders in. En de zus van TO blijkbaar ook. Daarnaast vind ik dat je iemand dat niet kwalijk kan nemen. Er is geen goed of fout hierin. Iedereen mag zelf beslissen om wel of niet te gaan, wat daar de reden ook van is. Dat je die reden misschien wil weten, is een ander verhaal. Daar kan je altijd het gesprek over aan gaan.
Oprechte deelneming, TO!
Ik heb een gedachte bij eender welke gelegenheid waarbij mensen - waarvan ik had gehoopt dat ze het zouden doen - mijn niet feliciteren/condoleren: liever geen aandacht die gemeend is, dan wel een wens die niet gemeend is. Daar trek ik me aan op: als het iemand teveel moeite kost om mij te condoleren/feliciteren, dan heb ik liever dat ze het niet doen. Veel eerder dan vol schijnheiligheid uitgesproken wensen te moeten ontvangen.
Dan heb ik tenminste 1 ding waarvan ik zeker kan zijn: dat de tegenpartij eerlijk is. En dan is mijn verdriet, ontgoocheling over 'niks laten weten' héél snel over. Want dan vraag ik mezelf af: wil ik liever belazerd worden? Neen, dus doe ik het met de mensen die het wel menen.
Als de band met jouw zus al maar zózó is, waarom hecht je dan belang aan haar condoleances als je langs alle kanten voelt dat ze het eigenlijk niet meent of er niet achter staat?
Ik vind het ook weinig attent. Een kaartje naar je schoonvader was wel het minste geweest.
Bedankt voor jullie reacties. Ik hecht belang aan haar condoleances (of het nou via een kaart is of via bezoek aan de dienst) omdat ik toch meer verwacht van een zus. Ik kan ook het gevoel niet handelen dat het erop lijkt dat het (of ik?) er niet toedoet voor haar. Alsof het haar niks interesseert. Misschien is dat ook gewoon zo. Eerdere ervaringen laten weinig betrokkenheid of interesse zien. Er is vanuit haar geen wederkerigheid. En toch hoop ik elke keer op die toenadering die ik nu voel te missen. Ik weet ook dat iedereen omgaat met verlies en dat het ook soms gewoon heel ongemakkelijk kan zijn om te vragen hoe het met iemand gaat in rouw. Of om überhaupt met zo'n situatie om te gaan. Dus dat ze niet langs is geweest, tsja.. Dat is dan zo. Dat is niemand verplicht. Maar de totale desinteresse (zo voelt het) voor én na het verlies, dat had ik niet verwacht.
volgens mij is het wel zo gepast om op de uitvaart aanwezig te zijn. Dat doe je om vrienden en directe familie te steunen in deze verdrietige tijd. Dan gaat het niet zozeer om jou band met de overledene, maar wel om jou band met de nabestaanden.
Dat lijkt mij wel zo normaal en empatisch om te doen. Ik snap niet zo goed dat andere reageerders hier zelf niet aan denken.
thinkso schreef op 30-09-2025 om 21:00:
Bedankt voor jullie reacties. Ik hecht belang aan haar condoleances (of het nou via een kaart is of via bezoek aan de dienst) omdat ik toch meer verwacht van een zus. Ik kan ook het gevoel niet handelen dat het erop lijkt dat het (of ik?) er niet toedoet voor haar. Alsof het haar niks interesseert. Misschien is dat ook gewoon zo. Eerdere ervaringen laten weinig betrokkenheid of interesse zien. Er is vanuit haar geen wederkerigheid. En toch hoop ik elke keer op die toenadering die ik nu voel te missen. Ik weet ook dat iedereen omgaat met verlies en dat het ook soms gewoon heel ongemakkelijk kan zijn om te vragen hoe het met iemand gaat in rouw. Of om überhaupt met zo'n situatie om te gaan. Dus dat ze niet langs is geweest, tsja.. Dat is dan zo. Dat is niemand verplicht. Maar de totale desinteresse (zo voelt het) voor én na het verlies, dat had ik niet verwacht.
TO: Is jou zus überhaupt wel in staat om zich te verplaatsen in een ander? Begrijpt ze sociaal en emotioneel wat jij of iemand anders nodig heeft die net zijn of haar vader of moeder heeft verloren? Geeft ze in andere situaties wel blijk van empatisch vermogen? Geeft ze aan anderen wel een schouder om op uit te huilen, of zie je eigenlijk totale onvermogen?
thinkso schreef op 30-09-2025 om 15:11:
Ik kan de gedachte volgen dat zij mijn schoonmoeder niet vaak zag en dus komt ze niet. Wat ik niet kan volgen is dat ik zelfs van mijn burenmeer medeleven/betrokkenheid kreeg. Misschien is daarom het contrast zo groot. En de teleurstelling des te groter dat dit eigenlijk bevestigt wat ik al voel: er is een afstand tussen ons. Als zij iets meemaken, moeten wij er wel allemaal zijn en met ze meeleven en meedenken en meehelpen. Andersom komt er werkelijk niets..
Heb je dit wel eens aangegeven hoe raar en naar dit voelt?
BritgetJones007 schreef op 30-09-2025 om 21:22:
[..]
TO: Is jou zus überhaupt wel in staat om zich te verplaatsen in een ander? Begrijpt ze sociaal en emotioneel wat jij of iemand anders nodig heeft die net zijn of haar vader of moeder heeft verloren? Geeft ze in andere situaties wel blijk van empatisch vermogen? Geeft ze aan anderen wel een schouder om op uit te huilen, of zie je eigenlijk totale onvermogen?
Dat vind ik een goede vraag. Ze heeft opzich wel empathie. Als ik zeg dat ik ergens verdrietig over ben begrijpt ze dat wel. Het is wel vaak eenrichtingsverkeer in gesprekken. Het gaat nooit de diepte in maar het blijft oppervlakkig en er is weinig inlevingsvermogen. Ik vraag me af of ze weet wat ze moet doen in sommige situaties waarin anderen daar toch prima een idee bij hebben. Maarja, je zou toch denken dat ze nadenkt over wat ze het beste kan doen in situaties
BritgetJones007 schreef op 30-09-2025 om 21:24:
[..]
Heb je dit wel eens aangegeven hoe raar en naar dit voelt?
Nee. Ik ben best conflictmijdend. Tot nu toe heb ik dat niet durven zeggen..
BritgetJones007 schreef op 30-09-2025 om 21:01:
volgens mij is het wel zo gepast om op de uitvaart aanwezig te zijn. Dat doe je om vrienden en directe familie te steunen in deze verdrietige tijd. Dan gaat het niet zozeer om jou band met de overledene, maar wel om jou band met de nabestaanden.
Dat lijkt mij wel zo normaal en empatisch om te doen. Ik snap niet zo goed dat andere reageerders hier zelf niet aan denken.
Je gaat toch naar een crematie om afscheid te nemen van de overledene.
Alleen als ik de ouders van vrienden goed ken zou ik daar heen gaan, hetzelfde bij schoonouders van mijn siblings, ik heb niet het idee dat ik daar hoor dat is voor die familie, niet voor mij.
Ik zou mijn sibling wel bellen of een appje sturen ook daarna maar de uitvaart zelf nee, dat voelt heel ongepast om daar bij te zijn als ik de overledene niet heel goed ken. Mijn familie zou ook heel raar staan te kijken denk ik als de broers en zussen van hun schoonkinderen bij de uitvaart zouden zijn.
thinkso schreef op 30-09-2025 om 21:30:
[..]
Nee. Ik ben best conflictmijdend. Tot nu toe heb ik dat niet durven zeggen..
Heel eerlijk gezegd denk ik wel dat dit, hoe verdrietig ook, een goed moment is om dit op een niet verwijzende manier, maar meer 'hoe jij je hieronder voelt' aan te geven. En of ze zich er bewust van is hoe dit overkomt. Dat je haar nodig hebt...
Misschien een voorstel doen voor een afspraak binnenkort?
Verwacht verder niks hiervan, alleen dat je wel 'stof tot nadenken' hebt gegeven. Aan haar wat ze ermee doet.
Waren jullie ouders vroeger in vergelijkbare situaties er wel voor vrienden en familie? Heeft ze geleerd en gezien wat passend gedrag is in deze situaties?
mana_sutiyuq schreef op 30-09-2025 om 22:06:
[..]
Je gaat toch naar een crematie om afscheid te nemen van de overledene.
Alleen als ik de ouders van vrienden goed ken zou ik daar heen gaan, hetzelfde bij schoonouders van mijn siblings, ik heb niet het idee dat ik daar hoor dat is voor die familie niet voor mij.
Ik zou mijn sibling wel bellen of een appje sturen ook daarna maar de uitvaart zelf nee, dat voelt heel ongepast om daar bij te zijn als ik de overledene niet heel goed ken. Mijn familie zou ook heel raar staan te kijken denk ik als de broers en zussen van hun schoonkinderen bij de uitvaart zouden zijn.
Bij ons in de familie maar ook in de (katholieke) omgeving waar ik ben opgegroeid is het heel gebruikelijk om zulke uitvaarten juist wel te bezoeken..
Mijn ouders raken op een leeftijd waarbij ze misschien binnenkort niet meer zelfstandig naar uitvaarten kunnen dan voel ik toch wel de verplichting om te zorgen dat ze weer komen en dan zal ik er zelf ook bij zijn.
Het voelt voor mij ook niet ongepast. Soms geeft een familie aan om in kleine kring de ouder naar het kerkhof te brengen of een laatste moment samen te hebben in het crematorium. Daar zal ik nooit mezelf bij wringen.
Toen mijn schoonouder overleden was hebben we in besloten kring de kist gesloten voorafgaand aan de uitvaart. Dat was ons laatste moment met de familie bij elkaar.
Bakblik schreef op 30-09-2025 om 22:18:
[..]
Mijn ouders raken op een leeftijd waarbij ze misschien binnenkort niet meer zelfstandig naar uitvaarten kunnen dan voel ik toch wel de verplichting om te zorgen dat ze weer komen en dan zal ik er zelf ook bij zijn.
Dat zijn mijn ouders ook, dus ik breng ze maar ga zeker niet altijd mee naar binnen in de zaal zelf, dat hangt echt van mijn band met de overledene af.