Schoonmoeder ( misschien) borstkanker
Mijn schoonmoeder voelde een knobbel in haar borst en is daarmee naar de huisarts gegaan. Huisarts heeft haar verwezen naar het ziekenhuis; volgende week krijgt ze ( gedurende 1 dagdeel) een aantal onderzoeken. Dat nieuws is schrikken natuurlijk!
Schoonmoeder is er nu heilig van overtuigd ( en neemt daar de hele familie in mee) dat ze uitgezaaide borstkanker heeft en er niets meer aan te doen is. Dit baseert ze op het feit dat er op korte termijn zoveel onderzoeken zijn gepland. Volgens haar doen de artsen dat alleen als het heel ernstig is.
Ik merk dat ik het probeer te relativeren: laten we nu eerst eens de onderzoeken afwachten voordat we er conclusies aan verbinden. Mijn man denkt dat ik er veel te positief insta terwijl ik denk dat man en schoonfamilie het te negatief zien. Laat ik voorop stellen dat ik van dichtbij weet wat voor gevolgen kanker kan hebben. Het is dus niet zo dat ik mijn kop in het zand steek. Ik wil er graag voor man en schoonfamilie zijn.
Hoe kan ik hier beste mee om gaan? Het laatste wat ik nu wil is discussie. Maar ik merk aan mijzelf dat ik schoonmoeder hoop te kunnen steunen door ook ruimte te geven aan de mogelijkheid dat het geen doemscenario hoeft te zijn.
ik lees veel voorschriften over hoe “het moet”. Ze moet mentaal dit, ze moet mentaal dat.
vanuit de beste bedoelingen, maar je kan iemand zo ook een heel eenzaam ziekteproces in duwen.
pas als er ruimte is voor haar angst en pessimisme, kan er ook ruimte voor haar komen om verder te kijken. Dus ik denk dat Hen en Kersje hier waardevolle tips geven, om naast haar te gaan staan zónder dat oordeel.
Wat rot Scarletwitch ☹️. Kun je haar doemdenken misschien zien als angsten, wat het ook zijn natuurlijk? Misschien als ze haar gedachten en gevoelens over doodgaan van zich af mag praten, er weer wat ruimte komt voor wat optimisme. Ik denk wel dat het logisch is dat ze ook somber en bang is. Maar er kan misschien ook weer een nieuwe fase komen.
Sterkte voor jullie allemaal!
dank jullie wel allemaal! ♥️
De angst een stem geven in de hoop dat er ook ruimte komt voor andere emoties vind ik een hele goede gedachte. Het raakt iedereen vooral omdat ze natuurlijk het beste met haar voor hebben. Het lijkt nu alsof ze zichzelf geen kans wil geven en dat is pijnlijk om te ervaren, zeker omdat je haar alle kansen ( hoe groot of klein ook) gunt.
ScarletWitch schreef op 14-08-2021 om 10:44:
dank jullie wel allemaal! ♥️
De angst een stem geven in de hoop dat er ook ruimte komt voor andere emoties vind ik een hele goede gedachte. Het raakt iedereen vooral omdat ze natuurlijk het beste met haar voor hebben. Het lijkt nu alsof ze zichzelf geen kans wil geven en dat is pijnlijk om te ervaren, zeker omdat je haar alle kansen ( hoe groot of klein ook) gunt.
Dat ‘zichzelf geen kans geven’ kan ook een vorm van zelfbescherming zijn, tegen verder slecht nieuws. Na zo’n diagnose zijn veel mensen het vertrouwen in hun lichaam volkomen kwijt, en dat maakt het lastig er ook maar een beetje vertrouwen in te hebben dat het goed komt. Als je daar niet meer in gelooft, kun je ook geen nieuwe tegenvallers meer te verwerken krijgen.
Dat ze niet (bedoel je echt helemaal niet?) eet, vind ik wel zorgelijk. Dat zou voor mij wel maken dat ik minder vrijblijvend zou denken dat het verder goed is, als dit haar manier van ermee omgaan is.
Of eet ze niet door haar angsten, zo werkt dat bij namelijk, dan krijg ik echt geen hap door mn keel en ligt er enkel een steen op mijn maag? En natuurlijk heeft ze haar krachten nodig, maar dan moet je wel kúnnen eten en is het geen kwestie van niet willen.
Misschien zou ze haar artsen kunnen vragen nutrivoeding te nemen zodat ze toch de belangrijkste voedingsstoffen binnenkrijgt?
Oh, ik ging er ook niet vanuit dat niet eten een kwestie van onwil is hoor. Maar als je zó angstig bent dat eten langdurig niet lukt, zou ik daar wel wat mee doen. Of dat nutridrink is of iets anders, dat weet ik ook niet, maar ik zou zelf wel hulp inschakelen (of bij schoonmoeder voorstellen dat te doen, eigenlijk) om te kijken wat haar zou kunnen helpen.
Agen schreef op 14-08-2021 om 11:49:
Oh, ik ging er ook niet vanuit dat niet eten een kwestie van onwil is hoor.
Zo las ik het ook niet hoor 😉
eten lukt haar inderdaad ( bijna) niet door alle spanningen. Er is gesproken met de huisarts om een diëtiste in te schakelen om haar hierin te ondersteunen. Schoonmoeder verwacht alleen dat het niets zal helpen omdat ze zo ernstig ziek is. Maar goed, dat is de gedachtegang waarin ze nu cirkelt.