Relatie met ouders niet goed maar ook niet slecht
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en zo ja, hoe ermee om te gaan.
Ik vind het heel lastig, om hier een goed beeld van mijn ouders neer te zetten. De band met mijn ouders is niet slecht, maar vooral als oppervlakkig te beschrijven. Echt praten kunnen ze niet, en zullen ze ook nooit kunnen vrees ik. Mijn ouders komen zelf uit grote gezinnen met weinig aandacht voor het individu, en weinig geld. Met emoties hebben ze niet om leren gaan, en gevoelens werden en worden niet geuit. Goede vrienden hebben ze niet. Ze hebben voornamelijk elkaar, hun familie en oppervlakkige contacten.
Ze hebben mij en mijn siblings alles proberen te geven, en gedaan wat in hun kunnen lag. Mijn jeugd heb ik als dubbel ervaren. Er was voldoende geld, liefde en aandacht, maar ook veel hokjes-denken en vooroordelen. "Kind 1 was zo en Kind 2 was zo, zoiets". Ik als middelste kind, werd en word vaak over het hoofd gezien, genegeerd en niet gehoord. Ik heb veel emotionele steun gemist. Ik was de moeilijke, de intellectueel, degene met problemen. Ik kan talloze voorbeelden geven, van wat voorgevallen is. Jarenlang heb ik gedacht dat het aan mij lag, dat ik voor de conflicten zorgde. Terwijl als ik nu terugkijk, ik zie dat dat onzin in. Ik lag goed in de groep, had en heb lieve vriendinnen (ik heb nog steeds deels dezelfde vriendinnengroep van vroeger), deed mijn best op school. Zoals mijn ouders mij zien, word ik niet gezien door de rest van mijn omgeving (werk, schoonfamilie, vrienden).
Nog steeds spelen de conflicten van vroeger een rol, maar ik ga ze uit de weg en laat me niet meer uit de tent lokken door kwetsende opmerkingen. Ik merk ook dat het me heel erg gevormd heeft in mijn volwassen leven. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om mijn mening te geven, om mijn stem te laten horen.
Aan de andere kant hebben mijn ouders ook echt lieve, leuke kanten, ook als opa & oma. En ik heb ook veel leuke, lieve jeugdherinneringen. Veel elementen van mijn opvoeding vind ik ook echt waardevol, en zal ik zeker bijhouden in mijn manier van opvoeden. En vaak als ik bij ze ben of zij bij ons, is het ook echt oprecht gezellig, en vind ik het jammer, als we weer afscheid nemen. Het is dus niet zwart/wit, zoals je vaak hoort. Dat maakt het ook zo moeilijk, om er goed mee om te gaan.
Ik weet zeker, dat mijn ouders ervan overtuigd zijn, dat ze alles goed hebben gedaan. En daar zit precies ook het probleem. Praten over het verleden, vertellen wat ik gemist heb, wordt niet gewaardeerd. Dan komt 'zij weer, met al haar problemen'.
Het bespreekbaar maken is dus geen optie. Mijn ouders staan niet open voor feedback, en hebben weinig tot geen zelfreflecterend vermogen. Maar hoe er dan wel mee omgaan?
Omnik schreef op 03-08-2021 om 20:03:
[..]
Oneens! Verwaarlozing komt waarschijnlijk veel vaker voort uit onmacht dan uit onwil of kwaadaardigheid. Dit soort denken is precies waarom je beoordelingsvermogen naar de klote gaat: het is ‘niet zo erg’. Ik zeg niet dat die ouders door het slijk gehaald moeten worden. Of dat er eindeloos over gepraat over moet worden en dat ze het moeten gaan begrijpen. Daar gaat het helemaal niet om. Maar ze klinken wel emotioneel ‘beperkt’. Als je zelf een gevoelig kind bent, is dat tamelijk rampzalig: hoe leer je jezelf begrijpen als dit niet teruggespiegeld krijgt? Het is in ieder geval belangrijk om zelf te mogen zien hoe diepgaand het effect van die emotionele armoede op je is geweest. Relativeren komt later wel weer eens.
Uiteraard. Maar ik geloof niet dat er met de ouders tot een evaluatie van deze, wat jij noemt "emotionele armoede" te komen is. Wat er niet in zit komt er ook niet uit. Je maakt er alleen maar mee kapot wat er wèl aan goeds is.
Ik denk, weet bijna zeker, dat de generatie die nu kind is ook weer van alles op hun opvoeding aan te merken zal hebben. Mensen zijn nu eenmaal individuen met eigen karakters en persoonlijkheden. Soms klikt dat goed, soms minder, ook door karakterverschillen.
Ouders zijn geen psychologen maar mensen die ook maar doen wat ze denken dat het beste is. En om ze dan levenslang na te dragen wat er niet perfect was is volgens mij zinloos, niet constructief.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 07:28:
Ouders zijn geen psychologen maar mensen die ook maar doen wat ze denken dat het beste is. En om ze dan levenslang na te dragen wat er niet perfect was is volgens mij zinloos, niet constructief.
Maar wie heeft het over levenslang nadragen en samen evalueren? TO schrijft dat ze de conclusie al heeft getrokken dat haar ouders hun best hebben gedaan. Ik had het idee dat dit topic gaat over haar eigen worsteling met waar ze nog tegenaan loopt in het hier en nu.
Koralinde schreef op 04-08-2021 om 08:48:
[..]
Maar wie heeft het over levenslang nadragen en samen evalueren? TO schrijft dat ze de conclusie al heeft getrokken dat haar ouders hun best hebben gedaan. Ik had het idee dat dit topic gaat over haar eigen worsteling met waar ze nog tegenaan loopt in het hier en nu.
Daar heb je gelijk in. Blijft mijn antwoord op haar vraag "hoe er mee om te gaan" toch: probeer het los te laten en als dat niet kan zoek professionele hulp.
Het is (zoals ze zelf ook al aangeeft) ook wat dubbel allemaal. "Als ouders er zijn is het vaak heel gezellig en is het jammer als ze weer afscheid nemen", maar ook "ze maken kwetsende opmerkingen".
Die kwetsende opmerkingen zou ik wèl aankaarten en dan ook direct als het gebeurt.
Verder kan ik er niet veel van zeggen omdat elk verhaal twee kanten heeft en wij maar één kant weten.
OxfordComma schreef op 03-08-2021 om 21:01:
Over emotionele verwaarlozing heb ik vaker gelezen, en alhoewel ik veel herken, vind ik het ook niet helemaal eerlijk en moeilijk om het zo te noemen. Ik denk inderdaad zoals iemand hiervoor zei, dat een groot deel van de babyboom-generatie op emotioneel vlak wat mist.
Ik wil het ook wel vergeven en vergeten, en me focussen op de leuke tijden die we nu in goede gezondheid beleven, en ik ben daar ook dankbaar voor. Aan de andere kant blijft het knagen. En doorspelen in mijn leven van nu. Ik heb onderbewust geleerd dat mijn gevoelens en gedachten niet kloppen, dat mijn stem niet gehoord mag worden, dat ik altijd mooi weer moet spelen 'voor de buren', dat ik lief en dankbaar moet zijn en blij moet zijn met wat ik krijg, dat ik niet direct om iets mag vragen, dat het wel aan mij zal liggen als het niet goed gaat, enzovoort.
Het moeilijkste vind ik, als dit soort ideeën geuit worden met betrekking op mijn zoon. In de zin van: "Hij mag af en toe best wel even huilen hoor", "Je hoeft hem niet meteen aandacht te geven als hij roept", "Geen wonder dat hij zo tevreden is, hij krijgt ook alles wat hij wil", dat soort dingen.
Inderdaad, ik laat mijn zoon niet huilen, en ik zal hem nooit negeren. Misschien dat mijn antwoord "Nee", of "Even wachten, ik praat nu even met die-en-die" is, maar ik wil hem meegeven dat hij áltijd gehoord wordt, dat hij áltijd mag zijn wie hij is, voelen wat hij voelt, dat ik hem in alles wat hij doet wil supporten, en dat hij nóóit door mij genegeerd wordt.
Het helpt denk ik als je weet dat je ouders dit soort dingen uiten omdat ze echt zeker weten dat even huilen, niet meteen aandacht etc goed voor zowel je zoon als jezelf, hun dochter, is. Jij doet dat, onder invloed van een ander tijdsbeeld en dus andere waarden, heel anders. Niks meer en niks minder.
Ik denk ook dat het voor jou nuttig is om je eigenwaarde op te krikken. Dat kan los van hoe je vroeger bent opgegroeid en je relatie met je ouders. Als jij zelfverzekerder bent zijn dit soort opmerkingen ook veel minder pijnlijk.
Verwacht ook niet meteen resultaat. Ikzelf merk dat, nu ik een aantal jaar naast een partner leef die heel nuchter met dit soort dingen omgaat, dat je het leven ook gewoon heel makkelijk kan benaderen. Mijn moeder kan dat ook heel goed (en ik vroeger ook, maar in de tussentijd wat minder) en nu weet ik wel welk ‘levenspad’ ik liever verkies.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 07:28:
[..]
Ouders zijn geen psychologen maar mensen die ook maar doen wat ze denken dat het beste is. En om ze dan levenslang na te dragen wat er niet perfect was is volgens mij zinloos, niet constructief.
Precies dit.
Vrijwel iedereen zal, volwassen geworden, de bagage uit het verleden heroverwegen, sommige zaken kunnen loslaten en andere nu en dan als een hinderlijk steentje in de schoen blijven voelen.
Ouders doen wat ze kunnen en ieder heeft zijn/haar grenzen. Onze kinderen zijn volwassen. Ik zou graag ons gezinsleven nog eens 'doen' met de inzichten die ik nu heb verworven, maar ja, dan zouden er vast weer andere dingen anders gaan dan gewenst.
Het is de kunst constructief verder te gaan. Jouw kindje, TO, is nog klein, en je kunt er donder op zeggen dat hij ooit, op een dag, ook missers zal constateren. Misschien zelfs op een terrein waar je zelf zo je best op hebt gedaan. Het blijft schipperen.
Herfstappeltaart schreef op 03-08-2021 om 19:29:
[..]
Ik vind emotionele verwaarlozing een veel te zware term. Ik begrijp uit de OP dat de ouders gewoon niet in staat waren tot het geven wat to nodig had. Onmacht is iets anders dan verwaarlozing.
Maar zo gewoon is dat niet, toch?
Ook niet in deze generatie. Vrijwel mijn hele vriendenkring heeft ouders in deze leeftijdscategorie, het is absoluut niet zo dat boomers per definitie blind zijn voor de gevoelens van hun kinderen.
Mevrouw75 schreef op 04-08-2021 om 09:51:
[..]
Het helpt denk ik als je weet dat je ouders dit soort dingen uiten omdat ze echt zeker weten dat even huilen, niet meteen aandacht etc goed voor zowel je zoon als jezelf, hun dochter, is. Jij doet dat, onder invloed van een ander tijdsbeeld en dus andere waarden, heel anders. Niks meer en niks minder.
Ik denk ook dat het voor jou nuttig is om je eigenwaarde op te krikken. Dat kan los van hoe je vroeger bent opgegroeid en je relatie met je ouders. Als jij zelfverzekerder bent zijn dit soort opmerkingen ook veel minder pijnlijk.
Verwacht ook niet meteen resultaat. Ikzelf merk dat, nu ik een aantal jaar naast een partner leef die heel nuchter met dit soort dingen omgaat, dat je het leven ook gewoon heel makkelijk kan benaderen. Mijn moeder kan dat ook heel goed (en ik vroeger ook, maar in de tussentijd wat minder) en nu weet ik wel welk ‘levenspad’ ik liever verkies.
Helemaal eens.
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 10:25:
[..]
Maar zo gewoon is dat niet, toch?
Ook niet in deze generatie. Vrijwel mijn hele vriendenkring heeft ouders in deze leeftijdscategorie, het is absoluut niet zo dat boomers per definitie blind zijn voor de gevoelens van hun kinderen.
Zeker niet, dat zeg ik ook niet. Maar mensen zijn zoals ze zijn. Dat is niet altijd een keuze bedoel ik.
Wilgenkatje- schreef op 04-08-2021 om 10:03:
[..]
Precies dit.
Vrijwel iedereen zal, volwassen geworden, de bagage uit het verleden heroverwegen, sommige zaken kunnen loslaten en andere nu en dan als een hinderlijk steentje in de schoen blijven voelen.
Ouders doen wat ze kunnen en ieder heeft zijn/haar grenzen. Onze kinderen zijn volwassen. Ik zou graag ons gezinsleven nog eens 'doen' met de inzichten die ik nu heb verworven, maar ja, dan zouden er vast weer andere dingen anders gaan dan gewenst.
Het is de kunst constructief verder te gaan. Jouw kindje, TO, is nog klein, en je kunt er donder op zeggen dat hij ooit, op een dag, ook missers zal constateren. Misschien zelfs op een terrein waar je zelf zo je best op hebt gedaan. Het blijft schipperen.
Ook helemaal eens.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 10:27:
[..]
Zeker niet, dat zeg ik ook niet. Maar mensen zijn zoals ze zijn. Dat is niet altijd een keuze bedoel ik.
Nou, ik heb dus als relatieve buitenstaander dit proces gezien tussen mijn man en zijn ouders. Er zijn daarin vele, vele momenten van keuze geweest, maar ze grepen die niet aan. Wij hadden toen zelf nog geen kinderen, maar voor mij was het een perfecte handleiding voor hoe ik het niet wilde doen in de opvoeding. In mijn ervaring zit er een bot egocentrisme achter. En dat is heel pijnlijk om waar te nemen als het je ouders zijn.
Wednesday schreef op 04-08-2021 om 10:32:
[..]
Nou, ik heb dus als relatieve buitenstaander dit proces gezien tussen mijn man en zijn ouders. Er zijn daarin vele, vele momenten van keuze geweest, maar ze grepen die niet aan. Wij hadden toen zelf nog geen kinderen, maar voor mij was het een perfecte handleiding voor hoe ik het niet wilde doen in de opvoeding. In mijn ervaring zit er een bot egocentrisme achter. En dat is heel pijnlijk om waar te nemen als het je ouders zijn.
Dat is pijnlijk,maar niet wat ik in TO's posts lees.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 10:44:
[..]
Dat is pijnlijk,maar niet wat ik in TO's posts lees.
Ik wel, het verhaal is zeer vergelijkbaar.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2021 om 10:44:
[..]
Dat is pijnlijk,maar niet wat ik in TO's posts lees.
Ik wel, maar de posts van TO zijn natuurlijk vrij abstract. Waarschijnlijk vullen we allemaal in op basis van onze ervaringen. Kwetsende opmerkingen, kritiek, niet gezien worden, vergeleken worden met anderen... dat is een spectrum. Dat TO er zo'n negatief zelfbeeld aan heeft overgehouden vind ik wel iets zeggen.
Het (ongetwijfeld heel goedbedoelde) bagatelliseren hier helpt ook niet, denk ik. Aangezien de gevoelens van deze mensen door hun ouders al stelselmatig gebagatelliseerd zijn en dat juist het probleem is dat hier besproken wordt.
Ik denk dat je er goed aan doet om in therapie te gaan om te leren een positiever zelfbeeld te krijgen, afscheid te nemen van het beeld van de ouders die je graag had willen hebben en open te staan voor de positieve dingen die je ouders je, met al hun beperkingen, kunnen bieden.