omgaan met palliatieve vriend

Wat een moeilijke, verdrietige vraag. Het hangt zo van de persoon af, mijn schoonmoeder met dezelfde kanker ontkende alles tot de dag van haar dood, terwijl ik ook dierbaren heb verloren die juist wel wilde praten. Kun je daarover praten? 

Toen mijn vader terminaal was hebben we vooral veel tijd samen doorgebracht en herinneringen opgehaald. Ook hebben wij als gezin het grootste deel van de zorg op ons genomen tot het allerlaatste moment, toen kwam er een nachtverpleging langs zodat wij nog een beetje konden slapen.

We zijn wat vaker met zn 2en en de honden naar het bos gegaan toen hij nog kon lopen. Daarna zijn we een paar keer met de rolstoel gegaan zodat hij toch de honden nog uit kon laten.
Wat ik enorm prettig vond, zeker tijdens de laatste fase en net na zijn overlijden, was niet hoeven koken en niet hoeven nadenken over eten. Als je lekker kan koken, iemand kent die lekker kan koken of de middelen hebt om wat lekkere maaltijden te laten maken is dat een hele goede optie. Ook de vele kaartjes die er gestuurd worden vond ik erg fijn om te lezen. En wat ik nog wel het prettigste vond denk ik was niet de hele tijd over kanker en ziekenhuizen praten maar ook gewoon over koetjes en kalfjes.

Het allerleukste was nog wel dat we samen met mijn zusje mijn stiefmoeder verrast hebben met een champagne ontbijt voor hun huwelijk. Mijn vader was echt helemaal hyper en dat heeft haar echt verrast.

Toen mijn vader terminaal was hebben wij als gezin vooral zijn wensen gerespecteerd. Hij wilde leven zoals hij gedaan had. Hij was geen echte prater. Maar als hij ging terugkijken hielpen wij met leuke ervaringen, als hij verdrietig werd bleven wij zijn rots in de branding en omarmden wij hem. En als hij slap wilde ouwehoeren maakten we plezier. Volg zijn stemming.

Heel veel sterkte de komende tijd 

Ik zou rekening met zowel zijn als met jouw omstandigheden en wensen houden. 

Misschien kan je met de mensen om hem heen overleggen? Die kennen hem het beste, zijn zijn vertrouwelingen en weten het beste hoe hij zich voelt en wat hij zou willen.

Campanula schreef op 17-05-2024 om 22:15:

Toen mijn vader terminaal was hebben wij als gezin vooral zijn wensen gerespecteerd. Hij wilde leven zoals hij gedaan had. Hij was geen echte prater. Maar als hij ging terugkijken hielpen wij met leuke ervaringen, als hij verdrietig werd bleven wij zijn rots in de branding en omarmden wij hem. En als hij slap wilde ouwehoeren maakten we plezier. Volg zijn stemming.

Heel veel sterkte de komende tijd

Dit. En verder veel sterkte gewenst. Mooi dat je dit vraagt trouwens to.

Is het een optie om gewoon aan hem zelf te vragen wat je voor hem kunt betekenen? Voor iedereen is de behoefte toch anders. De ene heeft behoefte aan gezelschap, een ander weer meer aan hulp bijvoorbeeld in de huishouding, boodschappen doen of koken. Of vervoer naar ziekenhuisafspraken.
Naar aanleiding van de post van Ellori, toen ik zelf in een chemotraject zat werd me regelmatig aangeboden dat mensen voor ons wilden koken, maar wij hadden daar juist totaal geen behoefte aan (wij zijn moeilijke eters). Dus vraag het gewoon.

Campanula schreef op 17-05-2024 om 22:15:

Toen mijn vader terminaal was hebben wij als gezin vooral zijn wensen gerespecteerd. Hij wilde leven zoals hij gedaan had. Hij was geen echte prater. Maar als hij ging terugkijken hielpen wij met leuke ervaringen, als hij verdrietig werd bleven wij zijn rots in de branding en omarmden wij hem. En als hij slap wilde ouwehoeren maakten we plezier. Volg zijn stemming.

Heel veel sterkte de komende tijd

Hier sluit ik me helemaal bij aan, beweeg mee met zijn wensen.

Je zegt dat de humor wat geremder is en dat je voorzichtig bent met wat je zegt, zeker als het over de toekomst gaat. Dat doe je natuurlijk met de beste bedoelingen, maar toch zou ik er nog eens over nadenken of je hier wel goed aan doet. De kans is groot dat hij het merkt, maar is het ook wat hij wil? Probeer het niet in te vullen voor hem vanuit je eigen emoties.

Ik denk dat als hij een open persoon is die makkelijk en goed communiceert, assertief is en zijn gevoelens goed onder woorden kan brengen, ook onder heel moeilijke omstandigheden, je hem rechtstreeks kan vragen of hij behoefte heeft aan contact met jou. Als dat eerste niet het geval is (misschien wil hij niemand kwetsen of weet niet goed hoe en wat hij denkt, ook de tegenstrijdigheden daarin niet), dan zou ik voorzichtigheidshalve eerst de familie of meest nabije verzorgers contacteren.