Niet het favoriete kind zijn
Er moet me even iets van het hart....
Maar al een hele tijd heb ik het idee dat mijn moeder mij niet haar leukste kind vindt. Ik las al wel dat ouders vaak een favoriet hebben, en ik ben dat duidelijk niet. En dat is niet per se erg. Maar merk wel duidelijk onderscheid tussen mij en zussen.
Ik ben de middeltste en zo voel ik me ook echt. Al heel mn leven merk ik dat oudste zus bepaalde rol heeft in gezin en veel dingen mee doet en regelt. Moeder lijkt de dingen die zij doet en zegt ook serieuzer te nemen dan wat ik doe of zeg. Bijvoorbeeld altijd mee gaan in wat zus zegt en haar mening overnemen.
Onderscheid merk ik in contact. Moeder belt oudste zus vaker en staat regelmatig bij jongste zus op de stoep. Ik word eigenlijk zo goed als nooit gebeld en als ik bel houdt moeder het vaak kort of moet ze weg. Initiatief tot bellen komt nooit vanuit haar. Bij mij op de stoep staat ze ook nooit, maar dat is op zich logisch omdat ik 25 minuten rijden verder woon. Maar daarnaast word ik dus ook nooit gebeld.
Oudste zus en moeder gaan wel eens wat doen, zoals wandelen. Moeder zegt terloopt wel eens: we moeten nog eens afpsreken. Maar het komt er vervolgens nooit van. Jongste zus en moeder zitten samen in een vereniging. Dus zien elkaar daar ook regelmatig.
Ik werk onregelamtig dus kan niet altijd komen op de etentjes thuis, want moet vaak in de avond werken.
Soms denk ik wel eens, ik beeld het me in. En misschien stel ik me ook aan. Vriend denkt dat het allemaal wel meevalt. En hij denkt ook dat moeder mij iets minder aandacht geeft omdat ik een partner heb en dus iemand thuis heb, en zussen niet. Zij zijn allebei alleen. Net als moeder (vader is overleden lang geleden)
Eigenlijk voel ik me soms best rot hierdoor. Al verbeeld ik me een en ander misschien. Voor mijn gevoel heb ik eigenlijk geen ouders. Vader is er al niet meer. En bij moeder voel ik geen betrokkenheid of warmte. Alsof ze soms amper interesse heeft in mijn leven. Net terug van vakantie. Ik word niet gebeld met de vraag hoe het was. Gisteren belde ik haar. Ik dacht dan vertel ik het zelf wel. Maar er wordt niet opgenomen en ook niet teruggebeld.
Ik voel me eigenlijk gewoon te veel. Daar komt het op neer. Er zal vast niks achter zitten. Maar het doet me soms best verdriet. Dan denk ik: ik heb een moeder maar die toont weinig interesse in me. Terwijl ze bij zus zo op de stoep staat om te kijken hoe het is. Soms denk ik: hoe komt dit nou? Ben ik niet leuk genoeg?
Ik ben inmiddels bijna 37 maar voel me nog vaak het jonge meisje dat gezien wil worden door haar moeder. Best sneu eigenlijk.
Wat moet ik hiermee ?
Wat rot voor je dat je dit gevoel hebt. En ja het kan natuurlijk zo zijn dat je zus de favoriet is. En dat is heel pijnlijk en natuurlijk een eenzaam gevoel. Als ik jou was, zou ik hulp zoeken van een coach of therapeut om hier meer los van te komen.
Ikzelf begreep tot die tijd er ook niets van dat het bij mijn moeder nooit om mij leek te gaan. Ik heb geen broers of zussen maar ik had nog steeds een gevoel van gebrek aan interesse. Ik ben toen in therapie gegaan en veel meer gaan begrijpen van de disfunctonele structuur van het gezin waar ik vandaan kwam en kon het meer los gaan laten.
sterkte joh
Dat gevoel is zeker niet fijn. Er zal wel wat verschil zijn, maar ik denk dat de belangrijkste reden in het meer toetrekken naar jouw oudere zus ligt in het feit dat jouw zus ook alleen is net als jouw moeder nu. Dan trek je toch meer naar elkaar toe. Je kan er met haar eens over praten over dit gevoel? Mocht dat niet mogelijk zijn dan kun je de situatie beter accepteren hoe die is. Situatie en anderen kun je niet veranderen wel hoe jij ermee omgaat en er naar kijkt. Probeer dan te koesteren wat je hebt en accepteer dat dat dan niet helemaal is zoals jij dat graag zou zien en dat dat af en toe zeer doet.
Ik lees wel dat je veel afweegt. Trouwens hoe weet jij hoe dikwijls moeder op de stoep van zus A staat en hoe dikwijls ze zus B belt?
Als ik lees dat 'moeder mening van ene zus overneemt', kan het dan niet zijn dat ze er zo écht over denkt?
Misschien kan je haar eens vaker uitnodigen om een zondagmorgenontbijt te komen nemen, of een vrijdagavond, zaterdagavondetentje bij jou. Haal zelf de banden ook wat aan.
Persoonlijk vind ik jou nogal redelijk slachtofferrol-achtig klinken.
En omdat ik het helemaal niet slecht bedoel en je wil bewijzen dat het altijd nog erger kan dan bij jou, mijn verhaal:
Door omstandigheden kwam ik al jaren niet meer thuis: ouders hebben twee dochters (mijn zus en mij dus) ingeruild voor 1 schoondochter (vrouw van broer). Op bepaald ogenblik komt moeder levensbedreigend in ziekenhuis. Schoondochter moest beslissen of ik op de hoogte mocht worden gebracht. Ja, vooruit dan maar. Ben onmiddellijk naar ziekenhuis toegegaan. En gedurende 2 maand haar elke dag gaan bezoeken. Me blij gevoeld, want ik was terug een dochter die een moeder had. Toen moeder na twee maand het ziekenhuis mocht verlaten, heeft ze me niet eens op de hoogte gebracht dat ze terug thuis was.
Eerstvolgende keer dat ik haar/hun (ook mijn vader) zag was op babyborrel van mijn kleindochter. Ze hebben geeneens goeiedag tegen mij gezegd, laat staan mij en mijn man gefeliciteerd! En zijn een tafel naast de onze gaan zitten op het feestje. Daar ben ik dagen ziek van geweest. Hondsziek. Het gaat niet om geld, als ik enkel hun vriendschap zou krijgen, ik sprong een gat in de lucht.
Dus, absoluut onderschat ik niet dat het jou pijn doet, maar probeer te genieten van de momenten dat jullie wel samen zijn.
PS: spreek je daar met je zussen over en hebben die hetzelfde idee rond het gedrag van jullie moeder naar jou toe?
Nog een belangrijke tweede PS: ik zou nog niet willen het favoriete kind van mijn ouders te zijn, ik zou gewoon willen dat ze me een beetje graag hadden gezien, meer niet!
ik lees ook vooral veel meer toevallig contact tussen jullie moeder en je zussen. Samen bij een vereniging, dichter bij elkaar wonen waardoor contact ook veel makkelijker en spontaner kan zijn.
Best kans dat je moeder niet belt omdat ze je niet wil storen omdat je het zo druk hebt met je werk en alle dingen die je doet. Je werkt ook onregelmatig wat ze ook onzeker kan maken wanneer dan te bellen. Inspreken op een voice mail willen ze vaak ook niet.
Als je elkaar vaker ziet weet je ook meer van elkaar en waardeer je dat advies ook anders dan van iemand die je minder vaak ziet.
De enige oplossing is deze olifant op tafel te zetten en er over te praten.
Het middelste kind heeft vaker dat gevoel. Het heeft zelfs een naam: middelste-kind-syndroom.
Ik kan me er overigens niets bij voorstellen dat je als ouder een favoriet kind hebt. Wel dat het contact met een van de kinderen wat moeizamer is.
Hallo dame! Jouw waarde hangt niet samen met de afwezigheid van interesse van jouw moeder. Of van ieder ander. Hoe een ander jou behandelt, zegt wat over de waarde van de ander (voor jou) en niets over jou.
Het is heel verdrietig wat je beschrijft en je vriend ziet hetzelfde maar kleedt het anders is. Niemand kan vanaf hier zien hoe de vork in de steel zit en misschien je moeder niet eens.
Soms is de hechting niet goed verlopen of lijken jullie teveel op elkaar, of de hechting is goed maar was er geen klik en trok jij meer naar je vader.
Een neef van mij was het gouden kind en hij was de derde volwassenen in het gezin. Zijn twee broertjes zijn de kinderen van het drietal. Het nooit tot bloei gekomen duo van het trio, noem ik die in stilte. Mijn schoonzusje is een couveusekind en mijn schoonmoeder heeft zich niet goed aan haar gehecht. En ook dat voltrekt zich in stilte. Allemaal verdrietig en allemaal taboemateriaal bij de ouders en ook vaak bij vrienden.
Het klinkt alsof je verdrietig bent als in de rouw omdat je afscheid aan het nemen bent. Dat is pijnlijk en tegennatuurlijk maar dat doe je niet zomaar. Dat is een overlevingsstrategie. Zou je daar geen begeleiding bij willen?
Heb je eigenlijk zelf al kinderen?
Op jouw leeftijd had ik echt al een paar jaar geen ouders meer, en was ik zelf ouder van 3, bijna vier kinderen. Dat maakt misschien dat ik me moeilijk in jouw verhaal in kan leven, en het in mijn oren ook wat onvolwassen en zelfs verongelijkt klinkt. Alsof je een in de kinderrol bent blijven hangen. Accepteer jij zelf je moeder wel als persoon ook al kan ze niet aan het ideaalbeeld dat je voor ogen hebt van een warme, belangstellende moeder voldoen?
Ik zeg niet dat je je aanstelt. Ik denk wel dat je niet gelukkig wordt van je in dit gevoel te wentelen. Laat staan trouwens door je er in te laten bevestigen door een een of andere vage peut neuzelaar. Jouw vriend en je eigen ratio zijn betere raadgevers. Kaart je gevoel aan bij je moeder. Alleen uitstralen dat je je tekort gedaan voelt gaat het contact niet verbeteren. Best kans dat ze die stille verwijten al opgepikt heeft en ze voor haar te vaag zijn om iets mee te kunnen.
Op een gegeven moment ontwikkelt de relatie ouder - kind zich tot een gelijkwaardige, symetrische relatie. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen, en met de een verloopt het contact soepeler dan met de ander. Door de afstand, een zekere gelijkheid van karakter (of juist niet), dezelfde interesses maar zeker niet vanwege meer of minder liefde. Als het huis in de hens zou staan zou ik hand op mijn hart niet weten wie ik het eerst zou redden.
Kan het ook zijn dat juist omdat je het zo graag wilt, het een beetje claimend overkomt?
Daarnaast is de hoeveelheid van contact tussen personen verschillend, dat loopt niet altijd gelijk. Zo heeft mijn zus de behoefte aan zo'n beetje eens in de 3 weken bijv, maar ik vind 1 keer in de 6 weken voldoende. Dus nadat we elkaar gezien hebben, is zij degene die na een week of 3 weer contact zoekt. Voor mij komt dat claimend en opdringerig over, voor haar dat ik bijna nooit contact opneem. Zou zij niet na 3 weken contact opnemen en het de tijd geven, heb ik na een week of 6 zoiets van "zal mijn zus eens bellen/uitnodigen/....". Onze frequentie zit gewoon anders in elkaar. Waardoor ik haar opdringerig vind en zij mij verwijt dat contact 'altijd van haar af moet komen'. En eerlijk is eerlijk; juist door steeds die verwijten te krijgen, heb ik nog minder zin om af te spreken. Wil niet steeds de bal toegespeeld krijgen dat ik geen interesse heb, geen moeite doe enz op het moment dat ik haar wel zie. Als er echt belangrijke dingen spelen maak ik direct tijd. Maar heb geen behoefte eraan mensen heel vaak te zien, aangezien ik veel mensen heb waarmee ik af wil spreken maar ook behoefte heb aan rust. Dus kijk een beetje per week hoe ik de week in wil delen en met wie.
Ik ben toevallig ook het middelste kind en ook zeker niet haar favoriete kind. Dat maakt mij niet uit. Haalt ook verantwoordelijk van mijn schouders om haar gelukkig te houden of maken. Zo kan je het ook zien. Ik voel mij minder schuldig als ik een paar weken niks laat horen.
Sinds ik zelf moeder ben is de relatie verbeterd. Er is een betere wederzijdse band ontstaan. Heb je al kinderen?
Maar is het echt zo?
Ik heb zelf geen favoriet kind, maar beide kinderen ervaren wel eens niet het favoriete kind te zijn. In mijn beleving ben ik ook niet het favoriete kind, maar ik geloof ook niet dat mijn ouders echt een favoriet hebben. Mijn zus kreeg vroeger wel meer aandacht, maar daar was ook vaak iets mee, en tegenwoordig woont zij dichterbij mijn ouders.
Ik zou het niet zien als 'niet het favoriete kind zijn'. Jullie zijn allemaal volwassenen en de situaties zijn verschillend. Jij woont verder weg, deelt niet in hobby, bent niet altijd aanwezig bij etentjes. Dan is de relatie ook anders. Zie het niet als wedstrijd of een plaats op de ranglijst. "Meegaan met zus in haar mening" kan natuurlijk ook gewoon zijn dat dat haar mening is. Door aan te nemen van niet, neem je juist haar niet serieus.
Je kan wel een betere band wensen met je moeder. Als je wil wandelen, bel haar eens op met het voorstel. Bel jij haar zelf weleens? Ga werken aan de band met je moeder, niet aan 'de band met je moeder in verhouding tot zussen'. En als je nu alles al probeert, maar niks terug krijgt, ga daar dan eens met je moeder over in gesprek. Verlangen dat ze interesse toont, is natuurlijk niet de lat te hoog leggen, maar hetzelfde willen als je zussen moet niet het doel zijn. Andere personen, andere omstandigheden, andere relaties.
SuzyQFive schreef op 17-09-2023 om 12:02:
Het middelste kind heeft vaker dat gevoel. Het heeft zelfs een naam: middelste-kind-syndroom.
Ik kan me er overigens niets bij voorstellen dat je als ouder een favoriet kind hebt. Wel dat het contact met een van de kinderen wat moeizamer is.
Dit wilde ik ook schrijven. Mijn broer die de middelste is heeft dat ook altijd gehad. Onterecht wat mij betreft want mijn ouders maakten geen onderscheid.
watertoren schreef op 17-09-2023 om 14:43:
[..]
Dit wilde ik ook schrijven. Mijn broer die de middelste is heeft dat ook altijd gehad. Onterecht wat mij betreft want mijn ouders maakten geen onderscheid.
Toch zijn die ouders er wel. Mijn schoonouders hebben een favoriet kind en favoriete kleinkinderen (ja, de kinderen van favoriete kind). Mijn oom had vier kinderen en wisselde steeds (met groot tegen elkaar uitspeelkarakter), mijn buurvrouw heeft een kind dat ze het best gelukt vindt. Dat zegt ze gewoon hardop. Je kan het wel zo voelen maar ook nog hardop zeggen? Mijn zoon had een vriendje waarvan de moeder altijd hardop zei, waar het ventje bij stond (of niet, daar lette ze niet op) dat zij hem nooit had willen hebben. Als ik zei dat ze dat niet kon zeggen, zeker niet waar hij bij stond kreeg ze bijna een woedeaanval. Alleen oog voor haar eigen noden en totaal verblind voor die van haar zoon. Dat kan niet anders dan heel schadelijk zijn voor dit jochie.
Het is een groot taboe op het moment dat je het aankaart, het wordt ontkend maar het bestaat wel degelijk. Stel je voor dat ik dit mijn schoonouders voorleg dan krijg je allerlei reden waarom dat favoriete kind zo fijn is, zoveel krijgt.. op het oog allemaal valide redenen en veel ontkenning maar leg je ze allemaal achter elkaar en vraag je je dan af waarom het nooit eens de andere kant oprolde, de aandacht, trots, het gunnen, geld etc.. dan kan het je niet ontgaan. En toch is dit zo bedreigend voor mensen dat ze er liever voor kiezen om het niet te zien. Wat dat leed nog groter maakt.
Ja, je hebt wel gelijk Bloemenaandewaterkant. Ik ken een vrouw die erg teleurgesteld was dat de eerste een meisje was en de tweede een jongen. Ze heeft echt tegen mij gezegd dat ze zeker wist dat ze weer een meisje zou krijgen maar het was een jongen en daar was ze erg verdrietig over. Ik zei dat ze blij en dankbaar moest zijn dat ze een gezonde zoon had. Nee, zei ze, ik ben nu eenmaal een meisjesmoeder. Ik heb die vriendschap laten verwateren. Het was de moeder van een vriendje van mijn zoon. Al lang geleden hoor want ze zijn inmiddels 30.
Ik herken je verhaal. En ik snap heel goed dat je je nog vaak het kleine meisje voelt dat gezien wil worden. Dat is zo'n oerbehoefte en is absoluut niet sneu.
Ik heb hiervoor hulp gezocht van een psycholoog en dat heeft me erg geholpen.