Moeite met acceptatie gender?
Van een nabij familielid kreeg ik onlangs het verwijt dat ik ‘hen’ niet aanspreek met de juiste gender. De persoon is een jonge twintiger die vanaf hun peutertijd het liefst in prinsessenjurken liep en in de late pubertijd voor een schooltoneelstuk zelfs een broek moest lenen omdat er alleen maar jurken in hun kast hingen. Familielid ging alleen om met meisjes en is hun hele leven feministisch en anti-man geweest. Dat familielid uiteindelijk lesbisch bleek te zijn was dus geen verrassing. Een paar maanden geleden kwam ook het bericht dat hen geen vrouw waren/was maar non-binair.
En daar kan ik dus niet zoveel mee, of eigenlijk begrijp ik het niet. Wat is het nut om geen vrouw te zijn, als je zo anti-man bent en toch al op vrouwen valt?
Volgens mij zijn hier op het forum ook wel mensen met dezelfde gender. Hoe voelt dat en waarom heb je niet voldoende aan de gender vrouw (of man)?
Ik doe het nu wel, als zij dat graag willen, maar merk dat het in de omgeving toch wel apart wordt gevonden. Soort van schaamte dat ik daarin mee ga, of zo.
Drietje schreef op 21-04-2022 om 08:00:
[..]
Ik denk dat meiden in de puberteit meer hun onzekerheden internaliseren. Ze zijn enorm onzeker over hun lichaam. Dat uit zich in allerlei moeite doen voor hun uiterlijk tot anorexia. Ik denk dat dit zeker een rol speelt bij het genderissue, want zoals meerdere mensen al schreven: ik had me vroeger ook meer een jongen gevoeld. Ik klom in bomen, zag eruit als een jongen en deed aan fietscross. Toen ik borsten kreeg wilde ik die vooral verbergen. Als deze discussie toen had gespeeld had ik misschien ook wel tot de genderhype gehoord. Maar in die tijd was ik vooral heel onzeker en na de puberteit is dat overgegaan en ik voel me prima in mijn vel en draag jurken
.
Jongens daarentegen externaliseren over het algemeen meer. Spijbelen, drinken teveel, jatten een straatnaambord of steken een conifeer in de fik. Die zijn ook wel onzeker over hun lichaam, maar niet op de manier van de meiden. Ze willen eerder meer spieren en grotere piemels.
Ik denk dat het daarom logisch is dat meer meiden op die leeftijd twijfelen aan hun gender en ik denk ook dat je daar enorm alert op moet zijn. Want zo makkelijk is het niet meer om toch van transitie af te zien als je er eenmaal mee bezig bent.
De puberteit is een hele kwetsbare periode, dat zie ik overal om mee heen. Met de huidige sociale media nog veel lastiger dan vroeger, toen wij jong waren.
Het volgen van sociale media is een keuze, geen verplichting. Je er iets van aantrekken nog minder. Voor steeds meer jongeren echter is "hun" gemeenschap op sociale media een vervanging van stabiliteit thuis. Steeds meer jongeren groeien op in gebroken gezinnen, en dat heeft zijn effect. De geborgenheid die dan soms thuis ontbreekt, om welke reden dan ook, zoeken ze elders, een groep om bij te horen, een gemeenschap om zich thuis te voelen.
Pejeka1 schreef op 23-04-2022 om 13:00:
[..]
Het volgen van sociale media is een keuze, geen verplichting. Je er iets van aantrekken nog minder. Voor steeds meer jongeren echter is "hun" gemeenschap op sociale media een vervanging van stabiliteit thuis. Steeds meer jongeren groeien op in gebroken gezinnen, en dat heeft zijn effect. De geborgenheid die dan soms thuis ontbreekt, om welke reden dan ook, zoeken ze elders, een groep om bij te horen, een gemeenschap om zich thuis te voelen.
De kinderen die ik ken en hiermee bezig zijn komen uit normale gezinnen. Voor volwassenen is het al heel moelijk om sociale media te negeren, voor kinderen en pubers met hun onvolgroeide hersenen schier onmogelijk. Dat hoeft niet erg te zijn, mits er balans is.