Meer positiviteit gewenst?
Ik ben me bewust van de gevoeligheid, maar ik ben benieuwd naar meningen en vooral benieuwd of ik nu erg afwijk met mijn wens of dat het herkenbaar is.
Ik merk dat ik steeds meer moeite begin te krijgen met mijn vrienden/intimi. Veel mensen om mij heen worden naarmate ze ouder worden negatiever. Ten minste, ik ervaar het zo. Ik probeer al jaren een gezonde balans te krijgen in vriendschappen die ook wat meer lucht uitstralen, maar ik krijg het om een vreemde reden niet goed voor elkaar. Ik merk dat het negatieve 'glas halfvol' en vrij groot aandeel 'drama' mij opbreekt. Wat op zich gek is, want ik kan best wat porties drama handelen. Is mijzelf ook niet vreemd. Maar ik heb het vooral over de negativiteit die ik erbij ervaar van anderen. Ik heb behoefte aan vriendschap waarbij de ander ook wat meer de slingers ophangt en nu vind ik zelf dat ik altijd degene ben die de slingers aan het ophangen is. Voor mezelf én mijn vrienden. Ik krijg gevoelens van verzet daartegen 
Drama kan nl. op zich ook prima hand in hand gaan met een grap, met een schop onder eigen of andermans kont, met relativeren of juist op andere momenten de successen vieren als drama weer achter de rug is. Maar ik ervaar mijn intimi steeds negatiever en dat zit me dwars. Is daar herkenning in? En zo ja, wat doe je ertegen voor zover dat mogelijk is?
Ik ben 49, maar gros van mijn vrienden vind ik steeds meer klagen, steeds negatiever zijn, de nieuwe mensen die ik ontmoet eigenlijk idem. Alsof ik al in de fase ben dat mensen al met een half been in de laatste fase van hun leven zitten, terwijl ik juist steeds meer het gevoel heb in een betere fase van mijn leven te komen. Dat gaat wringen, maar weet niet goed hoe daarmee om te gaan.
Ik herken het wel, vrienden kwamen eindeloos zagen over exen, zaten uren aan mijn keukentafel te klagen over familiekwesties of relatieproblemen, sommigen enorm in de slachtofferrol.
Ik merkte eigenlijk pas toen ik zelf in wat lastiger vaarwater zat dat ik dat er niet bij kon hebben en dat het er andersom niet mocht zijn. Dat vond ik moeilijk en ik heb toen bij een aantal mensen bewust wat meer afstand genomen. Ik kan het zelf moeilijk op een goede manier afkappen en dit is puur zelfbescherming.
Wat ik bij andere mensen zie is dat ze over gaan op een ander onderwerp, naar de wc gaan en dan switchen naar een luchtiger onderwerp of duidelijk zijn in lichaamstaal en bijv wegdraaien met knieën of tussendoor op telefoon kijken en daardoor afgeleid zijn en dan uit het verhaal raken. Allemaal erg effectief om iets af te kappen, maar niet hoe ik zelf wil zijn.
Ik herken het wel. Mijn 50+ vrienden zijn vaak mantelzorger en dan gaat het vaak over zieke ouders. Of als ze overlijden gaat het daarover plus leeghalen van het huis etc etc. Kinderen die wat groter worden zorgen vaak ook voor negatieve verhalen. Vanaf puberleeftijd ongeveer.
Ken ook wel 50+ ers die wel positief in het leven staan. Maar de meesten beginnen bij de overgang te zeuren dat de overgang zo zwaar is en blijven in de zeur-modus haha.
Ik heb besloten sommige vriendschappen te beëindigen. Mensen met een heel zwaar leven bij wie het afspreken moeilijk is want heel zwaar leven. Altijd dat slepende gevoel dat ze het zwaar hebben en eigenlijk geen tijd om af te spreken etc.
Damoontje schreef op 18-01-2024 om 01:42:
Ik herken het wel. Mijn 50+ vrienden zijn vaak mantelzorger en dan gaat het vaak over zieke ouders. Of als ze overlijden gaat het daarover plus leeghalen van het huis etc etc. Kinderen die wat groter worden zorgen vaak ook voor negatieve verhalen. Vanaf puberleeftijd ongeveer.
maar dat er nare dingen in een leven gebeuren is niet hetzelfde als een negatieve insteek.
Life events horen erbij en moet je mogen bespreken vind ik.
het moet alleen niet enkel geklaag zijn.