Mantelzorg, de do's en dont's (van beide kanten)
Sinds kort moet er door mij bij mijn ouders wat mantelzorg verleend worden. Mijn man zorgt al wat langer voor zijn ouders en als ik mee ben pak ik ook altijd wel even een klusje aan om schoonvader te ontlasten. Bij beide ouderparen is het vooral de moeder die wat zelfstandigheid/zelfredzaamheid verloren is.
Als ik bij mijn ouders vandaan kom als ik iets heb gedaan dan voelt het altijd goed, zij zijn blij dat ik wat heb gedaan, zijn daar dankbaar voor en als ik dan naar huis ga heb ik een voldaan gevoel.
Als we weggaan bij schoonouders hebben we altijd een rotgevoel, veel was niet goed, er is geen enkele uiting van dankbaarheid. Beide partijen zijn "ontevreden" als dat het juiste woord is.
Afgelopen weekend kwam ik een nicht van mijn man tegen en we maakten een praatje. Zij vertelde toen dat tante Truus (mijn schoonmoeder) tijdens de verjaardag van oom Piet zo had zitten klagen dat Bakblik zo lui was. Als ze bij ons is dan doet ze nooit eens wat, dingen die ik niet meer kan zoals een knoopje aanzetten, Dirk zijn overhemd strijken, het blijft allemaal maar liggen. Nicht zei tegen mij, dat vind ik niks voor jou, je pakt altijd best wel aan aan als we met zijn allen bij elkaar zijn tijdens een feestje. Dan zie ik je koffie halen voor tante Jo (zit in een rolstoel) je bent best hulpvaardig. Ik vertelde nicht dat schoonmoeder/vader nooit vragen of ik een knoopje aan wil zetten of een overhemd wil strijken. Als het niet gevraagd wordt dan weet ik niet dat er zulke klusjes liggen. 💡 Een mand handdoeken die gevouwen moest worden en wat schoonvader niet af heeft gekregen voordat wij kwamen verander ik altijd in een nette stapel die zo de kast in kan. Als mijn man met zijn vader iets technisch doet/de mail van het ziekenhuis leest en probeert te begrijpen maak ik vaak koffie/thee en kijk even in de koelkast of daar alles nog fris en fruitig is (vis een rottende appel uit de la en doe het pak sap weg dat bij ons vorige bezoek is open gegaan en er nu nog staat)
Dit even als inleiding. Nu mijn vragen:
Wat doe je als mantelzorger: alleen de dingetjes die aan je gevraagd worden, of ook dingen die je zelf ziet en vraag je ook actief wat er nog gedaan moet worden? Als ontvanger van de "zorg" hoef je echt niet elk klusje te belonen met bossen bloemen en dozen chocolade maar even dankjewel zeggen is toch niet teveel moeite?
Naar mijn idee kun je als zorg-gever vragen wat je kunt/zal doen en ook als ontvanger kun je vragen wat je graag gedaan wilt hebben. Om de relatie prettig en open te houden is hier en daar een alsjeblieft en dankjewel gewoon nodig.
Dat verhaal van mijn schoonmoeder op de verjaardag van oom Piet is een absolute don't. Daar komen alleen maar irritaties van. Ben overigens wel blij dat nicht het gezegd heeft, nu kan ik actief vragen naar dat soort klusjes.
Eens met wat hierboven al genoemd is Bakblik…je schoonmoeder gedraagt zich als de koningin en beschouwt jou als “slechte” lakei omdat je niet helderziend blijkt te zijn. En dat ze zo tegen andere mensen gaat zitten klagen vind ik echt beneden alle peil.
Pas goed op je eigen grenzen. Dus in plaats van lijstjes maken die jij moet doen, kunnen zij verzoekjes doen en beslis jij zelf of je dit wilt/het je uitkomt etc. Pas goed op jezelf Bakblik! Voor je het weet wring jij je in allerlei bochten om het hun ‘naar de zin’ te maken - niet aan beginnen!
Bedankt dames, wat een reacties al.
Wat schoonmoeder betreft zit ik al een hele poos in de: laat maar, ze is niet wijzer modus. Meestal kan ik het ondankbare gemopper goed van mijn schouders laten glijden maar als ik dan dat verhaal van nicht hoor raakt dat mij toch. Een goed gesprek over wederzijdse mogelijkheden en verwachtingen met zijn vieren is niet meer mogelijk.
Schoonmoeder is nog niet dement (is onderzocht) maar begrijpt de wereld niet meer.
Voor schoonouders is thuiszorg geregeld en huishoudelijke hulp maar er zijn altijd wel wat klusjes te doen als we daarheen gaan voor het sociale aspect. De huishoudelijke hulp komt 1 keer in de week voor de badkamer, stoffen en zuigen en wat andere grote klussen. Die heeft geen tijd voor was vouwen en strijken. Er komt veel op de schouders van schoonvader neer en om hem te ontlasten pakken we wat op als we daar zijn.
De situatie daar is een goed voorbeeld voor hoe ik het niet wil met mijn eigen ouders, waar we net beginnen met het zorgen. Daar is tijdelijk thuiszorg geweest en er is huishoudelijke hulp. Mijn vader is nog goed fit en kan veel opvangen, heb nog niet het idee dat hij erdoorheen zit. Daar gaat het "zorgen" meer over de leuke dingen. Moeder opmaken toen ze weer voor de eerste keer naar het koor mocht sinds corona. Daar heeft mijn vader geen handigheid in. Moeder ophalen en nieuwe kleren kopen, dat soort dingen. Als ik er toch ben vouw ik ook die mand met handdoeken even op als we thee drinken.
Als ik jullie goed begrijp is het uitspreken van wederzijdse wensen en verwachtingen iets dat moet gebeuren en dat kunnen we ook goed bespreken, ouders staan daar zeker open voor. Het aangeven van grenzen zal ik ook doen, zeker als er misschien wat irreële wensen zijn.
Ik vind het best tof dat je dat doet.
Ik zou vooral heel goed mijn grenzen bewaken. En het gesprek aan gaan over wat je ter ore is gekomen.
En ik zou daarna voorlopig even niet mee gaan. Zijn ze helemaal besodemieterd? Dan huren ze maar betaalde krachten in voor de extra werkzaamheden. Het is graag of niet.
Sommige mensen veranderen door ziekte van karakter (dementie, beroerte, kanker bijvoorbeeld in het hoofd), maar als daar geen sprake van is, zou ik met dit soort gedrag snel klaar zijn.
Mallebeppie schreef op 19-10-2021 om 11:08:
Ik zou vooral heel goed mijn grenzen bewaken. En het gesprek aan gaan over wat je ter ore is gekomen.
En ik zou daarna voorlopig even niet mee gaan. Zijn ze helemaal besodemieterd? Dan huren ze maar betaalde krachten in voor de extra werkzaamheden. Het is graag of niet.
Sommige mensen veranderen door ziekte van karakter (dementie, beroerte, kanker bijvoorbeeld in het hoofd), maar als daar geen sprake van is, zou ik met dit soort gedrag snel klaar zijn.
Volgens het onderzoek dat gedaan is, op aanvraag van schoonvader, mijn man en schoonzus, is schoonmoeder niet dement maar een normaal gesprek voeren is er niet meer bij. Waar dat door komt is nog niet duidelijk. Ik laat het maar zoveel mogelijk van mij afglijden.
Als ik er ben doe ik wat maar vaak genoeg ga ik niet mee. Als het gevraagd wordt naai ik echt die knoop wel even aan de broek, loop vrijwillig de keuken in om koffie te maken (kan ik gelijk even in de koelkast kijken of alles wat daar ligt nog veilig gegeten kan worden).
Door het foute voorbeeld dat ik heb aan de kant van schoonouders ben ik heel nieuwsgierig naar wat en hoe anderen het doen om te zorgen dat het met mijn ouders wel in harmonie gaat verlopen. Dat we beiden een goed gevoel overhouden aan het zorgen voor elkaar. Dankbaarheid hoeft echt niet getoond te worden met bloemen of andere cadeaus maar oprecht het woord dankjewel uitspreken maakt het voor mij al fijn. Blij dat ik ben geweest en iets heb gedaan.
Bakblik schreef op 19-10-2021 om 11:23: ben ik heel nieuwsgierig naar wat en hoe anderen het doen om te zorgen dat het met mijn ouders wel in harmonie gaat verlopen. Dat we beiden een goed gevoel overhouden aan het zorgen voor elkaar.
Ik vind het ook een heel ingewikkeld gedoe hoor, oude ouders. Mijn moeder heeft weer een heel ander soort probleem, en ze is heus dankbaar voor dingen die ik doe, en niettemin sta ik soms ook bijna te janken van stress en kwaadheid.
Dan gaat het dus niet om vragen en verzoekjes en dankbaarheid maar komt het weer uit een heel andere hoek. Dus ik weet geen succesrecept, alleen dat gedonder en gedoe nog uit heel andere hoeken kan komen dan je ze verwacht en dat het antwoord soms vooral in jezelf zit: grenzen bewaken en veel oefenen met geduld.
waarschijnlijk is de irritatie al eerder ontstaan en dat poets je niet weg. Mijn vader is ook niet altijd betrokken geweest maar heeft nu meer zorg nodig. Het schuurt omdat de relatie al niet zo super was. Bij mijn schoonouders zou ik minder moeite hebben.
Ginevra schreef op 19-10-2021 om 11:29:
[..]
Ik vind het ook een heel ingewikkeld gedoe hoor, oude ouders. Mijn moeder heeft weer een heel ander soort probleem, en ze is heus dankbaar voor dingen die ik doe, en niettemin sta ik soms ook bijna te janken van stress en kwaadheid.
Dan gaat het dus niet om vragen en verzoekjes en dankbaarheid maar komt het weer uit een heel andere hoek. Dus ik weet geen succesrecept, alleen dat gedonder en gedoe nog uit heel andere hoeken kan komen dan je ze verwacht en dat het antwoord soms vooral in jezelf zit: grenzen bewaken en veel oefenen met geduld.
Ingewikkeld, dat is inderdaad een goede omschrijving van hoe ik het ervaar om oude (schoon)ouders te hebben. Stress heb ik er (nog) niet van, ergernis soms wel. Echt kwaad ben ik op mijn ouders nog niet geweest. Ik sluit niet uit dat we over een tijdje wel zover zijn.
Sterkte ermee.
Wat ik geleerd heb bij mijn grootmoeder zaliger is absoluut doorvragen.
Zoiets eenvoudig als de krant uit de bus halen, kon ze niet, durfde ze niet, vergat (?) ze te vragen; dus dan vroeg ik steeds zelf of dat nog moest gebeuren.
Uiteindelijk had ik dan een goed zicht op alle zaken die moesten gebeuren en wanneer en kon ik zo het rijtje aflopen.
Heb hierbij ook veel gehad aan mijn partner, bij wie mijn grootmoeder ineens kon vertellen dat ze een ongelukje had gehad en we haar ineens verschoonden en zorgden dat alles proper was.
Om dit soort dingen te voorkomen, hebben wij mantelzorg afgebakend: man en z’n zus mantelzorgen voor mijn schoonmoeder (hun eigen moeder dus), ik met m’n zusjes voor mijn eigen ouders (al is dat momenteel nog maar weinig nodig). Als ik bij m’n schoonmoeder langsga, zet ik heus koffie, doe de vaat die er staat en leeg ik even de vuilniszak, maar verder niks. Dat verwacht ze ook niet.
Echt, ik zou hier heel snel klaar mee zijn als ik dat zo lees over je schoonouders. Laat je man het maar lekker oplossen met ze. Kan die huishoudelijke hulp niet vaker komen? Bij m’n schoonmoeder hebben we destijds bij de casemanager aangegeven dat ook de was etc. gedaan moest worden (en de toiletten vaker dan eens per week gepoetst moesten), dus toen kregen we 3 uur zorg in de week extra toebedeeld.
Bakblik schreef op 19-10-2021 om 11:47:
[..]
Sterkte ermee.
Dank je 
. Je reageerde ook al op het telefoonverhaal in dat andere topic. Eigenlijk komt het neer op: zij denkt dat ze een heel makkelijk iemand is, omdat ze zélf weinig grenzen heeft. En daardoor gaat ze geregeld over andermans grenzen. En dat doet zich op allerlei fronten voor. Er valt mee te leven hoor, maar soms zíjn er van die incidenten, zucht..... Hoe dan ook, het is gewoon niet altijd makkelijk als mensen zo oud worden en de voeling met de rest van de wereld nog wat minder wordt.
Mijn man noemt het ook wel eens "de koninginnenziekte", als je oude moedertjes niet meer mag tegenspreken of al hun noden maar moet aanvoelen, zoals bij jouw schoonmoeder. Jij ook sterkte 
ik heb niet alles gelezen (tijdgebrek) maar het gedrag van je schoonmoeder KAN een andere reden zijn.
Mijn moeder was dementerend, dat had niet iedereen in de gaten in het begin. Zij klaagde tegen haar zus (mijn tante dus), dat ik nooit op bezoek kwam.
In die tijd was ik er 3/4/5 x per dag en contactpersoon van huisarts, thuiszorg apotheek zo...
Dus, check even hoe het met haar gaat 
Sterkte!
Ging ik rond de klok van 12 naar mijn moeder toe, het begon met droog te worden, zit mijn zus daar ook. (Baan in onderwijs dus eigenlijk nooit vrij op dinsdag naar nu herfstvakantie)
Goh gezellig, wat kom je doen?
Ik: Ik zou met mam en begin gaan maken met het opruimen van de trapkast, kijken welke vazen nog bewaard moeten en wat er weg kan. En ook een begin maken met het uitzoeken van de andere die daar staan. Gisteren afgesproken
Zus: O., ik wilde mam meenemen naar die nieuw geopende siertuin als het straks echt droog is.
Die kast kan volgende week ook nog, ga mee dan gaan we met zijn drieën. Lekker koffie met een taartje.
En zo geschiedde. Dan is mantelzorg onverwacht ineens echt gezellig. 🙏