Klaar met familiedrama’s… kan ik dat wel maken?
Al een jaar of vier werpt een aaneenschakeling van familiedrama’s een schaduw over mijn familie. Drama’s waar ik in principe geen partij in ben, maar waar ik wel bij betrokken word. De hoofdrolspeler in deze familiesoap is mijn broer. Lang verhaal kort: alleenstaande vader met een forse alcoholverslaving. Die afgelopen jaren bestonden uit afkicken en terugvallen (inclusief bijbehorende leugens en bijna dood ervaringen). Alle instanties die je kunt bedenken zijn erbij betrokken (geweest). Uiteraard inclusief de instanties die zich bezig (zouden moeten) houden met het welzijn van zijn kinderen.
Ik heb mijn ouders zo ongeveer kapot zien gaan van wanhoop en verdriet. Ik heb zijn kinderen zien worstelen en geconfronteerd zien worden met situaties waar kinderen niet mee zouden moeten dealen. Ik ben bezorgd, verdrietig en heel erg kwaad geweest. Allemaal emoties die nergens toe leiden en bakken energie kosten.
Inmiddels is hij gelukkig nuchter. Zijn kinderen wonen weer bij hem en zij zijn blij om weer thuis, bij hun vader, te zijn. Loyaliteit naar ouders is iets heel sterks, heb ik gemerkt. Eind goed, al goed… zou je zeggen.
Helaas blijkt mijn broer ook nuchter een eikel te zijn. Nadat mijn moeder de afgelopen jaren zijn puinhopen heeft mogen opruimen, kotst hij haar nu uit. ‘Bedankt voor al je moeite, ik wil geen contact meer met je.’ Mijn moeder is er kapot van. En ik snap het. Zij is zijn moeder. Oma van zijn kinderen (die ze nu niet meer mag zien).
Ik mag nog wel bij hem op de koffie komen. Ik heb daar alleen nul zin in, want van een warme familieband is bepaald geen sprake. Als hij die kids niet zou hebben, had ik sowieso al een jaar of twee terug alle contact verbroken.
Die kinderen… die zijn de kern van mijn dilemma. Hun vader is nu nuchter en hij heeft een Florence Nightingale-achtige vriendin weten te strikken, die hem ondersteunt in het nuchter blijven. Verder heeft mijn broer vrijwel iedereen uit het familie-netwerk geschrapt. Mijn rol als 'leuke tante' is sinds de komst van mejuffrouw Nightingale bijvoorbeeld drastisch teruggeschroefd, want gezellig shoppen of naar de bios kan immers ook met haar.
Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee. Jarenlang bepaalt mijn broer al de sfeer in mijn familie. Alle gesprekken leiden uiteindelijk naar hem. We zijn heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, we hebben onze hersens gepijnigd over het waarom, we hebben gehuild, gescholden. Mijn moeder is zo verdrietig en ik ben pislink. Het liefst zou ik hem uit mijn leven sluiten. En ik ben zo klaar met de drama’s.
Maar als hem buitensluit verlies ik ook het laatste lijntje met zijn kinderen. Kinderen die op dit moment geen boodschap aan mij hebben… maar wat als het ooit weer mis gaat?
Ben ik egoïstisch? Hoor ik als tante mijn eigen belang opzij te schuiven voor de kinderen van mijn broer? Mijn hart gaat naar ze uit, echt! Tegelijkertijd is er ook een stemmetje in mijn hoofd, dat zegt: zijn kinderen zijn niet mijn verantwoordelijkheid.
Hoe kijken jullie daar tegenaan? Hoe ver reikt de verantwoordelijkheid voor familie?
"Helaas blijkt mijn broer ook nuchter een eikel te zijn"
Ja dat is een bekend gegeven. Mensen denken dat als een verslaafde nuchter wordt dat dan alles voorbij is, maar dan begint het pas. Er is zelfs een term voor: dry drunk behaviour. Misschien kan je dat opzoeken en tips vinden. sterkte
Och wat sneu dat hun moeder niet meer leeft, hebben ze nog wel contact met de ouders van hun moeder? En hoe oud zijn ze, volgens mij heb ik dat nog niet gelezen, of ik lees er overheen.
Wij hebben ook geen contact met 3 neefjes/nichtjes, werd afgehouden door hun ouders, nooit begrepen waarom, er was geen ruzie maar ze 'moesten ons niet' (familie van de ene kant, de andere kant werd op handen gedragen) we hebben het losgelaten, na veel verdriet te hebben gehad hierover. Dus wij zien ze nooit meer.
Doornroosje75 schreef op 16-08-2021 om 15:35:
Het zijn (pre)pubers en ze hebben een eigen telefoon. Dus ik kan wel contact met ze opnemen buiten hun vader om. En zij met mij.
Wat een ontzettend trieste situatie voor alle omstanders. Ik zou afstand van je broer nemen, maar wel een lijntje met de kinderen houden al lijken ze je nu niet echt nodig te hebben. Wellicht wel in de nabije toekomst en dan is het voor hen fijn om te weten dat ze altijd contact met hun tante kunnen opnemen.
Heel veel sterkte in deze moeilijke en verdrietige situatie! 
ik ben kind van een verslaafde ouder, dus dat kleurt mijn blik. Ik vind je OP heel mooi, TO. Je hebt echt oog voor alle verschillende kanten van dit verhaal en je bent van enorme waarde voor deze kinderen. Kinderen van een verslaafde ouder functioneren anders dan veilige kinderen, dus neem ze hun houding niet teveel kwalijk. Ze zitten in een continu loyaliteitsconflict.
Maar je moet en mag natuurlijk ook aan jezelf denken. Ik zou een lijntje met de kinderen apart houden. Gewoon, af en toe bellen of appen of een keer een milkshake halen. Zodat ze weten dat jij er bent. Je hebt ook geen idee: misschien doet hun vader wel heel naar als ze zeggen dat ze het zo leuk vinden met tante Doornroosje, als hij echt een eikel is, kan dat natuurlijk best.
Dat je hem niet meer wilt zien, begrijp ik heel goed. Maar voor deze kinderen ben jij een stabiele, liefhebbende persoon en zonder heel dramatisch te willen doen of je te willen manipuleren, dat is enorm waardevol.
Maar wel zonder dat jij er aan onderdoor gaat!
Alles wat Soepkip zegt. Je broer moet het nu maar zelf uitzoeken maar wel een lijntje met de kinderen in zoverre je dat trekt. Ook omdat mejuffrouw Nightingale misschien ook niet zaligmakend blijkt te zijn en dan is een lijntje met tante ook wel heel fijn. Je klinkt wel als iemand bij wie ze terecht konden en waar goede herinneringen zijn. Het zijn nu ook pubers begrijp ik? Ik was zelf ook geen glorieuze puber
Maar egoïstisch omdat je klaar bent met je broer? Nee. Dat gedrag jaar in, jaar uit vreet je op.
Ik zou zeggen: een lijntje met de kinderen en met Florence.
Dus een beetje om je broer heen werken.
En ja, dat kun je wel maken (als antwoord op je vraag in de titel).
Lekker laten zo.
Je hebt geen verantwoordelijkheid naar broer en zijn familie.
Dag allemaal,
Ik heb jullie antwoorden even laten bezinken... Best typisch: jullie reacties zijn grofweg in te delen in twee categorieën: 1) laat los, laat gaan en 2) houd een lijntje met die kinderen. Precies als de twee stemmen in mijn hoofd, die het maar niet eens worden.
@Mariarosa, treffend. Ik had er inderdaad niet eerder van gehoord... dry drunk. Ik herken er veel in, vooral het blijven liegen en draaien, verantwoordelijkheden overal leggen (behalve bij zichzelf).
@1968... tja, de ouders van hun moeder. Ze zijn wel in beeld, maar zij hebben in de ogen van mijn broer heel veel fout gedaan (en vice versa) en komen er inmiddels ook niet meer over de vloer. Ook daar een verstoorde relatie dus.
@Soepkip. Ik herken heel veel in wat je schrijft. Vooral dat loyaliteitsconflict. Die kinderen willen hun vader zo min mogelijk belasten, voelen zich verantwoordelijk voor zijn welzijn. Volgens mijn broer willen ze nu het liefst als 'normale pubers' zijn en ontwikkelen ze zich doodnormaal. Ik kan me dat haast niet voorstellen en ben vooral bang dat ze doen alsof.
De gekleurde blik, die jij hebt, herken ik helaas ook. (hoewel mijn vader de laatste 20 jaar van zijn leven gelukkig nuchter was en ik hem uiteindelijk als een hele lieve, zorgzame man heb ik leren kennen) Soms maakt die gekleurde blik dat ik meen te begrijpen waar die kinderen doorheen gaan, soms maakt het dat ik blokkeer en bang ben dat ik mijn emoties op hen projecteer.
@Dees, dat lijntje met Florence.... liever niet. Zelden zo'n onsympathieke 'schoonzus' meegemaakt. 
@Hetvrijewoord... geen verantwoordelijkheid naar broer en familie. Dat is dus precies wat er steeds door mijn hoofd speelt. Heb ik dat wel of niet?
Je hebt zorgen om je broer en zijn kinderen. Vanzelfsprekend, want het gaat je zeer aan het hart.
Maar dat je zorgen over en met betrekking tot je familie hebt, wil nog niet zeggen dat je ook verantwoordelijk voor ze bent.
Ik zou het inderdaad ook loslaten. De kinderen elk jaar op hun verjaardag een appje sturen met iets als "Hartelijk gefeliciteerd! Als je een keer zin hebt in een milkshake/filmpje/dagje dierentuin, dan hoor ik dat wel. Je bent van harte welkom."
En als je niks terug hoort, zou ik daar rond hun 18e mee ophouden. Broer zou ik sowieso niks meer laten horen.
Dat komt wel vaker voor. Goede daden blijft nooit ongestraft.
Anderzijds moet hij wel een sterk motief hebben voor zijn gedrag. Misschien schaamt hij zich voor zijn vernedering omdat de familie hem zwak heeft gezien? Dat zie je vaker.
Kan je het contact tot het minimum beperken? Ga langs wanneer de kinderen jarig zijn en een dagje in de kerstperiode. Voor de rest kan je eens vriendelijk informeren via whatsapp hoe het met de kinderen gaat. Neem voor de rest afstand en maak met jezelf de afspraak dat je buiten die dagen om niet praat of tobt over je broer. Het is toxisch en heeft enkel negatieve impact op jou.