Kater en gevoel van teleurstelling terecht?
Mijn priveleven was de afgelopen 3 jaar meer dan stressvol. Trauma's en veel strijd en verdriet.
Ik wilde heel graag er ff tussenuit. Ik werk niet , ( afgekeurd in de bijstand) en erg behoefte aan ff een andere horizon.
Vriendin gevraagd of ze met mij mee wil. Leek haar leuk en in overleg heb ik een huisje gehuurd en betaald. Zij zou rijden en kosten zouden we verder delen .
So far so good.
Ik had voorpret en er echt heel veel zin in.
Vriendin moest kort geleden naar orthopeed en de kans op een operatie was groot maar gezien de wachtlijsten zou dit geen probleem zijn. Toen kreeg ik een telefoontje ( wonen 1.5 uur rijden van.elkaar ) Ze kon zeer snel al geopereerd worden. Dat was goed nieuws voor haar maar de herstelperiode zou gevaarlijk kort zijn op de geboekte vakantie. Dus onzeker of zij überhaupt kan en bij wel kunnen zou ze op 2 krukken lopen dus flink beperkt in haar doen en laten. Boswandelingen, naar een stadje toe dat zou niet lukken.
Dus, fijn voor haar maar minder fijn voor mij. Haar vader zou mij wel naar het geboekte huisje kunnen brengen . Dan zou ik er toch uit zijn en lekker met de hond in het bos kunnen wandelen.
Maar dat wil ik helemaal niet , in mijn eentje in the middle off nowhere zitten en geen kant op kunnen.
Dat was dan mijn keuze en dus probleem want geopereerd moeten worden is ook niet leuk.
Uhhh nee, dat is het ook niet! Maar het hele probleem maar over de schutting gooien en mij zonder vakantie en 90% van het geld kwijt is ook niet heel aardig naar mijn mening.
Ik was er zo aantoe! Gezelschap, gezelligheid, andere omgeving en nu is dit het.
Deze vakantie heb ik met flink wat moeite kunnen betalen en dat gaf ik ook met heel veel liefde hieraan uit maar een volgende keer zal een paar jaar duren.
Vriendin heeft het financieel best heel goed en gaat ook regelmatig weekend weg en op vakantie.
Ik zou het andersom echt anders hebben aangepakt. Mijn best gedaan hebben om het zo goed mogelijk op te lossen. Eventueel financieel een deel betalen.
Ik begrijp de operatie, en hoop ook echt dat ze goed en snel zal herstellen. Maar voor mezelf vindt ik het best zuur en dat zij het over de schutting smijt.. dat raakt mij best wel.
Wat zouden jullie doen als jullie in deze situatie zaten en zijn mijn verwachtingen te hoog mbt vriendin ?
Ik heb uiteraard pogingen gedaan om een alternatief te vinden maar die is er niet
3 opties die overblijven..
Niet gaan.
Alleen , gebracht door vriendin haar vader
Of weggeven aan mensen die ook enorm toe zijn aan ff eruit. Dat er dan nog iemand plezier heeft.
De minst slecht voelende opties zijn voor mij : niet gaan of weggeven
Missingyoumuch schreef op 16-09-2022 om 12:48:
[..]
echt niet mee eens. En ze weet wel degelijk hoe mijn situatie is.
Maar dan is het toch heel gek dat ze voorstelt dat haar vader je kan brengen?
Missingyoumuch schreef op 16-09-2022 om 12:48:
[..]
echt niet mee eens. En ze weet wel degelijk hoe mijn situatie is.
Misschien wisten jullie wel beiden niet goed van elkaars gevoelens en verwachtingen? Misschien hadden jullie dat ook voor jezelf niet op een rijtje.
Zij had op het moment dat jullie besloten om samen in een hutje op de hei te gaan zitten, nog niet door dat dàt level van vriendschap haar eigenlijk te ver ging. Ze ontdekte daarna pas dat ze het fijn vond zoals het was. Maar meer niet. Jij verwachtte wel meer.
Andersom heeft zij niet beseft hoe veel jullie vriendschap voor jou betekent. Als ze had geweten in welke mate jij afhankelijk van haar bent voor deze zeer gewenste vakantie, had ze vast niet bedacht dat ze het op kon lossen door haar vader te vragen voor vervoer.
Weet je, een relatie hoeft niet stuk te gaan omdat de een meer of andere gevoelens heeft voor de ander dan andersom. Meestal hoef je dat ook helemaal niet eens uit te spreken. Je stelt je verwachtingen als vanzelf bij. Met de ene vriend deel je het ene, met de andere het andere. En als je mazzel hebt, kom je iemand tegen waarmee dat allemaal kan.
Het gaat pas mis als de verwachtingen niet kloppen. Als de een niet kan/wil voldoen aan de vraag van de ander. In dat geval kan je twee dingen doen: je vriendschap helemaal opgeven of je verwachtingen bijstellen en genieten van wat je wèl samen deelt.
Gezien je angst om als profiteur over te komen durf je haar denk ik niet op de man af om de helft te vragen als de annuleringsverzekering niets uitkeert? Ik vind dat in dit geval namelijk helemaal niet gek om te vragen.
yette schreef op 16-09-2022 om 13:23:
[..]
Misschien wisten jullie wel beiden niet goed van elkaars gevoelens en verwachtingen? Misschien hadden jullie dat ook voor jezelf niet op een rijtje.
Zij had op het moment dat jullie besloten om samen in een hutje op de hei te gaan zitten, nog niet door dat dàt level van vriendschap haar eigenlijk te ver ging. Ze ontdekte daarna pas dat ze het fijn vond zoals het was. Maar meer niet. Jij verwachtte wel meer.
Andersom heeft zij niet beseft hoe veel jullie vriendschap voor jou betekent. Als ze had geweten in welke mate jij afhankelijk van haar bent voor deze zeer gewenste vakantie, had ze vast niet bedacht dat ze het op kon lossen door haar vader te vragen voor vervoer.
Weet je, een relatie hoeft niet stuk te gaan omdat de een meer of andere gevoelens heeft voor de ander dan andersom. Meestal hoef je dat ook helemaal niet eens uit te spreken. Je stelt je verwachtingen als vanzelf bij. Met de ene vriend deel je het ene, met de andere het andere. En als je mazzel hebt, kom je iemand tegen waarmee dat allemaal kan.
Het gaat pas mis als de verwachtingen niet kloppen. Als de een niet kan/wil voldoen aan de vraag van de ander. In dat geval kan je twee dingen doen: je vriendschap helemaal opgeven of je verwachtingen bijstellen en genieten van wat je wèl samen deelt.
Maar hoe had ik het dan anders moeten doen ?
Vraag.. wil je mrt op vakantie? Denk er ff er over na.
Nee hoeft niet ! Ja Leuk !!!
En daarna laat ze mij het boeken. Na uitvoerig overleg. En toen was er de operatie. Waarin ik een stuk oplossing willen vinden naar mij toe miste. Ze wilde haar vader mij laten brengen . Maar dat was voor mij geen oplossing omdat ik momenteel niet alleen kan ( zou echt onverstandig zijn) dit had ik genoemd in eerste gesprek waarin ik haar vroeg of ze samen met mij wilde.
Dat was ze vergeten of niet goed begrepen. Dat kan allemaal maar ik ben over alles eerlijk en duidelijk geweest.
En zij tot gisteravond niet naar mij. Nu deels dat ze sowieso niet meer met mij wil omdat ik niet goed in mijn vel zit.
En ook dat kan nog dat ze zich realiseert dat ze zich zorgen maakt. En die had ik prima weg kunnen nemen. Ik wil een ontspannen vakantie. Wandelen, kletsen, lezen , naar stadje toe, koken , spelletje , zij bv haken of breien en ik ff gamen. Weet ik veel.
Maar eerst de operatie als reden geven terwijl er blijkbaar ook iets anders speelde en dan als finale zeggen ik wil sowieso niet meer want...
En dan niks meer ?
Met mij valt over eigenlijk alles te overleggen . Als zij had aangegeven dat ze elke dag een paar uur alleen door wilde brengen , prima doen we. Wat heeft je voorkeur.
Maar niks zeggen. Integendeel.. zeggen dat ze er zo n zin in heeft om met wij aan de wijn te gaan..
En dan nu dit horen. Hoe moet ik in vredesnaam dit weten ?
Ik mag toch aannemen als iemand mij een appje stuurt dat ze zo n zin heeft om net mij wijn te gaan drinken dat ze dat dan bedoeld ?
ik reageer dan met.. ja ook enorm veel zin in.
Laat ik het zo zeggen. Als die vriendin was geweest en ik stuur een appje dat ik zo n zin heb in wijn drinken
En zij zou reageren met... echt ? Of bedoel je eigenlijk dat je er enorm tegenop ziet ? Wil je eigenlijk nog wel ?
Ik zou dan echt vragen wat dit is ? Vanwaar de achterdocht ?
Iemand die zegt dat ze er zo n zin in heeft is zelf verantwoordelijk voor de conclusie van mij dat ze er zin in heeft. Ik hrb dan geen valse verwachtingen!
Ze kan allerlei redenen hebben om het niet te benoemen maar dat ik uitga van wat ze wel zegt is niet mij aan te rekenen.
Hoe het precies wel zit weet ik niet. Heeft ze verder niet verteld. Enige wat ik weet Is dat ze al langer niet wilde.
Geen sorry, helemaal niks.
Jillz schreef op 16-09-2022 om 12:54:
[..]
Maar dan is het toch heel gek dat ze voorstelt dat haar vader je kan brengen?
Daar heb ik in de loop van de ochtend ook nog aan moeten denken. En ben tot deze conclusie gekomen:
Kan natuurlijk zijn dat het ervan zou komen. Maar kan evengoed zijn: MissingYou, nu voelt papa zich zo slecht, hij wil wel maar kan niet. Beloftes doen die iemand anders moet waarmaken is makkelijk. Ik zou die vrouw enkel maar vertrouwen als ik de beloftes waargemaakt zie. En niet: binnen 14 dagen gaat mijn vader jou voeren.
Terwijl ik helemaal niet zeg dat het voor de rest een slechte vrouw is, maar je kan geen staat op haar maken. Dus gek is het niet dat ze dat voorstelt, als het haar niet meer uitkomt haakt ze af.
Zo voelde ik het aan.
Sowieso hadden jullie voor het boeken de voorwaarden van de annuleringsverzekering moeten bespreken. Zeker als je krap bij kas zit!
CocoCharlie schreef op 16-09-2022 om 14:03:
Gezien je angst om als profiteur over te komen durf je haar denk ik niet op de man af om de helft te vragen als de annuleringsverzekering niets uitkeert? Ik vind dat in dit geval namelijk helemaal niet gek om te vragen.
Durven wel , maar hou de eer aan mezelf. Ga ik niet om vragen. Ze kan dit heel goed zelf bedenken dat dit wel zo netjes zou zijn.
Ik ga van niks uit , van verzekering. Dit omdat haar naam niet op de boeking staat.
En wat zij eventueel wel of niet doet als verzekering niet uitbetaald is aan haar.
Vragen.. nee. Als ik geen eten meer zou kunnen kopen omdat zij niks betaald zou het anders zijn. Nu hou ik laatste stukje eergevoel vast. Zij is aan zet. En aan haar de keuze om die zet te maken.
En ik vind het geld echt het minst erge van alles.
Jillz schreef op 16-09-2022 om 12:54:
[..]
Maar dan is het toch heel gek dat ze voorstelt dat haar vader je kan brengen?
Dat was ze vergeten / niet goed begrepen dat alleen gaan voor mij nu geen optie is. Was in allereerste gesprek waarin ik haar mee vroeg wel ff besproken. Verder niet veel meer want geen reden toe. We gingen immers samen.
Het was opdat moment een goedbedoelde geste / oplossing naar mij. Eerst vond ze mijn nee daar heb ik niks aan stom en een keuze om dit af te wijzen. Later begreep ze dat het niet alleen kunnen niet dwarsigheid van mij was maar een echte no go.
En begreep ze was naar mijn idee meer op verstandelijk niveau.. zo van oke.. dat zal dan wel zo zijn dan dat ze het echt kon invoelen. Wat ook logisch is denk ik. Het is ook lastig te begrijpen denk ik .
redbulletje schreef op 16-09-2022 om 14:13:
Sowieso hadden jullie voor het boeken de voorwaarden van de annuleringsverzekering moeten bespreken. Zeker als je krap bij kas zit!
Ja, dat is een les die ik zeker meeneem. Ik had er simpelweg geen rekening mee gehouden dat dit zou kunnen gebeuren.
Dus een volgende keer doe ik dat zeker hoe klein de kans ook is dat het niet door zal gaan.
net een mail van haar dat de schade is ingediend. Het formulier waarin de achade staat. Enz. Dus geen tekst van haar maar puur wat zij van de verzekering kreeg. Bevestiging van indienen en dat ze door drukte waarschijnlijk langer dan 5-10 werkdagen nodig hebben om deze aanvraag te behandelen
Ze heeft dus aanvraag gedaan. Dat is tof van haar ! En ik weet dat het een paar weken kan duren voor ik toegekend of afgewezen zal horen .
Missingyoumuch schreef op 16-09-2022 om 14:22:
[..]
Ja, dat is een les die ik zeker meeneem. Ik had er simpelweg geen rekening mee gehouden dat dit zou kunnen gebeuren.
Dus een volgende keer doe ik dat zeker hoe klein de kans ook is dat het niet door zal gaan.
Je had ook zelf ziek kunnen worden natuurlijk of wegens familiaire omstandigheden (overlijden naaste) moeten annuleren. Er zijn nooit zekerheden in t leven en 300 euro is toch 300 euro in deze dure tijden.
Fijn dat ze het ingediend heeft. Het kost haar immers niks behalve de moeite.
Missingyoumuch schreef op 16-09-2022 om 14:20:
[..]
Dat was ze vergeten / niet goed begrepen dat alleen gaan voor mij nu geen optie is. Was in allereerste gesprek waarin ik haar mee vroeg wel ff besproken. Verder niet veel meer want geen reden toe. We gingen immers samen.
Het was opdat moment een goedbedoelde geste / oplossing naar mij. Eerst vond ze mijn nee daar heb ik niks aan stom en een keuze om dit af te wijzen. Later begreep ze dat het niet alleen kunnen niet dwarsigheid van mij was maar een echte no go.
En begreep ze was naar mijn idee meer op verstandelijk niveau.. zo van oke.. dat zal dan wel zo zijn dan dat ze het echt kon invoelen. Wat ook logisch is denk ik. Het is ook lastig te begrijpen denk ik .
Dit klinkt heel plausibel dat ze vergeten was dat je niet alleen kan gaan. En dan is haar aangeboden oplossing dus zo gek nog niet. Ze heeft waarschijnlijk wel onthouden hoe erg jij toe bent aan vakantie en heeft er voor geprobeerd te zorgen dat dat door kon gaan. Daarbij heeft ze alleen over het hoofd gezien dat alleen gaan gewoon geen optie is.
Ik denk dat je in deze van de goede intenties uit moet gaan. Ik denk dat hier ook gewoon veel in de communicatie is mis gegaan. Jouw reactie op haar voorstel is vanuit haar weer veel te negatief opgepakt als onwil. Zonde want als ik het zo begrijp is ze best welwillend om te kijken of het via verzekering kan worden opgelost.
Ik denk dat jullie allebei wel wat meer mogen vertrouwen op de goede intenties van de ander. Jullie zijn niet voor niks vriendinnen toch?
Missingyoumuch schreef op 16-09-2022 om 12:46:
[..]
Ik ben verbaasd over haar gedrag. Zo ken ik haar niet.
(…)
Blijft voor mij wel staan dat ik het echt niet vind kunnen hoe zij zich opstelt.
Je hebt een vriendschap van 14 jaar met die vrouw. Het is altijd een prettig, wederzijds contact geweest. Dit is de eerste keer dat ze je echt teleurstelt, want zo ken je haar niet. Je maakt een hele analyse: jullie zijn beiden meer dan voorheen bezig met ‘nu ben ik aan de beurt’. Er doet zich een ongelukkige samenloop van omstandigheden voor: die operatie hadden jullie beiden niet kunnen voorzien. Zij heeft niet onmiddellijk door wat dit voor jou betekent en biedt jou iets aan (vervoer) wat voor jou niet passend is. En dan gaat het helemaal mis. Je vult van alles in: ze had het moeten weten en moeten snappen. Ze had veel meer emoties moeten laten zien. Je voelt je in de steek gelaten en gekrenkt. Waarschijnlijk, en ja, dat vul ik in, heeft zij dat in de communicatie die daarop volgde heus gevoeld en heeft dat haar geïrriteerd. Ze gaat zich hoekiger opstellen dan ze misschien gewild had (want: zo ken je haar niet) en in een paar dagen en telefoontjes, is ze een heks en als vriendin afgeschreven. Heb jij eigenlijk in de gaten hoe lelijk je haar afschildert? Hoe enorm fundamenteel je haar ‘slecht’ noemt? Hoe snel dit is gegaan en hoe weinig er voor nodig is geweest, na veertien jaar vriendschap om tot de conclusie te komen dat ze fundamenteel tekortschiet als vriendin en als mens? Dat zijn natuurlijk jouw emoties en ik begrijp het wel. Maar dit is niet zij. Het is jouw intense teleurstelling.
Hoe weet je eigenlijk dat ze al langer niet wilde? Dat is mij niet helemaal duidelijk. Dat het proces van samen verder gaan na die gamechanger van die operatie heel snel is geëscaleerd en gepolariseerd en dat jullie daarbij tegenover elkaar zijn komen te staan is helemaal duidelijk. Maar heeft ze echt gezegd dat ze eerder ook al niet wilde? Als dat zo is, is dat erg oneerlijk en stom. Natuurlijk. Maar als dat iets is wat jij concludeert, doe je jezelf onnodig pijn.
Alle mensen doen stomme, lelijke, vervelende en geniepige dingen. We zijn geen heiligen. Jij ook niet. Ik ook niet. En natuurlijk is het je volste recht om de relatie met iemand die jouw grens heeft overschreden te verbreken. Als je er klaar mee bent, ben je er klaar mee. Maar deze vrouw is veertien jaar je vriendin geweest en heeft je, volgens jouzelf, al die tijd hartelijk en respectvol benaderd. Heb je echt niet in de gaten dat het vooral jouw eigen gewond zijn is, die je hier enorm parten speelt en die jou de diepte insleurt? Als je een grote open wond bent, hoeft iemand je maar aan te stoten en je crepeert van de pijn. Ik vind dat jouw vriendin echt wel heel onhandig heeft geopereerd. Maar ik denk dat ze de reikwijdte van haar handelen totaal niet heeft overzien en ook niet kan overzien. Omdat ze jou niet is.
Daarmee zeg ik ook absoluut niet dat het jouw schuld zou zijn. Zo werkt dit niet. Jouw pijn is echt en je kan er niet zomaar voor kiezen het wat lichter op te nemen. Maar ik hoop wel dat je vooral heel goed voor jezelf zorgt en compassie met jezelf hebt dat je zoveel verliezen hebt geleden dat je zo kwetsbaar bent geworden voor afwijzing dat deze fout die je vriendin heeft gemaakt zo enorm snel is geëscaleerd naar totale afwijzing (door jou!) en een breuk.
Nog een keer: ik geef jou absoluut niet de schuld! Je hoeft je niet te verantwoorden of uitleg te geven zodat ik jou weer ‘goed’ ga vinden. Ik vind jou al goed. Daar hoef je me niet van te overtuigen. En als het heel anders zit, dan heb ik me gewoon vergist. Ik ken jou en je vriendin natuurlijk niet echt. Ik hoop gewoon dat je uit je hardheid kunt komen, naar je vriendin maar ook naar jezelf. Want jij verdient zachtheid. Is het niet van je vriendin, dan in ieder geval van jezelf!
Jillz schreef op 16-09-2022 om 12:54:
[..]
Maar dan is het toch heel gek dat ze voorstelt dat haar vader je kan brengen?
Daar blijkt nou precies uit hoe gemakkelijk ze is wat mij betreft. Die man is hoogbejaard.