Is "houden van" genoeg?

Hallo allemaal,

Ik zit ergens mee en ik zou graag jullie mening willen, tips of gewoon een luisterend oor.

Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen, wonen nog apart, maar ik ben veel bij hem te vinden.
Ik merk dat na jaren de communicatie nog steeds niet altijd optimaal is, wat ik heel jammer vind. Want ik doe echt mijn best om het allemaal zo goed als kan te laten verlopen. Ik hou namelijk zielsveel van vriend en wil ook niet zonder hem een leven lijden.

Voorgeschiedenis:
In het begin van onze relatie was ik heel erg een pleaser, dus ging bijna overal in mee, zelfs als ik iets niet wilde (niet op seksueel gebied, maar wel met de overige dingen). Dankzij therapie heb ik afgelopen jaar geleerd om geen pleaser meer te zijn en ik kom nu meer voor mijzelf, mijn wensen en verlangens, op. Ik ben nu het tegenovergestelde van een pleaser, wat ook soms weer té is.
Ik ben dus eerlijk, ik ben geen heilig boontje. Ik maak ook wel eens fouten of pak dingen verkeerd aan, waar ik achteraf van denk "Had ik dit maar anders aangepakt." maar ik werk eraan via therapie. Ik probeer mijzelf in positieve zin te ontwikkelen om een fijner mens te worden, trauma's van vroeger te verwerken en aangeleerde slechte copingpatronen af te leren en gezonde coping aan te leren. Dit doe ik voornamelijk voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten en omgeving. Daarnaast heb ik ook nog NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) dus mijn emoties zijn uberhaubt al wat heviger dan de gemiddelde persoon. Ook heb ik regelmatig te maken met depressieve periodes.
De huidige situatie:
Als ik wil communiceren over iets wat mij dwars zit dan wil ik dat met hem bespreken. Ik wil dus eigenlijk gewoon mijn hart luchten en acceptatie van mijn gevoel. Vaak is vriend dan moe of heeft hij er (even) geen zin in. Als hij wel communiceert krijg ik regelmatig vrij snel te horen "je bent niet (meer) reëel." omdat hij vindt dat ik mijn emoties niet meer onder controle heb en/of "je maakt het groter dan het is." terwijl het voor mij wel grote dingen zijn.
Omdat ik mij vaak op zo'n moment niet serieus en begrepen voel ga ik in herhaling en raak ik gefrustreerd, en dan komt het voor dat ik wel eens mijn stem verhef. Regelmatig word ik dan door de situatie juist uiteindelijk inderdaad niet meer reëel, maar daar gaat eerst veel onbegrip en frustratie aan vooraf.
Dit gaat nu al jaren zo, en vaak door redenen waarbij (onbewust) zijn familie is betrokken. Ik wordt ook regelmatig nergens bij betrokken, zoals gezamenlijke cadeau's. Dus nu kan ik geld betalen voor mijn schoonouders en mijzelf met uit eten gaan, terwijl ik van niks wist. Ik gaf eergisteren rustig aan wat ik daarvan vond en toen ontstond er een hele dramashow.

Persoonlijk vind ik het niet eerlijk dat ik alles moet doen om een beter mens te worden, om te leren gaan met mijn problemen en emoties, maar dat vriend dat voor zichzelf niet nodig vindt.
Vriend wilt niet in therapie voor zichzelf, maar ook niet in relatietherapie.
Volgens hemzelf doet hij dat wel, werken aan zichzelf en onze relatie, maar ik merk er vrij weinig van. 
Hij beschikt namelijk (vanuit mijn perspectief uiteraard) niet over genoeg zelfkennis. Of hij wilt het gewoon niet inzien.
Hij begrijpt niet dat vaak mijn reacties door zijn acties worden veroorzaakt.
Het is gewoon niet leuk dat als jij de gene bent die in therapie zit, en er wordt gezegd dat "jij het maar met je psycholoog moet bespreken, want jij hebt immers hulp nodig."
Een situatie ontstaat door twee kanten/ twee personen, niet maar een. Dus ik vind het niet eerlijk dat het allemaal op mij wordt afgeschoven, dat het alleen aan mij ligt, en ik er aan moet werken, en hij dus niet. Met hem is (volgens hemzelf) niks aan de hand en dus ook geen verandering nodig.

Mijn vriend en ik hebben het verder heel fijn samen, zijn graag samen en houden echt van elkaar. Het lijkt alleen wel alsof onze communicatie niet de zelfde moedertaal spreekt.
Hierdoor merk ik dat ik steeds meer op het punt kom dat ik niet meer verder wil proberen, op communicatie, wat dus uiteindelijk ook de relatie gaat betekenen. Dat ik dat denk komt doordat ik het idee heb dat ik alles aanpak zonder een goed en gewenst resultaat. En dat maakt mij intens verdrietig en eenzaam.

Vandaar mijn vraag: Kan liefde alles overwinnen, en is houden van genoeg?

Excuses voor de lange tekst, maar anders kon ik het niet duidelijk genoeg verwoorden.