Het gaat niet goed met mijn beste vriendin
De titel zegt het al. Het gaat niet goed met mijn beste vriendin. Kleine situaties (vanuit mijn oogpunt) voelen voor haar immens groot. Slaan haar lam. Zorgen voor voortdurende onrust. Ze heeft huilbuien, huilbuien en nog meer huilbuien.
Daar zit iets anders onder, dat weet ze zelf ook. Maar alle adviezen worden in de wind geslagen. Ik luister veel. Vindt dat ook geen probleem. Maar ik zie hoe het steeds erger wordt. Een wandeling met 7 huilmomenten. Een speeldate met kinderen en steeds naar de keuken lopen voor een glas water en een tissue en de tranen wegvegen. Haar zelfbeeld is enorm laag. Wat zich ergens uit in hard oordelen over anderen, want dan voel je even dat het bij jou beter gaat? Het is wat dat betreft ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Ik moedig aan om een afspraak bij de huisarts te maken. Maar wat kan je nog meer dan luisteren en lijdzaam toekijken?
Ik ken mijn vriendin al ruim 35 jaar. We zijn samen opgegroeid. Ik kan redelijk inschatten waar de pijnpunten zitten. Ze komt hier zonder professionele hulp niet uit.
Heeft iemand tips? Herkenning? Ik voel me zo machteloos!
Of je vriendin een depressie heeft of burn-out, beide kunnen schadelijk zijn voor kinderen als het te lang duurt. Zou daar toch echt op wijzen, misschien dat ze dan wel de stap, met jou, naar de huisarts durft te zetten. Het gaat niet vanzelf weg. Ik noem nu even deze 2 omdat het aan de hand van je beschrijving er op lijkt. Kan ook iets anders zijn, maar psychisch lijkt het zeker te zijn. En kinderen met een ouder die psychische problemen heeft kan uiteindelijk z'n weerslag hebben op kinderen.
https://ruudmeulenberg.nl/burn-out/burnout-met-kinderen/
Als het je niet teveel wordt, kun je er ook voor kiezen om nog even niets te doen.
Je bent niet haar therapeut en ze mag er voor kiezen om het zo te laten.
Apiejapie schreef op 23-01-2024 om 16:17:
[..]
Voor mij klinkt dit vooral als een vriendschap die in stand gehouden wordt door jullie verleden. Vraag; zou je haar vandaag opnieuw kiezen als vriendin als je haar nu tegen zou komen? Heeft ze genoeg leuke kanten om de negatieve voor lief te nemen? Of blijft de vriendschap ontstaan door binding vanuit het verleden? Dat klinkt als een simpele vraag, maar kan oprecht pijnlijk zijn daarover na te denken.
Poeh. Ik duikelde dit topic op om weer eens terug te lezen en omdat ik al een behoorlijke tijd met bovenstaande vraag worstel. Ontzettend pijnlijk.
Inmiddels heeft vriendin hulp in de vorm van gesprekken en opdrachten. De opdrachten doet ze niet omdat het toch niet gaat helpen bij haar/haar hoofd er niet naar staat etc.
Van de week sprak ik af en vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat ik hier nu uithaal. Ik vind dat enerzijds een egoïstische gedachte, vriendin is ziek, ik moet ervoor haar zijn, je laat mensen niet vallen. Anderzijds hangt er al zo lang een dusdanig negatieve energie dat ik op eierschalen loop om geen huilbui of extra dikke muur te triggeren. De sneren, blikken, opmerkingen over alles wat haar niet bevalt in haar omgeving, daar word ik ook boos om, zou ik terug willen geven.
Wat wil ik hiermee? Geen idee. Ik merk dat ik afspreken uitstel. Er tegenop zie. Me schuldig voel, geen goede vriendin ben. Ik heb het er weleens met partner over. Hij is heel duidelijk, maar zij liggen elkaar ook totaal niet. Verder kan ik hier niet echt met anderen over praten. Ik wil niet met bekenden over haar praten. Dus toch mijn ei even hier kwijt in dit topic.
Wat een vervelende situatie zeg. Toch, ik vind dat je elkaar eerlijk moet kunnen aanspreken, zéker in zo’n lange vriendschap.
Ik zou haar dus ook eerlijk zeggen hoe jij je voelt en dat je daardoor ook merkt dat je minder wilt afspreken en dat heel jammer vindt, benoem het gewoon.
Als daardoor de vriendschap doodbloedt, verdrietig, maar dat doet het waarschijnlijk ook door niets te zeggen en minder af te spreken?!