Boosheid op partner
Naar aanleiding van een topic hier een vraag aan jullie. Enigszins vaag wellicht, ik ben emotioneel op het moment. Ik hou heel veel van mijn man, maar ik merk dat ik een heleboel woede in mij heb over allerlei dingen die hij fout heeft aangepakt in de afgelopen periode. Het vreet me op van binnen en ik word er ook heel boos en verdrietig van. Man worstelt ook en is bezig met therapie om een aantal patronen te doorbreken maar het is een heel proces en hij vlucht ook behoorlijk in zijn werk. Hij geeft wel toe dat hij sommige dingen heel slecht heeft aangepakt maar snapt niet dat dat zoveel invloed op mij heeft( ik ben zwanger en wil heel graag een gevoel van veiligheid en stabiliteit en een aantal elementaire zaken fatsoenlijk geregeld hebben, voel me erg alleen en niet gesteund) Man werkt duizend uur per week, is daar erg succesvol in maar laat verder eigenlijk alles liggen. Ik heb vier maanden als een dood vogeltje op de bank gelegen naast mijn fulltime baan omdat ik zo misselijk was. Man pakt niets op, regelt niets en vind het allemaal maar eng. Ik ben zo teleurgesteld in hem, maar merk dat ik daarmee ook niet verder kom, want hoe meer verwijten van mijn kant, hoe meer hij zich afsluit. Ik kan zelf ook steeds minder creatief nadenken over de situatie. Ik ben ZO boos en voel amper nog empathie voor zijn trauma's en worstelingen. Iemand een idee om deze impasse te doorbreken? Onze relatie heeft ook wat codependent trekken waar ik me steeds meer bewust van wordt. Allebei slechte jeugd en veel meegemaakt, maar ik wil vooruit in het leven en een warm en veilig nest bouwen voor mijn kind. Zit er even helemaal doorheen.
Wat rot dat je je zo voelt. Juist in je zwangerschap, wat ook een fijne gezamenlijke tijd zou kunnen zijn.
Tja, ik zou zeggen: toch ook samen naar een therapeut. Zo snel mogelijk. Het is een open deur maar erg belangrijk. Ik weet niet of dit jullie eerste is, maar straks wordt het idioot druk met jullie banen en een babietje. Echt, nu ingrijpen. sterkte
Wat grappig Lexus, reageer net op jou in een ander topic. We zijn al in therapie geweest samen inderdaad, maar ligt nu al weer even stil omdat onze therapeut gestopt is, en man stappen die hij in die richting zou zetten niet zet. Ik wil het ook helemaal anders. Sowieso niet zo belachelijk veel werken beide, is helemaal niet persee nodig maar man lijkt zich daar helemaal op te storten omdat hij daar veel controle door ervaart. Zelfstandige dus je kunt werken tot je erbij neervalt natuurlijk. Zelf heb ik een nieuwe therapeut gevond en begin ik binnenkort ook met een coachingstraject voor een aantal stappen die ik wil zetten. Merk dat de pijn en het verdriet me steeds meer blokkeren, ook op mijn werk. Zou best een tijdje willen stoppen om alles op een rijtje te maar dan heb ik geen recht meer op zwangerschapsverlof.
Gelebloem schreef op 12-02-2024 om 12:10:
Wat grappig Lexus, reageer net op jou in een ander topic. We zijn al in therapie geweest samen inderdaad, maar ligt nu al weer even stil omdat onze therapeut gestopt is, en man stappen die hij in die richting zou zetten niet zet. Ik wil het ook helemaal anders. Sowieso niet zo belachelijk veel werken beide, is helemaal niet persee nodig maar man lijkt zich daar helemaal op te storten omdat hij daar veel controle door ervaart. Zelfstandige dus je kunt werken tot je erbij neervalt natuurlijk. Zelf heb ik een nieuwe therapeut gevond en begin ik binnenkort ook met een coachingstraject voor een aantal stappen die ik wil zetten. Merk dat de pijn en het verdriet me steeds meer blokkeren, ook op mijn werk. Zou best een tijdje willen stoppen om alles op een rijtje te maar dan heb ik geen recht meer op zwangerschapsverlof.
Ik stuur je een pb
Ik vraag me als eerste af waarom je jezelf niet hebt ziekgemeld ten gevolge van zwangerschap. Al maanden als een dood vogeltje op de bank, klinkt niet goed. Kun je de tijd mooi benutten om nu actie te ondernemen en te voorkomen dat jullie trauma’s meenemen in de opvoeding van jullie kind.
Waar draait je woede nu in feite om, dat hij je niet veel meer bijstaat in je zwangerschap en geen dingen daaromtrent regelt?
Wat vindt hij bijvoorbeeld eng?
Welk verdriet of angst ligt er onder jouw boosheid?
Ligt er ook wel aan wat voor fout en hoe hij zich daarna gedraagt. "Fout, nou ja, dan gaan we toch droog brood eten. En oh ja sorry", dat zou mijn vent niet zijn, hoe charmant hij ook kon lachen.
Maar "Oh meid, wat spijt me dat nou vreselijk, ik heb de laatste kans om een brood te bemachtigen verknold. Maar ik maak het goed, we gaan naar McDonalds en dan tracteer ik!" daar zou ik wel van overstag gaan en hem dan op zijn beurt ook weer geruststellen dat ik niet de eerste de beste bus naar mijn vrienden neem als hij een fout maakt.
ToetieToover schreef op 12-02-2024 om 12:14:
Ik vraag me als eerste af waarom je jezelf niet hebt ziekgemeld ten gevolge van zwangerschap. Al maanden als een dood vogeltje op de bank, klinkt niet goed. Kun je de tijd mooi benutten om nu actie te ondernemen en te voorkomen dat jullie trauma’s meenemen in de opvoeding van jullie kind.
Dankjewel voor je reactie. Ik heb me ook al een paar keer ziekgemeld en probeer de tijd die ik heb ook echt daarin te steken. Fysiek gaat het gelukkig beter ondertussen. Heb ook al een lang verleden van therapie, en neem het idee van intergenerationeel trauma heel serieus. Ik wil een goede moeder worden voor dit kleine wezen en ik heb mijn eigen valkuilen redelijk helder daarin. Maar pff het is veel.
JohnnyC. schreef op 12-02-2024 om 12:19:
Waar draait je woede nu in feite om, dat hij je niet veel meer bijstaat in je zwangerschap en geen dingen daaromtrent regelt?
Wat vindt hij bijvoorbeeld eng?
Eigenlijk het gevoel dat ik er uiteindelijk toch alleen voor lijk te staan in alle aspecten van het volwassen leven, het runnen van een huishouding, het managen van alles denk ik. Gevoel van eenzaamheid.
Sassenach schreef op 12-02-2024 om 12:48:
Welk verdriet of angst ligt er onder jouw boosheid?
Heel eerlijk, ergens toch het gevoel dat ik niet goed genoeg ben om voor te zorgen, dat ik het niet waard ben om een fijn plekje te hebben waar ik me thuis voel. Ik ben me ervan bewust dat dit deels bij mij ligt, ik ben erg verwaarloosd opgegroeid, maar ik heb dingen ook al zo vaak aangegeven. Ik heb een hele knappe, intelligente man die altijd piekfijn gekleed gaat en professioneel heel succesvol is. Niemand zou verwachten dat hij mij met alles laat zitten in huis, en ik snap het ook niet. Normaal heb ik enorm veel energie en fix ik alles, maar op het moment is het echt gênant ranzig, en hij laat het er gewoon bij. Ik bedoel als in wegschimmelende kamer ivm vochtprobleem-level. Klinkt echt heel raar, maar dat is wat er gebeurt. Hij vind het allemaal te complex en hij checkt uit. We lijken yuppen, maar we zijn tokkies.
rionyriony schreef op 12-02-2024 om 13:39:
Ligt er ook wel aan wat voor fout en hoe hij zich daarna gedraagt. "Fout, nou ja, dan gaan we toch droog brood eten. En oh ja sorry", dat zou mijn vent niet zijn, hoe charmant hij ook kon lachen.
Maar "Oh meid, wat spijt me dat nou vreselijk, ik heb de laatste kans om een brood te bemachtigen verknold. Maar ik maak het goed, we gaan naar McDonalds en dan tracteer ik!" daar zou ik wel van overstag gaan en hem dan op zijn beurt ook weer geruststellen dat ik niet de eerste de beste bus naar mijn vrienden neem als hij een fout maakt.
Ja het zit wel echt meer op het level van het bovenste verhaal. En dan gaat het over dingen die echt van belang zijn mbt gezondheid en welzijn. Ik dreig ook niet de eerste de beste bus te nemen maar ik wil het soms wel.
Je bent zwanger, dus de hormonen werken nu ook niet mee. Onderschat dat niet!
Je klinkt nogal perfectionistisch, probeer los te laten.
Komt het vandaag niet, dan morgen. Niet alles hoeft perfect gedaan.Dus regel alleen de dingen die je prioriteit hebben.
Ik vind het idee van samen in therapie gaan een goede.
En benoem ook wat er wel goed gaat bij je man . Succes.
Gelebloem schreef op 12-02-2024 om 14:01:
[..]
Eigenlijk het gevoel dat ik er uiteindelijk toch alleen voor lijk te staan in alle aspecten van het volwassen leven, het runnen van een huishouding, het managen van alles denk ik. Gevoel van eenzaamheid.
Dat lijkt me zwaar.
Je lijkt de oorzaak bij jezelf te zoeken, je lijkt te zeggen dat je blijkbaar niet goed/leuk genoeg bent om voor te zorgen. Dit klopt niet ieder mens is de moeite waard. Ik vrees dat jouw man niet kan/wil wat jij nodig hebt.
Toen je nog niet zwanger was en nog helemaal fit deed jij toen het hele huishouden, sociale contacten e.d. naast je full-time baan?
Gelebloem schreef op 12-02-2024 om 14:07:
[..]
Heel eerlijk, ergens toch het gevoel dat ik niet goed genoeg ben om voor te zorgen, dat ik het niet waard ben om een fijn plekje te hebben waar ik me thuis voel. Ik ben me ervan bewust dat dit deels bij mij ligt, ik ben erg verwaarloosd opgegroeid, maar ik heb dingen ook al zo vaak aangegeven. Ik heb een hele knappe, intelligente man die altijd piekfijn gekleed gaat en professioneel heel succesvol is. Niemand zou verwachten dat hij mij met alles laat zitten in huis, en ik snap het ook niet. Normaal heb ik enorm veel energie en fix ik alles, maar op het moment is het echt gênant ranzig, en hij laat het er gewoon bij. Ik bedoel als in wegschimmelende kamer ivm vochtprobleem-level. Klinkt echt heel raar, maar dat is wat er gebeurt. Hij vind het allemaal te complex en hij checkt uit. We lijken yuppen, maar we zijn tokkies.
Het komt op mij niet over alsof jullie Tokkies zijn, maar wel dat jullie beiden jullie eigen issues met copingsmechanismen hebben. En dat dat voor verwijdering tussen jullie twee zorgt. In plaats van boos te worden kan het misschien helpen om naar hem uit te spreken hoe je je voelt en wat je van hem nodig hebt. En hem ook te laten aangeven wat hij voelt en wat hij nodig heeft.