Als ik het niet doe, wie doet het dan?
Na de zoveelste (vast herkenbare) discussie met m’n echtgenoot ben ik op zoek naar raad. We zijn al jaren getrouwd (samengesteld gezin) en echt hartstikke dol op elkaar. Één punt blijft regelmatig voor problemen zorgen en dat is de verdeling van taken in ons huishouden.
We werken allebei fulltime in een leidinggevende functie en hebben 3 kinderen thuis wonen. Ondanks vele pogingen om de taken goed te verdelen lukt dat eigenlijk nooit. Mijn man kan niet plannen, overziet dingen niet, toont zelden initiatief, is chaotisch en heeft een wonderlijk tijdsbesef etc. Als het gaat om boodschappen, kadootjes, feestjes, sociale contacten, vakanties, regelzaken, financiën etc komt alles op mijn bord. Zijn excuus is dat ik er veel beter in ben. Is ook zeker zo. Neemt niet weg dat ie het op z’n werk klaarblijkelijk wel kan.
Ik ben zo vreselijk zorgmoe en kan en wil al die ballen niet meer in de lucht houden. Ik werk minstens zoveel als hij, daarnaast bestaat het huishouden uit 3 kinderen waarvan er 2 van hem zijn waar ik het grootste deel van zorg op m’n bord heb.
Ik heb een aantal dingen geprobeerd. Bijvoorbeeld door het allemaal niet te doen. Gevolg is dat het gewoon niet gebeurt of niet goed gaat. Geen vakanties, geen rekeningen betaald, geen leuke activiteiten buiten de deur en niks in huis. Terwijl ik het toch heb volgehouden tot er letterlijk geen rol wc papier meer te vinden was, alle kasten waren leeggegeten en iedereen zonder ontbijt en lunch de de dag moesten beginnen.
Opdrachten geven heb ik ook geprobeerd. Met wisselend succes: hij, en twee van de kinderen, doen het slecht op een opdracht. Levert vrijwel altijd eerst een discussie op. Ook ben ik zo nog een groot deel van de tijd bezig om een soort manager te zijn en mn huisgenoten op instructieniveau te vertellen wat ze doen moeten. Vinden ze niet leuk, en ik ook niet.
Hij heeft geprobeerd vaste afspraken in zijn eigen agenda te zetten: de was op maandag, vrijdag boodschappen. Dat idee. Heeft ie 2x een week volgehouden en heeft daarna alleen nog maar vurig beargumenteerd waarom het hem niet was gelukt (Ik noem hem ook wel de smoesjeskoning)
Ter aanvulling: hij hoeft het niet op mijn manier te doen en reageer niet geagiteerd als hij wel iets regelt maar ik dat zelf anders zou hebben gedaan. Zo ben ik oprecht niet (kan wel geïrriteerd zijn dat als ik hem gevraagd heb te koken dat we dan pas om 22.00 eten, geef ik toe 
en wat er uit te besteden is heb ik uitbesteed (schoonmaak etc) en de kinderen koken allemaal 1x per week (waarvan 2 dat op dezelfde manier aanpakken als hij, haha)
Gesprekken helpen niet, ruzie maken helpt niet, maar dit zo door laten gaan Is voor mij geen optie.
iemand herkenning die de ultieme oplossing heeft?
ik ben ook slim maar de medicatie betekend wel dat ik mijn baan kan doen en thuis de ballen in de lucht kan houden. Zelf merk ik het verschil tussen wel en niet slikken niet, mijn omgeving echter wel.
Poms schreef op 20-05-2022 om 20:33:
lief dat je het vraagt Lexus. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Wat goed is, of lijkt, is dat man vandaag wél naar de arts is geweest voor een doorverwijzing. Terug thuis had hij aan dat de huisarts zei dat slimme mensen vaak al work arounds hebben bedacht en dat medicatie geen oplossing is. Daar werd ik eigenlijk heel verdrietig van. Want ik hoop zo op een oplossing.
Ik heb aangegeven dat ik, wat er uit uit een onderzoek komt, in relatietherapie wil. Omdat ik om de zoveel maanden kopje onder ga en dat al jaren lang. Daar werd hij boos van. Was ie eindelijk maar de huisarts gegaan was ik alweer met een ander scenario bezig. Het was ook nooit goed genoeg.
Ik voel me er eigenlijk alleen maar verdrietig over…
Volgens mij moet de huisarts niet op de stoel van een psycholoog en/of psychiater gaan zitten want hij heeft echt ongelijk. Voornamelijk bij vrouwen wordt AHDH vaak niet herkend omdat ze allerlei mechanismes ontwikkeld hebben waardoor ze de problemen zelf oplossen. Echter, nu ik zelf medicatie gebruik merk ik een wereld van verschil. Zoals ik al aangegeven had is het huishouden iets wat mij tot 2 maanden geleden echt niet lukte. Inmiddels is het nog steeds wel wat rommelig maar lang niet meer zo erg als dat het was, want mijn medicatie helpt wel degelijk.
Overigens snap ik heel goed dat je man boos wordt dat jij al 10 stappen verder bent. Gaat hij eindelijk naar de huisarts, wil jij in relatietherapie. Eerlijk is eerlijk, als mijn partner dat tegen mij zou zeggen zou ik ook echt heel erg boos worden. Ik zou hem eerst het onderzoek en eventuele start van behandeling laten volgen en kijken hoe het daarna gaat. De kans is namelijk heel groot dat hij, als hij prikkels beter kan verwerken, ook een prettiger persoon wordt om mee samen te leven.
Ellori schreef op 20-05-2022 om 20:53:
[..]
Volgens mij moet de huisarts niet op de stoel van een psycholoog en/of psychiater gaan zitten want hij heeft echt ongelijk. Voornamelijk bij vrouwen wordt AHDH vaak niet herkend omdat ze allerlei mechanismes ontwikkeld hebben waardoor ze de problemen zelf oplossen. Echter, nu ik zelf medicatie gebruik merk ik een wereld van verschil. Zoals ik al aangegeven had is het huishouden iets wat mij tot 2 maanden geleden echt niet lukte. Inmiddels is het nog steeds wel wat rommelig maar lang niet meer zo erg als dat het was, want mijn medicatie helpt wel degelijk.
Overigens snap ik heel goed dat je man boos wordt dat jij al 10 stappen verder bent. Gaat hij eindelijk naar de huisarts, wil jij in relatietherapie. Eerlijk is eerlijk, als mijn partner dat tegen mij zou zeggen zou ik ook echt heel erg boos worden. Ik zou hem eerst het onderzoek en eventuele start van behandeling laten volgen en kijken hoe het daarna gaat. De kans is namelijk heel groot dat hij, als hij prikkels beter kan verwerken, ook een prettiger persoon wordt om mee samen te leven.
Precies wat ik zei. Ik werk namelijk in de psychiatrie en weet precies hoe het zit en wat de werking is.
Ik snap overigens niet dat ie boos wordt. Ik ben 4 jaar bezig geweest hem een afspraak met een huisarts te laten maken. Vier jaar! Die therapie moet toch. Ongeacht wat er uit het onderzoek komt. Onze relatie is niet bestand tegen een volgende stap die weer heel lang op zich te laten wachten. Bovendien heb ik dit al vaker verzocht maar heeft hij altijd geweigerd.
Poms schreef op 20-05-2022 om 20:59:
[..]
Precies wat ik zei. Ik werk namelijk in de psychiatrie en weet precies hoe het zit en wat de werking is.
Ik snap overigens niet dat ie boos wordt. Ik ben 4 jaar bezig geweest hem een afspraak met een huisarts te laten maken. Vier jaar! Die therapie moet toch. Ongeacht wat er uit het onderzoek komt. Onze relatie is niet bestand tegen een volgende stap die weer heel lang op zich te laten wachten. Bovendien heb ik dit al vaker verzocht maar heeft hij altijd geweigerd.
Het heeft bij mij 5 jaar geduurd voordat ik zelf weer een verwijzing aanvroeg. En die stap zetten was een van de moeilijkste dingen die ik in de afgelopen jaren gedaan heb. Want ergens geef je toe dat je faalt (zo voelt het voor mij). Vanuit dat gevoel snap ik best dat hij boos is. Hij zal zich denk ik ook niet goed genoeg voelen.
Overigens vind ik het wel echt heel goed van hem dat hij toch de stap gezet heeft om naar de huisarts te gaan.
Poms schreef op 20-05-2022 om 20:33:
lief dat je het vraagt Lexus. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Wat goed is, of lijkt, is dat man vandaag wél naar de arts is geweest voor een doorverwijzing. Terug thuis had hij aan dat de huisarts zei dat slimme mensen vaak al work arounds hebben bedacht en dat medicatie geen oplossing is. Daar werd ik eigenlijk heel verdrietig van. Want ik hoop zo op een oplossing.
Ik heb aangegeven dat ik, wat er uit uit een add onderzoek komt, in relatietherapie wil. Omdat ik om de zoveel maanden kopje onder ga en dat al jaren lang. Daar werd hij boos van. Was ie eindelijk maar de huisarts gegaan was ik alweer met een ander scenario bezig. Het was ook nooit goed genoeg.
Ik voel me er eigenlijk alleen maar verdrietig over…
wat een ontzettende flauwekul reactie van die huisarts!
echt, zeg je man dat dit serieus idioot is. Je kunt 100 jaar worden met ADD zonder medicatie, natuurlijk, maar je zegt tegen iemand die baat zou hebben bij antidepressiva ook niet dat het al jaren met aanpassingen toch ook gaat?
En medicatie is iets wat aan de orde komt bij een serieus traject.
gr Angela
Ellori schreef op 20-05-2022 om 21:06:
[..]
Het heeft bij mij 5 jaar geduurd voordat ik zelf weer een verwijzing aanvroeg. En die stap zetten was een van de moeilijkste dingen die ik in de afgelopen jaren gedaan heb. Want ergens geef je toe dat je faalt (zo voelt het voor mij). Vanuit dat gevoel snap ik best dat hij boos is. Hij zal zich denk ik ook niet goed genoeg voelen.
Overigens vind ik het wel echt heel goed van hem dat hij toch de stap gezet heeft om naar de huisarts te gaan.
Ik vind het ook heel goed van hem, en heb dat ook tegen hem gezegd. Maar eerlijk gezegd ben ik er nog niet gerust op. Dát heb ik voor mezelf gehouden trouwens.
Maar gelukkig is het een hele leuke man waar je veel van houd
En scheiden dat niet .
dus lekker door buffelen maar
Want zo erg is het allemaal niet
clivia53 schreef op 20-05-2022 om 21:41:
Want zo erg is het allemaal niet
ben je nou sarcastisch?
Grrr sommige huisartsen! Een van de huisartsen in de praktijk waar ik kom zei ooit dat het maar een geluk was dat ik pas op latere leeftijd was gediagnosticeerd. Had ik al die tijd geen label gehad, geen medicatie gebruikt en ik had het toch gered? Mijn God, die man heeft geen flauw benul wat hij eruit kraamde! Daar heb ik nooit meer een afspraak mee gemaakt. Die huisarts van je man is ook een enorme druif. Het slaat echt helemaal nergens op. Wel heel vervelend natuurlijk want heb jij je man met veel moeite naar de huisarts gekregen, wordt ‘ie daar weer ontmoedigd. Echt, zo frustrerend!
De timing voor dat gesprek over die relatietherapie was niet goed, maar daar was je al achter. Ik snap het wel heel goed hoor. Jij bent enorm toe aan een ander leven, je bent afhankelijk van hem en je kunt eigenlijk niet meer wachten. Rotpositie! Misschien toch voor jezelf anders hulp zoeken tot hij zover is?
Lexus schreef op 20-05-2022 om 21:44:
[..]
ben je nou sarcastisch?
Eerdere reacties van TO
Viel allemaal wel mee
clivia53 schreef op 20-05-2022 om 21:41:
Maar gelukkig is het een hele leuke man waar je veel van houd
En scheiden dat niet .
dus lekker door buffelen maar
Ja, het is een leuke man waar ik veel van houd. Ik wil niet van hem scheiden, ik wil een manier vinden waarop we beiden gelukkig kunnen zijn in deze relatie. Dat het niet ten koste van mij gaat, maar hij ook ruimte voelt zichzelf te zijn. Dat kost moeite, maar die moeite doe ik graag ondanks dat het me soms radeloos, wanhopig en verdrietig maakt.
Een man die niks wil
Valt niet mee
Poms schreef op 20-05-2022 om 21:47:
[..]
Ja, het is een leuke man waar ik veel van houd. Ik wil niet van hem scheiden, ik wil een manier vinden waarop we beiden gelukkig kunnen zijn in deze relatie. Dat het niet ten koste van mij gaat, maar hij ook ruimte voelt zichzelf te zijn. Dat kost moeite, maar die moeite doe ik graag ondanks dat het me soms radeloos, wanhopig en verdrietig maakt.
De vraag is dan: is je man bereid er net zoveel moeite voor te doen? Heb je het idee dat dit (moeite doen voor elkaar) in evenwicht is?
ToetieToover schreef op 20-05-2022 om 22:00:
[..]
De vraag is dan: is je man bereid er net zoveel moeite voor te doen? Heb je het idee dat dit (moeite doen voor elkaar) in evenwicht is?
het probleem is dat hij misschien dus nog niet die overwegingen kan maken juist omdat hij mogelijk (mogelijk!) meer in zichzelf moet duiken om te kunnen snappen wat het betekent om 'moeite' te doen, wat 'evenwicht' zou zijn. Als je langzamerhand tijdens gesprekken/diagnose traject erachter komt waarom dingen zijn zo als ze zijn dan kun je pas 'regie' nemen. En het feit dat hij nu naar de huisarts is gegaan, is misschien al wel zo'n stap, alleen voor een buitenstaander (of in ieder geval voor Poms) is het nog echt niet 'genoeg'.
gr Angela