Advies? Herkenning?
Helaas nog een topic over mijn moeder. In een eerder topic vroeg ik al advies over mijn moeder die achter mijn rug om negatief over mij praat.
Nu loop ik weer tegen iets aan waarvan ik niet weet wat ik moet. Wegens mentale problematiek heb ik gesprekken met een psycholoog. Een deel van de oorzaak ligt aan mijn opvoeding. Mijn ouders zijn heel lief en behulpzaam op praktisch gebied, maar op emotioneel gebied heb ik weinig aan ze (gehad). De psycholoog stelde voor om mijn moeder een keer mee te laten komen naar een gesprek zodat we beide onze ervaringen kunnen delen over mijn opvoeding en over hoe we in elkaar steken zodat er wellicht meer wederzijds begrip ontstaat. Dit heb ik aan mijn moeder gevraagd, maar ze gaf aan dat ze er niet op zit te wachten. Ze vindt dat ze toch niks kan veranderen aan het verleden en dat het dus ook niet nodig is om het e.e.a. te bespreken. Ik moet het maar gewoon loslaten. Aangeven dat loslaten voor mij makkelijker wordt als we er een gesprek over kunnen hebben vindt ze onzin.
Ik weet nu niet zo goed hoe nu verder. Ik ben niet verbaasd dat ze niet mee wil, dat had ik ergens al wel verwacht. Maar het stelt me toch wel teleur en het maakt me boos en verdrietig. Ergens heb ik een sterk vermoeden dat ze emotioneel niet in staat is om zo'n gesprek te voeren en dat haar afwijzing niet per se onwil is. Maar toch voel ik me in de steek gelaten, niet gehoord (letterlijk en figuurlijk) en niet gezien. Net zoals toen ik kind was. Naar aanleiding van de opmerkingen in mijn vorige topic had ik al besloten om minder te vertellen en minder met haar te delen. Toch had ik nog een beetje hoop gevestigd op verbetering als ze mee zou gaan.
Om eerlijk te zijn zou ik tijdelijk even afstand willen nemen, echt even zo min mogelijk contact en contact alleen voor mijn dochter zodat ze haar kleinkind wel ziet. Maarja, dan is er eind vd maand mijn verjaardag, volgende maand moederdag etc. Hoe ga ik dat doen in contact met mijn broer en zus... Heeft iemand ervaring met een soortgelijke situatie? Hoe hebben jullie dat toen aangepakt?
Oei wat een teleurstelling weer en wat heb je je kwetsbaar opgesteld. Probeer jezelf te beschermen. Zij gaat nooit veranderen.
Je hoeft geen alles-of-nietskeuze te maken qua contact. Nu een aantal dagen 0 contact bijvoorbeeld zal al wat lucht geven zonder dat je een definitieve keuze maakt.
hoi. Mijn moeder is ongeveer een beetje zoals jouw moeder. Na jaren doorploeteren heb ik afgelopen zomer besloten het contact te verbreken met mijn ouders. Ze wilden uitleg waarom en dit heb ik in een uitgebreide brief uitgelegd. Alles werd weggewuifd,dit was nooit gebeurd,ze bedoelden het goed en ik moest even nadenken over wat ze allemaal voor me gedaan hadden (inderdaad praktisch).
Ik had dit wel verwacht maar het was alsnog ontzettend pijnlijk dat ze zo weinig inzicht (willen) hebben.
Ik heb ook het contact met mijn broertje op een extreem laag pitje gezet( lees gefeliciteerd appen op een verjaardag en verder niet) omdat hij zo ontzettend close met ze is. Ik heb jaren contact onderhouden met hen voor de kinderen maar dat ging ten koste van mezelf en nu dus besloten voor mezelf te kiezen. En eerlijk, mijn dochter snapte het goed (toen 12 jaar) en zag ook hoe oma deed tegen mij. Ze zei letterlijk het was de laatste tijd toch al niet meer zo leuk met oma. Kinderen krijgen meer mee dan je denkt.
Als ik jouw was zou ik afstand nemen, niet actief contact zoeken en je hoeft er niet heen met moederdag (druk met andere dingen) en desnoods geef je verjaardag niet te vieren dit jaar. Kijk hoe je dit bevalt en vandaar uit kun je kijken of je het contact op koetjes/kalfjes basis wilt voortzetten of wilt laten doodbloeden.
Naar aanleiding van de opmerkingen in mijn vorige topic had ik al besloten om minder te vertellen en minder met haar te delen. Toch had ik nog een beetje hoop gevestigd op verbetering als ze mee zou gaan.
Om eerlijk te zijn zou ik tijdelijk even afstand willen nemen, echt even zo min mogelijk contact en contact alleen voor mijn dochter zodat ze haar kleinkind wel ziet.
Ik heb jaren contact onderhouden met hen voor de kinderen maar dat ging ten koste van mezelf en nu dus besloten voor mezelf te kiezen. En eerlijk, mijn dochter snapte het goed (toen 12 jaar) en zag ook hoe oma deed tegen mij. Ze zei letterlijk het was de laatste tijd toch al niet meer zo leuk met oma.
Misschien kun je dit dat aangeven bij haar en kijken of ze er misschien toch wat welwillender tegenover staat. Het werkt voor jou niet zoals het nu gaat, als zij daar niet aan mee wil werken dan houdt het op. Doet ze het niet voor jou, dan voor haar kleinkind(eren).
Je kunt eventueel contact op een laag pitje zetten, maar dit ook wel aangeven bij haar, inclusief de redenen. Je broer had ook al tegen jullie moeder gezegd dat hij wel begrijpt waarom zij geen hoogte van jou kunt krijgen, dus je staat niet helemaal alleen.
Ik herken het volledig. Bij mij zijn beide ouders op praktisch vlak betrokken geweest en hebben ze voor me klaar gestaan. Emotioneel gezien echter niet. Op het moment dat er een duidelijk verschil in visie naar voren kwam en ik dit bespreekbaar heb gemaakt met hen (omdat hun keuzes een negatieve invloed hadden op mijn leven en ik daar met ze over in gesprek wilde), werd ik ook niet gehoord en gezien. Ik was degene die moeilijk deed want mijn broers dachten er helemaal niet zo over als ik, dus ik werd gezien als de persoon met het probleem. Ik heb zelf gesprekken met een psycholoog gevoerd om te ontdekken hoe ik hier mee om wilde gaan. Later nog in twee periodes gesprekken met een professional erbij gehad met mijn ouders, maar dat liep op niets uit. Binnenkort staat het volgende gesprek gepland, met de psycholoog waar een van mijn ouders onlangs toch zelf is gestart. Ergens dus positief dat ze proberen dat wat tussen ons staat op te lossen, maar ik ben sceptisch of dit ooit nog goed komt. We hebben nauwelijks contact, alleen wat uitwisseling van regeldingen of dingen rondom mijn kinderen. We komen niet bij elkaar over de vloer, behalve voor feestelijke gebeurtenissen of afspraken voor de kinderen. Meer wil ik op dit moment niet. Ik vind het erg zwaar. Ergens zou ik liever nu helemaal geen contact meer hebben, maar vind dat ik het niet kan maken naar mijn kinderen. En ergens zit nog diep van binnen de hoop dat mijn ouders het toch wel gaan snappen en begrip hebben voor wat voor verdriet ze me hebben aangedaan.
Even een iets ander bericht, omdat ik de jeugd wel herken, maar het gevoel minder.
Mijn moeder is ook altijd meer van de praktische ondersteuning geweest. Met emoties heeft ze weinig op. Het verschil is wel mijn ouders zijn bij elkaar en mijn vader is ondanks dat hij geen prater is wel emotioneel meer tot steun geweest. Maar goed mijn vader was zoals dat destijds ging altijd aan het werk en mijn moeder was thuis.
Ik heb gedragstherapie gehad. Daaruit kwam ook het een en ander terug uit mijn jeugd waar ik op dat moment tegen aan liep. Ik heb me vaak onbegrepen gevoeld en had het idee dat als ik faalde ik mijn ouders teleur zou stellen. Toch heeft dat mij geen negatieve gevoelens richting mijn ouders opgeleverd. De therapie liet mij tegelijk ook zien dat ondanks dat niet alles goed heeft uitgepakt dat mijn ouders hebben gedaan wat ze konden met de beste intenties.
Mijn ouders zullen niet snel zeggen dat ze trots op me zijn. Wel stoppen ze me regelmatig geld toe, waar ik dat eerst ervaarde als ze denken dat ik het zelf niet kan. Zie ik dat nu als uitingsvorm van hun liefde voor mij.
Ik zou ook gegarandeerd mijn ouders niet mee krijgen naar een psycholoog want dat vinden ze veel te zweverig. Vooral mijn moeder heeft wel tientallen keren gezegd dat ze niet begreep waar ik een psych voor nodig had. Ik heb ook weinig gedeeld over mijn traject. Ik vrees ook dat ze het als een aanval zouden zien, want ik denk dat ze ook niet zien dat voor mij soms iets meer waardering en bevestiging een hoop problemen later had kunnen voorkomen. Maar tegelijkertijd ze hebben beide ook genoeg mee gemaakt in hun jeugd en hadden het zelfs als ze wilde waarschijnlijk niet gekund.
Nu ik zelf een dochter heb ben ik er nog milder naar gaan kijken. Het is gewoon niet makkelijk een kind opvoeden en er zijn zoveel manieren waarop je een kind kan beschadigen. Ik doe wat ik kan om haar een fijne jeugd te geven, maar ik weet ook niet zeker of alles wat ik probeer straks het gewenste effect heeft.
Alleen jij kunt inschatten of het bij jouw ouders onwil of onkunde is. Ik denk dat die vraag echt het verschil maakt in hoe je er mee om kunt gaan. Neem even een paar weken wat meer afstand om die vraag te beantwoorden voor jezelf (eventueel samen met psycholoog) en bepaal aan de hand daarvan of en hoe je in de toekomst met je ouders wil omgaan.
Wat rot TO, het lijkt me heel moeilijk om zo afgewezen te worden als je je zo kwetsbaar hebt opgesteld.
Voor mij ook veel herkenning in je verhaal en ik merk dat het in sommige fasen heel goed gaat, terwijl ik er in andere fasen (zoals nu) dan toch ineens weer heel erg mee worstel. Als alles weer aan de oppervlakte komt dan kost het contact zoveel energie, ik heb daardoor ook al een aantal keer tijdelijk afstand genomen. Nooit zo benoemd, want dat zou helemaal niet begrepen worden en dan zou het nog moeilijker zijn, dus ik deed dat dan met smoesjes. Drukke periodes, veel ziek zijn etc en dan met moederdag bijvoorbeeld wel een bos bloemen opsturen maar niet langsgaan.
@Jillz Zo is het hier ook, de beste intenties, geen kwaad in de zin gehad, gedaan wat ze op dat moment konden en wisten. Dat maakt het voor mij juist misschien wel lastiger om mijn weg erin te vinden. Als het onwil was geweest dan kon ik kwaad zijn, contact verbreken whatever. Maar nu het onkunde is zit ik qua gevoel een beetje vast lijkt wel. Ik begrijp waar haar gedrag vandaan komt, ik kom er steeds meer achter dat ze zelf ook issues heeft, mede door haar eigen opvoeding. Maar ik kan dan voor mijn gevoel nergens terecht met mijn gevoel.
Eleanor schreef op 14-04-2023 om 08:01:
Wat rot TO, het lijkt me heel moeilijk om zo afgewezen te worden als je je zo kwetsbaar hebt opgesteld.
Voor mij ook veel herkenning in je verhaal en ik merk dat het in sommige fasen heel goed gaat, terwijl ik er in andere fasen (zoals nu) dan toch ineens weer heel erg mee worstel. Als alles weer aan de oppervlakte komt dan kost het contact zoveel energie, ik heb daardoor ook al een aantal keer tijdelijk afstand genomen. Nooit zo benoemd, want dat zou helemaal niet begrepen worden en dan zou het nog moeilijker zijn, dus ik deed dat dan met smoesjes. Drukke periodes, veel ziek zijn etc en dan met moederdag bijvoorbeeld wel een bos bloemen opsturen maar niet langsgaan.
Ja het gaat hier ook in fases. Kan eventjes goed gaan, maar ook een periode waarin het weer even extra pijnlijk wordt. En inderdaad het zal niet begrepen worden als ik afstand zou nemen. Ergens voel ik ook wel medelijden met mijn moeder omdat ik zie dat zij ook met van alles worstelt. Ik zou haar dan een dikke knuffel willen geven. Maar het doet me dan weer pijn dat ik dan weer mijn gevoel aan de kant moet zetten terwijl ik zelf ook behoefte heb aan die knuffel en erkenning.
Jillz schreef op 14-04-2023 om 01:42:
Even een iets ander bericht, omdat ik de jeugd wel herken, maar het gevoel minder.
Alleen jij kunt inschatten of het bij jouw ouders onwil of onkunde is. Ik denk dat die vraag echt het verschil maakt in hoe je er mee om kunt gaan.
Hier worstel ik zelf juist zo ontzettend mee want ik zie inmiddels ook de onkunde en de goede intenties bij mijn ouders. Daardoor voel ik me zo schuldig als ik ze niet wil zien of negatief over ze praat... alleen blijf ik me in het hier en nu maar rot voelen door het contact. Zelfs als een bezoek heel positief verloopt en ik zie dat ze hun best doen, is er nog altijd een bepaalde ondertoon waar mijn zelfvertrouwen door wordt aangetast en waardoor ik me niet op mijn gemak voel. Terwijl ik veel verwerkt heb in therapie en mij eigenlijk heel stabiel en goed voel als ik ze niet zie. In het verhaal van TO lees ik dat ook wel, dat ze niet alleen last heeft van vroeger maar juist ook van het contact in het nu.
Hoe heb jij daar dan je weg in gevonden als ik vragen mag?
Aardbei_86 schreef op 14-04-2023 om 08:12:
[..]
Ja het gaat hier ook in fases. Kan eventjes goed gaan, maar ook een periode waarin het weer even extra pijnlijk wordt. En inderdaad het zal niet begrepen worden als ik afstand zou nemen. Ergens voel ik ook wel medelijden met mijn moeder omdat ik zie dat zij ook met van alles worstelt. Ik zou haar dan een dikke knuffel willen geven. Maar het doet me dan weer pijn dat ik dan weer mijn gevoel aan de kant moet zetten terwijl ik zelf ook behoefte heb aan die knuffel en erkenning.
Heel erg herkenbaar, dit is precies waar ik ook sta op dit moment.
Aardbei_86 schreef op 14-04-2023 om 08:07:
@Jillz Zo is het hier ook, de beste intenties, geen kwaad in de zin gehad, gedaan wat ze op dat moment konden en wisten. Dat maakt het voor mij juist misschien wel lastiger om mijn weg erin te vinden. Als het onwil was geweest dan kon ik kwaad zijn, contact verbreken whatever. Maar nu het onkunde is zit ik qua gevoel een beetje vast lijkt wel. Ik begrijp waar haar gedrag vandaan komt, ik kom er steeds meer achter dat ze zelf ook issues heeft, mede door haar eigen opvoeding. Maar ik kan dan voor mijn gevoel nergens terecht met mijn gevoel.
Dat je anders denkt over de opvoeding van kleinkinderen kan goed komen door je eigen opvoeding, maar het roddelen vind ik wel kwalijk en schadelijk en is een bewuste keuze van je moeder.
Tja mijn moeder is wel mee gegaan naar een therapeut. Omdat ik een paar maanden even het contact had stilgezet na allerlei vervelende voorvallen. Bij die therapeut (waar ik al langer was) waar ze eerst alleen was geweest, kreeg ze de diagnose narcisme. Het therapeut bezoek heeft dan ook niet geholpen.
Eleanor schreef op 14-04-2023 om 08:13:
[..]
Hier worstel ik zelf juist zo ontzettend mee want ik zie inmiddels ook de onkunde en de goede intenties bij mijn ouders. Daardoor voel ik me zo schuldig als ik ze niet wil zien of negatief over ze praat... alleen blijf ik me in het hier en nu maar rot voelen door het contact. Zelfs als een bezoek heel positief verloopt en ik zie dat ze hun best doen, is er nog altijd een bepaalde ondertoon waar mijn zelfvertrouwen door wordt aangetast en waardoor ik me niet op mijn gemak voel. Terwijl ik veel verwerkt heb in therapie en mij eigenlijk heel stabiel en goed voel als ik ze niet zie. In het verhaal van TO lees ik dat ook wel, dat ze niet alleen last heeft van vroeger maar juist ook van het contact in het nu.
Hoe heb jij daar dan je weg in gevonden als ik vragen mag?
Mij is het uiteindelijk gelukt om die enorme onzekerheid te overwinnen. Ik heb nu de bevestiging van mijn ouders niet meer nodig. Overigens ook niet van anderen. Mijn motto is: ik probeer wat ik kan en dat is goed genoeg ook als een ander vind van niet. Superwoman bestaat niet zei mijn therapeut altijd. Er is daarbij zo'n last van mijn schouders gevallen.
De band met mijn ouders is nu ook echt goed. Ik zie veel meer hoeveel ze om mij geven, ook al spreken ze dat niet zo zeer uit. Ik zie het in hun daden. Een voorbeeld ik vertelde zwanger te zijn en daarop wordt geregeerd met goh leuk. Dan kun je zeggen er zijn ouders die in tranen zouden zijn, je direct zouden omhelzen of dansend door de kamer zouden gaan. Mijn moeder reageert vrij ingetogen, maar koopt vervolgens alles wat ze maar kan vinden voor de baby uitzet. Ze heeft zelfs een kinderkamer ingericht in haar huis. Dat zegt voor mij genoeg ze is dolblij ook al spreekt ze dat niet uit.
Wat ook goed is om te beseffen dat mensen verschillende liefdes talen hebben. Google er maar eens op. Voor sommige is liefde praktische dingen voor een ander doen, voor een ander is het zeggen ik jou van je.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 14-04-2023 om 09:40:
[..]
Dat je anders denkt over de opvoeding van kleinkinderen kan goed komen door je eigen opvoeding, maar het roddelen vind ik wel kwalijk en schadelijk en is een bewuste keuze van je moeder.
Dat is ook zo... Ik vind het maar lastig.
Over de liefdestalen heb ik me ook al wat in verdiept en zij zijn inderdaad praktisch ingesteld. Ik twijfel ook niet over of ze om mij geven. Dat doe ze met heel hun hart! Het is echt onkunde. Het roddelen vind ik inderdaad wel kwalijk. Ik ga gewoon meer afstand houden en nog meer mijn eigen ding doen. Lijkt me bijna de enige oplossing helaas.
Jillz schreef op 14-04-2023 om 10:43:
[..]
Mij is het uiteindelijk gelukt om die enorme onzekerheid te overwinnen. Ik heb nu de bevestiging van mijn ouders niet meer nodig. Overigens ook niet van anderen. Mijn motto is: ik probeer wat ik kan en dat is goed genoeg ook als een ander vind van niet. Superwoman bestaat niet zei mijn therapeut altijd. Er is daarbij zo'n last van mijn schouders gevallen.
De band met mijn ouders is nu ook echt goed. Ik zie veel meer hoeveel ze om mij geven, ook al spreken ze dat niet zo zeer uit. Ik zie het in hun daden. Een voorbeeld ik vertelde zwanger te zijn en daarop wordt geregeerd met goh leuk. Dan kun je zeggen er zijn ouders die in tranen zouden zijn, je direct zouden omhelzen of dansend door de kamer zouden gaan. Mijn moeder reageert vrij ingetogen, maar koopt vervolgens alles wat ze maar kan vinden voor de baby uitzet. Ze heeft zelfs een kinderkamer ingericht in haar huis. Dat zegt voor mij genoeg ze is dolblij ook al spreekt ze dat niet uit.
Wat ook goed is om te beseffen dat mensen verschillende liefdes talen hebben. Google er maar eens op. Voor sommige is liefde praktische dingen voor een ander doen, voor een ander is het zeggen ik jou van je.
Wat mooi dat jullie echt nader tot elkaar zijn gekomen op deze manier!
Op het gebied van die onzekerheid is voor mij nog wel wat te winnen denk ik nu je dat zo zegt en wellicht zou ik er dan inderdaad ook luchtiger in kunnen staan.
De liefdestalen ken ik wel en ik vind het ook niet erg dat mijn ouders niet zeggen dat ze van me houden. Dat kan inderdaad ook op andere manieren worden getoond. Wat ik wel erg vind, is dat ze me nog altijd regelmatig het gevoel geven dat ze me niet serieus nemen, dat ze vinden dat ik me aanstel en dat ze mijn grenzen/behoeften maar raar vinden. Het gaat subtiel, met terloopse opmerkingen, even een zucht of een blik van verstandhouding die ze uitwisselen en dat soort dingen. Maar voor mij zo ondermijnend. Dan hebben we ogenschijnlijk een hele gezellige dag en ga ik naderhand toch steevast weer naar huis met het gevoel dat er iets mis met me is en de vraag of ik nou gek ben en me al deze dingen inbeeld, of niet.