Niet meer kunnen werken, aanvaarding.
Voor diegene die er ervaring mee hebben: hoelang heeft het geduurd alvorens jullie zelf konden aanvaarden dat werken niet meer zou lukken?
Ik ben zelf nu al ruim drie jaar aan het sukkelen. Uitgevallen met stevige mentale problemen, ziekenkas en vervolgens invaliditeit (België, ander systeem), opvolging door psychiater en psychologen, heel het boeltje. Heb een verleden als psychiatrisch patiënt als twintiger maar daarna ging het lange tijd goed.
Ondertussen al zeker een tiental keer succesvol gesolliciteerd maar ofwel loopt het daarna mis op de eerste dag of niet veel later. Langste dat ik momenteel een baan heb volgehouden is anderhalve maand en dat was niet eens halftijds.
Het is niet van dat ik niet wil werken. Hiervoor werkte ik zes nachten op zeven, met daarnaast meerdere jaren waarin ik thuiskwam een uurtje sliep om vervolgens nog te verbouwen; dus ik ben wel wat gewoon qua werk, alleen schijnt het nu niet meer te lukken.
Ook thuis loopt het moeilijker. Waar ik vroeger om zes uur 's ochtends al stond te metsen of in de moestuin bezig was, ben ik nu al tevreden dat ik kan opstaan en de basis van het huishouden in orde krijg.
Het is alsof er ergens iets kapot is gegaan onderweg.
Ben op dit moment opnieuw bezig met een traject voor aangepast werk, maar eigenlijk heb ik weinig hoop dat er iets zal uitkomen. Mijn partner zegt dat ik het werken moet loslaten en mij eerst op andere zaken moet concentreren, maar toch blijft het moeilijk.
Dus wanneer komt het moment dat je voor jezelf kunt/moet toegeven dat betaald werken niet langer haalbaar is? En wat doe je dan?
Sorry als ik niet dadelijk reageer, zo meteen nog maar eens een afspraak met de psychiater.
@Fleurtje_5:
Ik heb inderdaad hard geleefd en niet alleen op werkgebied.
Dagen waarbij ik tussen twee shiften vier uur had geslapen, dagen waarbij ik niet sliep omdat ik overdag nog een andere klus had aangenomen, stevig uitgaansleven (200 euro op een avond/nacht was geen uitzondering, en vervolgens 's morgens de rosse buurt induiken, en dit twintig jaar geleden), stevig drankgebruik, dakloos geweest, gedwongen opgenomen, heb met tientallen vrouwen het bed gedeeld, ben ondertussen in een tweede lange relatie en voor de tweede keer een stiefzoon,... en dan spreek ik nog niet over mijn jeugd met geweld en misbruik.
Dus ja, misschien is het logisch dat ik nu wat moe ben. Heb het gevoel dat ik al een gans leven achter de rug heb.
Fleurtje_5 schreef op 19-07-2023 om 12:32:
[..]
Fleurtje_5 schreef op 19-07-2023 om 12:32:
[..]
Dank je wel Fleurtje. Wat lief!
Ik heb een tijdje geleden weeral slecht nieuws gekregen; nu ook botontkalking - osteoporose.
Maar ik geef niet op. Ik kijk niet meer naar alles wat ik niet meer kan. Ik kijk naar wat ik wel nog kan. En dat zijn 'kleine' dingetjes hoor. Toch geniet ik daarvan. Bv koken, koekjes bakken.
Ook geniet ik ontzettend van mijn kleinkinderen. Zij weten - behalve de baby- dat oma niet met hen op de trampoline kan springen, niet met hen in de tuin kan voetballen, niet ver/ lang kan stappen. Maar ze genieten van alle aandacht, van de spelletjes die ik met hen speel, van samen een puzzel maken, van samen bellenblazen, van samen met hen kleien, schilderen, boekjes voorlezen enz.
zwaankip schreef op 19-07-2023 om 22:31:
[..]
[..]
Dank je wel Fleurtje. Wat lief!
Ik heb een tijdje geleden weeral slecht nieuws gekregen; nu ook botontkalking - osteoporose.
Maar ik geef niet op. Ik kijk niet meer naar alles wat ik niet meer kan. Ik kijk naar wat ik wel nog kan. En dat zijn 'kleine' dingetjes hoor. Toch geniet ik daarvan. Bv koken, koekjes bakken.
Ook geniet ik ontzettend van mijn kleinkinderen. Zij weten - behalve de baby- dat oma niet met hen op de trampoline kan springen, niet met hen in de tuin kan voetballen, niet ver/ lang kan stappen. Maar ze genieten van alle aandacht, van de spelletjes die ik met hen speel, van samen een puzzel maken, van samen bellenblazen, van samen met hen kleien, schilderen, boekjes voorlezen enz.
Wat erg Zwaankip.
Moirmel schreef op 19-07-2023 om 12:59:
@Fleurtje_5:
Ik heb inderdaad hard geleefd en niet alleen op werkgebied.
Dagen waarbij ik tussen twee shiften vier uur had geslapen, dagen waarbij ik niet sliep omdat ik overdag nog een andere klus had aangenomen, stevig uitgaansleven (200 euro op een avond/nacht was geen uitzondering, en vervolgens 's morgens de rosse buurt induiken, en dit twintig jaar geleden), stevig drankgebruik, dakloos geweest, gedwongen opgenomen, heb met tientallen vrouwen het bed gedeeld, ben ondertussen in een tweede lange relatie en voor de tweede keer een stiefzoon,... en dan spreek ik nog niet over mijn jeugd met geweld en misbruik.
Dus ja, misschien is het logisch dat ik nu wat moe ben. Heb het gevoel dat ik al een gans leven achter de rug heb.
Als je het mij vraagt dan zeg ik: Je hebt jezelf voorbij gerend. En behoorlijk. Het is vluchten wat je doet. Met uitputting als gevolg.
Pak nu de kans om echt tot jezelf te komen. Luister naar je lichaam als het piept en kraakt.
Hopelijk heb je nu meer geluk in de liefde.
zwaankip schreef op 19-07-2023 om 22:31:
[..]
[..]
Dank je wel Fleurtje. Wat lief!
Ik heb een tijdje geleden weeral slecht nieuws gekregen; nu ook botontkalking - osteoporose.
Maar ik geef niet op. Ik kijk niet meer naar alles wat ik niet meer kan. Ik kijk naar wat ik wel nog kan. En dat zijn 'kleine' dingetjes hoor. Toch geniet ik daarvan. Bv koken, koekjes bakken.
Ook geniet ik ontzettend van mijn kleinkinderen. Zij weten - behalve de baby- dat oma niet met hen op de trampoline kan springen, niet met hen in de tuin kan voetballen, niet ver/ lang kan stappen. Maar ze genieten van alle aandacht, van de spelletjes die ik met hen speel, van samen een puzzel maken, van samen bellenblazen, van samen met hen kleien, schilderen, boekjes voorlezen enz.
Krijg je wel een elk jaar prik tegen osteoporose?
Koekjes bakken en spelletjes doen samen met je kleinkindjes. 
Men hoeft geen hossende, springende of joggende oma te zijn als men een leuke koekjes-bakkende oma kan zijn. Je geniet nu vast veel intenser van die kleine dingen die er echt toe doen.
Wie weet wat er ooit nog op je pad komt.
Zou je als vrijwilligerswerk koekjes willen bakken met ouderen of kinderen in een tehuis?
ToetieToover schreef op 19-07-2023 om 22:33:
[..]
Wat erg Zwaankip.
Dank je wel, heel lief! Ik blijf kijken naar wat wèl nog mogelijk is ipv te zeuren en te klagen over wat echt niet meer kan. Ik blijf positief en geniet van de kleine dingen die ik nog wel kan.
Volgende week ga ik naar Brussel met mijn dochter; ik kijk er echt naar uit. Ik weet dat ik een eindje zal moeten stappen maar het zal mij zeker lukken. We vertrekken ruim op voorhand, haha.
Oh ja, en morgen stap ik met mijn 3-jarig kleinkind op de bus. We gaan 2 dorpen verder de markt bezoeken. Kleinzoon heeft nog nooit in een autobus gezeten en voor hem is dat een soort 'droom'. Man gaat wel mee om mij te helpen bij het in-en uitstappen. (en om mijn krukken te dragen voor wanneer het niet meer gaat).
Fleurtje_5 schreef op 20-07-2023 om 09:37:
[..]
Krijg je wel een elk jaar prik tegen osteoporose?
Koekjes bakken en spelletjes doen samen met je kleinkindjes.
Men hoeft geen hossende, springende of joggende oma te zijn als men een leuke koekjes-bakkende oma kan zijn. Je geniet nu vast veel intenser van die kleine dingen die er echt toe doen.
Wie weet wat er ooit nog op je pad komt.
Zou je als vrijwilligerswerk koekjes willen bakken met ouderen of kinderen in een tehuis?
Ja, dat zou ik heel graag doen. Het probleem is dat ik de ene dag meer aankan dan de andere dag. Vooral qua pijn. Ik ga ervan uit dat je als vrijwilliger op bepaalde uren beschikbaar moèt zijn en ik kan moeilijk op voorhand voorspellen hoe ik me zal voelen.
Moirmel, ik ben nieuw, dus vandaar de late reactie. Bij mijn lief duurde het zeven jaar voor hij echt berustte in zijn veranderde situatie van belangrijkste kostwinner naar huisman. Hij is arbeidsongeschikt geraakt na een ongeluk in de bouw.
Marian2072 schreef op 30-11-2023 om 21:26:
Moirmel, ik ben nieuw, dus vandaar de late reactie. Bij mijn lief duurde het zeven jaar voor hij echt berustte in zijn veranderde situatie van belangrijkste kostwinner naar huisman. Hij is arbeidsongeschikt geraakt na een ongeluk in de bouw.
Hoe is dit voor jou?
Na mijn laatste ontslag heb ik het gevoel dat mijn partner mij niet langer als een gelijke ziet.
Ai, dat is een pijnlijke vraag. De dynamiek van onze relatie is heel erg veranderd en met veel dingen had en heb ik moeite. Wat ik nu nog lastig vind, is dat ik kostwinner ben. Soms speelt het door mijn hoofd dat als ik met schaatsen ongelukkig val of verongeluk met de motor dat we ons huis uit moeten. Mijn man snapt dat niet goed. Maar dat heeft geen invloed op hoe ik hem zie en waardeer.
Wat ik vroeger echt onuitstaanbaar vond en waar we wel honderd keer ruzie over hadden, is dat hij het huishouden niet deed. Hij zat de hele dag thuis en dan liet hij nog de afwas een week staan. Om dat gedrag heb ik hem wel echt geminacht. En dat is echt rot om te voelen en toe te geven.
Mijn man is nog steeds beter in veel dingen: parkeren, onderhandelen, kletsen met vreemden, ruimtelijk inzicht, sterker, technische klusjes buiten, dingen op ladders doen en achterlijk sterk. Dus ik waardeer hem heel erg en bewonder hem in veel opzichten. En ik vind hem ook nog een lekker ding (bijna 26 jaar getrouwd), maar het feit dat ik nu het geld binnenhaal, geeft me bijna automatisch meer macht in onze relatie, hoewel ik dat natuurlijk helemaal niet wil. En dus gaan we komend jaar op vakantie naar Finland, terwijl hij liever naar een zonniger oord wil.