Lange termijn gevolgen seksueel geweld
Ik heb even getwijfeld of ik dit topic zou openen of niet, maar ik ga het gewoon doen.
Als jonge puber en als jongvolwassene heb ik te maken gehad met (ernstig) seksueel geweld. De laatste tijd vraag ik me regelmatig af wie ik zou zijn geweest als dat allemaal niet was gebeurd.
Ik heb ptss, maar ook mijn persoonlijkheid lijkt te zijn veranderd. Ik laat mensen niet snel binnen. In het dagelijks leven heb ik vaak het gevoel dat ik moet liegen (over mijn verleden, over waarom ik iets niet wil, over wat ik in het weekend heb gedaan) en ik laat mijn emoties niet makkelijk zien.
Ik twijfel vaak aan mijn eigen waarnemingen. Als iemand iets heel onaardigs zegt dan denk ik niet 'wat een zak!' maar 'hoorde ik dat nou wel goed?' Ik heb een scherp afgestelde radar voor grensoverschrijdend gedrag, maar toch laat ik mensen nog vaak over mijn grenzen gaan.
Ik heb me lang afgestompt gevoeld en daardoor was ik altijd op zoek naar prikkels. Van drugs (als tiener) tot bungeejumpen tot horrorfilms en heftige verhalen. Nu ik in therapie al langere tijd aan het werk ben om meer te gaan voelen, merk ik ineens dat ik sommige films en documentaires die me vroeger niets deden niet meer aan kan zien.
Als kind zat ik op zangles, dansles, schilderles. Ik maakte heel makkelijk contact met mensen, wilde ontdekkingsreiziger worden. Nu als volwassene ben ik snel moe en probeer ik mezelf vaak onzichtbaar te maken. Ik voel me al gauw teveel en ik wil niet meer aangevallen worden.
Ik weet dat seksueel geweld veel voorkomt en ik vraag me af hoe andere mensen ermee omgaan. (Hoe) heeft het je gevormd? Loop je nog wel eens ergens tegenaan? Ben je er open over? Misschien kunnen we hier ervaringen uitwisselen.
Nvt
Ah dat is een goede tip! Kan nooit kwaad om dat voor de zekerheid mee te nemen. Kan me voorstellen dat het op zo’n moment moeilijk kan zijn om de juiste woorden te vinden. Wel heel dapper dat je dat gedaan hebt! Heb je het gevoel dat je veel baat hebt/had bij de hulp die jij hebt gekregen?
En nee nooit, het is nu ruim 15 jaar terug. Met de kennis van nu vind ik het soms zo jammer dat er toentertijd niet is doorgevraagd. Zeker als ik lees dat personen die seksueel zijn misbruikt zelden alles vertellen. En eigenlijk wilde ik toen alleen maar normaal zijn. Niet weer een nieuw spoor van ellende achterlaten. En nu heb ik ergens het gevoel het ‘misbruik’ al een keer gemeld te hebben en dat ik dat niet voor een tweede keer kan doen ofzo.
De eerste keer dat ik hulp kreeg heb ik er wel iets aan gehad, maar het bleef ook oppervlakkig. Dat ik beter ging functioneren, maar me niet beter ging voelen. Nu ik weer opnieuw hulp heb (al langere tijd) kom ik wel wat meer tot de kern. Maar soms vraag ik me af wat ik nog echt kan veranderen en waar ik me bij neer moet leggen.
Ik snap zo goed dat je achteraf had gewild dat er was doorgevraagd. Ik heb het idee dat dat ook bijna nooit gebeurt helaas. Alsof mensen het uiteindelijk toch liever niet echt weten. Maar het is heel normaal om pas veel later te (willen) praten geloof ik. Ik hoop dat je die ruimte op een gegeven moment toch kan gaan pakken als je er klaar voor bent.
Ik heb twee vriendinnen die ook vervelende dingen hebben meegemaakt en dat helpt heel erg. Zo heb ik langzaam wat meer leren praten. Maar met familie of andere mensen doe ik echt alsof het er niet is. Van de meeste dingen weet dus ook bijna niemand af. Daardoor voelt het soms een beetje alsof ik twee verschillende personen ben.
Mijn eerste vriendje heeft mijn “nee, nu nog niet” ook genegeerd. Daarna heb ik nooit meer “nee” gezegd omdat ik het onverdraagbaar vond dat hij de expliciete “nee” negeerde. Ik trok me terug in mezelf en wachtte totdat het over was. Uiteindelijk heeft het nog een paar maanden geduurd voordat mijn ouders zeiden “we zien jou telkens ongelukkiger worden, doe er iets aan want anders doen wij het”. Ik heb het uitgemaakt en me pas later gerealiseerd in welke situatie ik zat.
Ik heb het jaren later één keer willen vertellen aan mijn moeder wat er was gebeurd. Toen onderbrak ze me en zei “ik wil het niet weten. Het is voorbij, ik kan er nu iets meer aan doen. Ik wil het niet weten.” Ik probeerde het ook nog te delen met een tante, maar die stond op en liep weg. Daarna heb ik met niemand meer mijn verhaal willen delen. Wat als iemand mijn gevoel of ervaring niet wil weten, ontkent of kleiner maakt? Misschien stel ik me wel aan - en daarom mijd ik het onderwerp liever. En waarom maakte ik het zelf niet eerder uit? Met de kennis van nu waren er al genoeg rode vlaggen, vanaf begin af aan. Ik heb moeite met mijn eigen rol hierin te accepteren. Ik kan best bedenken dat ik niet verantwoordelijk ben voor zijn acties en het is ook de waarheid dat het hem niet interesseerde hoe het voor mij was, maar kennelijk interesseerde het mij ook niet. Ik zit over dat deel (mezelf niet beschermen) best wel in de knoop met mezelf.
helaas ook deze ervaringen gehad, eerlijk.. ik weet niet hoe het zo goed is gekomen, maar ik neem mezelf niks kwalijk, ik blijf er bij dat ik kind was een totaal geen hand in de situatie had, dat moment is van me genomen zonder dat ik dat wou, zo dus ook bij jou. Ik kan me de strijd wel goed voor nemen want dit moment heb ik ook gehad, maar ik weet niet ik moest die dingen loslaten anders haalde ik het niet. Dus uiteindelijk heb ik mijn leven terug gepakt en geniet er zoveel van als ik maar kan, tis makkelijker gezegd dan gedaan maar naast die momenten dat die persoon dat heeft afgepakt, weiger ik dat die persoon mijn hele leven kan afpakken door die gebeurtenis. Je bent veeel maar dan ook veeel meer waard dan dat dat moment en die persoon je heeft laten voelen onthoud dat . Die verschrikkelijke gebeurtenis omschrijft jou niet, je kon er helemaal niks aan doen.🧡 jij bent de baas van je leven laat niets of niemand je dat afnemen!
Even heel stom misschien, en het is ook heel snel opgelost door de mods, maar is het een idee om in dit soort gevoelige topics geen hele berichten te quoten?
Dus dat je alleen een zin ofzo quote, i.p.v. het hele bericht 
?
Voelt wellicht ietwat veiliger om dan een bericht hier neer te zetten, omdat je weet dat je je eigen bericht heel gemakkelijk kunt laten verwijderen door de mods. Scheelt ook weer wat handelingen voor de mods en je hoeft je niet druk te maken of je alle quotes wel hebt gezien als je je eigen bericht wil laten verwijderen.
Vandaag eindelijk weer gedouched. Nooit weer, er kwamen allemaal beelden en gevoelens naar boven. Gelijk ook weer paniekaanval
Donkey, lastig is dat als niemand het wil weten. Ik moest het maar vergeten van mijn moeder. Vanaf 2002 tot eind 2007 was er niks aan de hand.
En ineens ging er een deur open bij mij en ben toen finaal ingestort
Wat naar dat douchen zoveel oproept HarleyQuin. Ik herken het van mezelf van vroeger. In het donker en met badkleding en fijne muziek aan was het soms nog enigszins te doen. Ik hoop dat er voor jou ook iets te bedenken is wat het net wat dragelijker maakt.
Dapper dat jullie hier allemaal schrijven. Ik misschien later ook. Ik lees mee in elk geval.
Donkey zo pijnlijk de reacties die ook jij hebt gekregen. Tot je zelf zoiets meemaakt is het toch nauwelijks voor te stellen dat mensen zo reageren? In films en boeken is iedereen altijd een en al steun als iemand iets heftigs meemaakt. Ik vond de realiteit in dat opzicht echt een grote schok. Je komt toch vaker wel dan niet alleen te staan.
Vandaag heb ik weer EMDR gehad. Toevallig stond het gevoel van mezelf niet beschermd hebben centraal. Ik ben daardoor heel veel zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Herkenbaar dus. Hoe uit die worsteling zich bij jou? (Als je het wil delen.)
Rachel je klinkt zo sterk! Hoopvol om jouw verhaal hier te lezen. Wat fijn dat je jezelf niets kwalijk neemt, dat is echt een belangrijke sleutel tot herstel volgens mij.
HarleyQuin rot om te lezen dat het douchen weer zoveel opriep. Hoe gaat het nu? Ik hoop dat de paniek wat is gezakt.
Piratenkoningin welkom
Ik merk dat ik de combinatie EMDR en werk steeds lastiger begin te vinden. Vandaag moest ik in de middag nog thuiswerken en morgen heb ik een lange dienst op locatie. Daar staat mijn hoofd totaal niet naar na zo'n sessie. Het liefst zou ik iedere keer eerst een paar dagen in bed kruipen. Doorzetten en de schijn ophouden bij collega's kost veel energie.
Koralinde schreef op 26-09-2021 om 20:44:
Regendrup wat moeilijk die angst en dat besef
Ja het zal ook altijd wel lastig blijven. Maargoed, we knokken door. Als het haar maar bespaard blijft: daar doe ik alles voor. 
Koralinde schreef op 27-09-2021 om 19:23:
Donkey zo pijnlijk de reacties die ook jij hebt gekregen. Tot je zelf zoiets meemaakt is het toch nauwelijks voor te stellen dat mensen zo reageren? In films en boeken is iedereen altijd een en al steun als iemand iets heftigs meemaakt. Ik vond de realiteit in dat opzicht echt een grote schok. Je komt toch vaker wel dan niet alleen te staan.
Vandaag heb ik weer EMDR gehad. Toevallig stond het gevoel van mezelf niet beschermd hebben centraal. Ik ben daardoor heel veel zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Herkenbaar dus. Hoe uit die worsteling zich bij jou? (Als je het wil delen.)
(…)
Bij mij is het een rode draad dat ik moeite heb met mijn grenzen aangeven, daardoor ben ik erg teleurgesteld in mezelf en verwijt ik mezelf wat er is gebeurd. Dat is echt een mindfuck, je straft jezelf als het ware en daardoor voel ik me nóg slechter. Daarnaast kamp ik momenteel met een burn-out omdat ik (hoe verrassend) mijn grenzen niet aangeef en mezelf niet bescherm - ik ben niet zo aardig voor mezelf. Het is dus echt een patroon bij me waar ik nu mee bezig ben om dat aan te pakken. Door dit topic realiseer ik me wel dat ik deze relatie ook maar eens moet aanstippen bij mijn psycholoog.