Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Nou woning gaat nog wel langer op zich laten wachten. omdat we geen woning leeg achterlaten gaat er 5 jaar inschrijfjaren vanaf. Dus maar 8
wat goed dat je aan t uitzoeken ben, knap van je, met zoveel paniek. Dat mag je best tegen jezelf zeggen, dat je goed bezig ben!
Dat van je angst om ongeschikt te worden gezien die alle hulp kan ik je niet helpen. Onze kinderen zijn al(bijna) volwassen. Ik weet wel dat ik, tijdens mijn meerdere opnames toen de kinderen nog klein waren, nooit iets gehoord heb van jeugdzorg. Ook deze angst kun je met je psycholoog bespreken. Want je kan alle hulp die je kan krijgen goed gebruiken!
Je zoekt actief naar hulp om beter te functioneren, je doet wat met feedback, je spant je in voor leuke activiteiten voor je kinderen, je kijkt kritisch naar jezelf. Dat zijn goede tekenen voor mensen in je omgeving die zich eventueel zorgen maken.
Het verrotte aan je omgeving en je jeugd is dat je ervan bent gaan internaliseren dat het aan jou ligt en jij verantwoordelijk bent. Het rotte is ook dat jij door je aan te passen deels invloed hebt op gebeurtenissen en dat voor jou bewijs is dat je verantwoordelijk bent, maar zo zit het niet.
De vader van je kinderen is verantwoordelijk voor het aan je zitten. Jij niet. Je hebt geen pistool op hem gericht en hem bevolen aan je te zitten terwijl je slaapt toch? Indien wel, dan nog ben je niet verantwoordelijk. Hij zou dan verantwoordelijkheid moeten nemen om bij je weg te gaan naar een veilige plek zodat hij niet nog een keer door je bedreigd wordt en hij niet over zijn grens gaat en aan je zit terwijl je slaapt. Het staat er wat ridicuul, maar dat is oprecht eerlijk bedoeld om je te laten weten dat je geïnternaliseerd gevoel niet klopt. Ik heb zelf ervaring met dat soort gevoelens van me verantwoordelijk voelen. Mij heeft afstand héél veel geholpen. Ik zou dus ook actief zoeken naar woonruimte zodat je die stap zo snel mogelijk kunt maken. Die intensieve thuishulp zou ik accepteren want die kan jou vrijspelen en kan ook zichtbaar maken wat je ex wel en niet kan. Je ex heeft wel voor de kinderen gezorgd toen jij opgenomen was. Of beter gezegd dat was zijn moeder. Is die omgeving veilig? Zo ja, is dat dan een optie in de verdeling? Heb je weleens van een steun gezin gehoord, dat zou je ook kunnen overwegen als idd het grootste deel van de zorg bij jou komt te liggen en je daardoor onvoldoende aan je eigen genezingsproces toekomt.
Je bent niet gek. Je bent je niet aan het aanstellen. Ik ben geen psycholoog. Ik zie veel trauma bij je. Eerst maar rust creëren en aan je trauma’s werken. Dan kom je er vanzelf achter wat trauma is en wat niet.
Veiligheid boven allen. Je bent bij ex niet veilig. Je bent het aan jezelf en je kinderen verplicht om jezelf niet extra te laten traumatiseren door bij hem te blijven en het risico te lopen dat je dit nogmaals gebeurt.
Sterkte!!!
Ga voor intensieve thuis begeleiding of voor fact zorg. Er zijn teams die met je mee kunnen kijken en helpen.
Onlyhuman schreef op 07-05-2024 om 11:13:
Nou woning gaat nog wel langer op zich laten wachten. omdat we geen woning leeg achterlaten gaat er 5 jaar inschrijfjaren vanaf. Dus maar 8
Kom je vanwege je (thuis) situatie of 'zorgvraag' in aanmerking voor urgentie?
nee alles boven 8 jaar inschrijving komt niet in aanmerking. Maar omdat op website stond 13jaar en 7 maanden dacht ik kans te hebben. En nu blijkt dat dus 5 jaar afgaat omdat we geen woning achterlaten. Heb al gebeld voor urgentie. Gaat niet worden. Ik zie het zo niet zitten zo doorgaan. Ex partner blijft mailen dat hij voor me wil blijven vechten en ik de enige ben van wie hij houdt. Ik word echt gek. Psycholoog reageert niet dus die is me ook zat. Voel me zo alleen. En nu bij m’n moeder. Fijn ergens maar toen ik vroeg of ik even weg kon vanavond met vriendin naar strand om tot rust te komen vond ze dat ik dat m’n kinderen niet aan kon doen zeker niet na opname. Maar ik loop over.
en daar ga ik naar vragen Roos55. Wordt nu echt teveel
En wat lief ninomea, fijn om die kant ook te erkennen indd. En ik snap wat je bedoelt. Mijn coping is verrot maar wil me weer veiliger gaan voelen. Ik hoop dat vanuit hulpverlening daar miss meegekeken kan worden wat opties zijn want zelf kom ik er niet binnen paar jaar. En zo doorgaan kan niet. Partner kan niet weg heeft geen vangnet en zijn moeder is zeker niet in staat tot echt opvang. Denk uiteindelijk 3-11 verdeling gaat worden. Maar wil wel dat hij dan echt 3 dagen achter elkaar heeft. Hij heeft zoiets half jij ze op en pik ik ze we bij jou op na werk iedere dag. Ik moet echt paar dagen ontrikkelen. Maar nu voelt alles zo veel. En mijn hoop op eigen psycholoog vervliegt ook. Ze heeft zoveel afstand genomen dus nu wil haar niet meer. Ik vertrouw dr niet meer. Weet rigoreus ben daarin maar kostte zoveel tijd dat vertrouwen opbouwen en nu voelt het alsof ze me laat stikken. Heb gemaild morgen niet wil maar zo hard nodig heb niet meer weet. Niet meer veilig voelt. Waarom ze me laat vallen nu. En dat is vast dom. Maar zij is/was m’n houvast. Nu kom ik weer heeel veel bij m’n moeder tegen aan trauma dus niks is goed
Wat verschrikkelijk: je bent niet veilig bij je partner, je bent niet veilig bij je moeder. Je voelt je in de steek gelaten door je psycholoog. Wat erg voor jou 
dat laatste ligt aan mezelf. Heb me teveel laten gaan met dwang en contact. Ze moest haar grenzen wel aangeven want ze mailde dagelijks en belde als nodig was zelfs op vakantie en zei dat ze zelfs met haar vakanties plannen rekening hield met mij. Dat het teveel werd voor haar alleen. Dat alles via mail en niks in echt contact niet meer kan. Dat ik minder moet mailen en juist in contact met haar moet delen. En dat snap ik echt. We hadden zo’n goede band en dan sla ik door in vastklampen en tegelijkertijd afstoten. Maar ik had echt verwacht dat ze hier uitzondering voor zou maken. Qua reageren. Zo afstandelijk 1 mail die helemaal niet duidelijk is. En ze had gezegd miss wel te kunnen bellen in vakantie en niet gedaan. En snap ik maar nu loopt alles fout en ze negeert me. Ik heb het verpest zou afstand respecteren en enige wat ik deze week doe is doorslaan door alles. Maar nu voelt morgen gaan zo fout doet zo’n pijn. Ze was de eerste en enige die ik beetje vertrouwde. En nu laat ze me in de steek voor m’n gevoelX domme koe dat ik ben is hulpverlener weet ik ook wel
Zou weekeind of vakantiepleegzorg voor jullie helpen zijn? Van je eigen netwerk krijg je overduidelijk niet voldoende steun.
Voordat je schrikt van het woord pleegzorg. Je kunt dus ook een vorm van steun zorg krijgen juist om je wat te ontlasten zonder dat het een uithuisplaatsing is of dat het consequenties heeft voor het gezag dat jij over je kinderen hebt. Bij sommige gemeenten is het ondergebracht bij de pleegzorg instelling en bij andere gemeenten is het een ander loket.
Wat ontzettend eenzaam! Ik snap dat je je in de steek gelaten voelt door alles en iedereen En dan is het verdomd moeilijk om aandacht te hebben voor de goede dingen.
Maar je bent echt goed bezig! De relatie waar je nu uitstapt was ongezond. En ondanks dat je ex je overlaad met spijt kies je voor jezelf en voor je kinderen. Dat is ontzettend knap en goed van je!
Net als dat je vooruit kijkt naar de toekomst. Dat je kijkt wat je mogelijkheden zijn voor een eigen woning. Dat is echt heel knap als je ziet in welke moeilijke situatie jij zit.
Je mag echt trots op jezelf zijn. Al begrijp ik ook goed dat je het even niet zo kan zien en voelen. Want je loopt ook gewoon over.
Wat misschien een fijne vorm van ondersteuning kan bieden is buurt gezinnen. Ik weet niet of dat ik jouw gemeente actief is. Je kunt daar een hulpvraag indienen waarop gezinnen in de buurt zich kunnen aanbieden om je te ondersteunen. Bijvoorbeeld dat je kinderen uit school daar een middag kunnen spelen. Of een dag in het weekend of eens per maand uit logeren. De frequentie bepaal je zelf. Wellicht dat dat je wat meer rust kan geven.
ik dacht ook aan buurtgezinnen. Ik heb daarbij echt mooie dingen zien gebeuren.
En verder, ga morgen nu juist wel. Ze kan er wel voor jou zijn maar ze beschermd zichzelf nu door niet in haar vrije tijd te reageren. Dat heeft ze nodig en is voor haar zelfzorg. Dat is iets wat jij nog moet leren, wat je niet herkent omdat je het zelf nog niet kunt. Maar iemand die ook voor zichzelf zorgt kan er ook beter voor een ander zijn. Ze zegt niet dat ze je niet meer wil helpen maar juist bij jullie afspraken in contact wil met jou. Ga dat doen!
Zo eens met voorgangers.
En lieve to, je doet het écht, écht heel goed!
Dat je zo reageert op je psycholoog is ook gewoon niet vreemd gezien je voorgeschiedenis! Dat hoort er gewoon ook bij en het is je ‘stoornis’ die spreekt, niet jijzelf!
En misschien blijven die gevoelens wel, maar kun je leren er zo mee om te gaan dat ze je niet overspoelen en je gedrag dicteren.
Laat je niet omver blazen door je eigen gevoelens. Probeer ook te zien wat je allemaal aan constructieve dingen geprobeerd hebt.
Zo jammer voor je dat je geen/ onvoldoende steun krijgt uit je systeem!!
Lijkt me idd goed om op andere manieren ondersteuning te gaan zoeken. En dan zoveel mogelijk afstand tot partner en je moeder. (zeker zolang het niet goed met je gaat)